9905. I metni na naplećak sudski Urim i Tumim. Da ovo označava sjaj Božanske istine od Gospoda u poslednjim (stvarima), vidi se iz značenja sudskog naprsnika, što je Božanska istina koja sija iz Gospodovog Božanskog dobra (vidi br. 9857); i iz značenja Urima i Tumima, što je svetlost i sjaj iz toga. DaUrim i Tumim označavaju sjaj, je stoga što je preko kamenova na naprsniku nebeska svetlost sijala različito u skladu s odgovorima koji su davani preko njih. Iz toga su razloga oni bili raznih boja. Jer se Božanska istina koja proizlazi od Gospoda pokazuje pred anđelima kao svetlost, i od nje je sva svetlost u nebu. Boje koje iz nje potiču, a koje su modifikacije ove svetlosti kod anđela, jesu promene inteligencije i mudrosti kod njih; jer su mudrost i inteligencija od Božanske istine ili svetlosti. Iz ovoga se može videti da se sijanjem raznih boja od ove svetlosti, Božanske istine, koje su odgovori, pokazuju vidu preko Urima i Tumima, kada se Božanskom postavlja pitanje. Ali treba znati i to, da kada se video sjaj, u isto vreme davani su odgovori i glasom koji se čuo. Ovo se radilo preko anđela, kojima je Gospod davao odgovor reko ovoga sijanja [svetlosti preko kamenova]; jer, kao što je rečeno, Božanske se istine, koje su odgovori, pokazuju na ovaj način u nebima.

[2] (Da je svetlost neba Božanska istina od Gospodovog Božankog dobra, vidi br. 1053, 1521-1533, 3339, 3341, 8861, 9399, 9407, 9570, 9571; a da se boje pokazuju u nebima, i da su one modifikacije ove svetlosti kod anđela, stoga da su promene inteligencije i mudrosti kod anđela, br. 3993, 4530, 4677, 4742, 4922, 9466-9467, 9865.)/3] Da je ovakav slučaj, vidi se i iz značenja Urima i Tumima; jer Urim znači vatra koja sija; a Tumim znači sjaj iz ove [iz vatre]; vatra koja sija označava Božansku istinu od Božanskog dobra Gospodove Božanske ljubavi, dok sjaj iz nje označava ovu istu istinu u poslednjim [stvarima], stoga u efektu. Ali neka se zna da u Hebrejskm jeziku Tumin znači poštenje (integritet); a na anđeoskom jeziku [znači] sijanje. Kaže sena anđeoskom jeziku jer anđeli razgovaraju među sobom iz same suštine predmeta koji opažaju unutar samih sebe, stoga u skladu s njegovim kvalitetom. Zbog ovoga [njihov] govor se uliva u ugodan zvuk koji je čujan anđelima samo. Sijanje Božanske istine je, po zvuku, tumim, otkuda mu ime. Anđeli opažaju nešto slično kada se čita tum u Hebrejskom jeziku, čime se označava ono što je celovito [potpuno], ili poštenje (integritet). Zbg ovoga celovitost (integritet), u unutrašnjem smislu Reči, označava Božansku istinu u efektu, što je život u skladu sa Božanskim zapovestima (kao što se može videti iz mnogih odlomaka u Reči; kao kod Jošue 24:14; Sudije 9;16, 19; Psalam 25:21; 37:37; 84:11; 101:2; 119:1).

[4] I zbog ovoga se Urim i Tumim nazivaju se i sudom sinova Izrailjevih, kao i naprsnikom suda, a isto tako i sudom Urima; jer sud označava Božansku istinu u doktrini i u životu, kao što se može videti gore (br. 9857). Iz svega ovoga sada se može videtida je preko Urima i Tumima, to jest, preko sijanja nebeske svetlosti, naprsnik otkrivao Božanske istine u prirodnloj sferi, stoga u poslednjim [stvarima]. Slično sijanje (sjaj) postoji i kod onih koji su su istinama iz dobra, koji (sjaj) određuje [diktira], tako reći daje odgovore, kada se istina traži osećanjem iz srca, i kada se ona voli kao dobro. Da ovakav sjaj [sijanje/postoji, preko čega se iz neba otkriva Božanska istina u prirodnom čoveku, kod onih koji su prosvetljeni iz Reči, ne opaža se u svetu, zato što se ne zna da svetlost iz neba prosvetljava čovekov razum. A kakav je slučaj, meni je bilo dato da opažam, a tako isto i da vidim. Neka se zna i to da se ovo sijanje pokazuje u poslednjim [stvarima], jer sve stvari koje pripadaju svetlosti od Božanske istine, spušaju se sve do poslednji ranica; a pošto se spuštaju do ovih, one iz njih i sijaju tamo, i od njih dalje. To je bio razlog da se naprsnik stavljao na oplećak, a iznad njegovog pojasa; jer je oplećak pretstavljao Božansku istinu u poslednjim [stvarima, granicama] (br. 9824); a pojas je pretstavljao opštu sponu, kojom se drže sve stvari povezane (br. 9828, 9837). Stoga se kaže, tako neka vežu naprsnik grivnom njegovom za grivnu oplećka vrvcom od porfire, da stoji nad pojasom od oplećka, i da se ne odvajanaprsnik od oplećka (stih 28 ovoga poglavlja). Razlog da su imena sinova Izrailjevih morala biti urezana na njemu, bio je to što su dvanaest plemena pretstavljala sve stvari Božanskog dobra i istine u nebima, stoga nebo zajedno sa svim društvima tamo; i da su pretstavljala razičite stvari u skladu s redom kojm se pominju u Reči (vidi br. 3858, 3862, 7973, 7996, 7997).

