Kabanata 15.

Isa pang Paghaharap

1 Nang magkagayo'y nagsilapit kay Jesus ang mga eskriba at mga Fariseo na nanggaling sa Jerusalem, na nangagsasabi,

2. “Bakit nilalabag ng iyong mga alagad ang tradisyon ng mga matatanda? Sapagkat hindi sila naghuhugas ng kanilang mga kamay kapag kumakain sila ng tinapay.”

3 Datapuwa't siya'y sumagot at sinabi sa kanila, Bakit ninyo nilalabag din ang utos ng Dios sa pamamagitan ng inyong tradisyon?

4. Sapagka't iniutos ng Dios, na sinasabi, Igalang mo ang iyong ama at ina; at ang nagsasalita ng masama tungkol sa ama o ina, ay mamatay siya.’

5. Ngunit sinasabi mo, ‘sinumang magsabi sa ama o ina, [Ito ay] isang kaloob [sa templo], anuman ang mapapakinabangan mo sa akin’;

6. At hindi niya iginagalang sa anumang paraan ang kanyang ama o ang kanyang ina. At ginawa ninyong walang bisa ang utos ng Dios sa pamamagitan ng inyong tradisyon.

7. Mga mapagkunwari, mabuti ang pagkahula ni Isaias tungkol sa inyo, na sinasabi,

8 Ang bayang ito ay malapit sa akin ng kanilang bibig, at pinararangalan ako ng kanilang mga labi, nguni't ang kanilang puso ay malayo sa akin,

9. At walang kabuluhan ang kanilang paglilingkod sa Akin, na nagtuturo ng mga aral [na siyang] mga utos ng mga tao.’”

10 At tinawag niya ang karamihan, at sinabi niya sa kanila, Pakinggan ninyo at unawain.

11. Hindi ang pumapasok sa bibig ang nagpaparumi sa tao, kundi ang lumalabas sa bibig, ito ang nagpaparumi sa tao.

12. Nang magkagayo'y nagsilapit sa kaniya ang kaniyang mga alagad, at sinabi sa kaniya, Nalalaman mo ba na ang mga Fariseo, nang marinig ang salita, ay natisod?

13. Datapuwa't siya'y sumagot at sinabi, Bawat tanim na hindi itinanim ng Aking Amang nasa langit ay bubunutin.

14. Iwanan mo sila; sila ay mga bulag na tagaakay ng mga bulag; at kung ang bulag ay umakay sa bulag, pareho silang mahuhulog sa hukay.”

15 At sumagot si Pedro at sinabi sa kaniya, Ipaliwanag mo sa amin ang talinghagang ito.

16. At sinabi ni Jesus, Kayo rin ba ay walang pang-unawa?

17 Hindi mo pa ba naiisip, na ang lahat ng pumapasok sa bibig ay napupunta sa tiyan, at itinatapon sa palikuran?

18 Datapuwa't ang mga bagay na lumalabas sa bibig ay nagmumula sa puso, at ang mga ito ay nagpaparumi sa tao;

19. Sapagka't sa puso lumalabas ang masasamang pangangatuwiran, mga pagpatay, mga pangangalunya, mga pakikiapid, mga pagnanakaw, mga patotoo na hindi totoo, mga kalapastanganan.

20 Ito ang mga bagay na nagpaparumi sa tao; ngunit ang kumain ng hindi naghuhugas ng mga kamay ay hindi nagpaparumi sa tao.”

Ang eksena ngayon ay kapansin-pansing nagbabago. Lumipat tayo mula sa kahanga-hangang pagpapakita ng pananampalataya at mahimalang pagpapagaling sa hanay ng mga tao sa Galilea tungo sa paghaharap at paglaban sa mga mahigpit na lider ng relihiyon ng Jerusalem. Hindi naantig sa kamangha-manghang mga pangyayari sa paligid ng ministeryo ni Jesus, ang mga lider ng relihiyon ay maaari lamang tumuon sa pinakamaliit na detalye ng tradisyon: “Bakit nilalabag ng iyong mga alagad ang tradisyon ng matatanda?” tanong nila. “Sapagkat hindi sila naghuhugas ng kanilang mga kamay kapag kumakain sila ng tinapay” (15:2).

