375. Gledaj da ne povrijediš ulje i vino (Daničić-Karadžićev prevod: A ulja i vina ne će ni biti.) Da ovo označava, da je proviđeno da unutrašnji ili duhovni smisao Riječi ne bude povrijeđen, ni u pogledu dobra ni u pogledu istine, jasno je iz značenja ulja koje označava dobro ljubavi, o čemu ćemo ubrzo govoriti; iz značenja vina, koje označava istinu od dobra, jer svako dobro ima svoju vlastitu istinu, ili svaka istina je od dobra, stoga je u skladu sa kvalitetom dobra kakva je istina; i iz značenja povrijediti, što označava nanijeti nečemu povredu. Da se ovdje unutrašnji ili duhovni smisao Riječi u pogledu dobra i istine posebno označava uljem i vinom, jasno je iz toga što se pšenicom i ječmom označava dobro i istina crkve u opšte, stoga, i oni koji su u smislu slova Riječi; jer su dobra i istine, koje su u tome smislu Riječi, dobra i istine u opšte, jer smisao slova uključuje duhovni smisao, pa stoga i duhovna dobra i istine; stoga pšenica i ječam označavaju dobra istine crkve u opšte, koje pripadaju smislu slova Riječi; dok ulje i vino označavaju dobra i istine unutrašnjeg ili duhovnog smisla Riječi. Ove poslednje su unutrašnja dobra i istine, a prethodne spoljašnja.

2. Da ima unutrašnjih i spoljašnjih dobara i istina, pa su prethodna u duhovnom ili unutrašnjem čovjeku, a potonja u prirodnom ili spoljašnjem, vidi se iz onoga što je rečeno i pokazano u djelu o Nebu i Paklu, naime, da postoje tri neba, i da je najdublje ili treće nebo u najdubljim dobrima i istinama, ili u onima koje su u trećem stepenu; i da je srednje ili drugo nebo u nižim dobrima i istinama, ili onima drugoga stepena; i da je prvo ili poslednje nebo u poslednjim dobrima i istinama, ili onima koje su prvoga stepena. Poslednja dobra i istine, ili ona koja su prvoga stepena, su ona koja ostaju u smislu slova Riječi; stoga oni koji ostaju u tome smislu, a otuda oblikuju doktrinu za sebe, i žive u skladu s njom, ti su u poslednjim dobrima i istinama. Ovi, pošto ne vide unutrašnje stvari, jer nisu čisto duhovni kao anđeli viših neba, nego su duhovno-prirodni, ti su ipak u nebu, ali u poslednjem, zato što dobra i istine koje su izveli iz smisla slova Riječi, i koje su kod njih, sadrže u sebi unutrašnja dobra i istine koje pripadaju duhovnom smislu Riječi, jer im korespondiraju, pa preko korespondencija čine jedno.

3. Na primjer: Onaj ko vjeruje iz smisla slova Riječi, da se Bog gnjevi, da osuđuje, i baca u pakao one koji žive zlim životom, iako ovo u sebi nije istina, jer se Bog nikad ne gnjevi, niti osuđuje bilo koga, ili baca u pakao; ipak, ove istine, kod onih koji žive dobrim životom, i koji vjeruju tako jer Riječi u slovu tako kaže, te Gospod prima jer je stvarna istina unutra skrivena u njima, što je očigledno pred unutrašnjim anđelima, iako ljudi sami to ne vide. A neka i ovo posluži kao primjer: Onaj ko vjeruje da će dugo živjeti jer poštuje oca i majku, prema zapovijesti Desetorječja, i ako ih zbog toga voli i živi dobrim životom, on je primljen slično onome koji je znao stvarnu istinu, jer on ne zna da se ocem i majkom, u najvišem smislu, označavaju Gospod i Njegovo carstvo; ocem, Gospod, a majkom, Njegovo carstvo; i da se dugim životom označava sreća u vječnosti. Isti je sučaj u hiljadu drugih prilika. Ove se stvari pominju kako bi se znalo da šta se označava spoljašnjim i unutrašnjim dobrima i istinama, to jest, onima koje pripadaju smislu slova Riječi; dok se uljem i vinom označavaju unutrašnja dobra i istine, to jest, one koje su u duhovnom smislu Riječi.

4. Razlog da pšenica i ječam označavaju spoljašnja dobra i istine, ili dobra i istine smisla slova Riječi je to što su oni poljska žetva i ne služe za hranu sve dok se od njih ne napravi hljeb, a hjeb u Riječi označava unutrašnja dobra, stoga, pšenica i ječam označavaju one stvari od kojih se prave dobra, a takve su stvari dobra i istina smisla slova Riječi. A da ulje i vino označavaju unutrašnja dobra, koja pripadaju unutrašnjem ili duhovnom smislu Riječi, vidi se iz njihovog značenja u Riječi, kao što će biti jasno u onome što slijedi. Razlog da se ne smije nanijeti povreda ovima je to što se ona ne smiju profanisati, jer ako se prvo znaju i vjeruju a poslije odriču, ili ako je žiot suprotan njima, ona su profanisana; a profanisati unutrašnja dobra i istine je povezati se s nebom, a u iso vrijeme i s paklom, što sasvim uništava duhovni život; jer dobra i istine koje se vjeruju, ostaju, a tako isto zla i obmane na svome mjestu ako se odriču ili životom koji je njima suprotan. Stoga tada postoji povezanost dobra i istine neba sa zlima i obmanama pakla, koji se ne mogu razdvojiti, neko se mogu samo raskinuti, a kada se raskinu, sve se uništava u duhovnom životu. Otuda profanatori poslije smrti nisu duhovi u ljudskom obliku, kao što su drugi, nego su same fantazije, i sebi izgledaju da se pokreću tu i tamo bez ikakve misli; i na kraju oni se odvajaju od drugih, i bacaju u najniži od svih paklova; a pošto ne nemaju ljudskog oblika kao drugi duhovi, oni se više ne nazivaju on ili ona, nego to, to jest, ne čovjek; ali više se može vidjeti o profanaciji dobra i istine u Nauku Novoga Jerusalima (br. 160. 172).

5. Pošto takva sudbina čeka one koji profanišu unutrašnja dobra i istine neba i crkve, stoga se unutrašnji ili duhovni smisao Riječi nije otvorio Jevrejima, jer da se bio otvorio, oni bi ga bili profanisali; a ne otvara se ni Hrišćanima, jer da se otvori, oni bi ga profanisali. Otuda to da je i od prethodnih od potonjih bilo sakrivena da postoji unutrašnji ili duhovni smislao u smislu slova, koji je prirodni smisao Riječi. I kako bi ostali u neznanju o njemu, bilo je proviđeno da nauk o korespondencijama, koji je bio glavno znanje kod drevnih, izgubi tako da je nauk o korepondencijama ostane potpuno nepoznat, pa stoga i priroda duhovnog smisla Riječi. Jer je Riječ napisana u čistim korespondencijama, stoga bez ovoga znanja, priroda duhovnoga smisla se ne bi mogla znati. Ovo je bilo proviđeno od Gospoda, kako prava dobra i istine same, u kojima su najviša neba, ne bi bile profanisane.

6. Ali razlog da se unutrašnji ili duhovnii smisao Riječi danas otvara je to, što je Gospod završio Poslednji Sud, pa su stoga sve stvari u nebima i u paklovima dovedene u red, tako da je proviđeno od Gospoda da ne može da dođe do profanacija. Da će unutrašnji ili duhovni smisao Riječi biti otvoren poslije Poslednjeg Suda, Gospod je pretskazao u Otkrovenju (o čemu vidi malo djelo o Bijelom Konju), da povreda ne će niti nanijeta unutrašnjem ili duhovnom smislu Riječi, označeno je time što su Gospodove haljine bile podijeljene među vojnicima, ali ne i dolama, koja je bila bez šava, izatkana od vrha cijela (Jovan 19:23, 24). Jer se Gospodovim haljinama označava Riječ; haljinama, koje su bile podijeljene, označava se Riječ u slovu; dolamom, Riječ u unutrašnjem smislu; a vojnicima, oni koji su se borili za dobra i istine crkve. Da su takve osobe označene vojnicima, može se vidjeti gore (br. 64, na kraju); a da haljine u Rječi označavaju istine koje pokrivaju (oblače) dobro, i da Gospodove haljine označavaju Božansku istinu, stoga Riječ (vidi gore, br. 64, 195).

7. Da ulje označava dobro ljubavi, posebno se vidi po tome što je pomazanje usvojeno među sinovima Izrailjevim, ili u njihovoj crkvi, a koje se izvodilo uljem; jer sve su stvari u njoj bile posvećivane, a kada su bile posvećene, nazivale su se svetima, kao oltar i posude na njemu, šator od sastanka i sve stvari u njemu, isto tako i oni koji su postavljeni da budu sveštenici, kao i njihove haljine, a onda i proroci, a kasnije i carevi. Svako može da vidi da ulje samo ne posvećuje, nego ono što je označeno uljem, a to je dobro ljubavi prema Gospodu od Gospoda; ovo je označeno uljem; kada su, stoga, osobe bile posvećivane uljem, od toga trenutka postale bi reprezentativne, jer ulje čini da /ta osoba/ pretstavlja Gospoda, i dobro ljubavi od Njega, to jest, dobro ljubavi ka Gospodu od Gospoda, što je suštinsko sveto neba i crkve, preko čega se uliva sve Božansko. Otuda su stvari neba i crkve, koje se nazivaju duhovnim stvarima, svete srazmerno tome koliko sadrže ovoga.

8. Razlog da se uljem uvodilo u reprezentaciju svetosti je ovo: Gospod sam kao Božansko Ljudsko je Pomazanik Jehovin, jer je u Njemu, od začeća, bilo suštinsko Božansko dobro Božanske ljubavi, pa je stoga Njegovo Ljudsko bilo suštinska Božanska istina kada je On bio u svijetu, i poslije, zbog sjedinjenja sa suštinskim Božanskim u Sebi, učinio je da i ona postane Božansko dobro Božanske ljubavi; i zato što su sve stvari crkve pretstavljale Božanske stvari od Gospoda, a u najvišem smislu, Gospoda Samoga - jer je crkva, koja je bila ustanovljena među sinovima Izrailjevim, bila reprezentativna crkva – stoga je ulje, kojim je označeno Božansko dobro Božanske ljubavi, korišćeno da se uvodi u reprezentacije; a poslije su osobe ili stvari, koje bi bile pomazane, smatrane svetima, ne da je u njima samima bila svetost, nego da je svetost tako bila pretstavljena u nebu, dok su bogoštovali (bogoslužili).

9. Ova su razmatranja navedena kako bi se znalo da ulje označava dobro ljubavi; ali da bi se to bolje vidjelo, objasniću svaku pojedinu stvar redom, naime: /1/ Da u su u drevna vremana uljem pomazivali kamenje koje je bilo postavljeno za spomen.

/2/ tako isto i ratna oružja, kao oklopi i štitovi.

/3/ Kasnije da su pomazivali oltar i sve njegove posude, kao i šator od sastanka i sve u njemu.

/4/ Isto tako i one koji su postavljani za sveštenike, i njihove haljne.

/5/ A isto tako i proroke.

/6/ A poslije i careve koji su se onda nazivali pomazanicima.

/7/ Da je bio običaj pomazati sebe i druge uljem, kako bi se posvjedočila radost uma i dobra volja.

/8/ Da se otuda vidi da ulje u Riječi označava dobro; ulje svetosti koje se pripremalo za pomazivanje tih stvari koje su se koristile u bogosluženju crkve, označava Božanasko dobro Božanske ljubavi; a ulje u opšte, dobro i njegovo uživanje (uživanje u njemu).

/i/ Da su pomazivali kamenje koje je postavljano za spomen, vidi se u knjizi Postanka:

I usta Jakob u jutru rano, i uze kamen što bješe metnuo sebi pod glavu, i utvrdi ga za spomen, i preli ga uljem. I prozva ono mjesto Vetilj (Betel). I reče: ako Bog bude sa mnom i sačuva me na putu kojim idem i da mi hljeba da jedem i odijela da se oblačim, i ako se vratim u dom oca mjega, ovaj će kamen koji sam postavio za spomen, biti dom Božiji (28:18-22).

10. Razlog da su kemenovi bili pomazivani je bilo to, što je kamenje označavalo istine, a istine bez dobra nemaju duhovnog života, to jest, nemaju života od Božanskog; ali kad su bili pomzani uljem, tada su pretstavljali istine od dobra, a u najvišem smislu, Božansku istinu koja proističe od Gospodovog Božanskog dobra, koje se tada nazivalo Stijenom Izrailjevom. Sami kamenovi postavljani za spomen, smatrani su svetima, i tako se razvio običaj kod drevnih da se postavljaju spomenici, a poslije i u njihovim hramovima. Tada, pošto je kamen koji je postavio Jakov bio posvećen na repezentativan način, stoga je Jakov dao ie tome mjestu Vetilj, i rekao da to mjesto treba da postane dom Božiji; Vetilj označava dom Božiji, a dom Božiji označava crkvu u pogledu dobra, a u najvišem smislu, Gosopoda kao Njegovo Božansko Ljudsko (Jovan 2:19-22). (Ostalo se može naći objašnjeno u Tajnama Nebeskim. Osim toga, ima i spomenika postavljenih kod drevnih kao znak, kao svjedočanstvo, i radi bogoštovanja, br. 3727; da su bili postavljani kao međe, 3727; da su kasnije korišćeni u bogosluženju, br. 4580; da su označavali, br. 4580, 10643. Da kamenje označava istine, a Stijena Izrailjeva označava Gospoda kao Božansku istinu, 643, 1298, 3720, 6426, 9380, 10376. Da je polivanje ulja po glavi spomenika, ili pomazivanje, rađeno da bi nešto bila reprezenatacija istine od dobra, i da bi se kasnije koristilo u bogoštovanju, br. 3728, 4090)

11. /II/ Da su pomazivali ratna oružja, kao oklope i štitove, vidi se kod Isaije:

Ustajte, knezovi, pomažite štitove! (21:5).

U drugoj knjizi Samuilovoj:

Tu je bačen štit junaka, štit Saulov, kao da nije pomazan uljem (1:21).

Razlog da se oružje pomazivalo je to, što ono označava istine koje se bore protivu obmana; a istine od dobra su ono što ih nadvladava, a ne istine bez dobra; stoga su ratna oružja pretstavljala istine pomoću kojih se Gospod Sam bori u čovjeku, protivu obmana od zla iz pakla. (Da ratna oružja označavaju istine koje se bore protivu obmana, može se vidjeti, br. 1788, 2686, i gore, br. 131, 367; a da ratovi u opšte označavaju duhovne borbe, br. 1664, 2686, 8273, 8295; kao i neprijatelje, zla, i obmane, i u opšte paklove, br. 2851, 8289, 9314).

12. (iii) Da su pomazivali oltar i sve posude, a isto tako i šator od sastanka i sve stvari u njemu, jasno je kod Mojsija:

Jehova reče Mojsiju: pomaži oltar, i posveti ga (Izlazak 29:36).

Kod istoga:

Od toga načini ulje za sveto pomazanje, ulje najbolje vještinom apotekarskom, i tim pomaži šator od sastanka, i kovčeg svjedočanstva, i stolove i njihove posude, i svijetnjak, i sve posude, i umovaonicu i podnožje njezino. Tako ćeš ih posvetiti, da budu svetinja nad svetinjama; i što ih se god dotakne, biće sveto (Izlazak 30:2-2; 40:9-11; Levitska 8:10-12; Brojevi 7:1).

Razlog da su posvećivali oltare, i šator od sastanka, sa svim stvarima u njemu, bio je da bi one pretstavljale Božanske i svete stvari neba i crkve, stoga, svete stvari bogosluženja; a nisu ih mogle pretstavljati da nisu bile osvećene nečim što označava dobro ljubavi, jer Božansko ulazi preko dobra ljubavi, i tako je prisutno i u bogosluženju, a bez toga, Božansko niti ulazi niti je prisutno. (Da je oltar bio posebna reprezentacija Gospoda, pa stoga i bogosluženja iz dobra ljubavi, može se vidjeti, br. 2777, 211, 4480, 9389, 9714; i da je šator sa kovčegom bio posebna reprezentacija neba gdje je Glospod, br. 9457, 9481, 9596, 9784.)

(iv) Da su pomazivali one koje su postavljali za sveštenike, i njihoe haljine, jasno je kod Mojsija:

Uzmi ulje pomazanja, i prolij ga po glavi Aronu, i tako ćeš ga pomazati (Izlazak 29:7;30:30).

Kod istoga:

I obuci Arona u svete haljine i pomaži ga i osveštaj ga, da mi vrši službu svešteničku. I sinovma njegovijem zapovijedi neka pristupe, i obuci im košulje, i pomaži ih, kao što pomažeš oca njihova, da mi vrše službu svešteničku; i pomazanje njihovo biće im za vječno sveštenstvo od koljena do koljena (Izlazak 40:13-15).

Kod istoga:

Mojsije izli ulje na glavu Aronovu, i pomaza ga i osveti ga. A poslije uze ulje pomazanja, i krv koja je bila na oltaru, i njom pokropi Arona, haljine njegove, i sinove njegove, i haljine sinova s njim; i posveti Arona, haljine njegove, i sinove njegove, haljine sinova s njim (Levitska 8:6, 10, 12, 30).

