2658. ‘Quia non hereditabit filius ancillae hujus cum filio me cum Jishako’: quod significet quod rationale mere humanum cum Rationali ipso Divino non posset communem vitam habere, neque quo: verum neque quoad bonum, constat a significatione ‘hereditare’ quod sit habere vitam alterius, de qua mox; ex significatione 'filii ancilla quod sit rationale mere humanum quoad verum et quoad bonum de qua n. 2657; et ex significatione ‘filii mei, Jishaki’ quod sit Rationali Divinum quoad verum, quod est ‘filius meus’, et quoad bonum, quod est ‘Jishakus’, de qua n. 2623, 2630; quod ‘Jishakus’ sit Rationale Divinum quoad bonum, ex significatione ‘risus’, ex quo nominatus, quod sit affectio veri seu bonum veri, constat a vers. 6, 7, 7, n. 2640, 2641, 2643; inde patet quod ‘non hereditabit filius ancillae hujus cum filio meo, cum Jishako’ sit quod rationale mere humanum cum Rationali Divino non possit communem vitam habere neque quoad verum neque' quoad bonum: quod communem vitam habere nequeat, constat ex eo solo quod Divinum sit ipsa vita, et sic habeat vitam in Se Ipso; mere humanum autem est organum vitae, et sic non habet vitam in seipso;

[2] Humanum Domini cum Divinum factum, non amplius fuit organum vitae seu recipiens vitae, sed fuit ipsa vita, qualis Ipsius Jehovae; e ipsa conceptione a Jehovah hoc primum habuit, quod clare ab Ipsius Domini verbis patet, apud Johannem, Quemadmodum Pater habet vitam in Se Ipso, ita dedit Filio habere vitam in Seipso, 5:26;

Divinum Humanum est quod vocatur ‘Filius’, n. 1729, 2159, 2628:

apud eundem,

In Ipso vita erat, et vita erat lux hominum, 1:4:

apud eundem,

Dixit Jesus, Ego sum via, veritas, et vita, 14:6:

apud eundem,

Jesus dixit, Ego sum resurrectio et vita, qui credit in Me, etsi moriatur, vivet, 11:25:

apud eundem,

Panis Dei est, qui descendit e caelo, et vitam dat mundo, 6:33;

quod autem homo non sit vita, sed organum seu recipiens vitae, videatur n. 2021, et alibi passim; exinde evidens esse potest quod cum Dominus etiam quoad Humanum Jehovah factus, illud quod non vita erat in se, hoc est, quod mere humanum, ablegaretur; hoc significatur per quod ‘illius ancillae non hereditare posset cum filio Jishako’.

[3] Quod ‘hereditare’ in sensu interno, cum praedicatur de Domino, sit vitam habere Patris, ita in Se Ipso, et cum praedicatur de hominibus, quod sit vitam habere Domini, hoc est, vitam accipere a Domino, constat a pluribus locis Verbi; vitam habere in Se Ipso est ipsum Esse vitae, hoc est, Jehovah; vitam autem habere Domini, seu vitam accipere a Domino, est recipere Dominum amore et fide, et quia illi sunt in Domino et sunt Domini, vocantur ‘heredes et filii Ipsius’.

[4] In Verbo Veteris Testamenti praedicatur ‘hereditas’ tam de caelesti seu bono, quam de spirituali seu vero, sed usque unum exprimitur alia voce quam alterum; illam vocem interpretari licet per ‘possidere hereditario’, hanc autem per ‘hereditare’; illa etiam vox in lingua originali involvit possessionem, haec autem derivationem inde, sicut se habet caeleste ad spirituale, seu bonum ad verum; in hoc versu, ubi per ‘Jishakum’ repraesentatur Divinum Rationale seu Divinum Humanum Domini, est vox possessionis ex jure hereditario, quia Domini Divinum Humanum est solus possessor heres, ut quoque Ipse docet in parabola, Matth. 21:33, 37, 38; Marcus 12:7; Luc. 20:14, et passim declarat quod ‘omnia Patris, Ipsius sint’.

