9489. I u visinu u podrug lakta. Da ovo označava puno u pogledu stepena, vidi se iz značenjavisine, što su stepeni u pogledu dobra, i u pogledu istine. Visina ima ovo značenja jer sve dobro i istina iz njega proizlaze od Gospoda, a to je Gospod u najvišem stepenu, pa se stoga i naziva najvišim (vidi br. 8153); jer on je sunc eba (br. 5097, 8812), a sunce je iznad neba, i ono je središte od kojega univerzalno nebo, koje je ispod, nastaje i opstaje. Sve visine u nebu, pošto se određuju od svoga sunca kao središta, jesu razlike u dobru i istini iz toga (dobra). Sledstveno, oni koji su u najdubljem nebo, bliže su Gospodu, jer oni su u dobru ljubavi prema njemu; stoga su oni u ljubavi više od ostalih. Oni koji su u srednjem nebu više su udaljeni od njega, jer su u nižem dobru; a još su više udaljeni oni koji su poslednjem nebu. Ali oni koji su u paklu, sasvim su odvojeni od Gospod, jer su u zlu i u fantaziji iz toga zla. Oni ni ne gledaju prema suncu, nego na obratnu stranu od njega; pa stoga kada na njih gledaju anđeli, oni izgledaju u izokrenutom položaju, s nogama nagore, a s glavom nadole. Sada, pošto su razdaljine i prostori u drugom životu izgledi u skladu sa stanjima dobra i istine iz toga dobra (br. 9440), stoga u duhovnom smislu visina označava stepene u pogledu dobra, i u pogledu istine, ili stepene od najvišeg (stepena), koji je Gospod, pa stoga i Božansko dobro samo.

[2] Iz ovoga je jasno šta se označava visinom u sledećim odlomcima; kao kod Jeremije: I doći će i pjevaće na visini Sionskoj, i steći će se k dobru Jehovinom, i duša će im biti vrt zeliven (Jer. 31:12); gde visine Sionske označavaju nebesko dobro, koje je dobro iznad duhovnoga dobra; a pošto visina označava dobro, stoga se kaže da će se oni steći k dobruJehovinom.

Kod Jezikilja: Eto, Asirac bješe cedar na Libanu, lijepijeh grana, i debela hlada, i visoka rasta, kojema vrhovi bijahu među gustijem granama (Jezekilj 31:3? 31:5? 31:7); Asirac (Asur] označava prosvetljeni razum; cedar na Libanu, duhovnu crkvu, a njegova visina, stepen dobra.

[3] Ponovo: Na gori visikoj Izrailjevoj posadiću ga (Jez. 17:23). Jer na mojoj gori svetoj, na visokoj gori Izrailjevoj, govori Jehova, ondje će mi služiti sav Izrailj (Jez. 20:40). Gora visoka Izrailjeva označava najviši stepen dobra i istine iz toga dobra kod onih koji su u duhovnoj crkvi. Pošto veći deo izraza u Reči imaju i obrnuto značenje, tako i visina, a u ovome smislu označava zlo ljubavi prema sebi, stoga samo-uzdizanje um; kao kod Isaije 14:14; Jezeilja ?, 14ccc ?; ?; Amosa 2:9; i u mnogim drugim odlomcima. Još jedan razlog da se visinom označava stepen u odnosu na dobro i istinu iz toga dobra, je to što visina označava ono što je unutrašnje, a dobro je savršeno u skladu sa stepenima prema unutrašnjim stvarima (da ono što je visoko označava ono što je unutrašnje, vidi br. 1735, 2148, 4210, 4599.)

5097. A ujutro (sjutrdan) kad dođe Josip k njima. Ovo označava da je bilo otkriveno i jasno Nebeskom od Duhovnog, što se vidi iz reprezentacje Josipa, naime, Nebeskog od Duhovnog (br. 4286, 4592, 4963); i iz značenja jutra, naime, stanja prosvetljenosti, (br. 3458), da to je ono što je otkriveno i jasno. Jutro ima ovo značenje jer sva vremena dana , kao i sva vremena godine, označavaju stanja u skladu s varijacijama svetlosti neba. Varijacije svetlosti neba nisu kao dnevne i godišnje varijacije svetlosti u svetu, nego kao varijacije inteligencije i ljubavi; jer svetlost neba nije ništa drugo nego Božanska inteligencija od Gospoda, koja je svetla očima; a toplina ove svetlosti je Gospodova Božanska ljubav, koja je topla na čulan način. Upravo ova svetlost daje inteligenciju čoveku a toplina je ta koja daje vitalnu toplinu i volju za dobro. Jutro ili zora u nebu je stanje prosvetljenja u odnosu na dobro i istinu, koje stanje postoji onda kada se priznaje a još više kada se opaža, da je dobro dobro a istina da je istina. Opažanje je unutrašnje otkrivenje; otuda jutro označava ono što je otkriveno; jer ono što je bilo tamno, sada je jasno.

2. Osim toga, jutro u najvišem smislu označava Gospoda samog, jer Gospod je Sunce od kojega dolazi sva svetlost u nebu, i On uvek izlazi, On je uvek je ujutru. Pored toga, On uvek izlazi za svakoga ko prima istinu vere i dobro ljubavi, a On uvek zalazi za svakoga ko ove ne prima – ne da Sunce tamo zalazi, jer, kao što je rečeno, On uvek izlazi; ali onaj ko ne prima istinu i dobro, njemu se čini kao da zalazi. Ovo se donekle može uporediti s onim kako se sunce menja na svetu stanovnicima zemlje; jer ono nikada ne zalazi, jer uvek ostaje na svome mestu i uvek otuda sija; nego izgleda da zalazi, zato što se zemlja okreće oko svoje ose jednom na dan, i tako sklanja njene stanovnike od pogleda na sunce (br. 5084); zalazak stoga nije zbog sunca, nego zbog pomeranja stanovnika zemlje od njegove svetlosti. Ovo upoređenje je poučno, jer u svakom delu prirode ima nešto što predstavlja Gospodovo carstvo; stoga nas to poučava o tome šta je to biti lišen svetlolsti u nebu – to jest, inteligencije i mudrosti, naime, da se to dešava ne zbog Gospoda, koji je Sunce inteligencije i mjudrosti, koje uvek izlazi, neg bog toga što se stanovnik Njegovoga carstva sklanja ( sa svetlosti), to jest, dopusti da ga povede pakao i tako se odvoji.