Sa liwanag ng maraming himala ni Jesus, ang kanilang tanong ay tila nawawala ang mas malaking punto. Mayroon bang talagang nag-isip tungkol sa kung ang mga kamay ay hinugasan sa panahon ng hindi kapani-paniwalang pamamahagi ng tinapay at isda? Ang himala mismo ay napaka-kahanga-hanga na ang lahat ay natatabunan — kabilang ang isang maliit na detalye tungkol sa kung sila ay naghugas ng kanilang mga kamay o hindi bago namamahagi ng pagkain. Ang kanilang tanong, samakatuwid, ay tila pambihira. Ngunit ito ay naghahayag kung ano ang nasa kanilang isipan at sa kanilang mga puso — ang pagsira kay Jesus.

Bagaman medyo madaling punahin ang katigasan ng mga lider ng relihiyon, dapat nating tandaan na kung minsan ay kumikilos tayo sa katulad na paraan. Gaano kadalas tayo nag-set up ng mga maliliit na inaasahan na nagpapanatili sa atin ng inis at inis sa iba, kaya't hindi natin matamasa ang magagandang aspeto ng ating mga relasyon? Tayo rin ay may mga tuntunin tungkol sa wasto at hindi wastong pag-uugali, mga tradisyon at kaugalian na dapat sundin — at kung minsan ay ginagawa nating mas mahalaga ang mga ito kaysa sa mga utos ng Diyos.

"Bakit nilalabag ng iyong mga alagad ang tradisyon ng mga matatanda?" sabi ng mga pinuno ng relihiyon. Sa halip na direktang sagutin ang kanilang tanong, tinanong sila ni Jesus: “Bakit din ninyo nilalabag ang utos ng Diyos dahil sa inyong tradisyon? Sapagkat ang Diyos ay nag-utos, na nagsasabi, ‘Igalang mo ang iyong ama at ang iyong ina,’ at ‘Siya na sumusumpa sa ama o ina, ay patayin siya.’”(15:4).

Nais ni Jesus na maunawaan nila na ang mga dakilang utos ng Diyos ay higit na mahalaga kaysa sa mga tradisyon ng mga tao. At nais Niyang ilantad kung paano nila binaluktot ang mga utos upang pagsilbihan ang kanilang sariling mga layunin. Halimbawa, ang pagsunod sa utos na igalang ang ama at ina ay kinabibilangan ng pag-aalaga sa mga magulang ng isa sa kanilang pagtanda. Ang mga lider ng relihiyon ay umiwas sa utos na ito sa pamamagitan ng paggawa ng kanilang sariling batas: “Sinumang magsabi sa kaniyang ama o ina, ‘Anuman ang pakinabang na tinanggap mo sa akin ay inialay na sa templo,’ ay pinalaya sa paggalang sa kaniyang ama o ina” (15:5-6). Sa halip na parangalan ang kanilang mga magulang at alagaan sila alinsunod sa banal na batas, ang tradisyong ito ay nagbigay ng isang "relihiyoso" na butas para maiwasan ang pananagutan sa anak.

Kailangan nating tandaan na walang mga patakaran sa pensiyon o mga plano sa pagreretiro noong panahong iyon, ngunit may utos tungkol sa paggalang sa mga magulang ng isang tao. Ang tanging seguro para sa mga matatandang tao na masyadong matanda at masyadong mahina upang alagaan ang kanilang sarili ay ang suporta ng mga bata. Ang butas na ito, gayunpaman, ay nagbigay sa mga tao ng "relihiyoso" na pahintulot na iwanan ang kanilang mga magulang na kailangang mag-asikaso sa kanilang sarili.

Naging maayos ang plano, lalo na dahil ang mga tao ay nakumbinsi na maniwala na maaari nilang bilhin ang kanilang paraan sa pagsang-ayon ng Diyos sa pamamagitan ng pagbibigay ng bukas-palad na mga handog sa mga lider ng relihiyon. Ang templo, at ang suporta ng mga aktibidad sa templo - kahit na sa kapabayaan ng isang naghihirap na sangkatauhan - ay naging sentro at sentro ng kanilang relihiyon. Ang pagpapanatili ng kaluwalhatian ng templo ay naging isang wakas sa sarili nito. Sa mga kamay ng mga tiwaling pinuno ng relihiyon, ito ay naging sentro ng isang lapastangan na relihiyon, sumasamba sa mga diyus-diyosan ng kapangyarihan, tubo, kasiyahan at prestihiyo kaysa sa pagsamba sa Diyos at paglilingkod sa kapwa.