Razlog da su Aron i njegovi sinovi bili pomazani, bilo je to što su pretstavljali Gospoda kao Božansko dobro, i kao Božansku istinu iz toga dobra; Aron, Gospoda kao Božansko dobro, a njegovi sinovi, Gospoda kao Božansku istinu iz toga dobera; a u opšte, da bi sveštenstvo pretstavljalo Gospoda u pogledu Njegovog djela spasenja. Razlog da su i njihove haljine bile pomazane (Izlazak 29:29) bilo je to, što haljine pretstavljaju duhovne stvari pokrivanja. (Da je Aron pretstavljao Gospoda kao Božansko dobro, može se vidjeti, br. 9806; da su njegovi sinovi pretstavljali Gospoda kao Božansku istinu koja proizlazi od Božanskog dobra, br. 9807;da je sveštenstvo u opšte pretstavljalo Gospoda u pogledu Njegovog djela spasenja, br. 9809; da su Aronove haljine i njegovi sinovi pretstavljali duhovne stvari, br. 9814, 9942, 9952.)

Pošto se posvećivanje radi reprezentacije izvodilo pomazivanjem, a Aronom i njegovim sinovima su bili pretstavljeni Gospod i ono što od Njega proističe, stoga su Aronu i njegovim sinovima bile davane svete stvari sinova Izrailjevih, koje su bile darovi Jehovi, i nazivali su se žrtve (ponude) podizane (heave offerings); pa se kaže da su pomazani, ili za pomazivanje, to jest, da su ti darovi reprezentacija ili radi reprezentacije Gospoda, i Božanskih stvari koje proizlaze od Njega; kao što se vidi iz sledećih odlomaka kod Mojsija:

Grudi što se obrću i pleće što se podiže uzeh od sinova Izrailjevih od svijeh njihovihe žrtava zahvalnijeh i dadoh svešteniku Aronu i sinovima njegovijem od dana kada ih dovede da vrše službu svešteničku zakonom vječnijem da uzimaju od sinova Izrailjevih (Levitska 7:34-36).

A na drugome mjestu kod istoga:

Još reče Jehova Aronu: evo, dajem ti i prinose svoje što se u vis podižu, između svijeh stvari koje posvećuju sinovi Izrailjevi dajem ih tebi radi pomazanja i sinovima tvojim zakonom vječnim. To neka je tvoje od stvari posvećenih, koje se ne sažižu; svaki prinos njihov između svijeh darova za grijeh i svijeh prinosa za krivicu, koje mu donesu, svetinja nad svetinjama da je tvoja i sinova tvojijeh. U svetinji ga jedi, sve muškinje neka ga jede, sveta stvar da ti je. Tvoje su dakle žrtve darova njihovijeh koje se u vis podižu; i svaku žrtvu sinova Izrailjevih koja se obrće tebi dajem i sinovima tvojima i kćerima tvojima s tobom zakonom vječnim; ko je god čist u domu tvome, neka jede. Najbolje od ulja i najbolje od vina i žita, prinose koje daju Jehovi, tebi dajem. Sve zavjetovano Bogu u Izrailju, tvoje neka je. Što god otvara matericu između svakoga tijela koje prinesu Jehovi, i između ljudi i između stoke, tvoje da bude; ali prvenac čovječiji neka se otkupljuje; i prvenac od nečiste stoke neka se otkupljuje. Još reče Jehova Aronu: u zemlji njihovoj da nemaš našljedstva, ni dijela među njima da nemaš; ja sam dio tvoj i našljedstvo između sinova Izrailjevih (Brojevi 18:8-20).

Iz ovih je razmatranja jasno da pomazanje označava reprezentaciju, jer su pomazanjem bili posvećeni i uvedeni u reprezentiranja; a time se označavalo da svako posvećivanje u svetost neba i crkve kroz dobro ljubavi dolazi od Gospoda, i da je dobro ljubavi od Gospoda kod njih; pošto je ovakav slučaj, to se kaže da je Jehova njegov dio i nasljedstvo.

15. (V) Da su pomazivali i proroke, jasno je iz prve knjige o Carevima:

Jehova reče Iliji: pomaži Azaila za cara nad Sirijom, a Jehu pomaži za cara nad Izrailjem; a Jelisija sina Safatova pomaži za proroka umjesto sebe (19:15, 16).

Kod Isaije:

Duh Gospoda Jehove je na meni, stoga me Jehova pomaza da javljam dobre glase krotkima (siromašnim) (61:1.)

Razlog da su pomazivali proroke bio je taj, što su proroci pretstavljali Gospoda u pogledu doktrine Božanske istine, stoga, u pogledu Riječi; jer je Riječ doktrina Božanske istine. (Da su proroci pretstavjali pa stoga i označavali, doktrinu iz Riječi, može se vidjeti, br. 2534, 7269; posebno Ilija i Jelisije, br. 2762, 5247 na kraju, 9372). Da je Gospod kao Božansko Ljudsko bio pretstavljen, stoga i pomazan od Jehove, Sam Gospod uči kod Luke (4:18-21).

16. (VI) Da su kasnije pomazivali careve, i da su se stoga nazivali pomazanicima Jehovinim, jasno je iz mnogih odlomaka u Riječi (kao I Samuilova 10:1; 15:1; 16:3, 6; 24:7, 11 26:9, 11, 16, 23; I o Carevima 1:34, 35; 11:15, 16; Avakum 3:13; Psalam 2:2, 6; 28:8 82:17; i na drugim mjestima). Razlog da su carevi bili pomazivani je bio da pretstavljaju Gospoda kao sud od Božanske istine; stoga se su se carevima u Riječi označavale Božanske istine (vidi gore, br. 31). Razlog da su se carevi nazivali pomazanicima Jehovinim, i zašto ih se nije smjelo povrijediti, bio je taj što je pomazanik Jehovin označavao Gospoda kao Božansko Ljudsko, iako se to, u smislu slova, odnosilo na cara koji je bio pomazan uljem; jer je Gospod, dok je bio u svijetu, bio Božanska istina sama u pogledu Ljudskog, a bio je i Božansko dobro samo u pogledu samoga esse Svoga života, koje se kod čovjeka naziva dušom od oca, jer je On bio začet od Jehove, a Jehova u Riječi označava Božansko dobro Božanske ljubavi, koje je esse života svih, pa se otuda kaže da je samo Gospod pomazanik Jehovin u samoj suštini i u samome djelu, jer je u njemu bilo Božansko dobro Božanske ljubavi, i Božansa istina koja proisiče od toga suštinskog dobra u Njegovom Ljudskom kad je bio u svijetu. (Vidi gore, br. 63, 20. 228, 303-305.) Ali carevi zemaljski nisu bili pomazanici Jehovini; oni su se zako nazivali, jer su pretstavljali Gospoda, koji je jedini bio pomazank Jehovin, pa je stoga bilo svetogrđe povrijediti zemaljske careve zbog toga što su bili pomazani; naime, pomazivanje careva izvodilo se uljem, dok je pomazivanje Gospoda kao Božanskog Ljudskog dolazilo od Božanskog dobra samog Božanske ljuabvi, koje je bilo označeno uljem, a pomazivanje je to pretstavljalo; otuda se Gospod nazivao Mesijom ili Hristom, gdje Mesija na Hebrejskom jeziku označava pomazanika, a Hristos isto to na Grčkom jeziku (Jovan 1:41; 4:25).

