აქ ჩვენ 21-ე საუკუნეში ვართ. ვიცით, რომ სამყარო უზარმაზარი ადგილია. ჩვენ მხოლოდ მეცნიერული ცოდნით ვიფეთქებთ. როგორ უნდა მოვიქცეთ უფრო დიდი იდეებით? როგორც ჩანს, ჩვენი ადამიანური საზოგადოებები მათ წაშლის, ან უგულებელყოფს მათ - შესაძლოა, ჩვენ ვფიქრობთ, რომ ჩვენ ძალიან დატვირთული ვართ მათთვის.

აქ, ახალი ქრისტიანული ბიბლიის შესწავლის ადგილზე, ჩვენ ტენდენციას მივიღებთ. ჩვენ გვინდა გამოვიკვლიოთ დიდი იდეები, რომლებიც გვაძლევს ჩარჩოს უკეთესი ცხოვრების უკეთესობისკენ. აი დასაწყისი ახალი იდეების ჩამონათვალში ახალი ქრისტიანული თვალსაზრისით. თითოეული იდეისთვის, არსებობს სქოლიო, რომელიც ჩამოთვლის ზოგიერთ ცნობას შვედბორგის სასულიერო ნაშრომებში:

1. ღმერთი არსებობს. მხოლოდ ერთი ღმერთი, რომელმაც შექმნა და შეინარჩუნა მთელი სამყარო ყველა განზომილებაში, სულიერი და ფიზიკური. ¹

2. ღვთის არსს თავად სიყვარული წარმოადგენს. ეს არის ძალა, რომელიც მართავს ყველაფერს. ²

3. ღვთის არსება იქმნება, ანუ ის არსებობს, ქმნიან და ქმნიან. ³

4. არსებობს შექმნის დონეები ან ხარისხები - სულიერიდან დაწყებული, რომელთა ფიზიკური შეგრძნებებით ან სენსორებით ჩვენ ვერ ვიპოვნებთ ფიზიკურ სამყაროს იმ დონემდე, სადაც არის ჩვენი ცნობიერების უმეტესი ნაწილი, როდესაც ჩვენ აქ ცოცხლები ვართ. ⁴

5. შექმნილი სამყარო ღმერთისგან წარმოიშვა და ის შენარჩუნებულია ღმერთის მიერ, მაგრამ მნიშვნელოვანი გზით იგი ღმერთისაგან დამოუკიდებელია. მას სურს რომ ეს იყოს ცალკე, რათა თავისუფლება არსებობდეს. ⁵

6. ღმერთი მოქმედებს სიბრძნიდან სიბრძნით - კეთილი ნებით სურს და იმის გაგება, თუ როგორ უნდა მიაღწიოს მათ. ⁶

7. ქმნილების ფიზიკური დონე არსებობს იმისთვის, რომ ადამიანს ჰქონდეს შესაძლებლობა აირჩიონ თავისუფლებაში, რაციონალურობით, აღიარონ თუ არა ღმერთთან თანამშრომლობა. ⁷

8. ღმერთი ყველა ადამიანს უშვებს ყველგან, მიუხედავად მათი რელიგიისა, თავისუფლება აირჩიონ ცხოვრების სიყვარული ღვთისა და მოყვასისათვის. ⁸

9. ღმერთს უყვარს ყველას. მან იცის, რომ ჭეშმარიტი ბედნიერება მხოლოდ მაშინ ხდება, როდესაც ჩვენ უანგარო ვიყავით; როდესაც ჩვენ ნამდვილად მოტივირებულნი ვართ უფლის სიყვარულით, რომელიც საფუძვლიანად მეზობლის სიყვარულია. ის ცდილობს ყველას უხელმძღვანელოს, მაგრამ არ აიძულებს ჩვენს ნებისყოფის შესრულებას. ⁹

10. ღმერთი არ გმობს. ის გვეუბნება რა არის კარგი და რა არის ბოროტება და გონებაში მიედინება, რომ სიკეთისკენ მიგვიყვანოს. ამასთან, ჩვენ თავისუფლად შეგვიძლია უარვყოთ მისი წამყვანი და ამის ნაცვლად, ჩვენ ყველაზე მეტად ვუყვარვართ საკუთარ თავს. ყოველდღიურად ვქმნით სიკეთის ან ეგოიზმის ჩვევებს და ვცხოვრობთ ცხოვრებას ამ ჩვევების შესაბამისად. ეს ჩვევები ხდება ნამდვილი "ჩვენ", ჩვენი მმართველი სიყვარული. ¹⁰