Si Jesus ay nag-aalala sa kanilang kalapastangan sa diyos, kahit na Siya ay humarap sa paratang na ang Kanyang mga disipulo ay hindi naghuhugas ng kanilang mga kamay bago kumain. Ang relihiyon ay naging napakalabas sa panahong ito na ang mga tao ay naniniwala na maaari nilang linisin ang kanilang sarili mula sa mga kasalanan sa pamamagitan ng panlabas na paghuhugas. Ang malinis na mga kamay sa kanila ay hindi lamang tanda ng panlabas na kabanalan, kundi isang patunay din ng kalinisan sa loob. Kung ang pagkain ay hinawakan ng maruming mga kamay, ang pagkain ay ituturing na marumi, at sinumang kumain ng pagkaing iyon ay makikita bilang isang hinamak na makasalanan.

Nakikita ito ni Jesus bilang pagpapaimbabaw na pagpaparada bilang kabanalan. At kaya sinabi Niya, “Mga mapagkunwari! Tamang-tama ang hula ni Isaias tungkol sa iyo, na nagsasabi: ‘Ang mga taong ito ay lumalapit sa Akin sa pamamagitan ng kanilang bibig, at pinararangalan Ako ng kanilang mga labi, ngunit ang kanilang puso ay malayo sa Akin. At walang kabuluhan ang pagsamba nila sa Akin, na nagtuturo bilang mga doktrina ng mga utos ng mga tao’” (15:8-9). Pagkatapos, ibinabalik ang Kanyang punto, idinagdag Niya: “Hindi ang pumapasok sa bibig ang nagpaparumi sa tao; ngunit ang lumalabas sa bibig, ito ang nagpaparumi sa tao” (15:11).

Nalaman ni Pedro, na naroroon sa paghaharap na ito, na ang mga salita ni Jesus ay laging naglalaman ng higit na panloob na kahulugan. Kaya nga, sabi niya, “Ipaliwanag mo sa amin ang talinghagang ito” (15:15). Kaya't sinabi ni Jesus, "Kung ano ang pumapasok sa bibig ay pumapasok sa tiyan at inaalis. Ngunit ang mga bagay na lumalabas sa bibig ay nagmumula sa puso, at sila ay nagpaparumi sa tao. Sapagkat sa puso nanggagaling ang masasamang pag-iisip, mga pagpatay, mga pangangalunya, mga pakikiapid, mga pagnanakaw, mga saksi sa kasinungalingan, mga kalapastanganan” (15:17-19).

Kapansin-pansin na si Jesus ay patuloy na nagpapaalala sa mga pinuno ng relihiyon ng Sampung Utos. Nilabag na nila ang utos tungkol sa paggalang sa mga magulang. Idinagdag na ngayon ni Jesus ang pagpatay, pangangalunya (kabilang ang pakikiapid), pagnanakaw, at huwad na saksi — ang eksaktong pagkakasunud-sunod ng ikalawang talahanayan ng Sampung Utos. Sa listahang ito, idinagdag niya ang "masasamang kaisipan" at "mga kalapastanganan."

Kapansin-pansin, ang kalapastanganan ay ang pangunahing akusasyon laban kay Hesus (9:3). Ngunit nagpasiya si Jesus na ibaling ang mga lider ng relihiyon, na inaakusahan sila ng kalapastanganan. Kasama rin Niya ang “masasamang pag-iisip,” batid na napopoot sila sa Kanya, gustong siraan Siya sa publiko, at kalaunan ay planong sirain Siya. Si Jesus ay nagsasalita tungkol sa mga mapanirang intensyon na ito nang sabihin Niya, “Ito ang mga bagay na nagpaparumi sa tao, ngunit ang kumain ng hindi naghuhugas ng mga kamay ay hindi nagpaparumi sa tao” (15:20).

