6075. Mi i stari naši (očevi naši). Da ovo označava da je ovako od drevnih, vidi se iz značenja otaca, a to su oni koji su pripadali drevnim crkvama (vidi br. 6050). U mnogi odlomcima Reči, gde se govori o Jevrejima i o Izraelićanima, njihovi se očevi pominju s pohvalom. Oni koji se drže smisla slova, u ovim odlomcima podrazumevaju Abrahama, Isaka , i Jakova, kao i Jakovljeve sinove. Ali u unutrašnjem smislu se pod očevima, kad se o njima govori u dobrom značenju, misli na one koji su pripadali Pradrevnoj Crkvi koja je bila pre potopa, i na one koji su pripadali Drevnoj Crkvi koja je bila posle potopa. Ljudi iz obe te crkve nazivani su očevima, jer od njih je potekla crkva i ono što crkvi pripada: očevima su označeni oni koji su pripadali Drevnim Crkvama, kao kod Mojsija: Jehovi samo tvoji omilješe, i izabra sjeme njihovo nakon njih, vas između svijeh naroda (Zak. Ponovljeni 90:15).

Opet: Opomeni se negdašnjih dana, pogledajte dane svakoga vjeka, pitaj oca svojega i on će ti javiti, starije svoje i kazaće ti. Kada Višnji razdava našljedstvo narodima, kad razdijeli sinove Adamove, postavi međe narodima po broju sinova Izrailjevih. Ali se Izrailj ugoji, pa se stade ritati, i utio si i udebljao i zasalio, pa ostavi Boga koji ga je stvorio, i prezre stijenu spasenja svlojega. Prinosiše žrtve đavolima, ne Bogu, nego bogovima, kojih nijesu znali (Zak. Ponovljeni 32:7, 8, 1517). Ovaj se odlomak nalazi u proročkoj Mojsijevoj pesmi, u kojoj se govori o Drevnoj Crkvi od sedmog do petnaestog stiha, a o Jakovljevom potomstvu od petnaestog do četrdeset petog stiha. Stanje Pradrevne Crkve koja je bila pre potopa, opisuje se negdašnjim danima , a stanje Drevne Crkve koja je bila posle potopa, sa godine svakoga vijeka ; stanje njihovog dobra, sa našljedstvo koje je Višnji razdijelio narodima, a njeno stanje u pogledu istine, sa postavio međe prema broju sinova Izrailjevih. (Da ovaj broj ili dvanaest označava sve istine vere zajedno, može se videti gore, br. 577, 3858, 3915). Iz ovoga je jasno da su očevima označeni oni koji su pripadali Drevnim Crkvama. Slično i u sledećim odlomcima.

Kod Isaije: Dom naše svetinje i naše krasote, u kom te slaviše oci naši, izgorje ognjem, i sve što nam bješe drago potrveni je (64:11).

Kod Jeremije: Hoćeš li carovati kad se miješaš s cedrom? Otac tvoj nije li jeo i pio? kad činjaše sud i pravdu, tada mu bijaše dobro Jeremija 22:15).

Opet: Ko ih nađe, proždiraše ih, i deprijatelji njihovi govoriše, ne ćemo biti krivvi, jer zgriješiše Jehovi, stanu pravde, Jehovi, nadu otaca njihovijeh Jeremija 50:7).

Kod Davida: Bože, svojim ušima slušasmo, oci nam naši pripovijedaše djela koja si učinio u njihovo vrijeme (Psalam 44:1). Ocevi imaju ovde isto značenje kao kod Danila 11:24, 37, 38).

Da se pod ocevima misli na one koji su pripadali Drevnkim Crkvama, ne vidi se u smislu slova, nego samo u unutrašnjem smislu u kojemu se govori o crkvi i o njenim dobrima i o istinama. Osim toga, pošto je crkva sama nebeski brak, to jest, brak dobra i istine, to se ona u Reči naziva ocem u pogledu dobra a majkom u pogkledu istine (br. 3703, 5581).

3690. Stih 10. A Jakov otide do Bersabeje. Da ovo označava život više udaljen od Božanskih stvari nauka (doktrine), jasno je iz značenja otići, što je živeti (vidi br. 3335, 3685); na taj način otići označava živeti udaljenije; i iz značenja Bersabeje, koja je Božanski nauk (doktrina) (vidi br. 2723, 2858, 2859, 3466); otuda je jasno da se sa Jakov otide do Bersabeje označava život udaljeniji od Božanskih stvari nauka (doktrine). Za život se kaže da je udaljeniji onda, kada je u spoljašnjim istinama, i kada se živi prema njima, kao što je život u detinjstvu i ranoj mladosti onih koji se proporađaju (o kojima vidi gore, br. 3688.

