9489. I u visinu u podrug lakta. Da ovo označava puno u pogledu stepena, vidi se iz značenjavisine, što su stepeni u pogledu dobra, i u pogledu istine. Visina ima ovo značenja jer sve dobro i istina iz njega proizlaze od Gospoda, a to je Gospod u najvišem stepenu, pa se stoga i naziva najvišim (vidi br. 8153); jer on je sunc eba (br. 5097, 8812), a sunce je iznad neba, i ono je središte od kojega univerzalno nebo, koje je ispod, nastaje i opstaje. Sve visine u nebu, pošto se određuju od svoga sunca kao središta, jesu razlike u dobru i istini iz toga (dobra). Sledstveno, oni koji su u najdubljem nebo, bliže su Gospodu, jer oni su u dobru ljubavi prema njemu; stoga su oni u ljubavi više od ostalih. Oni koji su u srednjem nebu više su udaljeni od njega, jer su u nižem dobru; a još su više udaljeni oni koji su poslednjem nebu. Ali oni koji su u paklu, sasvim su odvojeni od Gospod, jer su u zlu i u fantaziji iz toga zla. Oni ni ne gledaju prema suncu, nego na obratnu stranu od njega; pa stoga kada na njih gledaju anđeli, oni izgledaju u izokrenutom položaju, s nogama nagore, a s glavom nadole. Sada, pošto su razdaljine i prostori u drugom životu izgledi u skladu sa stanjima dobra i istine iz toga dobra (br. 9440), stoga u duhovnom smislu visina označava stepene u pogledu dobra, i u pogledu istine, ili stepene od najvišeg (stepena), koji je Gospod, pa stoga i Božansko dobro samo.

[2] Iz ovoga je jasno šta se označava visinom u sledećim odlomcima; kao kod Jeremije: I doći će i pjevaće na visini Sionskoj, i steći će se k dobru Jehovinom, i duša će im biti vrt zeliven (Jer. 31:12); gde visine Sionske označavaju nebesko dobro, koje je dobro iznad duhovnoga dobra; a pošto visina označava dobro, stoga se kaže da će se oni steći k dobruJehovinom.

Kod Jezikilja: Eto, Asirac bješe cedar na Libanu, lijepijeh grana, i debela hlada, i visoka rasta, kojema vrhovi bijahu među gustijem granama (Jezekilj 31:3? 31:5? 31:7); Asirac (Asur] označava prosvetljeni razum; cedar na Libanu, duhovnu crkvu, a njegova visina, stepen dobra.

[3] Ponovo: Na gori visikoj Izrailjevoj posadiću ga (Jez. 17:23). Jer na mojoj gori svetoj, na visokoj gori Izrailjevoj, govori Jehova, ondje će mi služiti sav Izrailj (Jez. 20:40). Gora visoka Izrailjeva označava najviši stepen dobra i istine iz toga dobra kod onih koji su u duhovnoj crkvi. Pošto veći deo izraza u Reči imaju i obrnuto značenje, tako i visina, a u ovome smislu označava zlo ljubavi prema sebi, stoga samo-uzdizanje um; kao kod Isaije 14:14; Jezeilja ?, 14ccc ?; ?; Amosa 2:9; i u mnogim drugim odlomcima. Još jedan razlog da se visinom označava stepen u odnosu na dobro i istinu iz toga dobra, je to što visina označava ono što je unutrašnje, a dobro je savršeno u skladu sa stepenima prema unutrašnjim stvarima (da ono što je visoko označava ono što je unutrašnje, vidi br. 1735, 2148, 4210, 4599.)

4210. Stih 54. I Jakov prinese žrtvu na gori. Da ovo označava bogoštovanje od dobra ljubavi, vidi se iz značenja žrtve, što je bogoštovanje (vidi br. 922, 923, 2180); i iz značenja gore, što je dobro ljubavi (br. 795, 796, 1430). Žrtva označava bogoštovanje jer su žrtve i žrtve-paljenice bile glavne stvari u celom bogoštovanju posle i u Hebrejskoj reprezentativnoj crkvi. Oni su prinosili žrtve i na gorama, što se vidi iz raznih odlomaka u Reči, zato što je gora, zbog svoje visine, označaval tvari koje su na visini, kao što su one u nebu i koje se nazivaju nebeske; I otuda, u najvišem smislu, one su označavale Gospoda, kojega su ti ljudi nazivali Svevišnji. Ovako su mislili zbog izgleda, jer stvari koje su više unutrašnje, one izledaju da su visoko, kao nebo čoveku. Ovo (nebo) je unutar njega, ali on pretpostavlja da je na visini. It toga razloga gde god se u Reči pomene nešto visoko, u unutrašnjem smislu ozančava se nešto što je unutarnje. U svetu mora da se tako pretpostavi da je nebo u visini, kako zato što se vidljiva nebesa prostiru iznad nas, tako i zato što je čovek u vremenu i u prostoru, pa stoga misli od ideja koje otuda potiču; a i zato što malo ljudi znaju šta je to unutrašnje, a još manje njih da tamo nema ni prostora ni vremena. Istoga je jezik u Reči u skladu s idejama čovekove misli; a da je umesto toga jezik (u Reči) u skladu s anđeoskim idejama, rezultat bi bio da čovek ne bi mogao ništa da opazi; nego bi svako stajao pitajući se šta je to, i da li je to bilo šta, i onda bi to odbacio kao nešto što se ne može razumeti.