5895. ‘Quibus nulla aratio et messis’: quod significet quod interea non appariturum bonum et inde verum, constat a significatione ‘arationis’ quod sit praeparatio a bono ad recipiendum vera, de qua sequitur; et a significatione ‘messis’ quod sint vera a bono, nam messis est seges jam matura quando colligitur, inde messis est verum quod ex bono; antequam hoc verum existit, quidem apparent vera sed sunt vera per quae bonum, non autem vera ex bono; homo qui ex vero agit, ¹ in veris per quae bonum est; at qui ex bono agit, ² in veris quae ex bono est. Quod ‘aratio’ dicatur esse bonum, est quia ‘ager qui aratur’ significat Ecclesiam quoad bonum, n. 2971, ita bonum quod est Ecclesiae, n. 3310, 3317, 4982; inde ‘arare’ est praeparatio a bono ad recipiendum vera; ‘boves’ etiam quibus ³ arabatur, significant bona in naturali, n. 2180, 2566, 2781.

[2] ⁴ Quia illa significatio arationis fuit, interdictum fuit in Ecclesia repraesentativa ' ⁵ ne' ararent bove et asino simul', Deut. 22:10, quod nusquam interdictum fuisset nisi propter aliquam causam ex interiore ita ex spirituali mundo; quid mali alioquin foret si ararent illi simul? et quid dignum in ⁶ tali lege in Verbo? causa ex interiore seu ex spirituali mundo est quod 'arare bove' significet bonum in naturali, et ‘arare asino’ verum ibi; quod ‘asinus’ sit verum scientificum, ita verum in naturali, videatur n. ⁷ 5492, 5741; causa interior seu spiritualis hujus mandati ⁸ fuit quod angeli non potuerint separatam ideam boni et veri habere; conjuncta erunt et facient unum; quapropter non spectare voluerunt arationem talem a bove et asino; angeli caelestes ne quidem cogitare volunt de vero separato a bono, omne enim verum apud illos est in bono, ita quoque illis verum est bonum; ob eandem causam etiam ⁹ interdictum fuit, ‘ne induerent mixtam vestem ex lana et lino simul’, ibid. vers. 11; ‘lana’ enim significabat bonum, et ‘linum’ verum.

[3] ¹⁰ Quod arare, et quoque occare, serere, metere, significent talia quae sunt boni et illius veri, constat ¹¹ apud Hoscheam,

Equitare faciam Ephraimum, arabit Jehudah, occabit illi Jacob, seminate vobis secundum justitiam, metite secundum pietatem, novate vobis novale; et tempus ad quaerendum Jehovam, donec veniat et doceat justitiam, 10:11, 12;

‘equitare’ praedicatur de Ephraimo quia ‘equitare’ est intellectu frui, et ‘Ephraim’ est intellectuale Ecclesiae; ‘arare’ autem praedicatur de Jehudah, quia ‘Jehudah’ est bonum Ecclesiae:

[4] ¹² apud Amos, Num current in petra equi? num arabit bobus? quod convertistis in fel judicium, et fructum justitiae in absinthium, 6:11, 12;

'num current in petra ‘equi’ pro num intellecturus est verum fidei, ‘petra’ enim in sensu spirituali est fides, Praef. ad Gen. xxii, et equi' sunt illa quae intellectus, n. 2761, 2762, 3217, 5321; ‘num arabit bobus’ pro num facturus bonum; quod ‘boves’ sint bonum in naturali, videatur ¹³ n. 2180, 2566, 2781; quod hoc non fieri posset, significatur per verba quae sequuntur ‘quia convertistis in fel judicium, et fructum justitiae in absinthium’:

[5] apud Lucam, Dixit Jesus, Nemo injiciens manum suam in aratrum, sed videns retrorsum, dispositus est ad regnum Dei, 9:62;

haec ¹⁴ significant eadem cum illis quae Dominus dicit apud Matthaeum, Qui super domo est, ne descendat ad tollendum quid e domo sua: et qui in agro, ne revertatur retro ad tollendum vestimenta sua, 24:17, 18; ¹⁵ sensus illorum verborum est, qui in bono est, non inde se conferet ad illa quae sunt doctrinalium fidei, videatur n. 3652 ubi haec explicata sunt: ita ‘qui injicit manum in aratrum’ est qui in bono est, sed ‘videns retrorsum’ est qui tunc spectat ad doctrinalia fidei et sic relinquit bonum; quia ita, displicuit Eliae quod Elisha qui in agro arans, cum vocatus, ¹⁶ peteret ut prius oscularetur patrem suum et matrem suam; dixit enim Elias, Abi, redi, quid namque feci tibi? 1 Reg. 19:19-21.

In opposito sensu ¹⁷ 'aratio' significat malum quod delet bonum, ita vastationem, ut apud Jeremiam ¹⁸ ,

Zion ager arabitur, et Hierosolyma acervi erunt, et mons domus in excelsa silvae ¹⁹ , ²⁰ 26:18, Mich. 3:12.