Da bi se dalje pokazalo šta je ovaj život, i kakav je njegov kvalitet, korisno je dodati nekoliko reči. Sve istorije (istorijske priče) u Reči su istine udaljene od suštinskih Božanskih stvari nauk doktrine), ali i pored toga su korisne maloj i starijoj deci, kako bi se preko njih ona uvela u unutrašnje stvari istine i dobra; a na kraju i u same Božanske stvari; jer je u njima, u njihovoj najvećoj dubini, sadržano Božansko. Kada ih deca čitaju i kada ove (istorije ili priče) na njih deluju na nevin način, tada su anđeli, koji su kod njih (kod dece), u srećnom nebeskom stanju, pošto tako na njih utiče Gospod preko unutrašnjeg smisla, a to su one stvari koje su predstavljene i označene istorijskim činjenicama; a ta nebeska sreća koja se uliva (od Gospod), čini da deca uživaju (u tim istorijskim pričama). Kako bi ovo prvo stanje moglo postojati, to jest, prvo stanje detinjstva i rane mladosti kod onih koji će se preporoditi, istorije (priče) u Reči bile su date, i napisane na takav način, kao bi u opštem i u pojedinačnom sadržavale Božanske stvari. Koliko su ovi istorijski predmeti udaljeni od Božanskih stvari nauka, može se videti iz sledećeg primera. Kada neko po prvi put sazna da je Bog bio sišao na Sinajsko Brdo, i dao tablice Mojsiju, na kojima su bile ispisane Deset zapovesti, i da je Mojsije razbio te tablice (ploče), i da je Bog napisao slične zapovesti na drugim tablicama; dok uživa u samoj istoriji (priči), taj je u životu spoljašnje istine (on doživljava spoljašnju istinu) udaljenu od Božanskih stvari nauka (doktrine), ali kasnije, kada počne da na njega utiče ono što je sadržano u njima, i kada živi po njima, on je tada u životu istine (on tada živi tu istinu), ali je još uvek udaljen od samih Božanskih stvari u njima. Jer život u skladu sa zapovestima, samo je moralni život, jer su te zapovesti poznate svima koji žive u ljudskom društvu, iz građanskog života i njegovih zakona – kao to da se moramo klajati Božanstvu, da se moraju poštovati roditelji; i da se ne sme ubijati, preljubočiniti, i krasti. Ali onaj koji se preporađa, on je vođen od ovog udaljenog života (to jest, moralnog života), u život koji je bliži Božanskim stvarima nauka; to jest, vođen je u duhovni život. Kad se ovo dogodi, čovek počne da se čudi zašto su se ove zaposvesti ili odredbe spustile s neba na takav čudesan način, i zašto su napisane prstom Božijima one su poznate svakome narodu i napisane kao zakoni onima koji nisu nikad ništa čuli o Reči (Božijoj). Jer kada počne da ovako misli, on je već među onima koji mogu da se preporode. Tada ga Gospod vodi u još više unutrašnje stanje, naime, u stanje u kojemu misli da su u ovome sakrivene dublje stvari s kojima on još nije upoznat; pa kada čita Reč u ovakvom stanju, on nalazi svuda kod Proroka i kod Jevanđelista, da svaka od ovi zapovesti sadrže u sebi stvari koje su još više nebeske. Na primer, u zapovesti poštuj roditelje, on sada vid a kada su ljudi ponovo rođeni, oni dobijaju drugoga Oca, i tada postaju Njegovi sinovi, i da je On taj kojemu treba odavati poštovanje, i da je to smisao koji je skriven u ovoj zapovesti. Tada, postupno, on uči da je ovaj novi Otac u stvari Gospod, i na kraju, da je On taj kome se treba klanjati, i da mu se čovek klanja onda kada Ga voli. Kada onaj koji se preporađa živi prema ovoj istini, on živi prema Božanskom nauku (doktrini), i on je tada u stanju u kome su anđeli, i on tada iz toga stanja posmatra stvari u kojima je ranije uživao, kao nešto udaljeno od njega po stepenima. Sličan je slujčaj i s ostlima zapovestima Desetorečja (Dekaloga) (vidi br. 2609). Iz ovoga se sada vidi na šta se misli pod životom koji je više udaljen od Božanskih stvari nauka, koje se ovde označavaju Jakovom koji otide u Bersabeju.