9407. Kao djelo od kamena safira. Da ovo označava ono što je tzamo prozirno zbog unutrašnjih istina, i svih stvari od Gospoda, vidi se iz značenjadjela od safira, što je kvalitet doslovnog smisla Reči kadse u njemu opaža unutrašnji smisao, to jest, kada Božanska istina koja proističe od Gospoda, i kakva je u nebu, sija kroz [doslovni smisao]. Jer je Reč Božanska istina koja proističe od Gospoda, koja je u svom poreklu Božanska, a u njenom prolazu kroz neba ona je nebeska u najdubljem nebu; u drugom ili sredjem nebu je duhovna; a u svetu je prirodna i svetska, kakva je u doslovnom smislu, koji je za čoveka. Iz ovoga se vidi da ovaj poslednji smisao, koji je poslednji u redu, da sadrži duhovne i nebeske smislove, a u najdubljem sadrži Božansko samo; a pošto su ovi smislovi sadržani u poslednjem ili doslovnom smislu, i pokazuju se onima koji shvataju Reč duhovno, to je stoga pretstavljenodjelom odsafira, u tome što je propušta zrak nebeske svatlosti, to jest, zato što prosijava.

[2] Dabi se stekla neka ideja o ovom prosijavanju, uzmimo kao primer ljudski govor. U svom prvom poreklu, cilj je ono što čovek želi da postigne onim što govori. Taj cilj je njegova ljubav (ono što on voli). Jer ono što čovek voli, to je njegov cilj. Iz ovoga proističe njegova misao, i na kraju njegov govor. Da je ovako, može da zna i opazi svako ko dobro razmisli. Da je cilj ono što je prvo (glavno) u govoru, vidi se iz opšteg zakona da u svemu što čovek razume, da postoji cilj [svrha]; i da bez toga cilja nema razumevanja. I da je misao druga stvar govora koja ističe iz prve, i to je jasno; jer niko ne može govoriti bez misli, ni misliti bez cilja. Pozato je da iz ovoga sledi govor reči, i da je to ono što se kao poslednje naziva govorom. Pošto je ovako, stogačovek koji sluša nečiji giovor, ne obraća pažnju na izraze ili reči govora, nego na njegov smisao koji dolazi od misli govornika; a ovaj koji sluša, a koji je mudar, tajobraća pažnju na cilj koji ima u vidu onaj ko govori; to jest, obraća pažnju na ono što ovaj (govornik) namera i što voli. Ove tri stvari su prisutne u čovekovom govoru, i tu reči govora služe kao poslednj odloga.

[3] Iz ovog upoređenja može se oblikovati ideja o Reči u slovu; jer se ona sluša i opaža u nebu upravo na isti način kao što se opaža misao koju čovek prikazuje govorom; a u najdubljem nebu obićno se obraća pažnja na nameru ili cilj. Razlika je u tome što se smisao slova Reči, kad je čovek čita, ne čuje i ne opaža u nebu; nego samo unutrašnji smisao, jer se u nebu opaža samo duhovni i nebeski smisao, a ne prirodni smisao. Tako jedan smisao prelazi u drugi, jer oni korespondiraju; a Reč je napisana sasvim u korespondencijama. Iz ovoga jejasno šta se označava prosijavanjem, naime, da je to označeno djelom od kamena safira o kome se govori u Reči.

