10405.

4. A on uzev iz ruku njihovih. Da ovo označava ono što povlađuje njihovom propriumu, vidi se iz značenja doneti Aronu, što označava sakupiti u jedno one stvari iz smisla slova u Reči koje povlađuje spoljašnjim ljubavima i njihovim načelima. Da je ovo označeno donošenjem Aronu zlatnih obolaca koji su bili u ušima njihovih žena, sinova, i kćeri, vidi se iz onoga što je gore pokazano, br. 10402.

3509. A Rebeka reče Jakovu sinusvojemu, označava Gospodovo opažanje od Božanske istine o prirodnoj istini. Ovo se vidi iz reprezentacije Rebeke, a to je Božanska Istina Božanskog Racionalnog u Gopodu (o čemu vidi br. 3012, 3013, 3077); iz značenja reći, što je opaziti (o čemu vidi br. 1791, 1815, 1819, 1822, 1919, 2080, 2506, 2515, 2552, 2619); i iz reprezentacije Jakova, a to je Gospodovo prirodno u pogledu istine (o čemu vidi br. 3305). Otuda je jasno, da se sa Rebeka reče Jakovu sinu svome, označava Gospodovo opažanje od Božanske istine o prirodnoj istini. Da je Gospod, od Božanskog Dobra Božanskog Racionalnog, koje je predstavljeno Isakom, hteo da nađe istinu Sebi preko dobra koje pripada Prirodnom, što je predstavljeno Isavom, kako bi preko toga proslavio (glorifikovao) Svoje Prirodno, to jest učinio ga Božanskim; ali da je Gospod od Božanske Istine Božanskog Racionalnog, koje je predstavljeno Rebekom, hteo da nađe istinu Sebi preko istine Prirodnog, koje je predstavljeno Jakovom, čime bi proslavio racionalno, to se ne može shvatiti, osim ako se to ilustruje onim što postoji kod čoveka, dok se ovaj nanovo rađa ili postaje novim od Gospoda. Pa čak ni onada, osim ako se zna kakav je slučaj s Racionalnim u pogledu dobra i istine u njemu. Stoga će ova stvar biti ukratko objašnjena. U racionalnom umu razlikuju se dve sposobnosti, jedna koja se naziva volja, druga razum. Ono što dolazi od volje, dok se čovek preporađa, naziva se dobrom; ono što potiče od razuma, naziva se istinom. Pre nego se čovek preporodi, volja ne deluje u jedinstvu s razumom, jer prethodno (volja) hoće dobro, dok potonje (razum) hoće istinu, tako da je napor volje da opaža sasvim odvojen od napora razuma. Međutim, ovo opažaju samo oni koji razmišljaju, koji znaju šta je volja i stvari koje joj pripadaju, i šta je razum i stvari kojemu pripadaju. Ali ovo ne opažaju oni koji ne znaju ove stvari, i stoga ne razmišljaju; a to je stoga što se prirodni um preporađa uz pomoć racionalnog uma (vidi br. 3493), i to u skladu s redom, tako da dobro racionalnog uma ne utiče neposredno u dobro prirodnog uma i ne preporađa ga, nego preko istine koja je u razumu, a to znači u skladu s izgledom od istine racionalnog uma. Ovo su stvari o kojima se raspravlja u ovome poglavlju u unutrašnjem smislu; jer Isak označava racionalni um u pogledu dobra koje pripada volji. Rebeka označava isto u pogledu istine koja pripada razumu. Isav označava dobro Prirodnog koje postoji od dobra koje pripada Racionalnom. Jakov označava istinu koja pripada Prirodnom koje postoji od dobra koje pripada Racionalnom zbog istine u njemu. Iz ovih pojedinosti se može videti koje su tajne sadržane u unutrašnjem smislu Reči; ali malo je tih istina koje se mogu objasnit a biih čovek shvatio; one koje prevazilaze ljudski intelekt, i koje se ne mogu opisati, one su bezbrojne; jer što Reči ulazu dublje, to jest, na više unutrašnji način, u nebo, toliko tajne postaju brojnije, i još više neizrecive, ne samo pred ljudima, nego i pred anđelima nižega neba, a kada uđu u najdublje nebo, tamošnji anđeli opažaju da su one beskrajne, i njima nerazumljive, jer su Božanske. Takva je Reč.