Bible

 

Exodo 32

Studie

   

1 At nang makita ng bayan na nagluluwat si Moises ng pagpanaog sa bundok, ay nagpipisan ang bayan kay Aaron, at nagsabi sa kaniya, Tumindig ka at igawa mo kami ng mga dios na mangunguna sa amin; sapagka't tungkol sa Moises na ito, na lalaking nagsampa sa amin mula sa lupain ng Egipto, ay hindi namin maalaman kung anong nangyari sa kaniya.

2 At sinabi ni Aaron sa kanila, Alisin ninyo ang mga hikaw na ginto, na nasa tainga ng inyo-inyong asawa, ng inyong mga anak na lalake, at babae, at dalhin ninyo sa akin.

3 At inalis ng buong bayan ang mga hikaw na ginto na nangasa kanilang mga tainga, at dinala kay Aaron.

4 At kaniyang tinanggap sa kanilang kamay, at niyari sa pamamagitan ng isang buril, at ginawang isang guyang binubo, at kanilang sinabi, Ang mga ito ang maging iyong mga dios, Oh Israel, na nagsampa sa iyo mula sa lupain ng Egipto.

5 At nang makita ito ni Aaron, ay nagtayo siya ng isang dambana sa harapan niyaon: at itinanyag ni Aaron at sinabi, Bukas ay pista sa Panginoon.

6 At sila'y bumangong maaga nang kinabukasan, at naghandog ng mga handog na susunugin, at nagdala ng mga handog tungkol sa kapayapaan; at ang bayan ay umupong kumain at uminom, at tumindig upang magkatuwa.

7 At sinalita ng Panginoon kay Moises, Yumaon ka, bumaba ka, sapagka't ang iyong bayan, na iyong isinampa mula sa lupain ng Egipto ay nangagsisama:

8 Sila'y humiwalay na madali sa daan na aking iniutos sa kanila: sila'y gumawa ng isang guyang binubo, at kanilang sinamba, at kanilang hinainan, at kanilang sinabi, Ang mga ito'y iyong maging mga dios, Oh Israel, na nagsampa sa iyo mula sa lupain ng Egipto.

9 At sinabi ng Panginoon kay Moises, Aking nakita ang bayang ito, at, narito, isang bayang may matigas na ulo;

10 Ngayo'y bayaan mo nga ako upang ang aking pagiinit ay magalab laban sa kanila, at upang aking lipulin sila: at ikaw ay aking gagawing dakilang bansa.

11 At dumalangin si Moises sa Panginoon niyang Dios, at sinabi, Panginoon, bakit ang iyong pagiinit ay pinapagaalab mo laban sa iyong bayan, na iyong inilabas sa lupain ng Egipto sa pamamagitan ng dakilang kapangyarihan at ng makapangyarihang kamay?

12 Bakit sasalitain ng mga Egipcio, na sasabihin, Dahil sa kasamaan, inilabas sila upang patayin sila sa mga bundok, at upang lipulin sila sa balat ng lupa? Iurong mo ang iyong mabangis na pagiinit, at pagsisihan mo ang kasamaang ito laban sa iyong bayan.

13 Alalahanin mo si Abraham, si Isaac, at si Israel na iyong mga lingkod, na silang iyong mga sinumpaan sa iyong sarili, at mga pinagsabihan, Aking pararamihin ang inyong binhi na gaya ng mga bituin sa langit, at lahat ng lupaing ito na aking sinalita ay aking ibibigay sa inyong binhi, at kanilang mamanahin magpakailan man.

14 At pinagsisihan ng Panginoon ang kasamaan na kaniyang sinabing kaniyang gagawin sa kaniyang bayan.

15 At si Moises ay pumihit, at bumaba sa bundok, na dala ang dalawang tapyas ng patotoo sa kaniyang kamay; mga tapyas na may sulat sa dalawang mukha niyaon; sa isang mukha at sa kabilang mukha ay may sulat.

16 At ang mga tapyas ay gawa ng Dios, at ang sulat ay sulat ng Dios, na nakaukit sa mga tapyas.

17 At ng marinig ni Josue ang ingay ng bayan na humihiyaw, ay sinabi kay Moises, May ingay ng pagbabaka sa kampamento.

18 At kaniyang sinabi, Hindi ingay ng pagtatagumpay, o ingay man ng pagkatalo, kundi ingay ng mga umaawit ang aking naririnig.

19 At nangyari paglapit niya sa kampamento, na kaniyang nakita ang guya at ang sayawan; at ang galit ni Moises ay naginit at kaniyang inihagis ang mga tapyas na nasa kaniyang mga kamay at nangasira sa paanan ng bundok.

20 At kaniyang kinuha ang guya na kanilang ginawa, at sinunog ng apoy, at giniling hanggang sa naging alabok, at isinaboy sa ibabaw ng tubig, at ipinainom sa mga anak ni Israel.