[4] Ali onaj ko nije u stanju da misli intelektualno, to jest, apstraktno do materijalnih stvari, taj ne može da shvati ove stvari, niti da postoji neki drugi smisao u Reči osim onoga koji se pokazuje u slovu; i kad bi mu se reklo da postoji duhovni smisao, koji je o istini; a unutar ovoga nebeski smisao, koji je o dobru; i da ovi smislovi sijaju kroz doslovni smisao, on bi prvo bio zapanjen, onda bi to odbacio kao nešto bezvredno, i na kraju bi to ismevao. Da u naše dana ima takvih osoba u Hrišćanskom svetu, osobito među učenima u svetu, pokazano mi je živim iskustvom; a tako isto da oni koji umujuprotivu ove istine, da se smatraju mudrijimaod onih koji je potvrđuju; dok su oni koji su živeli u davna vremena, nazvana zlatnimi srebrenim dobima, smatrali da se učenost sastoji u tome da govore i pišu na takav način da se ne obraća pažnja na doslovni smisao, osim onoliko koliko kroz njega sija sakrivena mudrost; što se može jasno videti iz drevnih knjiga, čak i kod neznabožaca, kao i iz ostataka u njihovim jezicima; jer je njihova glavna naula bila nauka o korespondencijama i nauka o reprezentacijama, koje su nauke sada sasvim izgubljene.

[5] Da se pod Gospodovim nogama pokazaolo kameno djelo od safira, i da ovo označava prosijavanje kroz Reč u smislu slova, jer se kamenom u opšte označava istina, a dragimkamenom istina koja prosijava od Božanskog Gospodovog. (Da kamen u opšte označava istinu, vidi br. 643, 1298, 3720, 8940-8942, i da se dragim kamenom označava istina koja prosijava od Božanskoga Gospodovog). Ovo je bilo označeno sa dvanaest dragihkamenova na naprsnjaku Aronovom, koji se nazivao Urim i Tumim (br. 3862, 6335, 6640).

[6] Na sličana način kod Jezikilja: Pun si mudrosti, i pečat savršenstva, pun si mudrosti, i sasvijem si lijep. Bio si u Edenu, vrtu Božijem; pokrivalo te svako drago kamenje: sarad (sardoniks), topaz, dijamant, hrisolit, onih, jaspis, safir, karbunkul, smaragd, i zlato; onaj dan kad si se rodio, načinjen i bješe bubnji tvoji i svirale. Savršen bješe na putovim svojim od dana kad se rodi dokle se ne nađe bezakonje na tebi (Jezek. 28:12-13? 28:15); govoreći o Tiru, kojim je označena crkva u pogledu poznavanja istine i dobra (br. 1201); njena inteligencija i mudrost, kao što je bila u njenom ranom detinjstvu, to jest, u prvom dobu, što se opisuje dragim kamenjem; u dan kad se rodi (kad se stvori) označava prvo stanje kad su bili preporađani, jer rođenje (stvaranje) u Reči označava preporod, ili novo stvaranje čoveka (vidi br. 16, 88).

[7] Sllične stvari su označebne dragim kamenjem kod Jovana: I temelji zidova gradskijeh bijahu ukrašeni svakijem dragijem kamenjem: prvi temelj bijaše jaspis, drugi safir, treći halcedon, četvrtismaragd, peti sardoniks, šesti sard, sedmi hrisolit, osmi beril, deveti topaz, deseti hrisolit, jedanaesti jacint, dvanaesti ametist. (Otkr. 21:19-20). predmet o kome se ovde govori je sveti Jerusalim koji silazi s neba, čime se označava jedna nova crkva mađu nacijama, posle pustošenja sadašnje crkve u našem Evropskom svetu; dragi kamenovi koji su temelji označavaju istine Božanske koje prosijavaju u poslednjem reda.

[8] Istina Božanska koja sija kroz poslednje reda, što je Reč u slovu, posebno je označena safirom, kao kod Isaije: Nevoljnice, koju vjetar razmeće, koja si bez utjehe, evo ja ću namjestiti kamenje tvoje na mramoru porfirnom, i osnovaću te na safirima (Isa. (54:11). Ovde je predmet o kome se govori crkva koja će naslediti pređašnju, koja je označena nerotkinjom koja ima više sinova nego ona koja ima muža (stih 1); namjestiti kamenje označava postavljanje u red istina crkve; temelj u safirima označava istine koje prosijavaju kroz poslednje (krajnje) .

[9] Isto je označeno safirom kod Jeremije: Nazireji njezini bijahu čistiji od snijega, bjelji od mlijeka; tijelo im bijaše crvenije od dragoga kamenja, glatki kao safir (Plač 4. 7). U reprezentativnom smislu Nazireji su označavali Gospoda u pogledu Božanskog prirodnog (br. 3301, 6437), stoga i Božansku istinu koja proističe od njega u poslednjim stvarima, što je Reč u smislu slova; jer kosa, koja je ovde označena Nazirejima, i za koju se kaže da je bjelja (čistija) od snijega, i bjelja od mlijeka označava istinu u poslednjim (br. 3301, 5247, 5570); kosti koje su crvene označavaju sećanja-istine, koja su poslenje stvari; a koje služe druge kao sluge (br. 6592, 8005); crvenilo se odnosi na dobro ljubavi koje je u istinama (vidi br. 3300). Iz svega ovoga vidi se da safir označava istinu u poslednjim stvarima, koja sija iz unutrašnjih istina.