[5] Quod ‘hereditario possidere’ et ‘hereditare’ in Verbo, cum praedicatur de hominibus, significet vitam accipere a Domino, proinde vitam aeternam seu caelum ¹ , nam illi soli caelum accipiunt qui vitam Domini recipiunt, constat ² apud Johannem, Qui vicerit, hereditario accipiet omnia, et ero illi Deus, et ille erit Mihi filius, Apoc. 21:7:

apud Matthaeum, Omnis qui reliquerit domos, aut fratres, aut sorores, ... propter nomen Meum, centuplum accipiet, et vitae aeternae sortietur hereditatem, 19:29; 25:34; Marcus 10:17; Luc. 18:18;

hic caelum vocatur vita aeterna, alibi simpliciter vita, ut Matth. 18:8, 9; 19:17; Joh. 3:36; 5:24, 29, ex causa quia Dominus est ipsa vita, et qui Ipsius vitam accipit, is est in caelo:

[6] apud Davidem,

Deus salvabit Zionem, et aedificabit civitates Jehudae, habitabunt ibi, et possidebunt hereditario eam, et semen servorum Ipsius hereditabunt eam, et amantes nomen Ipsius habitabunt in ea, Ps. 69:36, 37 [KJV Ps. 69:35, 36];

ubi ‘possidere hereditario’ praedicatur de iis qui in amore caelesti sunt, ‘hereditare’ de iis qui in amore spirituali:

[7] apud Esaiam,

Confidens in Me hereditabit terram, et possidebit hereditario montem sanctitatis Meae, 57:13;

similiter:

apud Mosen,

Deducam vos ad terram, super qua levavi manum Meam, ad dandum eam Abrahamo, Isaco, et Jacobo, et dabo eam in ³ possessionem hereditariam, Exod. 6:8;

haec in sensu litterae significant quod terra Canaan daretur iis possessionem hereditariam, quod etiam factum; at in sensu interno significant quod daretur caelum illis qui in amore et fide in Dominum sunt; nam sicut Dominus per ‘Abrahamum, Isacum, et Jacobum’ repraesentatur, ita significatur ipse amor et ipsa fides, proinde illi qui in amore et fide sunt, ita qui in Domino: ut quoque per Abrahamum, Isacum, et Jacobum cum quibus multi accumbent in regno caelorum apud Matthaeum 8:11;

in caelo enim prorsus ignoratur Abraham, Isac et Jacob, sed solum scitur quid per eos repraesentatur significatur, similiter ac quid per ‘accumbere seu comedere cum iis’; quod enim omnia nomina in Verbo significent res, videatur n. 1224, 1264, 1876, 1888, et quod ‘terra Canaan’ sit Canaan caelestis seu caelum, n. 1585, 1607, 1866, quod etiam simpliciter vocatur ‘terra’, n. 1413, 1607, 1733, 2571, sicut etiam apud Matthaeum, Beati miseri, quia ii hereditatem accipient terrae, 5:5.

Poznámky pod čarou:

2657. Quod ‘ejice ancillam hanc et filium ejus’ significet quod exterminarentur quae rationalis mere humani sunt, constat ex significatione ‘ejicere’ quod sit exterminare, ex significatione ‘ancillae’ quod sit affectio rationalium et scientificorum, ita bonum eorum, de qua n. 2567, et ex significatione ‘filii’ quod sit verum istius rationalis, de qua n. 264, 489, 533, 1147; ¹ sed est bonum et verum apparens, quae praedicantur de rationali hoc primo seu mere humani inde est quod ‘ejice ancillam hanc et filium ejus’ significet quod exterminarentur quae rationalis mere humani sunt. Quomodo hoc habet, nempe quod primum rationale exterminatum sit, cum Divinum successit, prius passim dictum et ostensum est, sed quia hic in specie de illo agitur, paucis adhuc explicandum.