11. ჩვენი ფიზიკური სხეულები საბოლოოდ იღუპებიან, მაგრამ ჩვენი გონების სულიერი ნაწილი გრძელდება. ეს უკვე მუშაობს სულიერ თვითმფრინავში, მაგრამ ჩვენი ცნობიერება იცვლება - ასე რომ, ჩვენ სულიერ რეალობას სრულად ვაცნობიერებთ. ¹¹

Mga talababa:

5078. 'And the baker' means among the things in the body which are subject to the will part. This is clear from the meaning of 'the baker' as the external or bodily senses which are subordinate or subject to the will part of the internal man. The reason 'the baker' has this meaning is that everything which serves as food or is consumed as such, for example, bread, solid foods in general, and anything made by a baker, has reference to good and so to the will; for all good feeds the will, just as every truth feeds the understanding, as stated immediately above in 5077. By 'bread' is meant what is celestial, or goodness, see 1798, 2165, 2177, 3478, 3735, 3813, 4211, 4217, 4735, 4976.

[2] The reason why here and in the rest of this chapter external sensory powers of both kinds are dealt with in the internal sense is that the previous chapter dealt with how the Lord glorified or made Divine the interior aspects of His Natural, and therefore the present chapter deals with how the Lord glorified or made Divine the exterior aspects of that Natural. The exterior aspects of the natural are rightly called bodily ones, being both kinds of sensory powers of perception together with their recipient members and organs; for these recipients together with those powers make up that which is referred to as the body, see above in 5077. The Lord made Divine all that constituted His body, both its sensory Powers and their recipient members and organs, which also explains why He rose from the grave with His body, and after the Resurrection told His disciples,

See My hands and My feet, that it is I Myself; handle Me, and see; for a spirit does not have flesh and bones as you see Me have. Luke 24:39.

[3] Most people at the present day who belong to the Church believe that everyone is going to rise again on the last day and to do so at that time with his body. This supposition is so universal that scarcely anyone, because of what he is taught, believes anything different. But that supposition has gained strength because the natural man imagines that the body alone is the possessor of life. Consequently if he were not allowed to believe that this body is going to receive life once again he would refuse to believe in any resurrection at all. But the truth of the matter is that a person rises again immediately after death, at which point he seems to himself to be in his body just the same as when he was in the world, having a face and members, arms, hands, feet, breast, belly, and loins like the ones he had before. Indeed when he sees himself and touches himself he says he is exactly as he was in the world. However, that which he sees and touches is not his external which he carried round in the world but the internal which constituted the real person. That internal is what had life within it, but it had the external surrounding it, or outside every individual part of it, enabling it to exist in the world where it could act in the right way and carry out its functions.

[4] The actual earthly body is of no further use to him. He is in another world where he possesses other functions and other strengths and powers for which the kind of body he has there is suited. He sees that body with his own eyes - not the eyes he had in the world but those he now has in that other world. They are the eyes of his internal man, the ones he had used previously to see with through the eyes of his body and behold worldly and earthly objects. He also touches and feels that body - not with the hands or sense of touch he had been given in the world but with the hands and sense of touch which he is given in that other world and which had lain behind his sense of touch in the world. Furthermore each of the senses in that other world is keener and more perfect because it belongs to the internal man released from the external. The internal dwells in a greater state of perfection, because it is this that supplies sensory awareness to the external, though when it acts into the external, as it does in the world, that power is blunted and reduced. What is more, the sensory perception of the internal is a perception of what is internal, that of the external a perception of what is external. This being so, people can see one another after death, and they exist grouped together in communities on the basis of what they are inwardly like. In order to become quite sure of this I have been allowed to touch actual spirits and to talk to them many times on this subject, see 322, 1630, 4622.

