10177. 1. Jošte načini oltar kadioni. Da ovo označava reprezentativ milostivog slušanja i primanja od strane Gospoda svih stvari bogoštovanja iz ljubavi i ljubavi prema bližnjem, vidi se iz značenja oltara kadionog , što je reprezentativ onih stvari bogoštovanja koje uzdižu ka Gospodu. Da su ovo one stvari koje su od ljubavi i ljubavi prema bližnjem, videće se u onome što sledi.

2. Oltar ima slično značenje onome što je na njemu; jer oltar je ono što sadrži, i na njemu su stvari koje su sadržane; a stvar sadržana čini jedno sa stvari koja sadrži, kao sto i hleb koji je na njmu, kao čaša i vino koje je u njoj. Oltar je bio načinjen za tamjan (kad), ne sto, jer je oltar kod Izrailjske nacije bio glavni reprezentativ bogoštovanja, vidi br. 4192, 4541, 8941, 9714.

3. Oltar kadioni predstavljao je slušanje i primanje svih stvari bogoštovanja od ljubavi i ljubavi prema bližnjem, jer je dim i kretanje dima nagore označavalo ono što se uzdiže i što se prima od Gospoda. Ali svetost i pobožnost, koje ne proizlaze iz ljubavi, doista se čuju, ali se ne primaju, jer je to licemerna svetost i pobožnost, jer je samo spoljašnja bez unutrašnjeg; a sveto spoljašnje bez unutrašnjeg prolazi kroz, ali ne dalje od prvoga praga neba, i tamo se rasipa; ali sveto spoljašnje s unutrašnjim, prodire u samo nebo, već prema prirodi unutrašnjeg, stoga do Gospoda. Jer sveto spoljašnje bez unutrašnjeg je stvar izgovaranja i pokreta; dok sveto spoljašnje od unutrašnjeg potiče od srca; o prethodnom i potonjem vidi što je pokazano u br. 8252-8257.

6. U šatoru ispred zavesa, bio je sto, na kome su bili hlebovi lica. Bio je i sve'njak sa žišcima, a bio je i oltar kadioni. Hleblom lica bila je predstavljena ljubav ka Gospodu; žišcima na svećnjaku, ljubav prema bližnjem i vera; a tamjanom na oltaru, bogoštovanje; ovaj (tamjan) se palio svakoga jutra i svake večeri kada su se postavljali žišci.

Stoga je očito da je paljenje tamjana predstavljalo bogoštovanje Gospoda od ljubavi i ljubavi prema bližnjem; a samim šatorom, u kojemu se izvodilo, bilo je predstavljeno nebo, gde je svo bogoštovanje ovoga karaktera.

Da hleb predstavlja nebesko dobro, koje je dobro ljubavi od Gospoda, može se videti u br. 9545; da svećnjak predstavlja duhovno dobro, koje je dobro ljubavi prema bližnjem i dobro vere, u br. 9548-9561; a šator je predstavljao nebo, 9457, 9481, 9485, 9784, 9963.

7. Kad se pomene bogoštovanje, misli se na sveto stanje koje se postiže molitvama, divljenjem, ispovedanjima, i sličnim pobožnostima, koje proizlaze iz unutrašnjih stanja ljubavi i ljubavi prema bližnjem. Da te stvari sačinjavaju bogoštovanje, označeno paljenjem tamjana, jasno je iz sledećih odlomaka, Izlivam pred njim moljenje svoje, i tugu svoju pred njim kazujem (Psalam 141:2). I u Otkrovenju, Četiri životinje padoše pred jagnjetom i četiri starešine padoše pred jagnjetom, imajući svaki gusle, i zlatne čaše pune tamjana, koje su molitve svetih (Otkr. 5:8). Ponovo, Drugi anđeo stade pred oltarom, i imaše kadionicu zlatnu; i beše mu dano mnogo tamjana da molitvama svih svetih. I dim od kađenja u molitvama svetih iziđe iz ruke njegove pred Boga (Otkr. 8:3, 4).

