De Heer is de liefde zelf, uitgedrukt in de vorm van de wijsheid zelf. Liefde is dan ook zijn essentie, zijn in wezen. Wijsheid - het liefdevolle begrip van hoe liefde in actie te brengen - is iets meer uitwendig, waardoor liefde een manier is om zich uit te drukken.

Als de Bijbel over "Jehova" spreekt, dan is dat een voorstelling van de meeste liefde die de essentie van de Heer is. Die liefde is één, heel en compleet op zich, en Jehovah is er ook één, een naam die alleen op de Heer van toepassing is. Wijsheid komt echter tot uiting in een grote verscheidenheid aan gedachten en ideeën, wat de Schriften gezamenlijk de goddelijke waarheid noemen. Er zijn ook veel denkbeeldige goden, en soms kunnen engelen en mensen goden worden genoemd (de Heer zei dat Mozes als een god voor Aäron zou zijn). Dus als de Bijbel de Heer "God" noemt, verwijst hij in de meeste gevallen naar de goddelijke waarheid.

In andere gevallen heeft "God" betrekking op wat men de goddelijke mens noemt. Het geval daar is dit:

Als mensen kunnen we de Heer niet rechtstreeks als goddelijke liefde aanspreken. Het is te krachtig en te zuiver. In plaats daarvan moeten we Hem benaderen door Hem te begrijpen door middel van de goddelijke waarheid. De Goddelijke waarheid is dus de Heer in menselijke vorm, een vorm die we kunnen benaderen en begrijpen. Zo wordt "God" ook gebruikt met betrekking tot dit menselijke aspect, omdat het een uitdrukking van de waarheid is.

(Odkazy: De Apocalyps Onthuld 21; Hemelse Verborgenheden 300, 391, 624, 2001, 2769, 2807 [2], 4287 [4], 6905, 7268, 10154)

300. Wat de eerste verborgenheid betreft, dat onder Jehovah God de Heer wordt verstaan, en tevens de hemel, dient men op te merken, dat in het Woord steeds om een verborgen reden de Heer nu eens alleen Jehovah wordt genoemd, dan Jehovah God, dan weer Jehovah en God daarna, dan de Heer Jehovah, dan God Israëls, dan weer alleen God, zoals in het eerste hoofdstuk van Genesis, waar Hij niet anders dan God genoemd wordt, zelfs waar Hij ook in het meervoud spreekt:

‘Laat ons de mens maken in ons beeld’; en niet eerder dan in het volgende hoofdstuk, waar over de hemelse mens wordt gehandeld, wordt Hij Jehovah God genoemd. Jehovah betekent Hij die IS, of LEEFT, dus vanuit Zijn Wezen; God, omdat Hij alles vermag, dus vanuit Zijn macht, zoals uit het Woord blijkt, waar deze onderscheiding gemaakt wordt: (Jesaja 49:4, 5; 55 : 7; Psalm 18:3, 29, 30, 32; Psalm 38:16);

waarom men iedere engel of geest, die met de mens sprak en van wie men geloofde dat hij iets vermocht, god noemde, zoals bij David blijkt:

‘God staat in de vergadering van de goden, Hij houdt gericht te midden van de goden’, (Psalm 82:1). en elders:

‘Want wie in de hemel kan Jehovah evenaren, wie onder de zonen van de goden is Jehovah gelijk?’, (Psalm 89:7) en elders:

‘Dankt de God der Goden, dankt de Heer der Heren’, (Psalm 136:2, 3). Om hun macht zijn ook mensen goden genoemd, zoals in, (Psalm 82:6; Johannes 10:34, 35);

ook Mozes:

‘God over Farao’, (Exodus 7:1). Daarom ook betekent God in het meervoud Elohim; maar omdat de engelen niet de minste macht uit zichzelf hebben, zoals zijzelf ook bekennen, maar alleen van de Heer, en er niet dan één God is, daarom wordt onder Jehovah God in het Woord de Heer alleen verstaan. Waar echter door de dienst van de engelen iets geschiedt, zoals in het eerste hoofdstuk van Genesis, wordt de meervoudsvorm. gebruikt. Ook hier wordt, omdat de hemelse mens, als mens, niet kon worden vergeleken met de Heer, maar met de engelen, derhalve gezegd: de mens was als een van ons, wetende het goed en het kwaad, dat wil zeggen: wijs en verstandig.