Bible

 

Levitico 25

Studie

   

1 At sinalita ng Panginoon kay Moises sa bundok ng Sinai, na sinasabi,

2 Salitain mo sa mga anak ni Israel, at sabihin mo sa kanila, Pagpasok ninyo sa lupain na ibibigay ko sa inyo, ay mangingilin ng isang sabbath sa Panginoon ang lupain.

3 Anim na taong hahasikan mo ang iyong bukid, at anim na taong kakapunin mo ang iyong ubasan, at titipunin mo ang bunga ng mga iyan;

4 Datapuwa't sa ikapitong taon ay magiging sabbath na takdang kapahingahan sa lupain, sabbath sa Panginoon: huwag mong hahasikan ang iyong bukid, ni kakapunin ang iyong ubasan.

5 Yaong tumubo sa sarili sa iyong inaanihan ay huwag mong aanihin, at ang mga ubas ng iyong ubasan na hindi nakapon ay huwag mong titipunin: magiging taong takdang kapahingahan sa lupain.

6 At ang bunga sa sabbath ng lupain ay magiging pagkain sa inyo; sa iyo, at sa iyong aliping lalake at babae, at sa iyong aliping upahan, at sa taga ibang bayan na nakikipamayan sa iyo;

7 At sa iyong mga baka at sa mga hayop na nasa iyong lupain ay magiging pagkain ang lahat ng bunga ng mga iyan.

8 At bibilang ka ng pitong sabbath ng taon, makapitong pitong taon; at magiging sa iyo'y mga araw ng pitong sabbath ng mga taon, sa makatuwid baga'y apat na pu't siyam na taon.

9 Kung magkagayo'y maguutos ka na lumibot sa bayan ang pakakak na matunog sa ikasangpung araw ng ika pitong buwan; sa araw ng pagtubos patutunugin ninyo ang pakakak sa buong lupain ninyo.

10 At ipangingilin ninyo ang ikalimang pung taon, at ihahayag ninyo sa buong lupain ang kalayaan sa lahat na tumatahan sa lupain: iya'y magiging kapistahan ng jubileo sa inyo; at bawa't isa sa inyo ay babalik sa kaniyang pag-aari, at bawa't isa'y babalik sa kaniyang sangbahayan.

11 Magiging kapistahan ng jubileo nga sa inyo ang ikalimang pung taon: huwag ninyong hahasikan ni aanihin ang tumubo sa kaniyang sarili, ni titipunin ang mga ubas ng ubasan na hindi nakapon.

12 Sapagka't kapistahan ng jubileo; magiging banal sa inyo: kakanin ninyo ang bunga niyan sa bukid.

13 Sa taong ito ng jubileo, ay babalik kayo, bawa't isa sa kaniyang pag-aari.

14 At kung ikaw ay magbili ng anoman sa iyong kapuwa o bumili ng anoman sa kamay ng iyong kapuwa, ay huwag kayong magdadayaan.

15 Ayon sa bilang ng taon pagkatapos ng jubileo, ay bibilhin mo sa iyong kapuwa, ayon sa bilang ng taon ng pagaani, ay kaniyang ipagbibili sa iyo.

16 Ayon sa dami ng mga taon, ay daragdagan mo ang halaga niyan, at ayon sa kakauntian ng mga taon, ay babawasan mo ang halaga niyan; sapagka't ganyang bilang ng ani ang kaniyang ipagbibili sa iyo.

17 At huwag kayong magdadayaan; kundi matatakot kayo sa inyong Dios: sapagka't ako ang Panginoon ninyong Dios.

18 Kaya't inyong tutuparin ang aking mga palatuntunan, at inyong iingatan ang aking mga kahatulan at inyong isasagawa at tatahan kayong tiwasay sa lupain.

19 At ang lupain ay magbubunga, at kakain kayo hanggang sa mabusog at tatahan kayong tiwasay doon.

20 At kung sasabihin ninyo, Anong aming kakanin sa ikapitong taon? narito, hindi kami maghahasik ni magtitipon ng aming mga bunga:

21 At aking igagawad ang aking pagpapala sa inyo sa ikaanim na taon, at magbubunga ng kasya sa tatlong taon.

22 At maghahasik kayo sa ikawalong taon, at kakain kayo ng dating kinamalig na mga bunga hanggang sa ikasiyam na taon, hanggang sa dumating ang pagbubunga ng ikawalo ay kakain kayo ng dating kinamalig.

