აქ ჩვენ 21-ე საუკუნეში ვართ. ვიცით, რომ სამყარო უზარმაზარი ადგილია. ჩვენ მხოლოდ მეცნიერული ცოდნით ვიფეთქებთ. როგორ უნდა მოვიქცეთ უფრო დიდი იდეებით? როგორც ჩანს, ჩვენი ადამიანური საზოგადოებები მათ წაშლის, ან უგულებელყოფს მათ - შესაძლოა, ჩვენ ვფიქრობთ, რომ ჩვენ ძალიან დატვირთული ვართ მათთვის.

აქ, ახალი ქრისტიანული ბიბლიის შესწავლის ადგილზე, ჩვენ ტენდენციას მივიღებთ. ჩვენ გვინდა გამოვიკვლიოთ დიდი იდეები, რომლებიც გვაძლევს ჩარჩოს უკეთესი ცხოვრების უკეთესობისკენ. აი დასაწყისი ახალი იდეების ჩამონათვალში ახალი ქრისტიანული თვალსაზრისით. თითოეული იდეისთვის, არსებობს სქოლიო, რომელიც ჩამოთვლის ზოგიერთ ცნობას შვედბორგის სასულიერო ნაშრომებში:

1. ღმერთი არსებობს. მხოლოდ ერთი ღმერთი, რომელმაც შექმნა და შეინარჩუნა მთელი სამყარო ყველა განზომილებაში, სულიერი და ფიზიკური. ¹

2. ღვთის არსს თავად სიყვარული წარმოადგენს. ეს არის ძალა, რომელიც მართავს ყველაფერს. ²

3. ღვთის არსება იქმნება, ანუ ის არსებობს, ქმნიან და ქმნიან. ³

4. არსებობს შექმნის დონეები ან ხარისხები - სულიერიდან დაწყებული, რომელთა ფიზიკური შეგრძნებებით ან სენსორებით ჩვენ ვერ ვიპოვნებთ ფიზიკურ სამყაროს იმ დონემდე, სადაც არის ჩვენი ცნობიერების უმეტესი ნაწილი, როდესაც ჩვენ აქ ცოცხლები ვართ. ⁴

5. შექმნილი სამყარო ღმერთისგან წარმოიშვა და ის შენარჩუნებულია ღმერთის მიერ, მაგრამ მნიშვნელოვანი გზით იგი ღმერთისაგან დამოუკიდებელია. მას სურს რომ ეს იყოს ცალკე, რათა თავისუფლება არსებობდეს. ⁵

6. ღმერთი მოქმედებს სიბრძნიდან სიბრძნით - კეთილი ნებით სურს და იმის გაგება, თუ როგორ უნდა მიაღწიოს მათ. ⁶

7. ქმნილების ფიზიკური დონე არსებობს იმისთვის, რომ ადამიანს ჰქონდეს შესაძლებლობა აირჩიონ თავისუფლებაში, რაციონალურობით, აღიარონ თუ არა ღმერთთან თანამშრომლობა. ⁷

8. ღმერთი ყველა ადამიანს უშვებს ყველგან, მიუხედავად მათი რელიგიისა, თავისუფლება აირჩიონ ცხოვრების სიყვარული ღვთისა და მოყვასისათვის. ⁸

9. ღმერთს უყვარს ყველას. მან იცის, რომ ჭეშმარიტი ბედნიერება მხოლოდ მაშინ ხდება, როდესაც ჩვენ უანგარო ვიყავით; როდესაც ჩვენ ნამდვილად მოტივირებულნი ვართ უფლის სიყვარულით, რომელიც საფუძვლიანად მეზობლის სიყვარულია. ის ცდილობს ყველას უხელმძღვანელოს, მაგრამ არ აიძულებს ჩვენს ნებისყოფის შესრულებას. ⁹

10. ღმერთი არ გმობს. ის გვეუბნება რა არის კარგი და რა არის ბოროტება და გონებაში მიედინება, რომ სიკეთისკენ მიგვიყვანოს. ამასთან, ჩვენ თავისუფლად შეგვიძლია უარვყოთ მისი წამყვანი და ამის ნაცვლად, ჩვენ ყველაზე მეტად ვუყვარვართ საკუთარ თავს. ყოველდღიურად ვქმნით სიკეთის ან ეგოიზმის ჩვევებს და ვცხოვრობთ ცხოვრებას ამ ჩვევების შესაბამისად. ეს ჩვევები ხდება ნამდვილი "ჩვენ", ჩვენი მმართველი სიყვარული. ¹⁰

11. ჩვენი ფიზიკური სხეულები საბოლოოდ იღუპებიან, მაგრამ ჩვენი გონების სულიერი ნაწილი გრძელდება. ეს უკვე მუშაობს სულიერ თვითმფრინავში, მაგრამ ჩვენი ცნობიერება იცვლება - ასე რომ, ჩვენ სულიერ რეალობას სრულად ვაცნობიერებთ. ¹¹

სქოლიოები:

5078. 'And the baker' means among the things in the body which are subject to the will part. This is clear from the meaning of 'the baker' as the external or bodily senses which are subordinate or subject to the will part of the internal man. The reason 'the baker' has this meaning is that everything which serves as food or is consumed as such, for example, bread, solid foods in general, and anything made by a baker, has reference to good and so to the will; for all good feeds the will, just as every truth feeds the understanding, as stated immediately above in 5077. By 'bread' is meant what is celestial, or goodness, see 1798, 2165, 2177, 3478, 3735, 3813, 4211, 4217, 4735, 4976.

[2] The reason why here and in the rest of this chapter external sensory powers of both kinds are dealt with in the internal sense is that the previous chapter dealt with how the Lord glorified or made Divine the interior aspects of His Natural, and therefore the present chapter deals with how the Lord glorified or made Divine the exterior aspects of that Natural. The exterior aspects of the natural are rightly called bodily ones, being both kinds of sensory powers of perception together with their recipient members and organs; for these recipients together with those powers make up that which is referred to as the body, see above in 5077. The Lord made Divine all that constituted His body, both its sensory Powers and their recipient members and organs, which also explains why He rose from the grave with His body, and after the Resurrection told His disciples,

See My hands and My feet, that it is I Myself; handle Me, and see; for a spirit does not have flesh and bones as you see Me have. Luke 24:39.

[3] Most people at the present day who belong to the Church believe that everyone is going to rise again on the last day and to do so at that time with his body. This supposition is so universal that scarcely anyone, because of what he is taught, believes anything different. But that supposition has gained strength because the natural man imagines that the body alone is the possessor of life. Consequently if he were not allowed to believe that this body is going to receive life once again he would refuse to believe in any resurrection at all. But the truth of the matter is that a person rises again immediately after death, at which point he seems to himself to be in his body just the same as when he was in the world, having a face and members, arms, hands, feet, breast, belly, and loins like the ones he had before. Indeed when he sees himself and touches himself he says he is exactly as he was in the world. However, that which he sees and touches is not his external which he carried round in the world but the internal which constituted the real person. That internal is what had life within it, but it had the external surrounding it, or outside every individual part of it, enabling it to exist in the world where it could act in the right way and carry out its functions.

[4] The actual earthly body is of no further use to him. He is in another world where he possesses other functions and other strengths and powers for which the kind of body he has there is suited. He sees that body with his own eyes - not the eyes he had in the world but those he now has in that other world. They are the eyes of his internal man, the ones he had used previously to see with through the eyes of his body and behold worldly and earthly objects. He also touches and feels that body - not with the hands or sense of touch he had been given in the world but with the hands and sense of touch which he is given in that other world and which had lain behind his sense of touch in the world. Furthermore each of the senses in that other world is keener and more perfect because it belongs to the internal man released from the external. The internal dwells in a greater state of perfection, because it is this that supplies sensory awareness to the external, though when it acts into the external, as it does in the world, that power is blunted and reduced. What is more, the sensory perception of the internal is a perception of what is internal, that of the external a perception of what is external. This being so, people can see one another after death, and they exist grouped together in communities on the basis of what they are inwardly like. In order to become quite sure of this I have been allowed to touch actual spirits and to talk to them many times on this subject, see 322, 1630, 4622.

[5] People after death - who are then called spirits or, if they have led good lives, angels - are utterly amazed at what the member of the Church believes about himself. For he believes that he will not see eternal life until the last day when the world is destroyed, and that at that time he will be reclothed with the dust that has been cast away; when yet one who belongs to the Church knows that he rises again after death. For who does not say, when someone dies, that his soul or spirit is in heaven, or in hell? Who does not say about his young children who have died that they are in heaven? Who does not comfort a person who is [incurably] sick or one who is condemned to death by saying that shortly he will enter the next life? And one who is in the throes of death and has been prepared for it does not believe anything different. Indeed such a conviction about a person's rising again after he has died is what leads many to claim that they have the power to release others from places of condemnation and to admit them into heaven, and to say masses for their souls. Is anyone unacquainted with what the Lord said to the robber, 'Today you will be with Me in paradise', Luke 23:43, or with what the Lord said about the rich man and Lazarus, that the former was carried off into hell, whereas the latter was taken by the angels into heaven, Luke 16:22-23? Or is anyone unacquainted with what the Lord taught about the resurrection when He said that God is not the God of the dead but of the living, Luke 20:38?

[6] A person acquainted with all this thinks in these ways and speaks in these ways when his spirit guides his thought and speech. But when his thought and speech are guided by what doctrine teaches that person says something entirely different, namely that he will not rise again Until the last day. But in fact each person's last day is at hand when he dies, and this is his time of judgement too, as many also declare. As to what is meant by 'being encompassed by my skin' and 'out of my flesh seeing God' in Job 19:25-26, see 3540 (end). These things were said so that people may know that no one rises again in the body that encompassed him in the world except the Lord alone. He did so because, while in the world, He glorified His body, that is, He made it Divine.

312. ეკლესიის ადამიანთა შორის ასეთი გაგება გამყარებულია კიდევ იმ რწმენით, რომ არცერთი ადამიანი არ მიდის სასუფეველში ან ჯოჯოხეთში სამსჯავროს გარეშე, რომლის შესახებაც ეკლესია გვასწავლის რომ ყველაფერი ხილული უნდა გარდაიცვალოს და შეიცვალოს ახლით; რომ მაშინ სული აღსდგება თავის სხეულში და ამ შეერთების ძალით ადამიანი იცოცხლებს ადამიანურად მეორედ. ამ რწმენაში აუცილებლად ჩადებულა სხვა რამეც - ანგელოზების შესახებ, რომლებიც თავიდანვე შეიქმნენ, რადგანაც არ შეიძლება გვწამდეს რომ სასუფეველსა და ჯოჯოხეთს შეუძლია ჩამოყალიბდეს ადამიანთა მოდგმიდან თუ გვწამს, რომ არცერთ ადამიანს არ შეუძლია მივიდეს იქ გარდაცვალებამდე. მაგრამ ადამიანი რომ დარწმუნდეს რომ ეს ასე არაა მე მქონდა საშუალება ვყოფილიყავი ანგელოზთა საზოგადოებაში და ასევე მესაუბრა იმ სულებთან, რომლებიც არიან ჯოჯოხეთში. რამდენიმე წელი მქონდა მათთან ურთIერთობა, ზოგჯერ დილიდან საღამომდე და მე ვისწავლე ყველაფერი რაც ეხება სასუფეველს და ჯოჯოხეთს. მე ამის უფლება მომეცა იმ მიზნით რომ ეკლესიური ადამიანი არ დარჩეს დიდხანს თავისი რწმენის შეცდომაში აღდგომის შესახებ რომელიც იქნება განკითხვის დღეს, სულის მდგომარეობის შესახებ იმ დრომდე, ანგელოზებზე და ეშმაკებზე. ეს რწმენა, როგორც არასწორი, სავსეა სიბნელით და საკუთარი გონებით ამ საგნებზე ფიქრს მივყავართ ჯერ ეჭვამდე, შემდეგ კი უარყოფამდე. ეს ადამიანები თავის თავზე ფიქრობენ: როგორ შეიძლება ზეცა, ასეთი ვრცელი ამდენი მანათობლით, მზით და მთვარით, დაიშალოს და განადგურდეს? როგორც ჩამოცვივდება ვარსკვლავები დედამიწაზე როცა ისინი დედამიწაზე დიდია? როგორ შეიძლება სხეული, მატლებისაგაც შეჭმული, გახრწნილი და გაფანტული ქარისგან ისევ შეიკრიბოს და შეუერთდეს სულს? ამ ხნის განმავლობაში სად არის სული?