[5] People after death - who are then called spirits or, if they have led good lives, angels - are utterly amazed at what the member of the Church believes about himself. For he believes that he will not see eternal life until the last day when the world is destroyed, and that at that time he will be reclothed with the dust that has been cast away; when yet one who belongs to the Church knows that he rises again after death. For who does not say, when someone dies, that his soul or spirit is in heaven, or in hell? Who does not say about his young children who have died that they are in heaven? Who does not comfort a person who is [incurably] sick or one who is condemned to death by saying that shortly he will enter the next life? And one who is in the throes of death and has been prepared for it does not believe anything different. Indeed such a conviction about a person's rising again after he has died is what leads many to claim that they have the power to release others from places of condemnation and to admit them into heaven, and to say masses for their souls. Is anyone unacquainted with what the Lord said to the robber, 'Today you will be with Me in paradise', Luke 23:43, or with what the Lord said about the rich man and Lazarus, that the former was carried off into hell, whereas the latter was taken by the angels into heaven, Luke 16:22-23? Or is anyone unacquainted with what the Lord taught about the resurrection when He said that God is not the God of the dead but of the living, Luke 20:38?

[6] A person acquainted with all this thinks in these ways and speaks in these ways when his spirit guides his thought and speech. But when his thought and speech are guided by what doctrine teaches that person says something entirely different, namely that he will not rise again Until the last day. But in fact each person's last day is at hand when he dies, and this is his time of judgement too, as many also declare. As to what is meant by 'being encompassed by my skin' and 'out of my flesh seeing God' in Job 19:25-26, see 3540 (end). These things were said so that people may know that no one rises again in the body that encompassed him in the world except the Lord alone. He did so because, while in the world, He glorified His body, that is, He made it Divine.

