ബൈബിൾ

 

Exodus 9

പഠനം

   

1 ειπεν δε κυριος προς μωυσην εισελθε προς φαραω και ερεις αυτω ταδε λεγει κυριος ο θεος των εβραιων εξαποστειλον τον λαον μου ινα μοι λατρευσωσιν

2 ει μεν ουν μη βουλει εξαποστειλαι τον λαον μου αλλ' ετι εγκρατεις αυτου

3 ιδου χειρ κυριου επεσται εν τοις κτηνεσιν σου τοις εν τοις πεδιοις εν τε τοις ιπποις και εν τοις υποζυγιοις και ταις καμηλοις και βουσιν και προβατοις θανατος μεγας σφοδρα

4 και παραδοξασω εγω εν τω καιρω εκεινω ανα μεσον των κτηνων των αιγυπτιων και ανα μεσον των κτηνων των υιων ισραηλ ου τελευτησει απο παντων των του ισραηλ υιων ρητον

5 και εδωκεν ο θεος ορον λεγων εν τη αυριον ποιησει κυριος το ρημα τουτο επι της γης

6 και εποιησεν κυριος το ρημα τουτο τη επαυριον και ετελευτησεν παντα τα κτηνη των αιγυπτιων απο δε των κτηνων των υιων ισραηλ ουκ ετελευτησεν ουδεν

7 ιδων δε φαραω οτι ουκ ετελευτησεν απο παντων των κτηνων των υιων ισραηλ ουδεν εβαρυνθη η καρδια φαραω και ουκ εξαπεστειλεν τον λαον

8 ειπεν δε κυριος προς μωυσην και ααρων λεγων λαβετε υμεις πληρεις τας χειρας αιθαλης καμιναιας και πασατω μωυσης εις τον ουρανον εναντιον φαραω και εναντιον των θεραποντων αυτου

9 και γενηθητω κονιορτος επι πασαν την γην αιγυπτου και εσται επι τους ανθρωπους και επι τα τετραποδα ελκη φλυκτιδες αναζεουσαι εν τε τοις ανθρωποις και εν τοις τετραποσιν και εν παση γη αιγυπτου

10 και ελαβεν την αιθαλην της καμιναιας εναντιον φαραω και επασεν αυτην μωυσης εις τον ουρανον και εγενετο ελκη φλυκτιδες αναζεουσαι εν τοις ανθρωποις και εν τοις τετραποσιν

11 και ουκ ηδυναντο οι φαρμακοι στηναι εναντιον μωυση δια τα ελκη εγενετο γαρ τα ελκη εν τοις φαρμακοις και εν παση γη αιγυπτου

12 εσκληρυνεν δε κυριος την καρδιαν φαραω και ουκ εισηκουσεν αυτων καθα συνεταξεν κυριος

13 ειπεν δε κυριος προς μωυσην ορθρισον το πρωι και στηθι εναντιον φαραω και ερεις προς αυτον ταδε λεγει κυριος ο θεος των εβραιων εξαποστειλον τον λαον μου ινα λατρευσωσιν μοι

14 εν τω γαρ νυν καιρω εγω εξαποστελλω παντα τα συναντηματα μου εις την καρδιαν σου και των θεραποντων σου και του λαου σου ιν' ειδης οτι ουκ εστιν ως εγω αλλος εν παση τη γη

15 νυν γαρ αποστειλας την χειρα παταξω σε και τον λαον σου θανατω και εκτριβηση απο της γης

16 και ενεκεν τουτου διετηρηθης ινα ενδειξωμαι εν σοι την ισχυν μου και οπως διαγγελη το ονομα μου εν παση τη γη

17 ετι ουν συ εμποιη του λαου μου του μη εξαποστειλαι αυτους

18 ιδου εγω υω ταυτην την ωραν αυριον χαλαζαν πολλην σφοδρα ητις τοιαυτη ου γεγονεν εν αιγυπτω αφ' ης ημερας εκτισται εως της ημερας ταυτης

19 νυν ουν κατασπευσον συναγαγειν τα κτηνη σου και οσα σοι εστιν εν τω πεδιω παντες γαρ οι ανθρωποι και τα κτηνη οσα αν ευρεθη εν τω πεδιω και μη εισελθη εις οικιαν πεση δε επ' αυτα η χαλαζα τελευτησει

20 ο φοβουμενος το ρημα κυριου των θεραποντων φαραω συνηγαγεν τα κτηνη αυτου εις τους οικους

21 ος δε μη προσεσχεν τη διανοια εις το ρημα κυριου αφηκεν τα κτηνη εν τοις πεδιοις

22 ειπεν δε κυριος προς μωυσην εκτεινον την χειρα σου εις τον ουρανον και εσται χαλαζα επι πασαν γην αιγυπτου επι τε τους ανθρωπους και τα κτηνη και επι πασαν βοτανην την επι της γης

23 εξετεινεν δε μωυσης την χειρα εις τον ουρανον και κυριος εδωκεν φωνας και χαλαζαν και διετρεχεν το πυρ επι της γης και εβρεξεν κυριος χαλαζαν επι πασαν γην αιγυπτου

24 ην δε η χαλαζα και το πυρ φλογιζον εν τη χαλαζη η δε χαλαζα πολλη σφοδρα σφοδρα ητις τοιαυτη ου γεγονεν εν αιγυπτω αφ' ου γεγενηται επ' αυτης εθνος

25 επαταξεν δε η χαλαζα εν παση γη αιγυπτου απο ανθρωπου εως κτηνους και πασαν βοτανην την εν τω πεδιω επαταξεν η χαλαζα και παντα τα ξυλα τα εν τοις πεδιοις συνετριψεν η χαλαζα

26 πλην εν γη γεσεμ ου ησαν οι υιοι ισραηλ ουκ εγενετο η χαλαζα

27 αποστειλας δε φαραω εκαλεσεν μωυσην και ααρων και ειπεν αυτοις ημαρτηκα το νυν ο κυριος δικαιος εγω δε και ο λαος μου ασεβεις

28 ευξασθε ουν περι εμου προς κυριον και παυσασθω του γενηθηναι φωνας θεου και χαλαζαν και πυρ και εξαποστελω υμας και ουκετι προσθησεσθε μενειν

29 ειπεν δε αυτω μωυσης ως αν εξελθω την πολιν εκπετασω τας χειρας μου προς κυριον και αι φωναι παυσονται και η χαλαζα και ο υετος ουκ εσται ετι ινα γνως οτι του κυριου η γη

30 και συ και οι θεραποντες σου επισταμαι οτι ουδεπω πεφοβησθε τον κυριον

31 το δε λινον και η κριθη επληγη η γαρ κριθη παρεστηκυια το δε λινον σπερματιζον

32 ο δε πυρος και η ολυρα ουκ επληγη οψιμα γαρ ην

33 εξηλθεν δε μωυσης απο φαραω εκτος της πολεως και εξεπετασεν τας χειρας προς κυριον και αι φωναι επαυσαντο και η χαλαζα και ο υετος ουκ εσταξεν ετι επι την γην

34 ιδων δε φαραω οτι πεπαυται ο υετος και η χαλαζα και αι φωναι προσεθετο του αμαρτανειν και εβαρυνεν αυτου την καρδιαν και των θεραποντων αυτου

35 και εσκληρυνθη η καρδια φαραω και ουκ εξαπεστειλεν τους υιους ισραηλ καθαπερ ελαλησεν κυριος τω μωυση

   

സ്വീഡൻബർഗിന്റെ കൃതികളിൽ നിന്ന്

 

