29
Audivimus superbiam Moab, superbus est valde : sublimitatem ejus, et arrogantiam, et superbiam, et altitudinem cordis ejus.
Jeremias 48:29
Arcana Coelestia # 5480
5480. ‘Et flevit’: quod significet misericordiam, constat ex significatione ‘flere’ cum praedicatur de Domino, Qui hic per ‘Josephum’ 1 repraesentatur, quod sit misereri; quod fletus sit doloris et amoris, notum est, consequenter est misericordiae, nam misericordia est amor dolens; amor Divinus ideo vocatur misericordia quia genus humanum ex se in inferno est; et cum hoc appercipit in se homo, misericordiam implorat. Quia ‘fletus’ 2 etiam est misericordia in sensu interno, idcirco aliquoties in Verbo praedicatur fletus de Jehovah seu Domino, ut apud Esaiam,
Deflebo fletu Jaeserem, vitem Sibmae, rigabo te lacrima Mea Hesbon et Elealeh, 16:18 [KJV 9):
et apud Jeremiam,
Ego scio, dictum Jehovae, indignationem Moabi, quod non rectus; ... propterea super Moabo ejulabo, et ob Moabum totum clamabo, ... supra fletum Jaeseris flebo ob te, vitis Sibmae, xlviii (30, ) 31, 32;
‘Moabus’ pro illis qui in bono naturali sunt, et se seduci patiuntur, et cum seducti 3 , adulterant bona, n. 2468; ‘ejulare, clamare, flere super illum’ pro misereri et dolere: similiter apud Lucam, Jesus cum appropinquavit aspiciens urbem, flevit super illa, 19:41;
Hierosolyma super qua Jesus flevit, seu cujus misertus et super qua doluit 4 , non solum fuit urbs Hierosolyma, sed Ecclesia 5 , cujus ultimus dies cum nulla charitas et inde nulla fides amplius futura, in sensu interno intelligitur; 6 inde ex miseratione et dolore flevit; quod ‘Hierosolyma’ sit Ecclesia, videatur n. 2117, 3654.
Poznámky pod čarou:
1. The Manuscript inserts in supremo sensu.
2. etiam after idcirco
3. The Manuscript inserts sunt, tunc.
4. The Manuscript inserts Dominus.
5. The Manuscript inserts spiritualis.
6. The Manuscript inserts praevidit enim Dominus tempus illud, .
Arcana Coelestia # 1906
1906. ‘A fine decem annorum ab habitando Abram in terra Canaan’: quod significet reliquias boni et inde veri quas Sibi comparavit Dominus, per quas conceptum rationale illud, constat ex significatione ‘decem’ quod sint reliquiae, de qua prius n. 576; quid reliquiae, dictum et ostensum est n. 468, 530, 560, 561, 660, 661, 798, 1050, quod nempe sint omnes status affectionis boni et veri, quibus donatur homo a Domino a prima infantia usque ad finem vitae, qui status reconduntur illi in usum vitae ejus post mortem, nam omnes ejus vitae status in altera vita successive redeunt, et tunc temperantur ii per status boni et veri quibus a Domino donatus est; quo itaque plus reliquiarum in vita corporis accepit, seu plus boni et veri, eo jucundiores et pulchriores apparent status ejus ceteri cum redeant: quod ita se res habeat, unicuique constare potest si expendat; homo dum nascitur, ne hilum boni ex se ipso habet, sed 1 totus quantus malo hereditario conspurcatus est, at omne bonum influit, ut quod amet parentes, nutrices, similes sui, et hoc ex innocentia; haec sunt quae a Domino per caelum innocentiae et pacis, quod intimum est, influant; et sic homo, dum infans est, illis imbuitur;
[2] postea cum adolescit, paullatim bonum, innocens, et pacificum hoc infantile recedit; et quantum in mundum introducitur, tantum in voluptates inde et in cupiditates, ita in mala, et tantum aetatis infantilis caelestia seu bona disparari incipiunt, sed usque remanent et per eos temperantur status quos postea homo induit et sibi acquirit; absque illis nusquam homo potest esse homo; status enim cupiditatum seu mali absque temperatura per status affectionis boni, forent atrociores quam ullius animalis; status illi boni sunt qui appellantur reliquiae, a Domino donatae et ejus indoli implantatae, et hoc cum homo nescit;
[3] in sequente aetate etiam novis donatur, sed ii status non ita sunt boni sed veri, nam cum adolescit, imbuitur veris, et similiter apud eum in interiore ejus homine reconduntur; per has reliquias quae sunt veri, natas ex influxu spiritualium a Domino, homo habet quod cogitare possit, ut et intelligere quid bonum et verum vitae civilis et moralis, tum etiam recipere verum spirituale seu fidei, sed hoc nequit nisi per reliquias boni quas in infantia accepit: quod reliquiae sint, et quod eae recondantur homini in ejus interiore rationali, prorsus nescit homo, ex causa quia putat nihil influere, sed quod omne sit naturale quoddam ei connatum, ita quod omne sit in se cum infans, cum tamen prorsus aliter se res habeat; de reliquiis passim agitur in Verbo, et per illas significantur status illi per quos homo fit homo et hoc a solo Domino.
[4] Reliquiae autem quae apud Dominum, fuerunt omnes status Divini quos Sibi Ipsi comparavit, et per quos Humanam Essentiam univit Divinae; non comparandae sunt cum reliquiis apud hominem, nam hae non sunt Divinae sed humanae: illae reliquiae sunt quae significantur per decem annos quibus Abram habitavit in terra Canaan cum angeli audiunt Verbum, non sciunt quid ‘decem’, sed ilico cum 2 nominantur ab homine, obvenit illis idea reliquiarum, nam per ‘decem et decimas’ in Verbo significantur reliquiae, ut constat 3 ab illis quae dicta et ostensa sunt n. 576, 1738; et cum percipiunt quod ‘fuerit a fine decem annorum, quo habitavit Abram in terra Canaan’, obvenit idea Domini, et simul innumera quae significantur per reliquias apud Dominum cum fuit in mundo.
Poznámky pod čarou:
