6156. En gij zult een vijfde aan Farao geven; dat dit de overblijfselen betekent, dat zij zullen zijn tot het algemene dat onder het toezicht van het innerlijke is, staat vast uit de betekenis van vijf en van het vijfde deel, namelijk de overblijfselen, nrs. 5291, 5894;

en uit de uitbeelding van Farao, namelijk het algemene in het natuurlijke, zoals eerder gezegd in nr. 6153; er wordt gezegd onder het toezicht van het innerlijke, vanwege de oorzaak waarover eerder in nr. 6145; wat de overblijfselen zijn, zie de nrs. 1050, 1738, 1906, 2284, 5135, 5897, 5898, namelijk dat ze de weggeborgen goede en ware dingen in de innerlijke mens zijn uit de Heer; deze worden teruggebracht in de uiterlijke of natuurlijke mens wanneer deze in de staat van het goede is, maar zodra deze in de staat van het boze komt, worden zij teruggetrokken en weggeborgen; dat zij worden teruggetrokken en weggeborgen heeft als oorzaak dat zij niet met de boze dingen vermengd mogen worden en zo te gronde gaan; wanneer de mens niet kan worden wederverwekt, dan worden de overblijfselen bij hem goed bewaard in de innerlijke dingen; maar wanneer de mens wordt wederverwekt, dan worden die voor zoveel uit de innerlijke dingen in de uiterlijke dingen teruggebracht, als hij wordt wederverwekt, de oorzaak hiervan is dat door de wederverwekking de innerlijke dingen met de uiterlijke worden verbonden en één handelen; en dan worden zij eerst teruggebracht tot de algemene dingen, daarna, achtereenvolgens tot de bijzondere dingen; daaruit, omdat hier in de innerlijke zin over de wederverwekking van het natuurlijke wordt gehandeld, kan men weten wat daaronder wordt verstaan dat die overblijfselen zullen zijn tot het algemene in het natuurlijke.

1738. Dat de woorden ‘en hij gaf hem de tienden van alles’ de overblijfselen uit de overwinning betekenen, blijkt uit de betekenis van de tienden, wat de overblijfselen zijn, waarover eerder in nr. 576; wat echter overblijfselen zijn, zie men de nrs. 468, 530, 560, 561, 661 en 1050, namelijk dat het alle staten van de liefde en van de naastenliefde zijn, dus alle staten van onschuld en van vrede waarmee de mens begiftigd wordt. Deze staten worden aan de mens van kindsbeen af gegeven, maar langzamerhand minder naarmate de mens de volwassen leeftijd nadert; wanneer de mens daarentegen wordt wedergeboren, ontvangt hij behalve de vroegere overblijfselen ook nog nieuwe en zo dus een nieuw leven, want van de overblijfselen of door de overblijfselen komt het, dat de mens werkelijk mens is; want zonder de staat van de liefde en van de naastenliefde, en zonder de staat van de onschuld, welke in de overige staten van zijn leven doordringen, is hij geen mens, maar erger dan elk wild dier. Het zijn de in de worstelingen van de verzoekingen verworven overblijfselen, die hier bedoeld worden; deze overblijfselen zijn het, welke door de aan Malkizedech door Abram gegeven tienden worden aangeduid, en het zijn al de hemelse dingen van de liefde, welke de Heer zich verworven heeft door de voortdurende worstelingen en overwinningen, waardoor Hij voortdurend verenigd werd met het Goddelijk Wezen, totdat Zijn Menselijk Wezen eveneens de Liefde was geworden, of het Zijn van het leven, dat wil zeggen, Jehovah.