Poznámky pod čarou:

1043. Quod ‘nubes’ significet obscuram lucem in qua est spiritualis homo respective ad caelestem, constare potest ex illis quae de arcu nunc dicta sunt; arcus enim seu color arcus nusquam existit nisi in nube; ipsum obscurum, ut dictum, per quod fulgurant radii solis, est quod vertitur in colores, ita quale obscurum quod a fulgure radiorum perstringitur, talis color: similiter se habet apud hominem spiritualem; obscurum apud eum quod hic vocatur ‘nubes’, est falsum, quod idem est ac proprium ejus intellectuale, cui proprio cum insinuatur innocentia, charitas et misericordia a Domino, tunc non amplius apparet haec nubes ut falsum sed ut apparens veri una cum vero ex Domino, inde instar arcus colorati; est modificatio quaedam spiritualis quae nusquam describi potest, quae nisi percipiatur ab homine per colores et eorum nativitates, non scio an queat ad captum exponi.

[2] Qualis haec nubes est apud hominem regeneratum, constare potest a statu ejus ante regenerationem; homo regeneratur per illa quae putat esse vera fidei; quisque putat suum dogma esse verum, inde conscientiam accipit, quare postquam accepit conscientiam, contra illa agere quae ei impressa sunt quod sint vera fidei, ei est contra conscientiam; talis est unus quisque regeneratus, nam regenerantur a Domino multi quocumque dogmate; et cum regenerati sunt, non tunc aliquam revelationem immediatam accipiunt nisi quae illis insinuantur per Verbum et praedicationem Verbi; sed quia charitatem accipiunt, Dominus per charitatem operatur in eorum nubem, inde exsurgit lux, sicut dum sol perstringit nubem, quae inde lucidior fit et variegatur coloribus; ita quoque in nube existit similitudo arcus; quo itaque nubes tenuior est, hoc est, quo a pluribus veris fidei intermixtis consistit, eo pulchrior est arcus; at quo nubes haec densior est, hoc est, a paucioribus veris fidei consistit, eo impulchrior arcus; innocentia multum pulchritudinis adjicit, est quasi inde splendor vivus in coloribus.

[3] Omnes apparentiae veri sunt ‘nubes’ in quibus homo est cum in sensu litterae Verbi, nam in Verbo secundum apparentias locutum est, at cum simpliciter credit Verbo tametsi in apparentiis manet, et charitatem habet, haec nubes respective tenuis est; in hac nube formatur a Domino conscientia apud hominem intra Ecclesiam. Omnes ignorantiae veri etiam sunt ‘nubes’ in quibus homo est cum non scit quid verum fidei, in genere cum non scit quid Verbum, et adhuc magis cum non audivit de Domino; in hac ‘nube’ formati a Domino conscientia apud hominem extra Ecclesiam; nam in ipsa ignorantia potest esse innocentia, et sic charitas. Omnes falsitates etiam sunt ‘nubes’, sed hae nubes sunt tenebrae, quae apud eos qui vel habent conscientiam falsam, de qua prius, vel apud eos qui habent nullam. Hae sunt in genere qualitates nubium; quod quantitatem attinet, tantae nubes apud hominem sunt et tam densae, ut si nosse miraretur quod usquam possent per eam transparere radii lucis Domino, et quod posset homo regenerari; qui minimum nubis se habere putat, quandoque perplurimum habet, et qui perplurimum nubis credit se habere, is minus habet.

[4] Tales nubes sunt apud hominem spiritualem, sed apud hominem caelestem non tantae sunt, quia amor in Dominum est, qui ejus parti voluntariae implantatus, et ideo quoque non conscientiam sicut homo spiritualis, sed perceptionem boni et inde veri a Domino accipit. Cum voluntarium hominis tale est ut recipere possit radios flammae caelestis, tunc inde intellectuale ejus illustratur et ex amore novit et percipit omnia quae sunt vera fidei; voluntarium ejus tunc est instar exigui solis e quo radii in partem ejus intellectualem; talis fuit homo Antiquissimae Ecclesiae. Ast cum voluntarium hominis prorsus corruptum est et infernale, et ideo nova voluntas quae est conscientia, formatur in parte ejus intellectuali ut factum apud hominem Antiquae Ecclesiae et fit apud omnem hominem regeneratum Ecclesiae spiritualis, tunc densa nubes es nam discere debet quid verum et bonum est, nec percipere potest num sit; et tunc quoque continue influit falsum quod est obscurum nubis, a parte ejus nigra voluntaria seu per eam ab inferno; quae causa est quod pars intellectualis nusquam illustrari possit apud hominem spiritualem sicut apud hominem caelestem; inde est quo ‘nubes’ hic significet obscuram lucem in qua est spiritualis homo respective ad caelestem.