აქ ჩვენ 21-ე საუკუნეში ვართ. ვიცით, რომ სამყარო უზარმაზარი ადგილია. ჩვენ მხოლოდ მეცნიერული ცოდნით ვიფეთქებთ. როგორ უნდა მოვიქცეთ უფრო დიდი იდეებით? როგორც ჩანს, ჩვენი ადამიანური საზოგადოებები მათ წაშლის, ან უგულებელყოფს მათ - შესაძლოა, ჩვენ ვფიქრობთ, რომ ჩვენ ძალიან დატვირთული ვართ მათთვის.

აქ, ახალი ქრისტიანული ბიბლიის შესწავლის ადგილზე, ჩვენ ტენდენციას მივიღებთ. ჩვენ გვინდა გამოვიკვლიოთ დიდი იდეები, რომლებიც გვაძლევს ჩარჩოს უკეთესი ცხოვრების უკეთესობისკენ. აი დასაწყისი ახალი იდეების ჩამონათვალში ახალი ქრისტიანული თვალსაზრისით. თითოეული იდეისთვის, არსებობს სქოლიო, რომელიც ჩამოთვლის ზოგიერთ ცნობას შვედბორგის სასულიერო ნაშრომებში:

1. ღმერთი არსებობს. მხოლოდ ერთი ღმერთი, რომელმაც შექმნა და შეინარჩუნა მთელი სამყარო ყველა განზომილებაში, სულიერი და ფიზიკური. ¹

2. ღვთის არსს თავად სიყვარული წარმოადგენს. ეს არის ძალა, რომელიც მართავს ყველაფერს. ²

3. ღვთის არსება იქმნება, ანუ ის არსებობს, ქმნიან და ქმნიან. ³

4. არსებობს შექმნის დონეები ან ხარისხები - სულიერიდან დაწყებული, რომელთა ფიზიკური შეგრძნებებით ან სენსორებით ჩვენ ვერ ვიპოვნებთ ფიზიკურ სამყაროს იმ დონემდე, სადაც არის ჩვენი ცნობიერების უმეტესი ნაწილი, როდესაც ჩვენ აქ ცოცხლები ვართ. ⁴

5. შექმნილი სამყარო ღმერთისგან წარმოიშვა და ის შენარჩუნებულია ღმერთის მიერ, მაგრამ მნიშვნელოვანი გზით იგი ღმერთისაგან დამოუკიდებელია. მას სურს რომ ეს იყოს ცალკე, რათა თავისუფლება არსებობდეს. ⁵

6. ღმერთი მოქმედებს სიბრძნიდან სიბრძნით - კეთილი ნებით სურს და იმის გაგება, თუ როგორ უნდა მიაღწიოს მათ. ⁶

7. ქმნილების ფიზიკური დონე არსებობს იმისთვის, რომ ადამიანს ჰქონდეს შესაძლებლობა აირჩიონ თავისუფლებაში, რაციონალურობით, აღიარონ თუ არა ღმერთთან თანამშრომლობა. ⁷

8. ღმერთი ყველა ადამიანს უშვებს ყველგან, მიუხედავად მათი რელიგიისა, თავისუფლება აირჩიონ ცხოვრების სიყვარული ღვთისა და მოყვასისათვის. ⁸

9. ღმერთს უყვარს ყველას. მან იცის, რომ ჭეშმარიტი ბედნიერება მხოლოდ მაშინ ხდება, როდესაც ჩვენ უანგარო ვიყავით; როდესაც ჩვენ ნამდვილად მოტივირებულნი ვართ უფლის სიყვარულით, რომელიც საფუძვლიანად მეზობლის სიყვარულია. ის ცდილობს ყველას უხელმძღვანელოს, მაგრამ არ აიძულებს ჩვენს ნებისყოფის შესრულებას. ⁹

10. ღმერთი არ გმობს. ის გვეუბნება რა არის კარგი და რა არის ბოროტება და გონებაში მიედინება, რომ სიკეთისკენ მიგვიყვანოს. ამასთან, ჩვენ თავისუფლად შეგვიძლია უარვყოთ მისი წამყვანი და ამის ნაცვლად, ჩვენ ყველაზე მეტად ვუყვარვართ საკუთარ თავს. ყოველდღიურად ვქმნით სიკეთის ან ეგოიზმის ჩვევებს და ვცხოვრობთ ცხოვრებას ამ ჩვევების შესაბამისად. ეს ჩვევები ხდება ნამდვილი "ჩვენ", ჩვენი მმართველი სიყვარული. ¹⁰

11. ჩვენი ფიზიკური სხეულები საბოლოოდ იღუპებიან, მაგრამ ჩვენი გონების სულიერი ნაწილი გრძელდება. ეს უკვე მუშაობს სულიერ თვითმფრინავში, მაგრამ ჩვენი ცნობიერება იცვლება - ასე რომ, ჩვენ სულიერ რეალობას სრულად ვაცნობიერებთ. ¹¹

അടിക്കുറിപ്പുകൾ:

5077. 'The cupbearer of the king of Egypt' means among the things of the body which are subject to the understanding Part of the mind. This is clear from the meaning of 'the cupbearer' as the external or bodily senses that are subordinate or subject to the understanding part of the internal man, dealt with in what follows below; and from the meaning of 'the king of Egypt' as the natural man, dealt with below in 5079. Since the cupbearer and the baker are the subject of the narrative that follows and these mean the external senses belonging to the body, something must first be said about these. It is well known that the external or bodily senses are five in number - sight, hearing, smell, taste, and touch - and also that these constitute the entire life of the body. For without those senses the body has no life at all, for which reason also when deprived of them it dies and becomes a corpse. The actual bodily part of the human being therefore is nothing else than a receiver of sensory impressions and consequently of the life resulting from these. The part played by the senses is the principal one and that by the body the instrumental. The instrumental without its principal which it is fitted to serve cannot even be called the body that a person carries around while living in the world; but the instrumental together with its principal, when they act as one, can be called such. The two together therefore constitute the body.

[2] A person's external senses are directly related to his internal ones, for they have been given to a person and placed within his body to serve his internal man while he is in the world and to exist subject to the sensory powers of that internal man. Consequently when a person's external senses begin to rule his internal ones he is done for. When this happens his internal sensory powers are regarded as no more than servants whose function is to reinforce whatever the external senses imperiously demand. When this is the state in which the external senses operate, order in their case has become turned around, a situation dealt with immediately above in 5076.

[3] A person's external senses are, as stated, directly related to his internal ones, in general to the understanding and to the will. Consequently some external senses are subject or subordinate to the understanding part of the human mind, others are subject to the will part. One sensory power specifically subject to the understanding is sight; another subject to the understanding, and after that to the will also, is hearing. Smell, and more especially taste, are subject to both simultaneously, while the power subject to the will is touch. Much evidence could be introduced to show that the external senses are subject to the understanding and the will, and also to show how they are subject; but it would take up too much space to carry the explanation so far. Something of what is involved may be recognized from what has been shown at the ends of preceding chapters about the correspondence of those senses.

[4] In addition it should be recognized that all truths that are called the truths of faith belong to the understanding part, and that all forms of good which are those of love and charity go with the will part. Consequently it is the function of the understanding to believe, acknowledge, know, and see truth - and good also. But the function of the will is to feel an affection for that truth and to love it; and whatever a person feels an affection for and loves is good. But how the understanding influences the will when truth passes into good, and how the will influences the understanding when it puts that good into effect, are matters for still deeper examination - In the Lord's Divine mercy those matters will be discussed at various points further on.