17. Iz ovih se razmatranja vidi da kada je u Riječi pomene pomazanik Jehovin, u reprezentativnom smislu, označava se Gospod.

Kod Isaije:

Duh je Gospoda Jehove na meni; stoga me je Jehova pomazao da javljam dobre glase krotkima, posla me da zavijem ranjene u srcu, i da oglasim zarobljenima slobodu i sužnjima da će im se otvorii tamnica (Isaije 61:1).

Da je to Gospod kao Božansko Ljudsko, kojega je Jehova pomazao, jasno je kod Luke, gdje to otvoreno Gospod izjavljuje ovim riječima:

Dadoše Isusu knjigu proroka Isaije, i otvorivši knjigu nađe mjesto gdje bješe napisano: Duh je Gospodnji na meni; za to me pomaza da javim jevanđelje siromasima; posla me da iscijelm skrušene u srcu; da propovijedim zarobljenima da će se otpustiti, i slijepima da će progledati; da otpustim sužnje; i da propovijedam prijatnu godinu Gospodnju. I zatvorivši knjigu, dade je sluzi, pa sjede; i svi u zbornici gledahu na nj; I poče im govoriti: danas se izvrši ovo pismo u ušima vašim (4:17-21).

Kod Danila:

Za to znaj i razumij, od kad izide riječ da se Jerusalim opet sazida do Pomazanika (Mesije) Vojvode biće sedam nedjelja, i šezdeset i dvije nedjelje da se opet pograde ulice i zidovi (9:25).

Sazidati Jerusalim označava podignuti crkvu, gdje Jerusalim označava crkvu; Mesija Vojvoda, ili Pmazanik Jehovin, označava Gospoda kao Božansko Ljudsko.

Kod istga:

18. Sedamdeset je nedjelja određeno da se zapečati utvara i proroštvo, i da se pomaže Sveti nad svetima (9:24).

Zapečatiti utvaru i proroštvo, označava završiti ono što je rečeno u Riječi o Gospodu, ispuniti to, pomazati Svetog na svetima, a to sve označava Gospodovo Božansko Ljudsko, u kojemu je Božansko dobro Božanske ljubavi, ili Jehova.

Isto tako, Gospod je označen pomazanikom Jehovinm u sledećim odlomcima.

Kod Davida:

19. Ustaju carevi zemaljski, i knezovi se skupljaju protivu Gospoda i pomazanika njegova. Ja sam pomazao cara svojega na Sionu, na svetoj gori svojoj (Psalam 2:2, 6).

Carevi zemaljski označavaju obmane, a knezovi označavaju zla koja su iz pakla, protivu kojih se Gospod borio kad je bio u svijetu, a koje je pobijedio i potčinio. Pomazanik Jehovin je Gospod kao Božansko Ljudsko od kojega se borio; Sion, sveta gora, na kojoj je prozvan pomazanikom kao car, je nebesko carstvo, koje je u dobru ljuabvi; ovo je carstvo ono što je najdublje u nebu i najdublje u crkvi.

Kod istoga:

20. Nađoh Davida, slugu svojega; svetim ga uljem pomazah (Psalam 89:20).

Ovdje se Davidom, kao i na drugim mjestima, označava Gospod (vidi gore, br. 205) sveto ulje kojim ga je Jehova pomaao, označava Božansko dobro Božanske ljubavi; da je Gospod ovdje označen Davidom, vidi se iz svega što prethodi i što slijedi, jer se kaže,

Govorio si u utvari Svetoga, rekavši: Pružiću na more ruku njegovu, i na rijeke desnicu njegovu. On će me zvati: i si otac moj, Bog moj i grad spasenja mojega. I ja ću ga učiniti prvencem, višim od careva zemaljskih. Produljiću sjeme njegovo do vijeka, i prijesto njegov kao dane nebeske (stihovi 19, 25-27, 29; pored mnogih drugih odlomaka).

Slično na drugome mjestu kod istoga:

Tu ću učiniti da uzraste rog Davidu, postaviću vidjelo pomazaniku njegovu. Neprijatelje ću njegove obući u sramotu; a na njemu će cvetati vijenac (kruna) njegov (132:17, 18).

I ovdje se Davidom označava Gospod, što se vidi iz prethodnih stihova, u kojma se kaže,

Evo, čusmo da je u Jefremovoj zemlji; nađosmo ga na poljima šumskim (Kirijat- Jarimskim). Uđimo u stan njegov, poklonimo se podnožju nogu njegovijeh. Sveštenici neka se tvoji obuku u pravdu, i sveci tvoji neka se raduju. Radi Davida sluge svojega nemoj odvratiti lica od pomazanika svojega (stihovi 6-8, i sledeći).

Iz ovoga se vidi da se ovdje Gospod kao Božansko l Judsko označava Davidom, pomazanikom Jehovinim.