Isang praktikal na aplikasyon

Tinatawagan tayo ng episode na ito na pag-isipan ang mga maliliit na bagay na ikinagagalit natin, ang "mga tradisyong gawa ng tao" na kung minsan ay nangunguna sa "mga utos ng Diyos."

Isang Babae ng Dakilang Pananampalataya

21 At si Jesus, na umalis doon, ay naparoon sa mga bahagi ng Tiro at Sidon.

22 At narito, ang isang babaing taga-Canaan ay lumabas sa mga hangganang yaon, ay sumigaw, na nagsasabi sa kaniya, Maawa ka sa akin, Panginoon, Anak ni David; ang aking anak na babae ay sinapian ng demonyo.”

23 At hindi siya sumagot sa kaniya ng kahit isang salita; at ang kaniyang mga alagad ay nagsilapit sa kaniya, at nakiusap sa kaniya, na sinasabi, Paalisin mo siya, sapagka't siya'y sumisigaw sa likuran natin.

24. At siya'y sumagot at nagsabi, Hindi ako sinugo maliban sa mga nawawalang tupa ng sambahayan ni Israel.

25 At siya, lumapit, ay sumamba sa kaniya, na nagsasabi, Panginoon, tulungan mo ako.

26. At siya'y sumagot at nagsabi, Hindi mabuti na kunin ang tinapay ng mga anak, at ihagis sa maliliit na aso.

27 At sinabi niya, Oo, Panginoon, gayon ma'y ang mga maliliit na aso ay kumakain ng mga mumo na nahuhulog mula sa dulang ng kanilang mga panginoon.

28 Nang magkagayo'y sumagot si Jesus at sinabi sa kaniya, Oh babae, dakila ang iyong pananampalataya; mangyari sa iyo ayon sa iyong ibig.” At ang kanyang anak na babae ay gumaling mula sa oras na iyon.

29 At si Jesus, sa pagdaraan doon, ay naparoon sa Dagat ng Galilea; at umakyat sa bundok, Siya'y naupo roon.

30 At nagsilapit sa kaniya ang maraming pulutong, na may kasamang mga pilay, mga bulag, mga pipi, mga pingkaw, at marami pang iba, at inilagay sila sa tabi ng mga paa ni Jesus; at pinagaling niya sila,

31 Ano pa't ang mga karamihan ay nangagtaka, na nangakakita sa mga pipi na nagsasalita, ang mga pingkaw ay gumagaling, ang mga pilay ay nagsisilakad, at ang mga bulag ay nangakakakita; at niluwalhati nila ang Diyos ng Israel.

--

Sa kabuuan ng mga salaysay ng ebanghelyo, ang payak na pananampalataya ng mga tapat na mananampalataya ay lubos na kabaligtaran sa masalimuot, argumentative, hindi paniniwala ng mga pinuno ng relihiyon. Halimbawa, ang eksena ng hayagang paghaharap sa nakaraang yugto ay dapat na ihambing sa simpleng kagandahan ng isa na nauna rito: ang pagpapagaling ng napakaraming mga taong may sakit na hinipo lamang ang laylayan ng damit ni Jesus.

Ang mga simpleng mananampalataya na ito, na kakaunti ang pagsasanay sa teolohiya ngunit malaking pananampalataya, ay nanirahan sa loob at palibot ng Dagat ng Galilea, at tinawag na “Mga Gentil.” ¹ Ang orihinal na "Hentil" ay sinumang hindi direktang inapo ni Abraham, Isaac at Jacob. Nang ang pangalan ni Jacob ay pinalitan ng “Israel,” ang lahat ng kanyang mga inapo at ang iba’t ibang tribo ay nakilala bilang “mga anak ni Israel.” Ang lahat ng iba ay itinuring na mga hindi Israelita. Kaya nga sila ay “mga Gentil,” na nangangahulugang “hindi bahagi ng angkan.”

Gayunpaman, madalas na tinatrato ng mga Israelita ang mga Gentil at kung minsan ay binibigyan pa nga sila ng mga espesyal na pribilehiyo. Ngunit sa paglipas ng panahon, at lalo na sa panahon ng Bagong Tipan, ang mga Gentil ay naging marumi at hinamak. Ang mga lider ng relihiyon sa Jerusalem ay napopoot sa kanila at binanggit sila bilang mga pagano, tulad ng maruruming aso, at bilang mga kaaway ng bayan ng Diyos. Kaya ang terminong “Gentil,” sa halip na ang ibig sabihin lamang ay isang taong hindi inapo ng Israel, ay nagkaroon ng negatibo at mapang-abusong konotasyon.

