7290. Ako vam kaže govoreći: učinite kakvo čudo, označava da stoga želi da se uveri (da bude potvrđeno). Ovo se vidi iz značenja čuda i znakova, koji označavaju potvrđivanja istine (vidi br. 3900, 6870). Što se tiče čuda i znakova, o kojima se govori u onome što sledi, treba znati da su se ona činila među onima koji su bili u spoljašnjem bogoštovanju, i koji nisu želeli znanje o unutrašnjem; jer oni koji su akvom bogoštovanju, oni se vode spoljašnjim sredstvima. Otuda to, da su se čuda činila među Izailjskim i Jevrejskim narodom, jer su oni bili samo u spoljašnjem bogoštovanju a ne u unutrašnjem; i doista, spoljašnje bogoštovanje je njima odgovavalo, pošto nisu bili voljni da budu u unutrašnjem boštovanju, kako bi u spoljašnjem pretstavljali svete stvari, i kako bi se na taj način održavala komunikacija sa nebom, kao i sa Crkvom; zato što korespondencije, pretstave i značenja povezuju prirodni svet s duhovnim. To je bio ralog da je toliko čuda učinjeno kod te nacije. Ali kod onih koji su u unutrašnjem bogoštovanju, kod njih se ne čine čuda, jer bi ona njima škodila, jer mu ona nameću (prisiljavaju na) verovanje; a što je pod prisilom, to ne traje, nego se rasipa. Unutrašnje stvari u bogoštovanju, a to su vera i ljubav prema bližnjemu, mora da se usade u slobodi, jer se onda usvajaju, a ono što je na taj način usvojeno, to i ostaje, dok ono što je usađeno pod prisilom, ostaje izvan unutrašnjeg čoveka u spoljašnjem; jer u unutrašnjeg čoveka ulazi samo ono što ulazi preko intlektualnih ideja, koje su razlozi, jer njiva [tlo], koja prima, je prosvetljeno Racionalno; zbog toda se u sadašnje vreme ne prave čuda. Iz ovih razmatranja se može videti da su čuda i štetna, jer ona nagone čoveka da veruje, naime, da i se u spoljašnjem čoveku učvrsti ideje da je tako. Ako unutrašnji čovek posle odrekne ono što su čuda utvrdila, dolazi do sukoba unutrašnjeg i spoljašnjeg čoveka, pa na kraju, kada se ideje koje potiču od čuda razaspu, dolazi do povezivanja obmane i istine, stga i do profanacije. Iz ovoga je očito da su čuda u Crkvi štetna u ovo vreme, kada je unutrašnje bogoštoanje otkriveno. Ovo je označeno i Gospodovim rečima Tomi, Zato što si Me vidio, Tomase, vjerovao si; blago onima koji ne vide, a vjeruju (Jovan 20:29); tako isto su blaženi oni koji veruju a koji nisu videli čuda. Međutim, čuda ne škode onima koji su u spoljašnjem bogoštovanju bez unutrašnjeg, jer kod ovih ne može da dođe do suprotnosti između unutrašnjeg i spoljašnjeg čoveka, pa stoga ni do profanacije. Da čuda ne doprinose veri, može da bude dovoljno jasno iz toga što čuda koja su se događala među Izrailjskim narodom u Egiptu, i u pustinji, nisu mali kakakvog uticaja na njih; jer taj narod, iako je bio video toliko čuda u Egiptu, posle Sufsko More razdeljeno, i Egipćane kako tonu, i stup od oblaka koji je pred njima išao danju, a stub ognjeni noću; ikao su videli dim na Gori Sinajskoj, i čuli Jehovu kako govori sa nje, pored drugih čuda, a uprkos sveg oga otpali su bili od vere, i od bogoštovanja Jehove, da bi se klanjali teletu (Izlazak 32:1 do kraja). Iz svega ovoga se vidi kakav je učinak čuda. Još bi njihov učinak bio manji u ove dane, kada se ne veruje da bilo šta dolazi iz duhovnoga sveta, i kada se poriče sve ono što se ne pripisuje prirodi; jer duh odricanja vlada svuda protivu Božanskog influksa i [Božanskog] upravljanja na zemlji. U sadašnje vreme, stoga, kada bi čovek Crkve video sama Božanska čuda, on bi ih pre svega pripisao prirodi, i tako ih opoganio, a onda bi ih odbacio kao tvorevne fantazije, i smejao bi se svima onima koji bi to pripisivali Božanskom, a ne prirodi. Da čuda ne doprinose ničemu, vidi se i iz Gospodovih reči kod Luke,

Ako ne slušaju Mojsija i proroke, da ko i iz mrtvijeh ustane, ne će vjerovati Luka 16:31.