Kod Jeremije:

21. Koji nas goniše po gorama, u postinji nas zasjedaše (postavljahu zasjedu). Disanje nozdrva naših, pomazanik Jehovin, uhvati se u jame njihove, za kojega se govorilo, Pod sjenom njegovom živjećemo među narodima (Plač 19, 20).

Ovdje, tako isto, pomazanikom Jehovinom označava se Gospod, jer se ovdje govori o napadu na Božansku istinu od strane zala i obmana, što je označeno sa, goniše nas po gorama, i pustinji postavljahu zamke za nas; disanje nozdrva označava nebeski život sami, koji je od Gospoda (br. 9818).

22. Iz ovoga se može znati zašto je bilo svetogrđe povrijediti pomazanika Jehovinog, kao što je jasno i iz Riječi. Tako, u prvoj knjizi Samuilovoj:

David reče, Da ne da Jehova da učinim to Gospodu mome, pomazaniku Jehovinom, i da stavim ruku svoju na njega, jer on je pomazanik Jehovin (24:6, 10).

Ponovo:

I reče David onome koji posječe Saula: krv tvoja na tvoju glavu; jer tvoja usta svjedočiše na te govoreći: ja sam ubio pomazanika Jehovinog (1:16).

I na drugome mjestu:

Avisaj reče: da li toga radi ne će poginuti Simej što je psovao pomazanika Jehovinog? (19:21).

(Da je Simej stoga bio pogubljen po nalogu Solomonovu, može se vidjeti u 1 o Carevima 2:36, do kraja.)

23. (VII) Da je bio običaj pomazati sebe i i druge uljem, da se posvjedoči radost uma i dobra volja, jasno je iz sledećih odlomaka.

Kod Amosa:

Koji pijete vino velikim čašama, i mažete se skupocjenim uljima, a ne marite za polom Josifov (6:6).

Kod Miheje:

Ti ćeš cijediti masline, ali se ne ćeš namazati uljem (6:15), jer se ne ćeš veseliti.

Kod Mojsija:

Imaćeš maslina po svijem krajevima svojim, ali se ne ćeš namazati uljem, jer će opasti masline tvoje (Zak. Ponov. 18:40).

Kod Isaije:

Da im dam nakit umjesto pepela, ulje radosti umjesto žalosti (65:3)

Kod Davida:

Toga radi, pomaza te Bog tvoj uljem radosti više nego drugove tvoje (Psalam 45:7).

Kod istoga:

A moj rog ti uzvišuješ kao rog u jednoroga, jasam pomazan novijem uljem (Psalam 92:10).

Kod istoga:

Vino veseli srce čovjekovo, veseli lice uljem (Psalam 104:15).

Kod Luke:

Isus reče Simonu, Uđoh u kuću tvoju, i ti ne namaza glavu moju uljem; a ova žena pomaza noge moje mirišljavim uljem (7:44, 46).

Kod Mateje:

A ti, kad postiš, namaži glavu svoju, i umi lice svoje, da ljudi ne vide da postiš (6:17).

Postiti označava tužiti (žaliti), jer su kod žaljenja postili, i uzdržavali se da pokažu veselje, pa stoga tada nisu se mazali uljem; kao kod Danila:

24. U to vrijeme ja Danilo bjeh u žalosti tri nedjelje dana. Jela ugodna ne jedoh, ni meso ni vino ne uđe na usta moja, niti se namazah uljem dok se ne navrši tri nedjelje dana (10:2, 3).

Iz ovih je odlomaka jasno da je bio običaj pomazati sebe i druge uljem; ne svetim uljem koje je bilo za sveštenike, careve, oltar i šator, nego običnim uljem, jer ovo je ulje označavalo veselost i zadovoljstvo, koje dolazi od ljubavi prema dobru; dok je sveto ulje označavalo Božansko dobro; o kojemu se kaže:

Tijelo čovječije neka se ne maže tim uljem, niti pravite takvoga ulja kakvo je ono; sveto je, neka bude svet. Ako bi ko načinio tako ulje, ili namazao njim drugoga, istrijebiće se iz naroda svojega (Izlazak 30:32, 33, 38).

25. (VIII) Da se otuda vidi da ulje u Riječi označava dobro; sveto ulje, koje se pravilo radi pomazivanja onih stvari koje su korišćene u bogosluženju crkvenom, označavaju Božansko dobro Božanske ljubavi, a ulje u opšte, dobro i njegovo uživanje, što se vidi i iz drugih odlomaka u Riječi, koji se pominju, kao iz sledećih.

Kod Davida:

Kako je lijepo i krasno, kad sva braća žive zajedno! Kao dobro ulje na glavi, koje se steče na bradu, bradu Aronovu, koje se stače na skut od haljine njegove; kao rosa na Ermonu, koja slazi sa gore Sionske. Jer je ondje utvrdio Gospod blagoslov i život do vijeka (Psalam 133:1-3).

Niko ne može da zna šta ove riječi označavaju ako ne zna šta znače braća, šta ulje na glavi Aronovoj, na njegovoh bradi i skutu haljina njegovih, pa dalje šta je označeno Ermonom, i brdima Sionskim. Braćom se ovdje označavaju dobro i istina, jer se ovi nazivaju braćom u Riječi; stoga, Kako je lijepo i krasno kad sva braća žive zajedno! označava da je svo nebesko dobro i uživanje u povezanosti dobra i istine: uljem na glavi koje se stače na bradu Aronovu, i na skute haljina njegovijeh, označava se da je otuda svo dobro i uživanje neba, od najdubljeg do poslednjeg, jer se glavom označava najdublje, a bradom poslednje; stakati se na skute haljina njegovih, označava influks (upliv) i povezivanje nebeskog dobra i duhovnog dobra. (Da se u Riječi dobro i istina nazivaju braćom, može se vidjeti, br. 367, 3160, 9806; da glava označaa ono što je najdublje, br. 4938, 4939, 9656, 9913, 9914; brada, ono što je poslednje, br. 9960; da skuti na haljinama označavaju influks i povezivanje nebeskog i duhovnog dobra, stoga, dobra i istine, br. 9913, 9914. A ovo se kaže o Aronu, pošto se njime pretstavlja Gospod kao Božansko dobro, jer su svako dobro i svako povezivanje dobra i istine od Njega (br. 906, 9946, 10017). Rosom s Ermona označava se Božanska istina, a gorama Sionskim se označava Božansko dobro; otuda se sa, rosom koja silazi sa gora Sionskih, označava povezanost istine i dobra, o čemu se tamo govori; jer i anđelima i ljudima život dolazi od te povezanosti, pa se stoga kaže, da je njima tamo utvrdio blagoslov života za uvijek. (Da rosa označava Božansku istinu, može se vidjeti, br. 3579, 8455; da gore označavaju Božansko dobro, i otkuda je, br. 795, 4210, 6435, 8327, 8758, 10608: i da Sion označava crkvu gdje je dobro ljubavi, br. 2362, 9055 na kraju). Otuda je jasno šta je priroda Riječi u njenom duhovnom smislu, iako zvuči ovako u smislu slova.