Ito ay higit sa lahat dahil ang mga pinuno ng relihiyon sa Jerusalem ay masigasig sa pagprotekta sa kanilang pananampalataya at sabik na hindi ito marumihan ng mga paganong impluwensya. Kaya't sila ay nagturo at nagpraktis ng isang matibay, mataas na pagtatangi, eksklusibong pamumuhay. Ang mga Israelita ay hindi dapat magkaroon ng pakikisama sa mga Gentil, baka sila ay mapahamak ng mga ito.

Ang saloobing ito, na lalong malakas sa loob at paligid ng Jerusalem, ay lumawak mula roon. Habang malayo ang mga tao sa Jerusalem, mas malaki ang posibilidad na sila ay ituring na “mga Gentil.” Halimbawa, bagaman ang rehiyon ng Galilea ay nasa lupain ng Israel sa heograpiya, gayunpaman ay itinuring itong “lupain ng mga Gentil” dahil pitumpung milya ito mula sa Jerusalem.

Karagdagan pa, maraming dayuhan ang naakit sa mayamang rehiyon sa loob at palibot ng Galilea, na may masaganang lupa at masaganang pagkakataon para sa pangingisda at pagsasaka. Sa napakaraming dayuhan na naninirahan sa Galilea, na marami sa kanila ay kakaunti o walang alam tungkol sa Diyos ng Israel, nadama ng mga lider ng relihiyon sa Jerusalem na makatuwirang tawagin ang mga tao sa Galilea bilang “mga Gentil.”

Kung ang mga tao ng Galilea (na nasa lupain ng Israel), ay itinuring na mga Gentil, higit na higit ang mga tao mula sa rehiyon ng Tiro (110 milya mula sa Jerusalem) at Sidon (130 milya mula sa Jerusalem). Ang mga bayang ito sa tabing dagat, na nasa hilagang-kanluran ng Galilea sa Dagat Mediteraneo, sa lupain ng Phoenicia, ay wala sa lupain ng Israel. Samakatuwid, ito ay itinuturing, pinakatiyak, bilang ang "lupain ng mga Gentil."

At dito natin matatagpuan si Hesus habang ipinagpatuloy Niya ang Kanyang paglalakbay. Mababasa natin, “At umalis doon si Jesus at umalis sa rehiyon ng Tiro at Sidon.” Habang Siya ay naroon, isang babae mula sa rehiyong iyon ang sumigaw sa Kanya, na nagsasabi, “Maawa ka sa akin, O Panginoon, Anak ni David. Ang aking anak na babae ay lubhang inaalihan ng demonyo” (15:22). Hindi siya sinasagot ni Jesus. At sinabi ng mga alagad, "Paalisin mo siya, dahil sumisigaw siya sa amin" (15:23).

Ang mga alagad ay mga simpleng tao na gustong sumunod sa mga tagubilin ni Jesus. Inutusan na sila ni Jesus na huwag pumunta sa daan ng mga Gentil, o pumasok sa mga lungsod ng mga Samaritano. Sa halip, inutusan Niya sila na pumunta sa “mga nawawalang tupa ng sambahayan ni Israel” (10:5). Kaya lumilitaw na kapag sinabi nila kay Jesus na “paalisin siya,” sinusunod lamang nila ang mga tagubilin ni Jesus. Pagkatapos ng lahat, siya ay isang babaeng Gentil, hindi isa sa mga nawawalang tupa ng sambahayan ni Israel. Lumilitaw, sa una, na si Jesus ay nagnanais ding sumunod sa Kanyang sariling utos. Hindi siya agad tumugon sa hiling nito. Sa halip, tumugon Siya, “Hindi ako isinugo maliban sa mga nawawalang tupa ng sambahayan ni Israel” (15:24).