328. ეს წინდადებები დამტკიცებული იქნება თანმიმდევრობით. პირველი ის რომ დროთა განამვლობაშ ყველარ ელიგია კნინდება და იფიტება. დედამიწაზე იყო რამოდენიმე ეკლესია, ერთი მეორის მიყოლებით, რადგან სადაც ადამიანთა მოდგმაა ეკლესიაც იქვეა, რადგან სასუფეველი, რომელიც არის ამ შექმნის მიზანი შედგება ადამიანთა მოდგმისგნ როგორც ზემოთ იყო ნაჩვენები და არცერთ ადამიანს არ შეუძლია შევიდეს სასუფეველში თუკი ის არ არის ეკლესიის ორ უნივერსალურ პუნქტში რომელიც არის ღერთის აღიარება და კარგი ცხოვრება. როგორც ზემოთ იყო ანჩვენები (326). აქედან ცხადია რომ დედამიწაზე იყო ეკლესიები უძველესი დროიდან დღემდე, ეს ეკლესიები იტყვშია აღწერილი მაგრამ არა ისტორიულად, როგორც ისრაელის და იუდეველთ ეკლესიები, რომელთამდეც იყო რამდენიმე, თმცაღა აღწერილნი მხოლოდ ხალხების და პირების სახელებით და ზოგიერთ მათი თავისებურებები, უძველესი ეკლესი რომელიც იყო პირველი აღწერილია ადამის და ევას მიერ. შემდეგი ეკლესია რომელიც უნდა იწოდებოდეს უძველეს ეკლესიად იყო აღწერილი ნოეს მიერ, მისი სამი ვაჟის და მათი შთამომავლების მიერ, ის იყო ფართოდ გავრცელებული აზიის ბევრ სახელმწიფოში; სახელდობრ ქანაანის მიწაზე იორდანიის ფარგლებში და შემდეგ სირიაში, ასირიაში და ქალდეაში, მესოპოტამიაში ეგვიპტებში, რაბეთში, ტირანში და სიდონში. იქ იყო ძველი სიტყვა რომელზეც იყო ლაპარაკი წმნდა წერილის შესახებ ახალი იერუსალიმის სწავლებაში (101-104). ეს ეკლესია რომ არსებობდა ამ სახელმწიფოებში ნათელია სიტყვაში სხვადასხვა წინასწარმეყველებებში მოთხრობილი ადგილებიდან. თმცაღა ეს ეკლესია მნიშვნელოვნად იქნა შეცვლილი ევერის მიერ რომლისგანაც ევროპული ეკლესია იღებს სათავეს; მასში მსხვერპლის კულტი თავდაპირველად იყო დადგენილი, ევროპული ეკლესიიდან დაიბადა ისრაელის და იუდეის ეკლესია, რომლიც დაიბადა სიტყვის მიზეზით, რომელიც მასში უნდა ყოფილიდყო დაწერილი. ეს ოთხი ეკლესია იგულისხმება იმ სტატუეტში, რომელიც ნაბუქოდონოსორმა ნახა სიზმარში რომელის თავის წმინდა ოქროსგან იყო მკერდი და ხელები ვერცხლისგან მუცელი და თეძოები სპილენძისგან, ფეხები და ტერფები რკინისგან და თიხისგან (დანიელი 2:32-33). სხვა არაფერი არ იგულისხმება ოქრის ვერცხლის სპილენძის და რკინის საუკუნეებში რომლებზეც მოგვითხრობენ უძველესი დროის მწერლები, ქრისტიანულმა ეკლესიამ რომ მემკვიდრეობა ებრაულიდან მიიღო ეს ცნობილია. ყველა ეს ეკლესია რომ დროთა განმავლობაში დადკინინდა განადგუგურებამდე რომელიც სუკუნუის დასასრულად იწოდება, ასევე ჩანს სიტყვიდან. უძველესი ეკლესიიდა დასასრული შეცნობის ხის ნაყოფის დაგემოვნებით – აქტია რომელიც აღნიშნავს საკთარი გონიერებით სიამაყეს. უძველესი ეკლესიის დასასრული აღწერილია სსვვადასხვა ხალხების განადგურებით, რომლებზეცაა ლაპარაკი სიტყვაში, როგორც ისტორიულად ასევე წინასწარმეტყველურად, ძირითადად ისრაელის შვილების მიერ ქანაანის მიწებიდან ხალხის განდევნით. ისრაელისა და იუდეველთა ეკლესიის დასასრული იგულისხმება იერუსალიმის ტაძრის დანგრევაში, ისრაელის ხალხის გამოუვალ ტყვეობაში და იუდეველი ხალხის გადასახლებით ბაბილონში; ბოლოს ტაძრის მეორედ დანგრევაში, იერუსალიმთან ერთად და ამ ხალხის გაფანტვაში. ასეთი დასასრული იწინასწარმეტყველეს ბევრ ადგილს წინასწარმტყველებებში და დანიელ 9:24-27. რაც შეეხება ქრისსტიანულ ეკლესიას, მისი თანდათანობითი გაპარტაზხება მის დასასრულამდე აღწერილია უფლის მიერ მეთიუ 24 და მარკოზი 13 და ლუკა 21 და ბოლოს