Kod Jezikilja:

27. I učinih vjeru s tobom, i ti posta moja. I okupah te vodom, i sprah s tebe krv tvoj, i pomazah te uljem, i obukoh ti vezene haljine i obukoh ti crevlje od jazavca, i oprah te tankim platnom i zastrijeh te svilom. I jeđaše bijelo brašno i med i ulje, i bijaše vrlo lijepa, i prispije do carstva (16:8-10, 13).

Ovo se kaže o Jerusalimu kojim se označava crkva. Stoga pojedinosti ovdje označaaju duhovne stvari koje pripadaju crkvi. Da se ovim izrazima ne govori o stnovnicima Jerusalima, naime, da ih je Jehova oprao vodom, da je oprao njihovu krv, obukao ih u vezene haljine, obuo im crevlje od jazavčije kože, očito je. Pranjem vodom označava se poprviti i očistiti pomoću istina; pranjem krvi se označava uklonii obmane od zla; pomazati uljem označava obdariti dobrom ljubavi; obući u vezene haljine, obuti crevlje od jazav ije kože, označava poučiti u poznavanjima istine i dobra iz smisla slova ili iz poslednjeg smisla Riječi; jesti bijelo brašno, med, i ulje, označava usvojiti istinu i dobro; zbog toga postati lijep, označava postati inteligentan; a stići do carstva, označava da su postali crkva, gdje carstvo označava crkvu.

Kod Jeremije:

28. Jehova iskupi Jakova, i izbavi ga iz ruku jačega od njega. I doći će i pjevaće na visini Sionskoj, i steći će se k dobru Jehovinom, k žitu, k vinu, i k ulju, k jaganjcima i teocima; i duša će im biti kao vrt zaliven (31:11, 12).

Novo vino i ulje označavaju istinu i dobro; šta označavaju drugi izrazi, može se vidjeti upravo gore, br. 374.

Kod Joila:

29. Radujte se, sinovi Sionski, radujte se i veselite u Jehovi Bogu svojemu, jer će vam dati dažd na vrijeme u pravdi, i pustiti vam dažd pozni na vrijeme. I gumna će se napuniti žitom, i kace će se preljevati vinom i uljem (2:23, 24).

I ovdje se novim vinom i uljem označavaju istina i dobro crkve, a sinovima Sionskim, kojima se ovo govori, označavaju se oni koji pripadaju crkvi; daždom na vrijeme u pravdi, tako da će se gumna napuniti žitom, a kace novim vinom i uljem, označava se Božanska istina koja se uliva u dobro, pa otuda dolazi do povezivanja, oplađavanja, i njihovog umnožavanja; a gumnima punim žita označava se punina iz toga.

Kod istoga:

Opustje polje, tuži zemlja; jer je potrveno žito, usahlo vino, nema žita (1:10).

Ovim se riječima označava da su opustošene sve stvari crkve koje se, u opšte, odnose na dobro i istinu, i na istinu vjere. Polje i zemlja, označavaju crkvu; polje, crkvu zbog primanja istine, a zemlja,, zbog opažanja dobra; žito označava svaku stvar iz toga; novo vino označava istinu, a ulje dobro.

Kod Isaije:

31. Zapjevaću sada dragome svojemu novu pjesmu dragoga svojega o vinogradu njegovu; dragi moj imaše vinograd na rodnu brdašcu (na rogu ulja). I ogradi ga, i otrijebi iz njega kamenje, i nasadi ga plemenitom lozom, i sazida kulu usred njega, i iskopa pivnicu u njemu, i počeka da rodi grožđem, a on rodi vinjagom (5:1, 2).

Vinogradom, koji pripada dragome na rodnu brdašcu (na sinu roga od ulja), označava se duhovna crkva, koja posjeduje istine od dobra ljubavi, stoga najplemenitije /istine/; jer vinograd označava duhovnu crkvu, ili crkvu koja je u istinama od dobra; obrađivanje se ozančava rodnim brdašcetom (rogom ulja), a trijebljenje kamenja. rogom od ulja; a sinom roga od ulja označava se istina od dobra. (p. p. U Hebrejskom jeziku, sin znač svezu OD. i to je sastani dio izraza, kao na primjer, za ulje kaže: sin masline, kao jedna riječ, a s drge strane sama riječ sin označava istinu u duhovnom smislu). Dragim se označava Gospod, jer On podiže crkvu, o kojemu se stoga kaže, i ogradi je, i otrijebi iz njega kamenje, i nasadi ga plemenitom lozom, gdje plemenita loza označava duhovnu istinu nebeskoga porijekla, ili istinu od dobra ljubavui; grožđem, čijem se sazrijevanju radovao, označava se dobro ljubavi prema bližnjem, koje je dobra života; a vinjagom (divljim grožđem), kojim je loza rodila, označavaju se zla koja se protive dobrima ljubavi prema bližnjem, ili zlima života.