[10] Kod Jezikilja: I ozgo na onom nebu što im bijaše nad glavama kerubima, bijaše kao prijesto, po viđenju kao kamen safir, i na prijestolj ješe po obličju kao čovjek. Po tom vidjeh, i gle, na nebu koje bijaše nad glavama kao kamen safir na oči kao prijesto (Jez. 1:26; ?). Heruvimi (Kerubi) označavaju stražu i proviđenje Gospodovo da se ne bi njemu prilazilo nikako drugačije nego preko dobra (br. 9277); na prijestolu po viđenju kao čovjek označava Božansku istinu od Božanskog dobra Gospodovog (br. 5313, 6397, 9039). Iz ovoga se vidi da safir kamen označava istinu koja je prozirna zbog unutrašnjih istina – naime, kamen označava istinu, a safir prozirnost.

[11] Da su sve stvari u Reči prozirne od Gospoda je stoga što je Božanska istina koja je od Gospoda, jedna jedina stvar od koje su sve ostale stvari; jer ono što je prvo, to je jedna jedina stvar u sekvenciji i u derivativima, jer ovi su i proistču iz ove (prve); a Božanska istina je Gospod. Otuda, u najvišem smislu Reč govori se samo o Gospodu, njegovoj ljubavi, njegovom proviđenju, njegovom carstvu u nebima i na zemlji, a osobito o slavi njegovog ljudskog.

[12] Da je Božanska istina Gospod sam, vidise toga što je sve što od njega proističe, to je on sam, upravo onako kao što je sve što proističe od čoveka dok govori ili čini nešto, da je to od njegove volje i razuma; a volja i razum sačinjavaju čovekov život, stoga čoveka samog. Jer čovek nije čovek zbog oblika svoga lica ili tela; nego zbog razumevanja istine, i zbog volje da čini dobro. Iz ovoga se može videti da ono što proističe od Gospoda , da je to Gospod; da je ovo Božanska istina, često je pokazano u onome što prethodi.

[13] Ali onaj ko ne zna tajne nebamože da pretpostavi da je slučaj s Božanskom istinom koja proističe od Gospoda kao što je kao što je slučaj s govorom koji proističe od čoveka. Ali Božanska istina nije govor; nego je to Božansko koje ispunjava neba, upravo kao što svetlost i toplina od sunca ispunjavaju svet. Ovo se može ilustrovati sferama koji proističu od anđela u nebu (br. 1948, 1953, 1316, 8794, 8797), a koje sfere, kao što se može videti na stranicama gore navedenim, susfere istine vere i dobra ljubavi od Gospoda. Ali Božanska sfera, koja proističe od Gospoda i koja se naziova Božanskom istinom, jeuniverzalna, i kao što je rečeno, ispunjava nebo i tamo sačinjava život. Tamo se pokazuje pred očima anđela kao svetlost koja obasjava ne samo vid, nego i umove. Ona je ta koja sačinjava razum u čoveku. Ovo je označeno kod Jovana: U njoj bješe život, i život bješe vidjelo ljudima. Bješe vidjelo istinito koje obasjava svakoga čovjeka koji dolazi na sviojet. Na svijetu bješe, i svijet kroza nj posta, i svijet ga ne pozna (Jovan 1:4, 9-10). Da je ovde predemt o kome se govori Božanska istina koja se naziva Rečju; pa se kaže da je Božansk stina, ili Reč, Gospod sam.

[14] Ova svetlost, koja je Božanska istina koja proističe od Gospoda, bila je naslikana kod drevnih kao svetli krugovi zlatne boje okolo glave i tela Božijeg, pretstavljenim čovekom, jer su drevni Boga opažali samo u ljudskoj formi.

[15] Kada je čovek u dobru, a od dobra u istinama, tada se uzdiže u ovu Božansku svetlost, i u njebno uutrašpnj svetlo u skladu s količinom i kavlitetom svoga dobra. Iz ovoga on ima opšte prosvetljenje, u kome on od Gospoda vidi bezbroj istina, koje on opaža o dobra; i tada ga Gospod vodi da opaža da se ispunjava onim istinama koje mu odgovaraju; i to u odnosu na najsitb+nije pojedinosti reda, koje sve vode njegovom duhovnom životu. Kaže se u odnosu na najsitnije pojedinosti, jer pojediosti uzete zajedno nazivaju se univerzalnim (br. 1919, 8864-8865).