[2] Sunt apud unumquemvis hominem qui regeneratur, bina rationalia, unum ante regenerationem alterum post regenerationem: primum, quod ante regeneratione comparatur per experientias sensuum, per reflexiones super illa quae in vita civili, et in vita morali, perque scientias, et per ratiocinia inde et per eas, tum per cognitiones spiritualium ex doctrina fidei seu Verbo; sed haec non amplius tunc vadunt quam paululum supra ideas memoriae corporeae, quae respective admodum materiales sunt; quicquid itaque tunc cogitat, est ex talibus, vel ut visu interiore intellectuali simul comprehendantur, sistuntur talium similia comparative vel analogice; ejuscemodi est rationale primum, seu quod ante regenerationem.

[3] At rationale post regenerationem formatur a Domino per affectiones veri et boni spiritualis, quae affectio mirabiliter a Domino implantantur veris rationalis prioris, et vivificantur ibi illa quae congrua sunt et favent; cetera autem, sicut nullius usus, separantur inde, usque tandem ut bona et vera spiritualia colligantur quasi in fasciculos, rejectis incongruis quae non vivificari possunt, quasi ad peripheriam, et hoc successive sicut bona et vera spiritualia cum vita eorum affectionum crescunt; inde patet quale [est] rationale alterum.

[4] Haec quomodo se habent, illustrari potest per comparationem cum fructu arborum: primum rationale se habet in initio sicut fructus immaturus, qui successive maturescit usque dum semina intus in se ponit; qui cum illius aetatis est ut se separare incipiat ab arbore, tunc est status ejus plenus, de quo supra n. 2636; rationale autem alterum, quo donatur a Domino cum regeneratur, se habet sicut idem fructus in humo bona, in qua putrescunt illa quae sunt circumcirca semina, et haec se extrudunt ab intimis sui, et emittunt radicem, tum super terram surculum, qui crescit in novam arborem, et explicat se, usque demum in novos fructus, dein in hortos et ² paradisos, secundum affectiones boni et veri quas recipit, videatur Matth. 13:31, 32; Joh. 12:24.

[5] Sed quia exempla magis convincunt, sit exemplo proprium quod homini ante regenerationem, et proprium quod ei post regenerationem; ex primo rationali quod sibi comparavit per media, de quibus supra, credit homo quod ex seipso, ita ex proprio, cogitet verum et faciat bonum; rationale hoc primum non aliter capere potest, etiamsi instructus sit quod omne bonum amoris, et omne verum fidei, sit a Domino: at cum regeneratur, quod fit in adulta ejus aetate, ex rationali altero quo donatur a Domino, incipit cogitare quod bonum et verum non sit a seipso seu a proprio, sed a Domino, at usque quod faciat bonum et cogitet verum sicut a seipso, videatur n. 1937, 1947; tunc quo plus in hoc confirmatur, eo plus in lucem veritatis de illis perducitur, usque demum ut credat quod omne bonum et omne verum sit a Domino; tunc proprium rationalis prioris successive separatur, et homo proprio caelesti donatur a Domino, quod fit novi rationalis.

[6] Sit adhuc exemplum; primum rationale principio non alium amorem novit quam sui et mundi, et tametsi audit quod amor caelestis prorsus alius sit, usque id non capit; dein autem cum aliquod bonum facit, non aliud jucundum inde percipit quam quod videatur sibi mereri gratiam alterius, vel quod audiat Christianus, vel quod obtineat inde vitae aeternae gaudium; alterum autem rationale quo donatur a Domino per regenerationem, incipit aliquod jucundum sentire in ipso bono et ² vero, et jucundo hoc affici, non propter suum quid, sed propter bonum et verum, ex quo jucundo cum fertur, tunc meritum rejicit, usque tandem ut respuat illud sicut enorme; hoc jucundum apud eum successive crescit, et fit beatum, et in altera vita fit felix, et ipsum ejus caelum. Inde nunc constare potest quomodo se habet cum utroque rationali apud hominem qui regeneratur.

[7] Sed sciendum quod apud hominem, tametsi regeneratur, usque omnia et singula quae sunt rationalis primi ³ , remaneant, et modo a rationali altero separentur, et hoc miraculose a Domino: Dominus autem rationale primum prorsus exterminavit, ut ⁴ nihil ejus remanserit, mere enim humanum et Divinum non simul esse possunt; inde non ⁵ amplius filius Mariae erat, sed Jehovah quoad utramque Essentiam.

Poznámky pod čarou: