1735. Dat de woorden ‘Gezegend zij de Allerhoogste God’ de binnenste mens van de Heer betekenen, blijkt uit hetgeen vlak hierboven is gezegd over de binnenste mens. Jehovah werd in de Oude Kerk de Allerhoogste God genoemd, omdat de hoogte het binnenste uitbeeldde en dus aanduidde, zo dus de Allerhoogste het binnenste. Vandaar was de godsdienst van de Oude Kerk op hoogten, bergen en heuvels. Het binnenste verhoudt zich ook niet anders tot het uiterlijke als het en het buitenste dan als het hoogste tot het lagere en het laagste. Het hoogste of het binnenste is het hemelse van de liefde, of de Liefde zelf, Jehovah of het binnenste van de Heer was het hemelse zelf van de liefde, dat wil zeggen, de Liefde zelf, en aan deze kunnen geen andere dingen die haar waardig zijn, worden toegeschreven dan die van de zuivere liefde, dus van de zuivere barmhartigheid jegens het gehele menselijke geslacht, welke daarin bestaat, dat zij allen redden en tot in eeuwigheid gelukzalig maken, en al dat van haar is op hen wil overdragen. Dus, uit louter barmhartigheid, allen die volgen willen, tot de hemel, dat wil zeggen, tot Zichzelf met de sterke kracht van de liefde, wil optrekken. Deze Liefde Zelf is Jehovah; van niets anders kan gezegd worden ‘Ik Ben’ of ‘Hij Is’, dan alleen van de Liefde. Van deze Liefde gaat, omdat zij in de Liefde of van de Liefde zelf is, het Zijn van alle leven uit, dat wil zeggen, het leven zelf; en daar Jehovah alleen het Zijn van het Leven is, of het Leven zelf, omdat Hij alleen de Liefde is, ontleent alles tot in elke bijzonderheid daaraan zijn ‘zijn’ en zijn ‘leven’, en kan niemand uit zichzelf ‘zijn en leven’, dan alleen Jehovah, dat wil zeggen, dan alleen de Heer; en daar niemand uit zichzelf zijn en leven kan dan alleen de Heer, is het een zinsbedrog, dat het de mens toeschijnt alsof hij uit zichzelf leeft. De engelen worden het duidelijk gewaar dat zij niet uit zichzelf leven, maar van de Heer, daar zij leven in het Zijn van het leven van de Heer, omdat zij in Zijn Liefde leven. Niettemin wordt aan hen, meer dan aan alle anderen, de schijn gegeven, alsof zij uit zichzelf leefden en wel met onuitsprekelijke zaligheid. Dit is dus leven in de Heer, hetgeen nooit mogelijk is, wanneer men niet in Zijn Liefde leeft, dat wil zeggen, in liefde jegens de naaste.

654. Dit nu is het, wat in de Kerken heden ten dage bekend is, namelijk, dat het geloof door het horen komt; maar het geloof is geenszins een kennis van de dingen van het geloof, of een kennis van de dingen die geloofd moeten worden: dit is slechts een weten; doch het is erkenning; maar erkenning kan nooit bij iemand bestaan, wanneer niet het beginsel van het geloof bij hem is, dat de naastenliefde is, te weten de liefde jegens de naaste en de barmhartigheid. Wanneer er naastenliefde is, dan is er erkenning of dan is er geloof. Wie het anders opvat, staat zo ver van de erkentenis van het geloof af, als de aarde verwijderd is of afstaat van de hemel. Is naastenliefde, welke het goede van het geloof is, tegenwoordig, dan bestaat er erkenning, welke de waarheid van het geloof is; wanneer daarom de mens naar het wetenschappelijke, redelijke en verstandelijke wordt herboren, dan geschiedt dit met het doel om de aardbodem, of zijn gemoed, tot de opname van de naastenliefde voor te bereiden, waaruit, of uit het leven waarvan, hij daarna denkt en handelt; dan is hij hervormd, of wedergeboren, eerder niet.