215. Dat zij die in de waarlijk echtelijke liefde zijn, aanhoudend één mens willen zijn; maar dat zij die niet in de echtelijke liefde zijn, twee willen zijn.
De echtelijke liefde in haar wezen is niet iets anders dan dat twee één willen zijn, dat wil zeggen, dat zij willen dat de twee levens één leven worden.
Die wil is het voortdurende streven van die liefde, waaruit alle verwerkelijking ervan voortvloeit; dat het streven het wezen zelf van de beweging is en dat de wil het levende streven bij de mens is, staat vast uit de navorsingen van de filosofen en het blijkt eveneens voor hen die zich met gescherpt denkvermogen in beschouwingen verdiepen.
Daaruit volgt ook dat zij die in de waarlijk echtelijke liefde zijn, aanhoudend daarnaar streven één mens te zijn, dat wil zeggen, dit willen.
Dat het tegendeel het geval is bij hen die niet in de echtelijke liefde zijn, weten zijzelf terdege; en omdat dezen aanhoudend zich twee denken vanwege het niet éénzijn van ziel en gemoed, vatten zij het daarom ook niet wat er wordt verstaan onder de woorden van de Heer ‘dat zij niet langer twee zijn, maar één vlees’, (Mattheüs 19:6).