23 At ang lupain ay hindi maipagbibili ng magpakailan man; sapagka't akin ang lupain: sapagka't kayo'y taga ibang bayan at makikipamayang kasama ko.

24 At sa buong lupain na iyong pag-aari ay magkakaloob kayo ng pangtubos sa lupain.

25 Kung ang iyong kapatid ay maghirap, at ipagbili ang anoman sa kaniyang pag-aari, ay paroroon ang kaniyang kamaganak na pinakamalapit sa kaniya, at tutubusin ang ipinagbili ng kaniyang kapatid.

26 At kung ang taong yaon ay walang manunubos, at siya'y yumaman at nakasumpong ng kasapatan upang matubos yaon;

27 Ay kaniyang bilangin ang mga taon pagkatapos na kaniyang naipagbili, at isasauli ang labis sa taong kaniyang pinagbilhan; at babalik siya sa kaniyang pag-aari.

28 Nguni't kung siya'y walang kasapatan, upang maibalik niya sa kaniya, ang ipinagbili ay matitira nga sa kapangyarihan ng bumili hanggang sa taon ng jubileo; at sa jubileo ay maaalis sa kapangyarihan niyaon, at ang may-ari ay babalik sa kaniyang pag-aari.

29 At kung ang isang tao ay magbili ng bahay na tahanan sa nakukutaang bayan ay matutubos niya sa loob ng isang buong taon pagkatapos na maipagbili; sapagka't isang buong taon ang kaniyang matuwid ng pagtubos.

30 At kung hindi matubos sa loob ng isang buong taon, ang bahay na nasa nakukutaang bayan ay lalagi magpakailan man, na pag-aari niyaong bumili, sa buong panahon ng kaniyang lahi: hindi maaalis sa kaniya sa jubileo.

31 Nguni't ang mga bahay sa mga nayon na walang kuta sa palibot, ay aariing para ng sa mga bukirin sa lupain: kanilang matutubos; at sa jubileo ay magsisialis.

32 Gayon ma'y sa mga bayan ng mga Levita, kailan ma'y maaaring matubos ng mga Levita ang mga bahay sa mga bayan ng kanilang pag-aari.

33 At kung ang isa sa mga Levita ay tumubos, ang bahay na ipinagbili at ang bayang kaniyang pag-aari, ay maaalis sa jubileo, sapagka't ang mga bahay sa mga bayan ng mga Levita ay kanilang pag-aari sa gitna ng mga anak ni Israel.

34 Datapuwa't ang mga bukid sa palibot ng mga bayan nila, ay hindi maipagbibili, sapagka't pag-aari nila magpakailan man.

35 At kung maghirap ang iyong kapatid at manglupaypay sa iyong siping, ay iyo siyang aalalayan na patutuluyin mo, na manunuluyan sa iyong parang taga ibang bayan at nakikipamayan.

36 Huwag kang kukuha sa kaniya ng patubo o pakinabang, kundi matakot ka sa iyong Dios: patuluyin mo ang iyong kapatid.

37 Ang iyong salapi ay huwag mong ibibigay sa kaniya na may patubo, ni ibibigay mo sa kaniya na may pakinabang ang iyong pagkain.

38 Ako ang Panginoon ninyong Dios, na inilabas ko kayo sa lupain ng Egipto, upang ibigay ko sa inyo ang lupain ng Canaan, at ako'y maging inyong Dios.

39 At kung ang iyong kapatid na kasama mo ay maghirap at pabili siya sa iyo: ay huwag mo siyang papaglilingkuring parang alipin;

40 Ipalalagay mo siyang parang lingkod na upahan at parang nakikipamayan; hanggang sa taon ng jubileo ay maglilingkod siya sa iyo:

41 Kung magkagayo'y aalis siya sa iyo, siya at ang kaniyang mga anak na kasama niya, at babalik sa kaniyang sariling sangbahayan, at babalik sa pag-aari ng kaniyang mga magulang.

42 Sapagka't sila'y aking mga lingkod, na aking inilabas sa lupain ng Egipto; sila'y hindi maipagbibiling parang mga alipin.

