328. De begeerten van het vlees, de ogen en de overige zintuigen, los van de begeerten, ofwel van de emoties, verlangens en genoegens van de geest, zijn geheel en al gelijk aan dierlijke begeerten. Daarom zijn ze in zichzelf van een dierlijke wildheid. Maar de geestelijke emoties zijn als die van de engelen en worden daarom echt menselijk genoemd. Naarmate iemand zich daarom aan de begeerten van het vlees overgeeft, is hij een beest en een wild dier. Maar naarmate iemand zich wijdt aan de verlangens van de geest, is hij mens en engel. De begeerten van het vlees kunnen worden vergeleken met verschrompelde en uitgedroogde druiven en met wilde wingerd. De emoties van de geest met sappige en smakelijke druiven en ook met de smaak van de daaruit geperste wijn. De begeerten van het vlees kunnen worden vergeleken met stallen, waarin ezels, bokken en zwijnen zijn. De emoties van de geest met stallen waarin raspaarden zijn, en ook schapen en lammeren. Zij verschillen ook als ezel en paard, of als bok en schaap, lam en zwijn, in het algemeen als slakafval en goud, als kalk en zilver, als koraal en robijn enzovoort. Begeerte en daad hangen samen als bloed en vlees, als vlam en olie, want de begeerte is in de daad als de lucht uit de long bij het ademhalen en spreken, als de wind in het zeil bij de zeereis, en als het water in het rad, waardoor de machine in beweging en in werking is.

444. Dat het zedelijke leven, wanneer het tevens geestelijk is, het leven van de naastenliefde is, komt omdat de verwerkelijking van het zedelijke leven en die van de naastenliefde dezelfde zijn. Want de naastenliefde is de naaste wel willen en vandaar wel met hem handelen, en dit behoort ook tot het zedelijke leven. De geestelijke wet is deze wet van de Heer: ‘Alle dingen, die gij wilt, dat u de mensen zouden doen, doet gij hun ook alzo; dit is de wet en de profeten’, (Mattheüs 7:12). Deze zelfde wet is de universele wet van het zedelijke leven. Maar werken van de naastenliefde op te sommen en deze te vergelijken met de werken van het zedelijke leven, zou een werk van vele bladzijden vullen. Ter verduidelijking mogen alleen de zes geboden van de tweede tafel van de wet van de Decaloog dienen, en dat deze de geboden van het zedelijke leven zijn, kan voor eenieder duidelijk zijn, en dat ze ook alle dingen behelzen die tot de liefde jegens de naaste behoren, zie men boven in nrs. 329, 330, 331. Dat de naastenliefde ze alle vervult, blijkt uit het volgende bij Paulus:

‘Hebt elkander lief; want die de ander liefheeft, die heeft de wet vervuld; want dit: Gij zult geen overspel doen, gij zult niet doden, gij zult niet stelen, gij zult geen valse getuigenis geven, gij zult niet begeren; en zo er enig ander gebod is, wordt in dit woord samengevat: Gij zult de naaste liefhebben gelijk uzelf. De naastenliefde doet de naaste niet het boze; de volheid van de wet is de naastenliefde’, (Romeinen 13:8, 9, 10).

Degene die alleen vanuit de uitwendige mens denkt, kan niet anders dan verwonderd zijn dat de zeven geboden van de tweede tafel uit Jehovah op de berg Sinaď met zulk een groot wonder verkondigd werden, terwijl toch diezelfde geboden in alle rijken van de aarde, en dus ook in Egypte, vanwaar de zonen Israëls nog pas kort geleden gekomen waren, de geboden waren van de wet van de burgerlijke gerechtigheid, want zonder deze kan geen rijk bestaan blijven. Maar dat zij uit Jehovah verkondigd werden, en bovendien met Zijn vinger geschreven werden op de stenen tafelen, vond hierin zijn reden, dat zij niet alleen de geboden waren van de burgerlijke samenleving, en zo dus van het natuurlijk zedelijk leven, maar ook de geboden van het hemelse gezelschap, en dus ook van het geestelijk zedelijk leven; zodat daartegen handelen niet alleen is tegen de mensen handelen, maar ook tegen God.