აღწერილია აპოკალიფსიში. აქედნ ჩანს რომ ეკლესია კნნდება და იფანტება და მაშასადამე რელიგიაც. მეორეც ის რომ ყველანაირი რელიგია კნინდება და იფანტება ადამიანში ღმერთს ხატის დამხობით. ცნობილია რომ ადამიაი ღმერთის ხატადაა შექმნილი და ღმერთის მსგავსად (დაბადება 1:26) ; მაგრამ ნათქვამი იქნება რა არის ღმერთის ხატება და ღმერთის მსგავსება. ერთადერთი ღმერთ არის სიყვარული და სიბრძნე; ადამიანი შექმნილია ერთისა და მეორის მიღებად; მისი ნება შექმნილია იყოს მიმღები ღვთაებრივი სიყვარულისა, ხოლო გონება მიმღები ღვთაებრივი სიბრძნისა. ეს ორი საწყისი რომ შექმნით არის ადამიანში და შეადგენს ადამიანს და მასში ორივე რომ ჩამოყალიბებულია მუცლადყოფნიდანვე, ნაჩვენები იყო ზემოთ; ამდენად ადმაიანი არის ღმერთის ხატი იმაში რომ ის არის ღვთაებრივი სიყვარულის მიმღები ამიტომაც მიმღები, რომელიც შეგნებად იწოდება, არის ღმერთს ხატი, ხოლო მიმღები – ნებად წოდებული, არის ღმერთს მსგავსი; შემდეგ იმიტომ რომ ადამიანი შექმნილია და მოწყობილია რომ იყოს მიმღები ნათელია, რომ იყო შექმნილი და მოწყობილი ისეთნაირად რომ მისმა ნებამ ღერთსგან მიღოს სიყვარული, ხოლო მისმა გონებამ ღმერთისგან მიიღს სიბრძნე. ადამინი კი ღებულობს მათ როცა აღიარებს ღერთს და ცხოვრობს მისი მცნებების მიხედვით, მაგრამ მეტად ან ნაკლებად იმის მიხედვით, თუ რელიგიის მიხედვით როგორ იცის მნ ღმერთი და მისი მცნებები, მაშასადამე იმის მიხედვით თუ როგორ იცის მან ჭეშმარიტბები რადგან ჭეშმარიტებები ასწავლის რა არის ღმერთი და როგორ უნდ იყოს ის აღიარებული და არა არის მცნებები დ როგორც უნდა შეუხამო მათ საკუთარი ცხოვრება. ღმერთის ხატება და მსგავსება არ ისპობა ადამიანში, მაგრამ ისინი თთქოსდა ნადგურდება; სინამდვილეში ისინი რჩება ჩანერგილი ორ უნარში თავისუფლებაში და რაციონალურობაში, რომელთა შესახებაც ზემოთ ბევრ ადგილას იყო საუბარი; ისინი ხდებიან თთქოსდა განადგურებულები, როცა ადამიანი ღვთაებრივი სიყვარულის მიმღებიდან რომელიც არის მისი თავისუფლება აკეთებს საკთარი თავის სიყვარულის მიმღებს, და ღვთაებრივი სიბრძნის მიმღებიდან, რომელიც არის მისი შეგნება, საკუთარი წინდახედულობის მიმღებს; ამით ხდება ღმერთის ხატის და მსგავსის დამხოვა, რადგან ის ხელს აღებინებს ღმერთზე ამ მიმღებებს და ატრიალებს მათ თავისკენ რის გამოც ისინი იკეტებიან ზემოდან და იხსნებიან ქვემოდან ანდა იკეტებიან წინიდან და იხსნებიან უკნიდან, მაშნ როცა შექმნით ისინი გახსნილები არიან წინიდან და დახურულები უკნიდან; უკვე გახსნილები და დაშულები პირუკუდ, სიყვარულის მიმღები ანდა ნება ღებულობს ზეშთაგონებას ჯოჯოხეთიდან ანდა თავისი პირადულიდან, ამის მსგავსადვეა სიბრძნის მიმღები ანდა შეგნებისა. შემდეგ ეკლესიებში დამყარდა ადამიანთა კულტი ღმერთის კულტის მაგივრად და ღვთისმოსაობა წარმოქმნილი ყალბი სწავლებებიდან, ჭეშმარიტების სწავლებიდან წარმოქმნილი ღვთისმოსაობს ნაცვლად, ერთი საკუთარი მსჯელობიდან, მეორე – საკუთარი თავის სიყვარულიდან. ამ ახსნა განმარტებებით ცხადია რომ რელიგია დროთა განმავლობაში კნინდება და იფიტება ადამიანში ღმერთის ხატის დამხობით. მესამეც ის რომ ეს ხდება მემკვიდრეობითი ბოროტების მუდმივი გამრავლებით თაობებში. მემკვიდრეობითი ბოროტება რომ არის ადამიდან და მიის ცოლი ევადან, იმიტომ რომ დააგემოვნეს შეცნობის ხის ნაყოფი, მაგრამ გამოდინდება და თანდათანობით გადაეცემა მამებიდან შვილებს და ასეთნაირად იზრდება თაობებში მუდმივი გამრავლებით ნაჩვენები იყო ზემოთ. შემდეგ როცა ბევრთან ძლიერდება ბოროტება ის ვრცელდება თავის თავად უმრავლესობაზე; რადგან ყველანაირ ბოროტებაში აირს ცდუნების სურვილი, სხვაში – სიკეთს წინააღმდეგ აალებული მრისხანება, აქედანაა ბოროტების სენი; როცა მან მოიცვა დიდებულები, მმართველები და ეკლესიის მოძღვრები, მაშინ უკვე რელიგია წამხდარია და განკურნების საშუალება, რომლიებიც არსია ჭეშმარიტებისა, გარყვნილია გაყალბებით, აქედანაა სიკეთს გამოცარიელება და ეკილესიაში ჭეშმარიტებების თანდათანობითი გაპარტახება, მის განადგურებამდე. მეოთხეც ის რომ მიუხედავად ამისა უფლის ნებაა რომ ყველა ადმაიანი იქნას დახსნილი. ღმერთის მიერაა მომზადებული რომ რელიგია იყოს ყველგან და რომ ყველა რელიგიაში იყოს ორი ასეთი პუნქტი როგორიც არის ღმერთის აღიარება და ბოროტების არკეთება. იმიტომ რომ ეს ღმერთს ეწინააღდეგება. ყველასთვის (მისი ცხოვრებისას) ჩანაფიქრით მომზადებულია ყველფერი, – შეგნებისათვის ნიშნადობლივი და შემდეგ აზრისათვის წოდებული რწმენის საკუთრებად, რადგნ ისინი არის სიცოცხლის დამტებები და თუკი წინ უსწრებენ, მაინც წინდაწინ არა გაცოცხლებული. ასევე ჩანაფიქრითაა რომ ყველა ვინც კარგად ცხოვრობს და აღიარებს ღმერთს, იყვნენ დარიგებულნი სიკვდილის შემდეგ ანგელოზების მიერ და ამშნ ისინი, ვინც ამქვეყნად იმყოფებოდნენ რელიგიის ამ ორ მნიშვნელოვან პუნქტში, ღებულობენ ეკლესიის ჭეშმარიტებებს ისეთებს, როგორიც არიან სიტყვაში, აღიარებენ უფალს ზეცისა და ეკლესიის ღმერთად, ამას იღებენ ადვილად ვიდრე ქრისტიანები, რომლებმაც ამ ქვეყნიდან თან გაიტანეს წარმოდგენა უფლის ადამიანურობაზე მისი ღვთაებრივობიდან გამოცალკევებულად. ასევე უფლის ჩანაფიქრითაა რომ ყველა ვინც ბავშობა გარდაიცვალა სადაც არ უნდა იყოს ისინი დაბადებულნი, იყვნენ დახსნილნი, ასევე თითეულ ადამიანს სიკვდილით ეძლევა უუნარი გამოასწოროს თავისი ცხოვრება თუკი ეს შესაძლებელია; ყველა დარიგბულია და მიმართულია უფლის მიერ ანგელოზების საშუალებით და როგორც კი ისინი იგებენ რომ სიკვიდლის შემდეგ ცხოვრობენ, რომ არის სასუფეველი და ჯოჯოხეთი, მაშინ თავიდან იიღებენ ჭეშმარიტებებს, მაგრამ ღმერთის ამღიარებელნი და ისინი ვინც თავს არიდებს ბოროტებას როგორც ცოდვას ამქვეყნად ცოტახანში განიცდიან ჭეშმარიტების მიმართ ზიზღს და შორდებიან. ისინი კი ვინც ამას აღიარებენ ბაგეებით მაგრამ არა გულით არიან როგორც უგუნური ქალიშვილები, რომლებსაც სანათები ჰქონდათ ზეთის გარეშე, სთხოვდნენ ზეთს სხვა ქალიშვილებს, შემდეგ წავიდნენ მის საყიდლად მაგრამ არ იქნენ დშვეუბლნი საქორწინო დარბაზში, სანათები აღნიშნავს რმწმენის ჭეშმარიტებას ხოლო ზეთ, გულმოწყალების სიკეთეს. აქედან ჩანს რომ უფლის განგებითაა რომ ყველა იქნას გადარჩენილი და თუკი ადამიანი ვერ გადარჩება ეს მისი ბრალია. მეხუთეც ის რომ ასევე უფლის ჩანაფქრია რომ ახალი ეკლესია მიჰყვებოდეს ადრე არსებულ გამოფიტულ ეკლესიას. ეს ხდება უძველესი დროიდან, რომ არსებულ გამოცარიელებულ ეკლესიას მიჰყვება ახალი; უძველეს ეკლესიას მოჰყვა ძველი ეკლესია, ძველ ეკლესიას ისრაელთა ეკლესია, ანუ ებრაელთა, მს კი ქრისტიანთა ეკლესია, ახალი ეკლესია რომ უნდა მოჰყვებოდეს ქრიტიანულ ეკლესიას – ნაწინასწარმტყველებია აპოკალიფსიში; მასში იგულისხმება განსხვავებული ზეციდან ჩამოსლ ახალ იერუსალიმში, მიზეზი რის გამოც უფლის მიერ წინასწარ გამზადებულია რომ ახალი ეკლესია მიჰყვებოდეს წინამავლ დაკნინებულს, მოყვანილი იყო ახალი იერუსალიმის სწავლებაში წმინდა წერილის შესახებ (104-113).