341. Dat de onschuld een ontvanger is van alle hemelse dingen, en dat dus de onschuld van kleine kinderen een basis is voor alle genegenheden voor goedheid en waarheid, kan duidelijk blijken uit hetgeen boven in nr. 276-383 werd gezegd over de onschuld van de engelen in de hemel. Daar werd aangetoond dat onschuld bestaat in de wil niet door zichzelf maar door de Heer geleid te worden. Bijgevolg zal de mens in onschuld verkeren voor zover hij van zijn eigen ik verwijderd is; en voor zover iemand van zijn eigen ik verwijderd is, zal hij in het eigen van de Heer zijn; en het eigen van de Heer is wat men Zijn gerechtigheid en verdienste noemt. De onschuld van de kinderen is niet de eigenlijke onschuld; werkelijke onschuld is wijsheid, want naarmate iemand wijs is, verlangt hij door de Heer geleid te worden of, wat hetzelfde is, naarmate iemand door de Heer geleid wordt, is hij wijs. Kinderen worden daarom van de uiterlijke onschuld waarin zij eerst zijn, en die de kinderlijke onschuld wordt genoemd, naar de innerlijke onschuld geleid, die de onschuld van de wijsheid is. Deze onschuld is het einddoel van al hun onderricht en van hun vooruitgang. Als zij dus tot de onschuld van de wijsheid geraken, wordt hen de onschuld van de kindsheid, die hen ondertussen als basis gediend heeft, toegevoegd. De bijzondere hoedanigheid van de kinderlijke onschuld werd mij voorgesteld door een zinnebeeld, alsof het hout was bijna zonder leven, dat levend gemaakt wordt als de kinderen vordering maken in de kennis van de waarheid en de geneigdheid tot het goede. Later werd mij de hoedanigheid van de ware onschuld voorgesteld door een zeer schoon kind, vol leven en geheel naakt; want de werkelijk onschuldigen, die in de binnenste hemel zijn en zo het naast bij de Heer, komen andere engelen geheel als kinderen voor, en enigen van hen zijn naakt; want onschuld wordt voorgesteld door naaktheid zonder schaamte, wals wij lezen van de eerste man en zijn vrouw in het paradijs (Genesis 2:25); daarom waren zij beschaamd over hun naaktheid en verborgen zij zich vanaf het ogenblik dat hun staat van onschuld verdween. (Genesis 3:7, 10) In één woord, hoe wijzer de engelen zijn, des te onschuldiger zijn zij ook, en hoe onschuldiger zij zijn, des te meer voelen zij zichzelf als kinderen; vandaar dat kindsheid in het Woord onschuld betekent. (zie nr. 278.)

22. I demonstrated in many sections of my book HEAVEN AND HELL that heaven and hell are from the human race; for instance, in the following. Nations and peoples outside the church in heaven (318-328). Children in heaven (329-345) The wise and the simple in heaven (345-356). The rich and the poor in heaven (357-365). Each individual is a spirit in his interiors (432-444). Man after death possesses a perfect human form (453-460). Man after death has every sense, memory, thought and affection which he had in the world, and leaves nothing behind except his earthly body (461-469). Man's first state after death (491-498); his second state (499-511); his third state (512-517). Further about the hells (536-588), All of these passages offer detailed proofs that heaven is not composed of a class of angels created from the beginning, nor hell of a devil and his crew, but only of those who were born as human beings.

358. It should be said to begin with that a man may acquire riches and accumulate wealth as far as opportunity is given, if it is not done by craft or fraud, that he may enjoy the delicacies of food and drink if he does not place his life therein, that he may have a palatial dwelling in accord with his condition, have intercourse with others in like condition, frequent places of amusement, talk about the affairs of the world, and need not go about like a devotee with a sad and sorrowful countenance and drooping head, but may be joyful and cheerful; nor need he give his goods to the poor except so far as affection leads him; in a word, he may live outwardly precisely as a man of the world; and all this will be no obstacle to his entering heaven, provided that inwardly in himself he thinks about God as he ought, and acts sincerely and justly in respect of his neighbour. For a man is such as his affection and thought are, or such as his love and faith are, and from these all his outward acts derive their life, since acting is willing, and speaking is thinking, for he acts from the will, and speaks from the thought. So where it is said in the Word that man will be judged according to his deeds, and will be rewarded according to his works, it is meant that he will be judged and rewarded in accordance with his thought and affection, which are the source of his deeds, or which are in his deeds; for deeds are nothing apart from these, and are precisely such as these are. ¹ It is evident from this that man's external accomplishes nothing, but only his internal, which is the source of the external. For example, if a man acts honestly and does not defraud another solely because he fears the laws and the loss of reputation and thereby of honour or gain, and if that fear did not restrain him would defraud another whenever he could, although such a man's deeds outwardly appear honest, his thought and will are fraud; and because he is inwardly dishonest and fraudulent he has hell in himself. But he who acts honestly and does not defraud another because it is against God and against the neighbour, would have no wish to defraud another if he could; his thought and will are conscience, and he has heaven in himself. The deeds of these two appear alike in outward form, but inwardly they are entirely unlike.

Фусноти: