2986. (Potvrđeno) od sinova Hetovijeh, označava daje to bilo od Neznabožaca. Ovo može da bude jasno iz značenja sinova Hetovijeh. Sinovi Hetovi nisu bili oni među kojima je bila ustanovljena Crkva, nego su oni bili ti koji su predstavljali tu Crkvu; jer su sve stvari u Reči reprezentativi (predstave); one ne označavaju osobe koje se imenuju, nego se njima označavaju stvari koje pripadaju Gospodovom carstvu i Crkvi. Da se sinovima Hetovijem označava jedna nova cCkva ili, što je isto, oni koji su pripadali novoj Crkvi, bilo je obilno polazano gore; ali da je to bila jedna nova Crkva Neznabožaca, ili Crkva koja je osnovana među Neznabošcima, jasno je iz onoga što je Avram kazao sinovima Hetovijem, Ja sam stranac i došljak među vama (stih 4), čime je označeno da je njima Gospod bio nepoznat, ali da bi On mogao biti kod njih (br. 2915). Otuda je jasno da je sinovima Hetovijem označena jedna nova Crkva od Neznabožaca; za druge se ne može kazati da im je Gospod nepoznat. Osim toga, treba znati da kad jedna Crkva prestane da bude Crkva, to jest, kad u njoj nestane ljubavi ka bližnjemu, Gospod ustanovljava jednu novu Crkvu, ali retko je to među onima kod kojih je postojala stara Crkva, nego kod onih među kojima do tada nije bilo Crkve, to jest, među Neznabošcima. To je bio slučaj kada je nestala Pradrevna Crkva, jedna nova je ustanovljena međuNeznabošcima, to jest, među onima kod kojih prethodno nije bilo Crkve; isto tako, kada je ova poslednja Crkva nestala, tada je nešto što sliči Crkvi bilo ustanovljeno među potomcima Avramovim, i Jakovljevim, tako opet među Neznabošcima; jer Avram, kada je bio pozvan (da napusi Ur) bio je Neznabožac (vidi br. 1356, 1992, 2559). Potomstvo Jakovljevo u Egiptu postalo je još više neznabožačko, tako da su bili savim zaboravili Jehovu, stoga i svo Božansko bogoštovanje. Kada je ova slika (sličnost) od Crkve došla do kraja, tada je prvobitna Crkva među Neznabošcima bila ustanovljena, pa su Jevreji bili odbačeni. Isto će biti sluaj i sa Hrišćanskom Crkvom (prim. prev. autor misli na Hrišćansku

Crkvu njegovog vremena, koja je završena, po njemu, 1752, kada je izvršen poslednji sud , posle čega je ustanovljena Nova Crkva ili Novi Jerusalim, a koja je prvo ustavovljena u nebu). Razlog da se nova crkva podiže među Nezbabošcima je to, što kod njih nema načela zasnovanih na obmanama, načela koja su suprotna istinama vere, jer oni ne znaju istine vere. Lažna načela upijana od detinjstva a onda potvrđena, moraju se prvo raspršiti pre nego li se čovek može roditi nanovo i postati čovek Crkve. Neznabošci ne mogu da oskrvne (profanišu) svete stvari zlim životomm jer su im te svete stvari nepoznate(vidi br. 593, 1008, 1010, 1059); na taj način Neznabošci, pošto su u neznanju, oni su u boljem stanju za primanje istina nego oni koji pripadaju Crkvi, i svi oni među njim koji su u dobru života, lako primaju istine (vidi br. 932, 1032, 1059, 1327, 1328, 1366, 2049, 2051, 2589-2604).

O REPREZENTACIJAMA (PREDSTAVAMA) I KORESPONDENCIJAMA (SAOBRAZNOSTIMA).

