1735. Dat de woorden ‘Gezegend zij de Allerhoogste God’ de binnenste mens van de Heer betekenen, blijkt uit hetgeen vlak hierboven is gezegd over de binnenste mens. Jehovah werd in de Oude Kerk de Allerhoogste God genoemd, omdat de hoogte het binnenste uitbeeldde en dus aanduidde, zo dus de Allerhoogste het binnenste. Vandaar was de godsdienst van de Oude Kerk op hoogten, bergen en heuvels. Het binnenste verhoudt zich ook niet anders tot het uiterlijke als het en het buitenste dan als het hoogste tot het lagere en het laagste. Het hoogste of het binnenste is het hemelse van de liefde, of de Liefde zelf, Jehovah of het binnenste van de Heer was het hemelse zelf van de liefde, dat wil zeggen, de Liefde zelf, en aan deze kunnen geen andere dingen die haar waardig zijn, worden toegeschreven dan die van de zuivere liefde, dus van de zuivere barmhartigheid jegens het gehele menselijke geslacht, welke daarin bestaat, dat zij allen redden en tot in eeuwigheid gelukzalig maken, en al dat van haar is op hen wil overdragen. Dus, uit louter barmhartigheid, allen die volgen willen, tot de hemel, dat wil zeggen, tot Zichzelf met de sterke kracht van de liefde, wil optrekken. Deze Liefde Zelf is Jehovah; van niets anders kan gezegd worden ‘Ik Ben’ of ‘Hij Is’, dan alleen van de Liefde. Van deze Liefde gaat, omdat zij in de Liefde of van de Liefde zelf is, het Zijn van alle leven uit, dat wil zeggen, het leven zelf; en daar Jehovah alleen het Zijn van het Leven is, of het Leven zelf, omdat Hij alleen de Liefde is, ontleent alles tot in elke bijzonderheid daaraan zijn ‘zijn’ en zijn ‘leven’, en kan niemand uit zichzelf ‘zijn en leven’, dan alleen Jehovah, dat wil zeggen, dan alleen de Heer; en daar niemand uit zichzelf zijn en leven kan dan alleen de Heer, is het een zinsbedrog, dat het de mens toeschijnt alsof hij uit zichzelf leeft. De engelen worden het duidelijk gewaar dat zij niet uit zichzelf leven, maar van de Heer, daar zij leven in het Zijn van het leven van de Heer, omdat zij in Zijn Liefde leven. Niettemin wordt aan hen, meer dan aan alle anderen, de schijn gegeven, alsof zij uit zichzelf leefden en wel met onuitsprekelijke zaligheid. Dit is dus leven in de Heer, hetgeen nooit mogelijk is, wanneer men niet in Zijn Liefde leeft, dat wil zeggen, in liefde jegens de naaste.
Genesis 13
1
Alzo toog Abram op uit Egypte naar het zuiden, hij en zijn huisvrouw, en al wat hij had, en Lot met hem.
2
En Abram was zeer rijk, in vee, in zilver, en in goud.
3
En hij ging, volgens zijn reizen, van het zuiden tot Beth-El toe, tot aan de plaats, waar zijn tent in het begin geweest was, tussen Beth-El, en tussen Ai;
4
Tot de plaats des altaars, dat hij in het eerst daar gemaakt had; en Abram heeft aldaar den Naam des HEEREN aangeroepen.
5
En Lot, die met Abram toog, had ook schapen, en runderen, en tenten.
6
En dat land droeg hen niet, om samen te wonen; want hun have was vele, zodat zij samen niet konden wonen.
7
En er was twist tussen de herders van Abrams vee, en tussen de herders van Lots vee. Ook woonden toen de Kanaanieten en Ferezieten in dat land.
8
En Abram zeide tot Lot: Laat toch geen twisting zijn tussen mij en tussen u, en tussen mijn herders en tussen uw herders; want wij zijn mannen broeders.
9
Is niet het ganse land voor uw aangezicht? Scheid u toch van mij; zo gij de linkerhand kiest, zo zal ik ter rechterhand gaan; en zo gij de rechterhand, zo zal ik ter linkerhand gaan.
10
En Lot hief zijn ogen op, en hij zag de ganse vlakte der Jordaan, dat zij die geheel bevochtigde; eer de HEERE Sodom en Gomorra verdorven had, was zij als de hof des HEEREN, als Egypteland, als gij komt te Zoar.
11
Zo koos Lot voor zich de ganse vlakte der Jordaan, en Lot trok tegen het oosten; en zij werden gescheiden, de een van den ander.
12
Abram dan woonde in het land Kanaan; en Lot woonde in de steden der vlakte, en sloeg tenten tot aan Sodom toe.
13
En de mannen van Sodom waren boos, en grote zondaars tegen den HEERE.
14
En de HEERE zeide tot Abram, nadat Lot van hem gescheiden was: Hef uw ogen op, en zie van de plaats, waar gij zijt noordwaarts en zuidwaarts, en oostwaarts en westwaarts.
15
Want al dit land, dat gij ziet, zal Ik u geven, en aan uw zaad, tot in eeuwigheid.
16
En Ik zal uw zaad stellen als het stof der aarde, zodat, indien iemand het stof der aarde zal kunnen tellen, zal ook uw zaad geteld worden.
17
Maak u op, wandel door dit land, in zijn lengte en in zijn breedte, want Ik zal het u geven.
18
En Abram sloeg tenten op, en kwam en woonde aan de eikenbossen van Mamre, die bij Hebron zijn; en hij bouwde aldaar den HEERE een altaar.
Hemelse Verborgenheden in Genesis en Exodus＃1754
1754. Dat Aner, Eschkol en Mamre de dingen betekenen die bij hen zijn. Blijkt uit hetgeen eerder in dit hoofdstuk bij vers 13 hierover is gezegd, namelijk dat door hun naam de goedheden en waarheden worden aangeduid, waarmee gestreden werd, niet zozeer de engelen, daar de engelen, zoals gezegd, met de knapen en mannen bedoeld zijn; want de engelen hebben in het geheel geen naam, maar hun aard wordt aan de goedheden en waarheden onderkend, en daarom wordt in het Woord met de naam niets anders aangeduid dan het wezen en de aard daarvan, zoals eerder is aangetoond in de nrs. 144, 145, 340, en zoals ook bij Jesaja kan blijken, waar met betrekking tot de Heer gezegd wordt:
‘Zijn naam zal genoemd worden Wonderlijk, Raad, God, Held, Vader der eeuwigheid, Vredevorst’, (Jesaja 9:5, 6) waar onder de naam wordt verstaan, van welke aard Hij is, namelijk Wonderlijk, Raad, God, Held, Vader der eeuwigheid, Vredevorst.
Bij Jeremia, waar ook met betrekking tot de Heer gezegd wordt:
‘Dit zal Zijn naam zijn waarmee men Hem noemen zal: Jehovah, onze gerechtigheid’, (Jeremia 23:5, 6) Daar blijkt duidelijk uit, dat de naam de gerechtigheid is; verder ook bij Mozes, waar eveneens met betrekking tot de Heer gezegd wordt:
‘Hij zal ulieder overtreding niet verdragen, want Mijn naam is in het midden van Hem’, (Exodus 23:21). Hier staat de naam ook voor het wezen, namelijk dat het Goddelijk is; behalve uit nog vele andere plaatsen in het Woord, waar gezegd wordt, dat ‘zij de naam van Jehovah hebben aangeroepen’; ‘dat zij de naam van Jehovah niet ijdel zouden gebruiken’; en in het gebed van de Heer ‘Geheiligd zij Uw naam’. Het is evenzo gesteld met de namen van de engelen en hier eveneens met de namen Eschkol, Aner en Mamre, die engelen uitbeelden, namelijk dat die dingen worden aangeduid, welke bij de engelen zijn.
