4298. En Jakob noemde de naam van de plaats Peniël; dat dit de staat van de verzoekingen betekent, staat vast uit de samenhang; oudtijds werden aan plaatsen waar iets bijzonders voorviel, namen gegeven en deze namen waren tekenend voor de zaak die daar voorviel en voor de staat ervan, nrs. 340, 2643, 3422; aan deze plaats werd een naam gegeven die de staat van de verzoekingen betekende, want de staat van de verzoekingen wordt hier beschreven door de worsteling en het kampen van Jakob; Peniël betekent in de oorspronkelijke taal ‘de aangezichten van God’ ; dat ‘de aangezichten van God’ zien, wil zeggen, de zwaarste verzoekingen doorstaan, zal in wat volgt worden ontvouwd.

4210. Jakob slachtofferde een slachtoffer in de berg; dat dit de eredienst vanuit het goede van de liefde betekent, staat vast uit de betekenis van het slachtoffer, namelijk de eredienst, nrs. 922, 923, 2180;

en uit de betekenis van de berg, namelijk het goede van de liefde, nrs. 795, 796, 1430; het slachtoffer betekent de eredienst, omdat de slachtoffers en de brandoffers de voornaamste dingen van de gehele eredienst in de latere uitbeeldende of Hebreeuwse Kerk waren; men slachtofferde ook in de bergen, zoals eveneens hier en daar uit het Woord blijkt, omdat bergen vanwege hun hoogte die dingen betekenden die hoog waren, zoals die dingen die van de hemel zijn en de hemelse dingen worden genoemd; en vandaar betekenden zij in de hoogste zijn de Heer, die men de Allerhoogste noemde. Men ontleende die opvatting aan de schijn, want dingen die innerlijk zijn, verschijnen alsof zij hoger zijn, zoals de hemel bij de mens doet; deze is innerlijk in hem, maar toch is de mens van mening dat de hemel in de hoogte is; vandaar komt het dat, waar in het Woord van ‘hoog’ wordt gesproken, in de innerlijke zin ‘innerlijk’ wordt aangeduid; in de wereld kan men niet anders weten dan dat de hemel in de hoogte is, zowel omdat men ook dat zichtbare dat rondom in de hoogte is ‘hemel’ noemt, alsook omdat de mens in de tijd en op een plaats is en dus zo denkt vanuit de voorstellingen die daaruit zijn; en eveneens uit hoofde hiervan dat weinigen weten wat het innerlijke is en nog minder mensen dat daar plaats noch tijd is; vandaar komt het, dat in het Woord gesproken is naar de voorstellingen van het denken van de mens; indien niet volgens die voorstellingen was gesproken, maar overeenkomstig de ideeën van de engelen, dan zou de mens hoegenaamd niets daarvan begrepen hebben, maar ieder zou versteld zijn blijven staan van verwondering wat of dit is en of het wel iets is en zo zou hij het dus verworpen hebben als iets waarin niets was wat met het verstand te rijmen is.