43 Huwag kang papapanginoon sa kaniya na may kabagsikan; kundi ikaw ay matatakot sa iyong Dios.

44 At tungkol sa iyong mga aliping lalake at babae na magkakaroon ka; sa mga bansang nasa palibot ninyo, ay makabibili kayo sa kanila ng mga aliping lalake at babae.

45 Saka sa mga anak ng mga taga ibang lupa na nakikipamayan sa inyo, sa mga ito'y makabibili kayo, at sa kanilang mga sangbahayan na nasa inyo, na mga ipinanganak nila sa inyong lupain: at magiging inyong pag-aari.

46 At inyong iiwang pinakapamana sa inyong mga anak pagkamatay ninyo, na pinakapag-aari; sa mga iyan kukuha kayo ng inyong mga alipin magpakailan man: nguni't sa inyong mga kapatid na mga anak ni Israel ay huwag kayong magpapanginoonan na may kabagsikan.

47 At kung ang taga ibang lupa o ang nakikipamayan na kasama mo ay yumaman, at ang iyong kapatid ay maghirap sa siping niya, at pabili sa taga ibang bayan o nakikipamayan sa iyo o sa sinomang kasangbahay ng taga ibang lupa;

48 Pagkatapos na siya'y maipagbili ay kaniyang matutubos: isa sa kaniyang mga kapatid ay makatutubos sa kaniya:

49 O ang kaniyang amain o ang anak ng kaniyang amain ay makatutubos sa kaniya; o sinomang kamaganak na malapit niya sa kaniyang sangbahayan ay makatutubos sa kaniya; o kung yumaman siya ay makatutubos siya sa kaniyang sarili.

50 At kaniyang bibilangan yaong bumili sa kaniya, mula sa taong bilhin siya hanggang sa taon ng jubileo: at ang halaga ng pagkabili sa kaniya ay magiging ayon sa bilang ng mga taon; at gagawin sa kaniya ay ayon sa panahon ng isang lingkod na upahan.

51 Kung maraming taon pa ang kulang niya, ayon sa dami ng mga iyan, ay isasauli ang halaga ng kaniyang pagkatubos sa kaniya na salaping sa kaniya'y ibinili.

52 At kung kaunti ang mga taong nagkukulang hanggang sa taon ng jubileo ay ibibilang sa kaniya; ayon sa kaniyang mga taon na nagkukulang ay isasauli ang halaga ng kaniyang katubusan.

53 Kung paano ang alilang may bayad sa taon-taon, ay gayon matitira sa kaniya: siya'y huwag papapanginoon sa kaniya na may kabagsikan sa iyong paningin.

54 At kung hindi siya tubusin sa mga paraang ito, ay aalis siya sa taon ng jubileo, siya at ang kaniyang mga anak na kasama niya.

55 Sapagka't sa akin ang mga anak ni Israel ay mga lingkod; sila'y aking mga lingkod na aking inilabas sa lupain ng Egipto: ako ang Panginoon ninyong Dios.

   

Komentář

 

Behind

  

To be behind, (Genesis 18:10), signifies not to be joined together, but at his back. What is separated from any one, this is represented in another life, by a kind of rejection, as it were, to the back. (Arcana Coelestia 2196)

In Genesis 19:17, this signifies being away from doctrinal things. (Arcana Coelestia 2417)

In Genesis 16:13, Here, behind, or after, signifies within or above, or an interior or superior principle.

In Revelation 1:10, 'behind' signifies that people who do not approach the Lord only (Apocalypse Revealed 42)

(Odkazy: Arcana Coelestia 1955)

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 2417

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

2417. 'Do not look back behind you' means that he was not to look to matters of doctrine. This is clear from the meaning of 'looking back behind him' when the city was behind him and the mountain in front of him; for 'a city' means doctrinal teaching, 402, 2268, 2451, while 'a mountain' means love and charity, 795, 1430. That this is the meaning will be evident in the explanation at verse 26, where it is said that his wife looked back behind him and she became a pillar of salt. Anyone may recognize that these words - 'looking back behind him' - have some Divine arcanum within them and that this lies too far down to be visible. For looking back behind him seems to involve nothing reprehensible at all, and yet it is of such great importance that it is said that he was to escape for his life, that is, he was to be concerned about his life to eternity by not looking back behind him. What is meant by looking to matters of doctrine however will be seen in what follows.

[2] Here let it be merely stated what doctrinal teaching is. Such teaching is twofold: one kind has to do with love and charity, the other with faith. Each of the Lord's Churches at the outset, while still very young and virginal, neither possesses nor desires any other doctrinal teaching than that which has to do with charity, for this has to do with life. In course of time however a Church turns away from this kind of teaching until it starts to despise it and at length to reject it, at which point it acknowledges no other kind of teaching than that called the doctrine of faith. And when it separates faith from charity such doctrinal teaching colludes with a life of evil.

[3] This was so with the Primitive or gentile Church after the Lord's Coming. At the outset it possessed no other doctrinal teaching than that which had to do with love and charity, for such is what the Lord Himself taught, see 2371 (end). But after His time, as love and charity started to grow cold, doctrinal teaching regarding faith gradually crept in, and with it disagreements and heresies which increased as men leant more and more towards that kind of teaching.

[4] Something similar had happened to the Ancient Church which came after the Flood and which was spread throughout so many kingdoms, 2385. This Church at the outset knew no other teaching than that which had to do with charity, for that teaching looked towards and permeated life; and so they were concerned about their eternal welfare. After a time however some people started to foster doctrinal teaching about faith which they at length separated from charity. Members of this Church called such people 'Ham' however because they led a life of evil, see 1062, 1063, 1076.

[5] The Most Ancient Church which existed before the Flood and which was pre-eminently called Man enjoyed the perception itself of love to the Lord and charity towards the neighbour, and so had teaching about love and charity inscribed within them. But there also existed at that time those who fostered faith, and when these at length separated it from charity they were called Cain, for Cain means such faith, and Abel whom he killed means charity; see the explanation to Genesis 4.

[6] From this it becomes clear that doctrinal teaching is twofold, one kind having to do with charity, the other with faith, although in themselves the two are one, for teaching to do with charity includes everything to do with faith. But when doctrinal teaching comes to be drawn solely from things to do with faith, such teaching is said to be twofold because faith is separated from charity. Their separation at the present day becomes clear from the consideration that what charity is, and what the neighbour, is utterly unknown. People whose teaching is solely about faith know of charity towards the neighbour as nothing other than giving what is their own to others and taking pity on everyone, for they call everyone their neighbour indiscriminately, when in fact charity consists in all the good residing with the individual - in his affection, and in his ardent zeal, and consequently in his life - while the neighbour consists in all the good residing with people which affects the individual. Consequently the neighbour consists in people with whom good resides - and quite distinctly and separately from one person to the next.

[7] For example, charity and mercy are present with him who exercises righteousness and judgement by punishing the evil and rewarding the good. Charity resides within the punishment of the evil, for he who imposes the punishment is moved by a strong desire to correct the one who is punished and at the same time to protect others from the evil he may do to them. For when he imposes it he is concerned about and desires the good of him who does evil or is an enemy, as well as being concerned about and desiring the good of others and of the state, which concern and desire spring from charity towards the neighbour. The same holds true with every other kind of good of life, for such good cannot possibly exist if it does not spring from charity towards the neighbour, since this is what charity looks to and embodies within itself.

[8] There being so much obscurity, as has been stated, as to what charity is and what the neighbour, it is plain that after doctrinal teaching to do with faith has seized the chief position, teaching to do with charity is then one of those things that have been lost. Yet it was the latter teaching alone that was fostered in the Ancient Church. They went so far as to categorize all kinds of good that flow from charity towards the neighbour, that is, to categorize all in whom good was present. In doing so they made many distinctions to which they gave names, calling them the poor, the wretched, the oppressed, the sick, the naked, the hungry, the thirsty, the prisoners or those in prison, the. sojourners, the orphans, and the widows. Some they also called the lame, the blind, the deaf, the dumb, and the maimed, and many other names besides these. It was in accordance with this kind of teaching that the Lord spoke in the Old Testament Word, and it explains why such expressions occur so frequently there; and it was in accordance with the same that the Lord Himself spoke, as in Matthew 25:35-36, 38-40, 42-45; Luke 14:13, 21; and many times elsewhere. This is why those names have quite a different meaning in the internal sense. So that doctrinal teaching regarding charity may be restored therefore, some discussion will in the Lord's Divine mercy appear further on as to who such people are, and what charity is, and what the neighbour, generally and specifically.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.