Ngunit ang babaeng Hentil ay hindi ipagpapaliban. Matiyaga, sinabi niya "Panginoon, tulungan mo ako." Muli, lumilitaw na tinanggihan ni Jesus ang kanyang kahilingan, na nagsasabing, “Hindi mabuti na kunin ang tinapay ng mga anak at ihagis sa maliliit na aso” (15:26). Gaya ng nakita na natin, itinuro ng mga lider ng relihiyon na ang mga di-Israelita ay mga pagano at “aso.” Ngunit ang babae ay hindi nababagabag sa paglalagay na ito. Sa halip ay sumagot siya, “Totoo, Panginoon, gayunpaman kahit ang maliliit na aso ay kumakain ng mga mumo na nahuhulog mula sa hapag ng kanilang panginoon” (15:27). Nalulugod sa kanyang mapagpakumbaba, hindi nagtatanggol na tugon, sinabi ni Jesus, “O babae, dakila ang iyong pananampalataya. Hayaan mong mangyari sa iyo ang gusto mo” (15:28). At kaya ito ay ginawa. "Ang kanyang anak na babae ay gumaling mula sa oras na iyon" (15:28).

Ang babaeng Gentil, sa pagmamakaawa na pakainin ng mga mumo na nahuhulog mula sa hapag ng panginoon, ay nagpapakita na siya ay may tunay na mapagpakumbabang puso. Nang makita ito, sinagot ni Jesus ang kanyang panalangin at pinagaling ang kanyang anak na babae. Ngunit dapat tandaan na ang lahat ng ito ay nangyayari sa harap ng mga mata ng mga alagad, na para sa kanila si Jesus ay nagbibigay ng isang "bagay na aral" sa ministeryo. Sa pamamagitan ng buhay na halimbawang ito, mauunawaan nila na “ang nawawalang tupa ng sambahayan ni Israel” ay ang lahat ng taos-pusong nagugutom sa banal na pag-ibig—lalo na ang mga taong tulad nitong babaeng Gentil na napakakumbaba at matiyaga. Tulad ng sinabi ni Jesus nang Siya ay nakaupo sa tuktok ng bundok at nagpahayag ng Kanyang unang sermon, “Mapapalad ang mga nagugutom at nauuhaw sa katuwiran, sapagkat sila ay bubusugin” (5:6).

Ang bagong pamamaraang ito sa ministeryo ay magsasangkot ng pagpapagaling ng mapagpakumbaba, mapagpanggap na mga tao sa lahat ng dako, anuman ang kanilang relihiyosong pagpapalaki o nasyonalidad. Hudyo man o Gentil, Romano o Griego, alipin o malaya, sila ang magiging “mga nawawalang tupa ng sambahayan ni Israel.” Gaya ng sinabi na ni Hesus, “Ang sinumang gumagawa ng kalooban ng Aking Ama sa langit ay ang Aking kapatid na lalaki at kapatid na babae at ina” (12:50) Ang mga disipulo ay hahayo na ngayon upang hanapin ang nawawalang tupa, mula sa bawat tribo at bawat bansa, at tipunin sila nang sama-sama sa isang kulungan, kasama ang Isang Pastol. Mula ngayon ay wala nang Hudyo o Gentil, ngunit magkakapatid kay Kristo - na may isang Ama sa langit.

Nang maipahayag ang Kanyang punto tungkol sa bago at mas malawak na paraan ng ministeryo, ipinagpatuloy ni Jesus ang Kanyang makapangyarihang gawain ng pagpapagaling sa mga Gentil: “At umalis si Jesus doon at tumawid sa Dagat ng Galilea, at umahon sa bundok, at naupo doon. Nang magkagayo'y lumapit sa kaniya ang napakaraming tao, na may kasamang mga pilay, bulag, pipi, baldado, at marami pang iba; at inilagay nila sa paanan ni Jesus, at pinagaling Niya sila” (15:29-30).