როგორი უნდა იყოს როცა მოკლებულია გრძნობებს რომლებიც გააჩნდა სხეულში ყოფნისას? და მრავალი სხვა იმ საგნების შესახებ რომლებიც თავისი გაუგებრობით არამარტო არ შეიძლება ექვემდებარებოდეს რწმენას, არამედ ბევრი რამით ანადგურებს ყველანაირ რწმენას სიკვდილის შემდგომ სულის სიცოცხლეზე, სასუფევლის და ჯოჯოხეთის არსებობა და ამასთან ერთად ყველაფერი დანარჩენი რაც ეხება რწმენას, რასაც ქადაგებს ეკლესია. ასეთი კითხვები რომ ანადგურებს ამ რწმენას ეს ნათლად ჩანს იმათი სიტყვებიდან ვინც ამბობენ: ვინმე მოსულა ჩვენთან სასუფევლიდან და მოუყოლია ამის შესახებ? რა არის ჯოჯოხეთი და არსებობს კი ის? რას ნიშნავს რომ ადამიანი სამუდამოდ იქნება ცეცხლის გენიაში ჩავარდნილი? რა არის განკითხვის დღე? განა ამას არ ელოდნენ რამდენიმე ასწლეულის განმავლობაში? და სხვა მრავალი ასეთი შენიშვნით რომელშიც ისმის ყველაფრის უარყოფა. მაშასადამე ეს აზრები სრულიად ჩვეულებრივი ადამიანებისათვის, რომლებიც თავიანთი მიწიერი ცოდნისათვის იწოდებიან მეცნიერებად მეტად არ შეაცბუნონ და არ მოხიბლონ გულუბრყვილონი და არ დაფარონ ჯოჯოხეთის ბურუსით ცნება ღმერთის, სასუფევლის, მარადის სიცოცხლის და სხვათა შესახებ, რწმენის ამ საფუძველზე უფალმა გახსნა ჩემი სულის შინაგანი საწყისი და მე მომეცა საშუალება მათი სიკვდილის შემდეგ მესაუბრა იმ ადამიანებთან ვისაც აქ ვიცნობდი. ზოგიერთ მათგანთან მე ვსაუბრობდი რამდენიმე დღე, ზოგთან – რამდენიმე თვე, ზოგიერთთან კი მთელი წელი, ამას გარდა სხვებთანაც რომელთა რაოდენობა აჭარბებს ასეულობით ათასს; მათგან ბევრი სასუფეველში იყო, ბევრი – ჯოჯოხეთში. ზოგიერთთან მე მომიხდა საუბარი მათI გარდაცვალებიდან ორი დღის შემდეგ: მე ვუყვებოდი მათ, რომ ამ დროს საუბარი იყო მათ დაკრძალვაზე. კარგს აკეთებენ ამბობდნენ ისინი, რომ აგდებენ იმას რაც იყო სხეული და ემსახურებოდა მათ ყოფიერებას. ამასთანე რთად ისინი გამოხატავდნენ თავიანთ სურვილს რომ მე მეთქვა, რომ ისინი კი არ გარდაიცვალნენ არამედ ცხოვრობენ ისეთივე ადამიანებად როგორც უწინ მხოლოდ გადავიდნენ ერთი სამყაროდან მეორეში. მათ წინანდელი არაფერი არ დაუკარავთ, თითქოსდა არიან სხეულში და სარგებლობენ ყველა იმ გრძნობით როგორც წინათ: გააჩნიათ იგივე გონება და ნება და შეინარჩუნეს იგივე აზრები, მიდრეკილებები, შეგრძნებები და სურვილები, როგორიც ჰქონდათ დედამიწაზე. ბევრნი ახალგარდაცვლილაგან ხედავდნენ რომ ისინი ცხოვრობენ ადამიანებად როგორ ადრე და იგივე მდგომარეობაში – ყველა ადამიანი სიკვდილის შემდეგ თავდაპირველად იმყოფება იმ მდგომაორებაში რომელშიც ის იყო აქ და შემდეგ თანდათანობით გადადის სასუფეველში ან ჯოჯოხეთში – მეტისმეტად უხაროდათ ის, რომ ისინი ცოცხლები იყვნენ; ამასთან უკიდურესათ უკვირდათ თავიაანთი უცოდინარობა სიკვიდილის შემდეგ სიცოცხლის შესახებ და განსაკუთრებით ის, რომ ასეთ უმეცრებაში და სიბნელეში იმყოფება ეკლესიური ადამიანი რომელმაც სხვებთან შედარებით უფრო მეტი უნდა იცოდეს ამის შესახებ. მათ პირველად მაშინ დაინახეს ასეთი უმეცრებისა და სიბრმავის მიზეზი, დაინახეს რომ გარეგაი ანუ ცხოვრებისეული და ხორციელი იმ დონემდე დაეუფლა ადამიანის გონებას და აავსო ის, რომ მათ აარ შეუძლიათ ამაღლდნენ სასუფევლამდე და სხვაგვარად დაინახონ საგნები რაც ეხება ეკლესიას, რადგან ცხოვრების და ხორციელის ასეთი სიყვარულისას, როგორც ახლა, გონება ივსება ბინდით როგორც კი ის ცდილობს შეიცნოს მეტი.