[5] The reason 'the cupbearer' means the senses subject or subordinate to the understanding Part of the internal man is that everything which serves as drink, or which is consumed as such, for example, wine, milk, or water, is related to truth, which feeds the understanding and so belongs to the understanding. Also, because the external or bodily senses play a ministering role, 'a cupbearer' therefore means those senses or what is perceived by them. For in general 'drinking' has reference to truths which feed the understanding, see 3069, 3071, 3168, 3772, 4017, 4018; the specific meaning of 'wine' is truth deriving from good, or faith from charity, 1071, 1798, while 'water' means truth, 680, 2702, 3058, 3424, 4976. From all this one may now see what 'the cupbearer' means.

75. სხვაგვარადაა ადამიანთან:მასში არამარტო ბუნებრივი სიყვარულის გრძნობაა, არამედ სულიერი სიყვარულის გრძნობაც და ასევე ზეციური სიყვარულის გრძნობა; რადგან ადამიანის სული–სამ დონეშია, როგორც იყო ნაჩვენები ღვთაებრივი სიყვარულისა და ღვთაებრივი სიბრძნის შესახებ ტრაქტატში, მესამე ნაწილში; ამიტომ ადამიანს შეუძლია ამაღლდეს ბუნებრივი ცოდნიდან სულიერ გონებაში და იქიდან ზეციურ სიბრძნეში; და ამ ორით (საწყისით) გონებით და სიბრძნით მიაპყროს მზერა უფალს და იყოს მასთან შეთავსებული, რომლითაც ის ცხოვრობს კიდეც მარად; მაგრამ ეს აზიდვა სიყვარულთან დამოკიდებულებაში არ მოხდეფბოდა, თუკი მას არ ექნებოდა უნარი ამაღლებულიყო გაგების უნარით, რაციონალურობით და იგივეს სურვილით თავისუფლებაში. ადამიანს ამ ორი უნარით შეუძლია იფიქროს შინაგანად იმ საგნებზე, რომლებსაც ის ხორციელ გრძნობებით შეიცნობს თავის გარეშე და მას შეუძლია ფიქრი გარეგანი უნარით საგნებზე, რომლებზე ფიქრიც შეუძლია მდაბალით, რადგან ყველას შეუძლია თქვას: “მე ვფიქრობდი ამაზე და მე ვფიქრობ ამაზე” შემდეგ “მე მინდოდა ეს და მე მინდა ეს” შემდეგ “მე მესმის, რომ ეს ასეა, ამიტომაც მე ეს მომწონს” და ა. შ. აქედან ცხადია, რომ ადამიანს ასევე შეუძლია ფიქრი ფიქრზე და ის დაინახოს თითქოსდა თავისზე დაბლა, ადამიანი ფლობს ამას რაციონალურობით და თავისუფლებით; რაციონალურობით იმაში, რომ შეუძლია იფიქროს უმაღლესი ხერხით, ხოლო თავისუფლებით იმაში, რომ სიყვარულით სურს ასე იფიროს, რადგან, რომ არ ჰქონდეს ასე ფიქრის თავისუფლება, მას არ ექნებოდა არც სურვილი და შესაბამისად არც აზრები. აი რატომაა, რომ მათ, ვისაც არ უნდა გაიგოს სხვა რამე გარდა იმისა რაც ეკუთვნის ამ ქვეყნიურობას და აქაურ ბუნებას და არა ის, თუ რა არის სიკეთე და ჭეშმარიჯტება ზნეობრივი და სულიერი, არ შეუძლიათ აიზიდონ ცოდნიდან გონიერებაში, და მითუმეტეს სიბრძნეში; რადგან მათ დააბინძურეს ეს უნარები; და ისინი ადამიანები მხოლოდ იმიტომ არიან; რომ მათში არსებული თანდაყოლილი რაციონალურობით და თავისუფლებით შეუზლიათ გაიგონ, თუკი მოინდომებენ და ასევე შეუძლიათ ისურვონ. ამ ორი უნარით ადამიანს შეუძლიან იფიქროს და ფიქრებით ილაპარაკოს; სხვა დანარჩენით ადამიანები არ არიან ადამიანები; ისინი–ცხოველები არიან და ზოგიერთი მათგანი, ამ უნარების ბოროტად გამოყენებით, ცხოველებზე უარესებიც კი არიან.