2049. Od kojih god došljaka (stranaca) koji nije od sjemena tvojega. Ovo označava one koji su izvan crkve, a toznači one koji ne poznaju dobra i istine vere; „došljaci koji nisu od sjemena tvojega“, označavaju one koji su u spoljašnjem bogoštovanju (o kojem u br. 1097); ali kada se o njima govori u ovome smislu, tada označavaju one koji nisi rođeni u crkvi, kao što je slučaj sa Neznabošcima. Neznabošci, koji su izvan crkve, mogu da budu u istinama, ali ne u istinama vere. Njihove istine su, kao što su to zapovesti dekaloga, da se roditelji moraju poštovati, da ljudi ne smeju da ubijaju, kradu, vrše preljubu, ili da žude za onim što pripada drugome; isto tako da se mora klanjati Božanstvu. Ali istine vere su sve doktrinalne stvari o večnom životu, Gospodovom carstvu, i Samom Gospodu, koje nisu poznate Neznabošcima, jer oni nemaju Reč. Ovo su oni koji su označeni „došljacima koji nisu od tvoga sjemena“, ali se i pored toga moraju obrezati , to jest očištiti skupa s ostalima. Ovo pokazuje da se oni mogu očistiti, isto kao i oni unutar crkve; a što je pretstavljeno obrezivanjem. Oni se čiste kada odbace prljave ljubavi, i kada žive jedan s drugim u ljubavi; jer oni tada žive u istinama, jer sve istine potiču od ljubavi ka bližnjemu; u istinama koje su pomenute. Oni koji žive u ovim istinama, rado primaju istine vere, ako ne u životu tela, a onda u drugom životu, jer su istine vere unutarnje istine ljubavi prema bližnjemu, tako da oni (Naznabošci) tada vole da budu uvedeni u unutrašnje istine ljubavi ka bližnjemu. A unutarnje istine vere su upravo one istine koje čine Gospodovo carstvo (vidi br. 932, 1032, 1059, 1327, 1328, 1366). U drugom životu poznavanje istine nema vrednosti, jer i najgori, čak i pakleni duhovi, mogu da ih znaju, ponekad bolje od ostalih; a ono što vredi, to je život u skladu sa spoznajama, jer svim spoznajama cilj je život. Ako se znanja ne uče radi života, ona ne bi bila korisna osim da ljudi o njima govore, i da ih zbog toga poštuju drugi kao učene, a budu počastvovani, te da steknu ugled i bogatstvo. Iz ovoga se vidi da je život u skladu sa spoznajama vere u stvari život ljubavi prema bližnjemu; jer Zakon i Proroci, to jest, ceo nauk vere skupa sa svim njenim spoznajama, sastoji se u tome da se voli Gospod i da se voli bližnji; kao što se vidi iz Gospodovih reči kod Mateja (22:34-36) i Marka (12:28-35).

Međutim, stvari nauka (doktrinalne stvari) nužne su za oblikovanje života ljubavi prema bližnjem, koji se bez njih ne može oblikovati. To je život koji donosi spasenje posle smrti, a ne život vere bez ljubavi prema bližnjemu, jer bez ljubavi ka bližnjemu ne molže da bude života po veri. Oni koji su u životu ljubavi i milosrđa, ti su u Gospodovom životu, i samo se takvim životom može biti povezan s Njim. Otuda je jasno da se istine vere ne mogu priznati kao istine, osim izvana, i samo ustima, ako nisu usađene u ljubav prema bližnjemu; inače iznutra, to jest u srcu one se odriču, jer, kao što je rečeno, njima svima je cilj ljubav prema bližnjemu; i ako one nisu unutar njih, one se odbacuju. Kada se odbace spoljašnje stvar – kao što je to u drugom životu – unutranje se pokaže u svom istinskm karakteru, naime, da su oni (ti duhovi) protivni svim istinama vere. Ako ljudi nemaju ljubavi prema bližnjemu – to jest, nemaju uzajamne ljubavi za vreme telesnog života - nemoguće je primiti je u drugom životu, jer su joj protivni i jer je mrze; jer posle smrti ostaje s nama isti život (unutrašnji) koji smo imali dok smo ovde živeli. Kada se ovakve osobe samo primaknu nekom društvu u kome vlada uzajamna ljubav, oni drhte, tresu se, i osećaju muku. Ovakve se osobe zovu, iako su rođene unutar crkve, „došljaci, neobrezanog srca i neobrezanog tela“, koje se ne pripuštaju u svetilište (svetinju), to jest, u Gospodovo carstvo; a na koje se misli kod Jezikilja: Što uvodiste tuđince (došljake) neobrezana srca i neobrezana tijela, da budu u mojoj svetinju, da skrvne dom moj Jezekilj 44:7? 44:9).

Opet: Na koje si među drvetima Edemskim nalik slavom i veličinom? Ali ćeš biti oboren s drvetma Edemskim u najdonji kraj zemlje, među neobrezanima ćeš ležati s onima koji su pobijeni mačem. To je Faraon i sav narod njegov, veli Jehova Jezekilj 31:18. Ovde se govori o Faraonu , kojim su ozačena znanja u opštem (br. 1164, 1165, 1186, 1462); „drvetima Edemskim“, sa kojima će ići u najdonji kraj zemlje, su isto tako označena poznanja, ali ne i poznanja vere. Sve ovo pokazuje da se „neobrezanim“ označava u unutrašnjem smislu onaj koji je u prljavim ljubavima i u njihovom životu.