The final period of the Church in general and of the individual in particular is called visitation in the Word. It occurs prior to judgement, so that visitation is nothing else than an investigation into what such are like, that is, into the nature of the Church in general or of the individual in particular." (Arcana Coelestia 2242)

"The words in particular and in general are used because there is 'a day of visitation' for each person in particular when he enters the next life, as happens when he dies. There is also such a day for the Church in general when it comes to an end. At that time people undergo examination of their characters and separation from one another. Those ruled by evils are cast down to hell and those governed by forms of good are raised to heaven. This does not take place on earth however, but in the next life." (Arcana Coelestia 10509)

'Visitation' is mentioned throughout in the Word and signifies either vastation in reference to the church and to individuals, or deliverance, so exploration of quality. (See Arcana Coelestia 6588).

108. Wanneer de Oudsten de hof met een mens vergeleken, vergeleken zij ook de wijsheid en al de dingen die van de wijsheid zijn, met rivieren, ja, zij vergeleken ze niet alleen daarmee, maar noemden ze ook zo, want zo was hun spraakgebruik. Zo was het ook later bij de profeten, die zich nu eens van een vergelijking, dan weer van een benaming bedienden, zoals bij Jesaja:

‘Uw licht zal in de duisternis opgaan, en uw donkerheid zal zijn als het licht van de dag, en gij zult zijn als een gewaterd hof, en als een springader van wateren, welke wateren niet ontbreken’, (Jesaja 58:10, 11);

waar sprake is van hen, die het geloof en de liefde ontvangen. En ook:

‘Gelijk de dalen worden zij geplant, gelijk de hoven aan de rivieren, Jehovah heeft ze geplant als tenten, als de cederbomen aan de wateren’, (Numeri 24:6);

waar het de wedergeborenen betreft.

Bij Jeremia:

‘Gezegend de man, die op Jehovah vertrouwt, hij zal zijn als een boom die aan het water geplant is, en zijn wortelen uitschiet aan een rivier’, (Jeremia 17:7, 8). Dat het niet meer een vergelijking met een hof en bomen aan rivieren betreft, maar een werkelijke benaming, blijkt bij Ezechiël:

‘Maakte hem groot, de vloed uit de diepte deed hem hoog worden; die liet zijn stromen vloeien rondom de plaats waar hij geplant was, en deed zijn geulen uitgaan naar alle bomen van het veld; schoon was hij door zijn grootte, door de lengte van zijn takken, want zijn wortel reikte tot aan een overvloed van water. Ceders in Gods hof evenaarden hem niet, cypressen waren niet te vergelijken met zijn twijgen, en platanen haalden niet bij zijn takken; geen boom in Gods hof was hem gelijk in schoonheid. Schoon had Ik hem gemaakt met zijn overvloed van takken; alle bomen van Eden die in Gods hof stonden, benijdden hem’, (Ezechiël 31:4, 7, 8, 9). Uit deze aanhalingen blijkt, dat wanneer de Oudsten de mens en al wat van de mens is, wat hetzelfde is, met een hof vereenzelvigden, zij daar ook wateren en rivieren aan toevoegden, waardoor hij besproeid werd, en dat zij onder wateren en rivieren al de dingen verstonden, die hem in wasdom deden toenemen.