Vader in het Woord betekent wat het meest innerlijk is, en in die dingen die de orde van de Heer volgen, betekent het wat goed is. In de hoogste zin betekent Vader de Heer zelf, de schepper. Bij het verwekken van natuurlijke kinderen is het de vader die de ziel of het meest innerlijke levensvat en een inwendige erfelijkheid verschaft, en de moeder die alle substantie verschaft die de ziel gebruikt om haar lichaam te vormen, plus een uitwendige erfelijkheid. In dit proces komt de ziel van de Heer door de vader, en niet van de vader, omdat alle leven van de Heer is.

De wijze mens noemt de Heer zijn vader en de kerk zijn moeder, omdat zijn innerlijke liefdes van de Heer komen, maar vorm en werkelijkheid krijgen door de waarheden die door de kerk worden onderwezen. De aldus voortgebrachte dingen zijn de geestelijke "kinderen" van een mens.

Wanneer in het Nieuwe Testament over Jezus en de Vader wordt gesproken, wordt de uiterlijke verschijningsvorm bedoeld met het goddelijke zelf als de ziel binnenin. Omdat Jezus geboren werd uit een natuurlijke moeder, had Hij een natuurlijk lichaam en een natuurlijke joodse erfelijkheid. Gedurende zijn leven, toen Hij werd verzocht door de hellemachten, legde Hij langzaam alles af wat Hij van zijn moeder had en verving het door wat Hij van zichzelf van binnen had, de Vader. Door dit te doen maakte Hij zich één met de Vader die Zijn innerlijk was, zodat Hij waarlijk kon zeggen: "Ik en mijn Vader zijn één".

(რეკომენდაციები: De Apocalyps Onthuld 170; Hemelse Verborgenheden 1815, 3703 [4]; Gods Voorzienigheid 330 [1,2]; Ware Christelijke Religie 103 [1,2])

1815. Dat de woorden ‘Hij zei tot hem: Ik ben Jehovah’ de Binnenste Mens van de Heer betekenen, die Jehovah is, van wie de innerlijke gewaarwording kwam, blijkt uit hetgeen herhaaldelijk eerder is gezegd, namelijk dat het binnenste van de Heer, dat wil zeggen, alles wat de Heer uit de Vader ontving, in Hem Jehovah was, want uit Jehovah werd Hij ontvangen. Wat de mens van zijn vader ontvangt is iets anders dan wat hij van zijn moeder ontvangt. Van zijn vader ontvangt de mens alles wat innerlijk is; de ziel zelf of het leven komt van de vader; maar van zijn moeder ontvangt hij alles wat uiterlijk is; kortom, de innerlijke mens of de geest zelf komt van de vader, maar de uiterlijke mens of het lichaam zelf komt van de moeder. Dit kan eenieder alleen al hieruit begrijpen, dat de ziel zelf van de vader wordt ingeplant, welke zich in het ei met een lichamelijke vorm begint te bekleden; alles wat er daarna aan toegevoegd wordt, zowel in het ei als in de baarmoeder, is van de moeder, want van nergens anders heeft het zijn groei. Hieruit kan blijken, dat de Heer naar de binnenste dingen Jehovah was; daar echter het uiterlijke, dat de Heer van de moeder had ontvangen, met het Goddelijke of met Jehovah verenigd moest worden, en wel als gezegd, door verzoekingen en overwinningen, kon het Hem, in deze staten niet anders toeschijnen, dan dat het, wanneer Hij met Jehovah sprak, zo was, alsof Hij met een ander sprak, terwijl Hij toch met Zichzelf sprak, voor zoveel Hij namelijk met Jehovah verbonden was. Die meest innerlijke of binnenste gewaarwording, welke de Heer boven allen die geboren zijn, in de volmaaktste vorm bezat, was uit Zijn binnenste, dat wil zeggen, uit Jehovah zelf, hetgeen hier in de innerlijke zin wordt aangeduid met deze woorden ‘Jehovah zei tot hem’.