Arcana Coelestia #7556

ഈ ഭാഗം പഠിക്കുക

  
/ 10837  
  

7556. 'And now send, assemble your livestock' means that the truth of good should be gathered. This is clear from the meaning of 'assembling' as gathering; and from the meaning of 'livestock' as the good of truth, and also the truth of good, dealt with in 6016, 6045. What the truth of good and the good of truth are, see 2063, 3295, 3332, 3669, 3688, 3882, 4337, 4353, 4390, 5526, 5733. The subject in this and the next two verses is the goodness and truth which the Lord places in safe keeping even within the evil. For goodness and truth which have not been linked to evils and falsities are not laid waste but are stored away interiorly by the Lord and at a later time brought out for use. The goodness and truth placed in safe keeping within a person by the Lord are meant in the Word by 'the remnant', regarding which, see 468, 530, 560, 561, 576, 661, 798, 1738, 1906, 2284, 5135, 5342, 5344, 5897-5899, 6156.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.

സ്വീഡൻബർഗിന്റെ കൃതികളിൽ നിന്ന്

 

Arcana Coelestia #4353

ഈ ഭാഗം പഠിക്കുക

  
/ 10837  
  

4353. 'And kissed him' means an interior joining together brought about by love. This is clear from the meaning of 'kissing' as a joining together brought about by love, dealt with in 3573, 3574, 4215, in this case an interior joining together. The present verse deals with the joining of Divine Natural Good, meant by 'Esau', to Natural Truth, meant by 'Jacob'. It deals with this in general, whereas the verses which follow deal more specifically with that joining together. As regards the actual joining together, it is that which brings about a person's regeneration, for he is regenerated through the joining of the truths he knows to the good he cherishes, that is, through the joining of matters of faith to the deeds of charity. The process of that joining together is described fully in this verse and in those that follow. The subject, it is true, is the Lord - how He made His Natural Divine and therefore how He united Divine Good to Truth within the Natural; but because the regeneration of man is an image of the glorification of the Lord, 3138, 3212, 3296, 3490, that regeneration too is at the same time the subject in the internal sense. And because man can get an idea of regeneration more easily than he can of the Lord's glorification, let His glorification be illustrated by means of man's regeneration.

[2] It is evident from the explanations which have been given that the joining together of good and truths which leads to regeneration is a process that grows more and more interior; that is, truths are joined step by step more interiorly to good. For the object of regeneration is that the internal man may be joined to the external, and so the spiritual man be joined to the natural through the rational. Unless the two are joined together no regeneration is accomplished. Nor can that joining together be effected until good has first been joined to the truths within the natural; for the natural has to exist as the underlying groundwork, and things within the natural have to exist in correspondence with those above them. This is the reason why, when the natural is being regenerated, the joining together of good and truths becomes step by step more interior; for the spiritual first joins itself to the things that are inmost in the natural, and after that through these to those that are more exterior. Nor can man's internal join itself to his external unless the truth within that external becomes the good of truth, that is, becomes truth in will and action, 4337. Only then can they be joined together, for the Lord flows into a person through his internal man, especially through the good there. The good there is able to be joined to the good in the external man, but not directly to the truth.

[3] From this it becomes clear that the truth residing with man must first of all become truth in will and action, that is, become the good of truth, before the joining together of the rational and the natural, or of the internal man and the external, can come about. But in what way truth becomes the good of truth may be clear to anyone who gives his attention to it. Every Divine truth is related to the following two commandments: Love God above all things, and love your neighbour as yourself. These two commandments are the base from which truths are derived, the reason why truths exist, and the end to which truths lead - immediately or remotely. Therefore when truths are translated into action they are introduced step by step into their beginning and into their end, that is to say, into charity towards the neighbour and love to the Lord, and as a consequence truth becomes the good which is called the good of truth. Once truth becomes such it is able to be joined to the internal man, a conjunction which becomes step by step more interior as truths that are more interior are implanted within that good. Action comes first, then the desire for it in the person's will follows. For when a person is led by his understanding to carry out any action, he is at length led by his will to do it, till at last he has taken it on as an action performed habitually. When this point is reached it is introduced into the rational or internal man; and once it has been introduced, truth is no longer that which motivates him when he does a good action but good. For now he begins to feel within it something of what is blessed and so to speak of heaven. This remains with him after death, and by means of it the Lord raises him up to heaven.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.