8. Pošto je tamjan označavao bogoštovanje i njegovo uzdizanje, to jest, slušanje i primanje od Gospoda, stoga je Mojsije zapovedio da se uzme kadionica sa tamjanom, i pali pred Jehovom, da bi znali koga će Jehova izabrati da ga čuje (Brojevi XVI, i sledeći stihovi); i kada su ljudi mrmljali , Aron je jurnuo među skupštinu sa tamjanom, kad je počeo pomor, i tako ga zaustavio (Brojevi 16:44-49). I kod Malahija, jer od istoka sunčanoga do zapada veliko će biti ime moje među narodima, i na svakom će se mestu prinositi kad imenu mojemu i čist dar Malahija 1:11. I kod Mojsija,

I sinovi Levijevi učiće Jakova uredbama i Izrailja zakonu, stavljaće tamjan u nozdrve tvoje, i prinos na oltar tvoj (Zak. Ponov. (33:10). Kaže se, stavljaće tamjan u nozdrve, jer se nozdrvama označava opažanje, br. 4624-4634; ovde se dodaje prinos, jer i njime je označeno dobro ljubavi.

9. Ali u obrnuom smislu, paljenjem tamjana, označava se bogoštovanje od obrnutih ljubavi, jer su ovo ljubavi pema sebi i svetu, kao paljenje tamjana drugim bogovima (Jer. 1:16; 16:3, 5); paljenjem tamjana likovima (idolima) (Jezikilj ?; ?); i kaditi (paliti tamjan) Valima (Osija 2:13).

10. Pošto paljenje tamjana označava stvari koje uzdižu i koje Božansko prima, to se isto tako može primeniti i na Neznabošce u njihovim religijskim obredima. Dobro je poznato u istoriji da su Rimljani i druge nacije koristile tamjan, kadionice, i posude sa tamjanom. Religijski obredi ove vrste potiču od Drevne Crkve, koja je bila proširena u nekoliko oblasti Azije – u Siriji, Arabiji, Babilonu, Egiptu, i Hananu. Ta je Crkva bila reprezentativna Crkva, čije su spoljašnje stvari predstavljale unutrašnje, koje su nebeske i duhovne. Mnogi su religijski obredi, uključujući paljenje tamjana, prešli od te Crkve okolnim nacijama do Grčke i Italije. Jedan od tih obreda bila je da čedne device, nazvane vestalke, bdiju nad svetom vatrom.

11. Tamjan koji se palio u Drevnoj Crkvi, a otuda i u Izrailjskoj Crkvi, pripremao se od mirisavih sastojaka – stakte, oniha, galbanuma, i tamjana, jer miris označava opažanje, a miomiris zahvalno opažanje, vidi br. 925, 1514, 1517-1519, 4748, 10054. A tamjan je posebno označavao istinu vere, pa stoga kada se tamjan pomene u Reči, tada se pominje i ulje, hleb, i prinosi, ili zlato, kojima se označava dobro ljubavi, kao kod Isaije,

Svi iz Sabe doći će, zlato i kad doneće, i slavu Jehovinu javljaće (Isaija 60:6. Tako isto i oni koji su dolazili od Istoka, o kojima je napisano kod Mateje, i dođoše mudraci s istoka, tražeći Gospoda koji se rodi u to vreme, i otvoriši svoja blaga, darovaše ga zlatom, tamjanom, i miomirisom Mateju 2:1, 2, 11).

Da su se oni koji su dolazili s Istoka u Reči nazivali sinovima istoka, je stoga što označavaju one koji su bili u poznanjima dobra i istine, što se može videti u br. 3249, 3762; slično Saba, br. 1171, 3240; da zlato označava dobro ljubavi, može se videti u onome što je navedeno, br. 9874, i br. 9881.

12. I kod Jeremije,

I donosiće žrtve paljenice i prinose s darom i kadom Jeremija 17:26. ; a darovima se označavalo dobro ljubavi, vidi br. 9992, 10137. Otuda je očito da tamjan u Reči označava istinu vere; jer u Reči, gde se govori o dobru, govori se i o istini, zbog nebeskog braka, koji je između dobra i istine u svemu što je tamo; vidi navedeno, br. 9263, 9314. To je bio razlog da su se ulje i tamjan postavljali kao ponude za greh (Levitska 2:1, 2, 15), ali ne i prinos za greh (Levitska 5:11); a ni prinos za sumnju ljubavnu (ljubomoru) (Brojevi 5:15). Ulje i tamjan se nisu postavljali za ove, jer su bili namenjeni iskupkljenju od zala; jer sve dok se čovek iskupljuje, ne može da prima dobro ljubavi i istinu vere, jer im se zla protive; drugačije je posle iskupljivanja ili uklanjanja zala.

13. Pošto se dobro ljubavi ne može dati bez istine vere – jer dobro čini istinu, i ono je onakvo kakvim ga istina oblikuje – stoga se na svaku ponudu stavljao tamjan; kao i na hleb lica, na stolu u šatoru od sasatnka (Levitska 24:7). Jer hleb označava dobro ljubavi, br. 3478, 3813, 10040, 10137).

8941. Nemoj načiniti od tesanoga kamena. Da ovo označava da [bogoštovanje] ne sme da bude od samo-inteigencije, vidi se iz značenja tesanoga kamena, što su stvari samo-intligencije; jer kamenje označava istine (br. 8940); a tesati (klesati) ili oblikovati (aptare) označava iznedriti ili oblikovati istine, ili stvari koje sliče istini odpropriuma, ili od samo-inteligencije, jer imaju život od čoveka, koji život nije život, jer čovekov proprium je samo zlo (br. 210, 215, 684, 5786, 8480); dok ono što nije od čovekovog propriuma, nego od Božanskog, to ima život u sebi, jer sav je život od Božanskog. Ovde se govori o bogoštovanju Gospoda od istine, a to je bogoštovanje označenooltarom od kamena(br. 8940). Istine od kojih Gospod treba da 2 se bogoštuje, treba da imaju izvor u Reči, jer u svakoj pojedinoj reči u Reči postoji život od Božanskog. Kada se istine uzmu iz propriuma, one se odnose I imaju za cilj položaj I počasti u svetu, kao I zemaljske posede I bogatstvo više nego drugi ljudi [što poseduju], pa stoga one [te istine] imaju u sebi ljubav prema sebi I svetu, stoga sva zla u komleksu (br. 7488, 8318). Dok se istine koje su iz Reči, odnose I imaju kao cilj, večni život , stoga sva dobra u kompleksu. Kada se istine iznedre iz propriuma, ili iz samo-inteligencije, one vladaju nad istinama koje potiču od Božanskog, jer se poslednje koriste da bi se potvrdile one prve; do brnuto treba da bude, naime, da istine od Božanskog treba da vladaju, a one od propriuma da služe. One koje su od propriuma, ili samo-inteligencije, nazivaju se istinama, ali nisu istine; one samo izgledaju istine u spoljašnjoj formi, ali izgledaju kao istine zbog određene primene doslovnog smisla Reči, I zbog umovanja; u unutrašnjoj formi, međutim, 3 one su obmane. (Šta I kakve su one, vidi gore, br. 8982.) Postoje u svetu dve reigioznosti koje su od samo-inteligencije. Jedna je ona u kojoj su ljubav prema sebi I svetu sve; ova religioznost naziva se u Reči Babelom; ta je iznutra profanisana zbog ljubavi prema sebi I svetu, a izvana sveta zbog Reči, koja se primenjuje da bi ovu [religioznost] potvrđivala. Druga religioznost je ona kod koje je svetlo prirode (lumen) sve; oni koji su u ovoj religioznosti, ne priznaju ništa za istinu što ne razumeju. Neki od njih priznaju Reč, ali je prmenjujuda bi nešto drugo potvrdili, stoga da bi to služilo. Neki, međutim, ne priznaju Reč; ali ovi vide Božansko u prirodi, I njih ne može da prosvetli svetlost neba (lux), zato što odbacuju Reč, od koje dolazi svako prosvetljenje. I jedni I drugi koji pripadaju ovim religioznostima, u paklusu, jer su lišeni nebeskog života, koji ne mogu da primaju, jer su odbacili Reč. A oni koji primenjuju Reč da bi [nešto] potvrđivali, ti nisu dozvolili da Reč deluje na njihovo srce; nego zato što obični ljudi priznaju njen autoritet, oni su je koristili u svoju svrhu, tako da bi pokazali da njiihova samo-inteligencija vredi najviše. Zbog svega ovoga se kaže da se ne sme graditi oltar od tesanoga kamena. Tesanimkamenom označava se ono što pripada samo-ineligenciji u sledećim 4 odlomcima, kao kod Isaije: I znaće sav narod, Efraim I svi stanovnici Samarijski, koji oholo I ponosita srca govore: Padoše opeke, ali mi ćemo zidati od kamena tesanoga (Isaija 9:9, 10).