Narito ang isang makabagbag-damdaming larawan ng mga Hentil na nagmumula sa malayo at malawak na paghahanap ng kagalingan. Ito ay isang matingkad na larawan ng espirituwal na pagkagutom para sa kabutihan, at ang espirituwal na pagkauhaw sa katotohanan na malalim na nakaugat sa lahat ng tao, at bumubuo sa ating mahalagang sangkatauhan. Nagdurusa sa hirap ng mahabang paglalakbay, umakyat sa bundok kasama ang pilay at bulag, karga ang mga baldado sa kanilang mga bisig, lumapit sila kay Jesus at inihiga ang kanilang mga mahal sa buhay sa Kanyang paanan. Ito ang paglalakbay na dapat gawin ng bawat isa sa atin, na sumusuporta sa isa't isa sa daan, habang tayo ay lumalapit sa Diyos. Ito ay isang simpleng pananampalatayang Gentil — isang pananampalataya na may ganap na paniniwala sa kapangyarihan ng Diyos na makapagpagaling. Ang pananampalatayang ito, gaano man kasimple, ay palaging ginagantimpalaan. Samakatuwid, mababasa natin, “At pinagaling Niya sila” (15:30).

Ang mga Hentil ay naakit kay Hesus - hindi dahil sa Kanyang relihiyon o etnikong pinagmulan, ngunit dahil sa Kanyang pagmamahal, karunungan at kapangyarihan na pagalingin ang lahat ng tao. Kay Jesus ay makikita nila ang isang bagay na higit sa lahat ng lahi at relihiyon na mga stereotype, isang pagpapakita ng isang Diyos na simpleng pag-ibig, dalisay na karunungan, at dalisay na kapangyarihan. Kay Jesus ay nakikita nila, sa ilang paraan, ang Diyos ay naging nakikita. At kaya, “ang mga pulutong ay namangha, nang makita ang pipi na nagsasalita, ang pilay na lumalakad, at ang mga bulag ay nakakakita.” Bilang resulta, “Niluwalhati nila ang Diyos ng Israel” (15:31).

Isang Pangalawang Pagpapakain sa Marami

32. At tinawag ni Jesus ang kaniyang mga alagad, at sinabi, Ako'y nahabag sa karamihan, sapagka't sila'y nananatili sa Akin na tatlong araw na, at wala silang makain; at hindi ko nais na paalisin silang nag-aayuno, baka sila ay himatayin sa daan.”

33 At sinabi sa kaniya ng kaniyang mga alagad, Saan tayo magkakaroon ng ganito karaming tinapay sa ilang, upang mabusog ang gayong karamihan?

34 At sinabi sa kanila ni Jesus, Ilang tinapay mayroon kayo? At sinabi nila, “Pito, at ilang maliliit na isda.”

35. At inutusan Niya ang mga pulutong na humiga sa lupa.

36 At kinuha niya ang pitong tinapay at ang isda, na nangagpasalamat, ay kaniyang pinagputolputol, at ibinigay sa kaniyang mga alagad, at ang mga alagad sa karamihan.

37 At silang lahat ay kumain at nabusog; at kanilang pinulot ang labis sa mga pinagputolputol, pitong bakol na puno.

38 At silang nagsikain ay apat na libong lalake, bukod pa ang mga babae at maliliit na bata.

39 At sa pagpapaalis niya sa mga karamihan, ay lumulan siya sa daong, at napasa mga hangganan ng Magdala.

Pagkaraan ng tatlong araw na pagpapagaling sa mga tao, ninais ni Jesus na pakainin sila: “Nahabag ako sa karamihan, sinabi Niya, “dahil tatlong araw na silang nakisama sa Akin at wala silang makain. At ayaw ko silang paalisin nang gutom baka sila ay himatayin sa daan” (15:32).

Ang mga disipulo, na nakakalimutan na kamakailan lamang ay pinakain ni Jesus ang limang libong tao ng limang tinapay, ay sumagot, "Saan tayo kukuha ng sapat na tinapay sa ilang upang mabusog ang napakaraming tao?" Hindi sila sinaway ni Jesus dahil sa kanilang maikling memory span. Sa halip ay nagtanong lamang Siya, “Ilang tinapay mayroon kayo?” (15:34). At sumagot sila, “Pito, at ilang maliliit na isda” (15:34).