21 At sinabi ni Moises kay Aaron, Anong ginawa ng bayang ito sa iyo, na dinalhan mo sila ng isang malaking sala?

22 At sinabi ni Aaron, Huwag maginit ang galit ng aking panginoon: iyong kilala ang bayan, na sila'y mahilig sa kasamaan.

23 Sapagka't kanilang sinabi sa akin, Igawa mo kami ng mga dios na mangunguna sa amin: sapagka't tungkol sa Moises na ito, na lalaking nagsampa sa amin mula sa lupain ng Egipto ay hindi namin maalaman kung anong nangyari sa kaniya.

24 At aking sinabi sa kanila, Sinomang may ginto, ay magalis; na anopa't kanilang ibinigay sa akin: at aking inihagis sa apoy at lumabas ang guyang ito.

25 At nang makita ni Moises na ang bayan ay nakakawala; sapagka't pinabayaan ni Aarong makawala ng maging isang kabiruan sa gitna ng kanilang mga kaaway:

26 Ay tumayo nga si Moises sa pintuang-daan ng kampamento, at nagsabi, Sinomang sa Panginoon ang kiling ay lumapit sa akin. At lahat ng mga anak ni Levi ay nagpipisan sa kaniya.

27 At sinabi niya sa kanila, Ganito ang sabi ng Panginoon, ng Dios ng Israel: Ipatong ng bawa't lalake ang kaniyang tabak sa kaniyang hita, at yumaon kayong paroo't parito sa mga pintuang-daan, sa buong kampamento, at patayin ng bawa't lalake ang kaniyang kapatid na lalake, at ng bawa't lalake ang kaniyang kasama, at ng bawa't lalake ang kaniyang kapuwa.

28 At ginawa ng mga anak ni Levi ang ayon sa salita ni Moises: at nabuwal sa bayan ng araw na yaon, ang may tatlong libong katao.

29 At sinabi ni Moises, Italaga ninyo ang inyong sarili ngayon sa Panginoon, oo, bawa't lalake laban sa kaniyang anak na lalake, at laban sa kaniyang kapatid na lalake, upang kaniyang ipagkaloob sa inyo ang pagpapala sa araw na ito.

30 At nangyari ng kinabukasan, na sinabi ni Moises sa bayan, Kayo'y nagkasala ng malaking kasalanan: at ngayo'y sasampahin ko ang Panginoon; marahil ay aking matutubos ang inyong kasalanan.

31 At bumalik si Moises sa Panginoon, at nagsabi, Oh, ang bayang ito'y nagkasala ng malaking kasalanan, at gumawa sila ng mga dios na ginto.

32 Gayon ma'y ngayon, kung iyong ipatatawad ang kanilang kasalanan; at kung hindi, ay alisin mo ako, isinasamo ko sa iyo, sa iyong aklat na sinulat mo.

33 At sinabi ng Panginoon kay Moises, Ang magkasala laban sa akin ay siya kong aalisin sa aking aklat.

34 At ngayo'y yumaon ka, iyong patnubayan ang bayan sa dakong aking sinalita sa iyo: narito, ang aking anghel ay magpapauna sa iyo: gayon ma'y sa araw na aking dalawin sila ay aking dadalawin ang kanilang kasalanang ipinagkasala nila.

35 At sinaktan nga ng Panginoon ang bayan, sapagka't kanilang ginawa ang guya na ginawa ni Aaron.

   

Bible

 

Exodo 34:5

Studie

       

5 At ang Panginoon ay bumaba sa ulap, at tumayong kasama niya roon at itinanyag ang pangalan ng Panginoon.

Ze Swedenborgových děl

 

Apocalypse Revealed # 53

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 962  
  

53. And His countenance as the sun shining in its power. This symbolizes the Divine love and wisdom which are the Lord and which emanate from Him.

The fact that the face of Jehovah or of the Lord means the Divine itself in its essence, which is Divine love and wisdom, thus Himself, will be seen in explanations below where the face of God is mentioned. "The sun shining in its power" has the same symbolic meaning.

In the sight of angels the Lord is seen as the sun in heaven, and it is His Divine love accompanied by Divine wisdom that so appears. This may be seen in the book Heaven and Hell (London, 1758), nos. 116-125 and in Angelic Wisdom Regarding Divine Love and Wisdom, 83-172.

[2] It remains here simply to confirm from the Word that when the subject is the Lord, the sun is His Divine love and at the same time His Divine wisdom. This can be seen from the following passages:

...in (that) day... the light of the moon will be as the light of the sun, and the light of the sun will be sevenfold, as the light of seven days... (Isaiah 30:25-26)

That day is the Lord's advent, when the old church has been destroyed and a new one is about to be established. The light of the moon is faith arising from charity, and the light of the sun is intelligence and wisdom arising from love emanating then from the Lord.

Your sun shall no longer go down, nor shall your moon wane; for Jehovah will be your everlasting light... (Isaiah 60:20)

The sun that will not go down is love and wisdom from the Lord.

...the Rock of Israel spoke to me... like the light of the morning when the sun rises... (2 Samuel 23:3-4)

The Rock of Israel is the Lord.

...his throne (shall be) as the sun... (Psalms 89:36-37)

This is said in reference to David, but David there means the Lord.

They shall fear You as long as the sun endures... In His days the righteous shall flourish, and abundance of peace, until the moon is no more... Before the sun He will have the name of Son, and all nations shall be blessed in Him... (Psalms 72:5, 7, 17)

These statements, too, are made in reference to the Lord.

[3] Because the Lord appears in heaven to angels as the sun, therefore when He was transfigured,

His face shone like the sun, and His garments became... as the light. (Matthew 17:1-2)

Moreover, in Revelation 10:1 it is said of the mighty angel coming down from heaven that he was "clothed with a cloud," and "his face was like the sun," and of the woman in Revelation 12:1 that she appeared "clothed with the sun." The sun there is love and wisdom emanating from the Lord. The woman there is the church called the New Jerusalem.

[4] Since the sun means the Lord with respect to love and wisdom, it is apparent what the sun symbolizes in the following places:

Behold, the day of Jehovah is coming, cruel... The sun will be darkened at its rising, and the moon will not cause its light to shine. I will visit upon the world its wickedness, and upon the impious their iniquity. (Isaiah 13:9-11)

...Jehovah will visit [punishment] in the high place upon the host of the high place, and on the earth upon the kings of the earth... Then the moon will blush and the sun be ashamed. (Isaiah 24:21, 23)

When I put out your light, I will cover the heavens, and make their stars dark; I will cover the sun with a cloud, and the moon shall not cause its light to shine... and I will... bring darkness upon your land. (Ezekiel 32:7-8)

...the day of Jehovah is coming..., a day of darkness... The sun and moon (will not cause their light to shine), and the stars have diminished their brightness. (Joel 2:1-2, 10)

The sun shall be turned into darkness, and the moon into blood, before the coming of the great... day of Jehovah. (Joel 2:31)

...the day of Jehovah is near in the valley of decision. The sun and moon have grown dark... (Joel 3:14-15)

The fourth angel sounded: and a third of the sun was struck, a third of the moon, and a third of the stars..., and a third of the day did not shine... (Revelation 8:12)

...the sun became as black as sackcloth of goat's hair, and the moon became as blood... (Revelation 6:12)

...the sun was... darkened because of the smoke of the pit. (Revelation 9:2)

The sun in these places does not mean the world's sun, but the sun of the angelic heaven, which is the Lord's Divine love and wisdom. These are said to be obscured, darkened, covered, or become black when falsities and evils are present in a person.

[5] It is apparent, therefore, that something similar is meant by the Lord's words when speaking of the end of the age, which is the final period of the church:

Immediately after the tribulation of those days the sun will be darkened, the moon will not give its light, and the stars will fall from heaven... (Matthew 24:29, cf. Mark 13:24-25)

So, too, in the following places:

The sun shall go down on the prophets, and the day shall be dark for them. (Micah 3:6)

...in that day... I will make the sun go down at noon, and I will darken the earth in broad daylight. (Amos 8:9)

She... who has borne seven... will breath her last; her sun will go down while it is yet day. (Jeremiah 15:9)

The subject here is the Jewish Church, which will breathe its last or perish. The sun's going down means that there will no longer be any love or charity.

[6] It is said in Joshua that the sun stood still in Gibeon, and the moon in the valley of Aijalon (Joshua 10:12-13). This seems to be an historical statement, but in fact it is prophetic, for it comes from the book of Jasher, which was a prophetic book; for in verse 13 it says, "Is this not written in the Book of Jasher?" The same book is called a prophetic one by David in 2 Samuel 1:17, 18.

A similar statement is found in Habakkuk:

The mountains... were shaken... The sun and moon stood still in their habitation. (Habakkuk 3:10-11)

[In Isaiah:]

Your sun shall no longer go down, nor shall your moon wane. (Isaiah 60:20)

For to cause the sun and moon to stand still would be to destroy the universe.

[7] Since the sun means the Lord with respect to Divine love and wisdom, therefore in their holy worship ancient peoples turned their faces to the rising sun, and their temples also, a practice that continues to this day.

That the sun in these passages does not mean the world's sun is clear from the fact that it was profane and an abomination for people to worship the world's sun and moon (see Numbers 25:1-4, Deuteronomy 4:19; 17:3, 5, Jeremiah 8:1-2; 43:10, 13; 44:17-19, 25). For the world's sun means self-love and a conceit in one's own intelligence, and self-love is diametrically opposed to Divine love, while a conceit in one's own intelligence is opposed to Divine wisdom. To worship the world's sun is also to accept nature as the creator of all things and one's own prudence as the effecter of all things, which entails a denial of God and a denial of Divine providence.

  
/ 962  
  

Many thanks to the General Church of the New Jerusalem, and to Rev. N.B. Rogers, translator, for the permission to use this translation.