Kod Jeremije: Kad vičem I vapijem, odbija molitvu moju. Zagradi putove moje tesanijem kamenom, I prevrati staze moje (Plač 3:8, 9): Kod Amosa: Za to što gazite siromaha I uzimate od njega žito u danak, sagradiste kuće odtesana kamena, ali ne ćete sjedati u njima Amos 5:11. ; U ovom odlomcma tesani kamen označava stvari vere koje dolaze od samo-intreligencije. Pošto je takvo značenje tesanoga kamena, stoga je prvi oltar koji su zemlji Hananskoj podiglisinovi Izrailjevi, pošto su prešli Jordan, trebao da bude od netesanoga kamena; zato što je prelaskom preko Jordana bilo pretstavljeno uvođenje u Gospodovo carstvo, što se postiže pomoću istina vere. O ovome oltaru ovako piše kod Jošue: Tada Jošua načini oltar Jehovi Bogu Izrailjevu na gori Hebalu, kao što bješe zapovijedio Mojsije sluga Jehovin sinovima Izrailjevim, olta d cijeloga kamenja, na kome bješe prevučeno gvožđe Isus Navin 8:30, 31); I Zak. Ponovljeni 27:1-8). 6 Hram u Jerusalimu bio j sagrađen na sličan način od celog kamenja ne tesanoga, o čemu je ovako napisano u prvoj knjizi o Carevima: A kad zidahu dom, zidahu od kamena, koji dovožahu sa svijem prigotovljen, te se ni čekić ni sjekira niti kako oruđe gvozdeno ne ču u domu kad se zidaše 1. Kraljevima 6:7. ; jer je hramom bio pretstavljen Gospod kao Božanska Istina. Da je Gospod bio pretstavljen hramom, On Sam uči (Jovan 2:19, 21, 22); a da je bio pretstavljen kao Božanska Istina, bilo je stoga što se ova [istina] tamo naučavala; stoga je I bio sagrađen od kamena, jer se kamenom označavala Božanska Istina (br. 8940); otuda I to da je Gospod Sam Sebe nazvao stijenm Izrailjevom (br. 6426). Iz svega ovoga sada je jasno šta je označeno oltarskim kamenom, kao I hramovskim kamenom, gde su kamenovi bili celi I ne tesani, naime, bilo je označeno da se religija mora oblikovati istinama od Gospoda, stoga iz Reči, a ne samo-inteligencijom. One stvari koje pripadaju samo-inteligenciji ovako su opisane kod Isaije: Umjetnik lije lik, zlatar ga pozlaćuje, I verižice srebrne lije. A ko nema šta prinijeti, bira drvo koje ne truhne, I traži vješta umjetnika da načini rezani lik (Isaija 40:19, 20); rezani lik označava religioznost koja je od propriuma, koji se postavlja da bi se bogoštovao kao da je Božansko (vidi br. 8869); umjetnik označava one koji iznedravaju I izmišljaju stvari od propriuma; da bi izgledali kao istine, opisuje se pozlaćivanjem, livenjem verižica (lančića), kao I sa tražiti vješta umjetnika. Opet kod istoga: Koji grade rezane likovem, svi su ništa (taština), I mile stvaeri njihove ne pomažu ništa, I one su im svjedoci da ne vide I ne razumiju da bi se posramili. Gle, svi će se drugovi njegovi posramiti, I umjetnici više od drugijeh ljudi. Kovač kliještima radi na živom ugljevlju, I kuje čekićem, I radi snagom ruke svoje. Drvodjelja rasteže vrvcu I bilježi crvenilom, teše I zaokružuje, I načinja kao lik čovječiji (homo), kao lijepa čovjeka, da stoji u kući (49:9, 11-13). I u ovome odlomku opisana je religioznost koja potiče od samo-intreligencije. Slično kod Jeremije: Jer su uredbe u naroda taština, jer sjeku drvo u šumi, djelo ruku umjetničkih sjekirom; srebrom I zlatom ukrašuju ga, klinima I čekićima utvrđuju ga da se ne miče Jeremija 10:3, 4).

Kod Osije: I sada jednako griješe I grade sebi lijući od srebra svojega po razumu svojemu likove, koji su svi djelo umjetničko Osija 13:2. Religioznost iznedrena od samo-inteligencije, to jest, koja nije izvedena iz Reči, označena je nutrašnjem smislu idolima (likovima) I likovima rezanijem; jer stvari koje su iz propriuma, samo su to, jer su u sebi mrtve, iako su ukrašene kao da su žive.