Sa nakaraang pagpapakain sa karamihan, mayroon lamang silang limang tinapay, ngunit sa pagkakataong ito ay mayroon na silang pito. Ang bilang na “pito” ay nagpapaalala sa maraming bagay na nauugnay sa kabanalan sa Salita: Ang ikapitong araw ay araw ng kapahingahan, banal sa Panginoon (Exodo 31:15); may pitong sanga sa kandelero sa tabernakulo (Exodo 25:37); pitong pari na may pitong trumpeta ang nagmartsa sa palibot ng Jerico sa loob ng pitong araw - at sa ikapitong araw ay pitong ulit silang nagmartsa sa palibot ng lungsod (Josue 6:13); Ang templo ni Solomon ay itinayo sa loob ng pitong taon (1 Hari 6:38); Si Naaman ay dapat maghugas ng kanyang sarili sa Jordan ng pitong beses (2 Hari 5:10); Sinabi ni David na pupurihin niya ang Panginoon ng pitong beses sa isang araw (Salmo 119:164); ang liwanag ng araw ay magiging pitong ulit gaya ng liwanag ng pitong araw (Isaias 30:26); at patawarin natin ang ating kapatid na pitumpu't pito (Mateo 18:22). ²

Kaya, ang bilang na "pito" sa banal na kasulatan ay nauugnay sa kung ano ang banal. Tiyak, ang mga disipulo ay nagkakaroon ng isang lumalagong pakiramdam ng kabanalan ni Jesus, at isang umuunlad na kamalayan sa pagka-Diyos na nasa loob Niya. Ito ay iminungkahi dito sa pamamagitan ng katotohanan na mayroon na silang "pitong tinapay," sa halip na lima - na kumakatawan sa isang banal na estado ng pag-ibig. Mayroon din silang "kaunting isda," na kumakatawan sa kanilang limitadong pag-unawa sa kung ano ang nangyayari, ngunit pati na rin ang kanilang lumalaking pagpapakumbaba. Ang kanilang pagsasanay ay darating nang perpekto.

Muli ang mga disipulo ay binigyan ng pribilehiyong mamigay ng tinapay at isda sa karamihan, at muli ay nagsimula si Jesus sa isang pagpapala: “At kinuha niya ang pitong tinapay at ang mga isda, at nagpasalamat, at pinagputolputol ang mga yaon, at ibinigay sa mga alagad; at ang mga alagad ay nagbigay sa karamihan” (15:36). Kapag natapos na ang pagpapakain, ang bilang na "pito" ay umuulit: "Kaya't kumain silang lahat at nabusog, at pinulot nila ang pitong malalaking basket na puno ng mga pira-pirasong natira" (15:37). ³

Ang sagradong bilang na "pito" ay nagsasalita nang mas malakas kaysa sa anumang paliwanag. Ito ay nagmumungkahi ng panahon ng dakilang kabanalan — solemne, matahimik, maganda, at dalisay. Malayo na ang narating natin mula sa simula ng kabanatang ito nang ang mga lider ng relihiyon ay inakusahan si Jesus sa pagpapahintulot sa Kanyang mga disipulo na kumain ng hindi naghuhugas ng mga kamay - na hindi napapansin ang katotohanan na ginawa Niya ang limang tinapay na sapat upang pakainin ang limang libong tao!

Muli tayong nasa bundok kasama si Jesus, ang mga disipulo, at ang hinahangaang mga tao, na nasaksihan ang isa pang mahimalang pagpapakain. Sa pagkakataong ito apat na libo ang pinakain mula sa pitong tinapay. May pakiramdam ng dakilang kabanalan habang nasasaksihan natin ang nag-uumapaw na pag-ibig at walang katapusang habag ng Diyos. Malinaw ang mensahe: kahit na matatanggap natin ang lahat ng pag-ibig na ating ninanais, palaging may natitira — “pitong malalaking basket na puno.”

Noong unang pagpapakain sa karamihan, ang salitang Griego na ginamit para sa “basket” ay κοφίνους (kophinous), ibig sabihin, “isang maliit na basket.” Ngunit sa pagkakataong ito ang salitang Griego na ginamit para sa “basket” ay σπυρίδας (spyridas), ibig sabihin, “isang malaking basket.” Ang mga basket ay ginawa upang matanggap kung ano ang inilalagay sa kanila. Katulad nito, ang isip ng tao ay idinisenyo upang matanggap kung ano ang dumadaloy mula sa Panginoon. Ang implikasyon ay mayroon na ngayon, sa pag-uumapaw ng pitong malalaking basket, isang mas malaking pagtanggap at pag-apaw ng pag-ibig at karunungan ng Panginoon. ⁴

Poznámky pod čarou: