6075. Mi i stari naši (očevi naši). Da ovo označava da je ovako od drevnih, vidi se iz značenja otaca, a to su oni koji su pripadali drevnim crkvama (vidi br. 6050). U mnogi odlomcima Reči, gde se govori o Jevrejima i o Izraelićanima, njihovi se očevi pominju s pohvalom. Oni koji se drže smisla slova, u ovim odlomcima podrazumevaju Abrahama, Isaka , i Jakova, kao i Jakovljeve sinove. Ali u unutrašnjem smislu se pod očevima, kad se o njima govori u dobrom značenju, misli na one koji su pripadali Pradrevnoj Crkvi koja je bila pre potopa, i na one koji su pripadali Drevnoj Crkvi koja je bila posle potopa. Ljudi iz obe te crkve nazivani su očevima, jer od njih je potekla crkva i ono što crkvi pripada: očevima su označeni oni koji su pripadali Drevnim Crkvama, kao kod Mojsija: Jehovi samo tvoji omilješe, i izabra sjeme njihovo nakon njih, vas između svijeh naroda (Zak. Ponovljeni 90:15).

Opet: Opomeni se negdašnjih dana, pogledajte dane svakoga vjeka, pitaj oca svojega i on će ti javiti, starije svoje i kazaće ti. Kada Višnji razdava našljedstvo narodima, kad razdijeli sinove Adamove, postavi međe narodima po broju sinova Izrailjevih. Ali se Izrailj ugoji, pa se stade ritati, i utio si i udebljao i zasalio, pa ostavi Boga koji ga je stvorio, i prezre stijenu spasenja svlojega. Prinosiše žrtve đavolima, ne Bogu, nego bogovima, kojih nijesu znali (Zak. Ponovljeni 32:7, 8, 1517). Ovaj se odlomak nalazi u proročkoj Mojsijevoj pesmi, u kojoj se govori o Drevnoj Crkvi od sedmog do petnaestog stiha, a o Jakovljevom potomstvu od petnaestog do četrdeset petog stiha. Stanje Pradrevne Crkve koja je bila pre potopa, opisuje se negdašnjim danima , a stanje Drevne Crkve koja je bila posle potopa, sa godine svakoga vijeka ; stanje njihovog dobra, sa našljedstvo koje je Višnji razdijelio narodima, a njeno stanje u pogledu istine, sa postavio međe prema broju sinova Izrailjevih. (Da ovaj broj ili dvanaest označava sve istine vere zajedno, može se videti gore, br. 577, 3858, 3915). Iz ovoga je jasno da su očevima označeni oni koji su pripadali Drevnim Crkvama. Slično i u sledećim odlomcima.

Kod Isaije: Dom naše svetinje i naše krasote, u kom te slaviše oci naši, izgorje ognjem, i sve što nam bješe drago potrveni je (64:11).

Kod Jeremije: Hoćeš li carovati kad se miješaš s cedrom? Otac tvoj nije li jeo i pio? kad činjaše sud i pravdu, tada mu bijaše dobro Jeremija 22:15).

Opet: Ko ih nađe, proždiraše ih, i deprijatelji njihovi govoriše, ne ćemo biti krivvi, jer zgriješiše Jehovi, stanu pravde, Jehovi, nadu otaca njihovijeh Jeremija 50:7).

Kod Davida: Bože, svojim ušima slušasmo, oci nam naši pripovijedaše djela koja si učinio u njihovo vrijeme (Psalam 44:1). Ocevi imaju ovde isto značenje kao kod Danila 11:24, 37, 38).

Da se pod ocevima misli na one koji su pripadali Drevnkim Crkvama, ne vidi se u smislu slova, nego samo u unutrašnjem smislu u kojemu se govori o crkvi i o njenim dobrima i o istinama. Osim toga, pošto je crkva sama nebeski brak, to jest, brak dobra i istine, to se ona u Reči naziva ocem u pogledu dobra a majkom u pogkledu istine (br. 3703, 5581).

3478. Tako isto, pred nekoliko duhova predstavljen je šator sa kovčegom. Jer oni koji su uživali u Reči, dok su živeli na svetu, njima se ovakve stvari predstavljaju u vidljivom obliku. Tako je u ovoj prilici predstavljen šator sa svim što je u njemu, naime, sa predvorjem, zavesima izvana i velovima iznutra, svećnjakom, i sedištem milosti sa heruvimima. A u isto vreme bilo je dato dobrim duhovima na opaze šta svaka pojedinost označava. Šator je predstavljao tri neba, a svedočanstvo nad kojim je bilo sedište milosti, predstavljalo je Samoga Gospoda. A onoliko koliko su im oči bile otvarane, toliko su videli stvari još više nebeske i Božanske, o kojima ništa nisu zanli za života u telu, a što je iznenađujuće, i namanja pojedinost imala je neko značenje, čak i spone i prstenovi. Kao primer uzmimo hleb koji je bio na stolu; u ovome, kao u predstavi i simbolu, oni su opažali u toj hrani od koje anđeli

žive, nebesku i duhovnu ljubav sa radošću i srećom, a u toj radosti i sreći, oni su opažali Samoga Gospoda, kao hleb i manu iz neba. A pored ovog, opažali su mnoge druge pojedinosti u obliku, položaju, i broju hlebova, kao i u zlatu koje je bilo okolo njih, kao i u svetnjaku iz kojega je izbijala blistava svetlost s drugim predstavama stvari koje su neopisive. Iz ovoga se može videti da su obredi i predstave u Jevrejskoj Crkvi sadržavali sve tajne Hrišćanske Crkve, a tako isto da bi oni kojima su predstave i značenja Reči Staroga zaveta bile otvore, mogli znati i opažati tajne Gospodove Crkve na zemljama, dok su još živeli na svetu, kao i tajne nad tajnama Gospodovog carstva u nebima, kada stignu u drugi život.