Kod Osije:

32. U taj dan ću se odazvati nebesima, i ona će se odazvati zemlji. A zemlja će se odazvati žitu i vinu i ulju. I to će se odazvati Izrailju. I posijaću Izrailj u sebi na zemlji (2:21-23)

Ovo se kaže o novoj crkvi koju Gospod treba da podigne. Odazvati se označava poslušati i primiti; slijedeći svojm redom, opisuje se poslušnost i primanje. Da neba treba da primaju od Gospoda, označeno je sa, Odazvaću se nebesima; a da crkva treba da primi o neba, stoga od Gospoda kroz neba, označava se sa, Nebesa će se odazvati zemlji; primanje dobra i istine od strane crkve, označava se sa, Zemlja će se odazvati žitu, i novom vinu i ulju; novo vino označava istinu, a ulje označava dobro; a da oni koji su u crkvi, kod kojih je dobro i istina, treba otuda da primaju, označava se sa, i to će se odazvati Izrailju. Da se ne misli na zemlju, ni na žito, ni novo vino, ili ulje, nega da se misli na crkvu s njenim dobrima i istinama, jasno je, jer se kaže, Posijaću Izrailj sebi na zemlji.

Kod Isaije:

33. Posadiću u pustinji kedar, sitim, mirtu i maslinu; posadiću u pustoj zemlji jelu, brijest, i šimšir (41:19).

Ove se stvari kažu o Gospodovom podizanju crkve među Neznabošcima (Narodima); pustinjom i pustom zemljom označava se gdje prije nije bilo dobra, jer nije bilo istine; kedrom i sitimom, mirtom, i maslinom. označava se duhovno i nebesko dobro; a jelom, brijestom, i šimširom, označavaju se dobra i istine iz toga u Prirodnom; jer se svakim drvetom u Riječi označava nešto od dobra i istine crkve; a kedrom i sitimom, mirtom, i maslinom, označavaju se stvari crkve koje su u duhovnom ili unutrašnjem čovjeku; a jelom, brijestom, i šimširom, stvari crkve koje su u prirodnom ili spoljašnjem čovjeku.

Kod Davida:

34/Jehova/ je pastir moj: ništa mi ne će nedostajati. Na zelenoj paši pase me, vodi me na tihu vodu. Postavio si pred mnom trpezu na vidiku neprijateljima mojim; namazao si glavu moju uljem, i čaša je moja prepuna (Psalam 23:1, 2, 5).

Ovi se riječima, u unutrašnjem smislu, označava da je onaj ko se pouzda u Gospoda. vođen u sva dobra i istine neba, i obiluje njegovim uživanjima. Mojim se pastirom označava Gospod; zelena paša označava poznavanja istine i dobra; vodom tihom označava se istina neba iz toga; trpezom se označava duhovna hrana; namazati glavu uljem označava mudrost koja je od dobra; moja se čaša preliva, označava inteligenciju koja je od istina, gdje čaša označava isto što i vino. Oni se nazivaju pašom zelenom i tihom vodom, kao da su upoređenja, jer se Gospod naziva pastirom, a stado vodi pastir na zelenu pašu i tihu vodu, ali to su korespondencije.

Kod Jezikilja:

35. Juda i zemlja Izraijeva bijahu tvoji trgovci, dolažahu na sajme tvoje sa pšenicom Minitskom i Finičkom i medm i uljem i balsamom (27:17).

Ovo se kaže o Tiru kojim se označavaju poznavanja istine i dobra; tako se Tirom označavaju poznavanja istine i dobra crkve; a Judom i zemljom Izrailjevom, koji su bili njegovi trgovci, označava se crkva, - Judom crkva u pogledu dobra, a zemljom Izrailjevom, crkva u pogledu istina od dobra; a trgovinom se označava pribavljanje za sebe, i prenošenje drugima. Pšenicom Minitskom i Finičkom označavaju se dobra i istine u opšte; a medom, uljem, i balsamom, istine koje su prijatne jer su od dobra, jer se sve istine, koje su od dobra, opažaju u nebima kao mirisne stvari (o čemu vidi Izlazak 30:22-23); kao i ulje za svjetiljke (o čemu vidi Izlazak 27:20, 21).

Kod Mojsija:

36. Jehova ga vođaše da jede plod poljski, i davaše mu da sisa med iz stijene i ulje iz tvrdoga kamena (Zak. Ponov. 32:12, 13).

Ove se stvari kažu o drevnoj crkvi. Sisati med iz stijene označava biti prožet dobrom pomoću istina vjere, gdje med označava prirodno dobro i uživanje; ulje označava duhovno dobro i uživanje; a stijena i kamenje označavaju istine vjere od Gospdoa. Ako se ne označavaju duhovne stvari ovim riječima, šta bi značilo med iz stijene, i ulje iz kamena?

Kod Avakuma:

37. Jer smokva ne će cvasti, niti će biti roda na lozi vinovoj; rod će maslina prevariti, i njive ne će dati hrane (3:17).

U ovome odlomku ne označavaju se ni smokvino drvo, ni vinova loza, ni maslina, ni njive, nego nebeske stvari kojima ove korespondiraju. Smokvino drvo korespondira pa stoga i označava, prirodno dobro; loza korespondira duhovnom dobru, koje je u svojoj suštini istina; maslina, kao plod iz kojega se pravi ulje, korespondira dobru ljubavi u djelu; polja korespondiraju svim stvarima crkve; rod i hrana označavaju sve stavri koje pripadaju duhovnoj ishrani; otuda se vidi šta označavaju ove stvari svojim redom.

Kod Osije:

38. Jefraim se hrani vjetrom, pravi savez s Asirskom, i nosi ulje u Egipat (12:1).

Ove se riječi ne mogu razumjeti, ako se ne zna šta se označava Jefremom, Asirijom, i Egiptom. Ovdje se opisuje čovjekov Intelektualni proprium (ego), koji kroz mudrovanje iz doslovnih znanja, izokreće i preljubočini dobra crkve. Jefremom se označava Intelektualno; Asirijom, mudrovanje (rezonovanje); a Egiptom, doslovno znanje; otuda nositi u Egipat, je izokretati dobra crkve mudrovanjem iz doslovnih znanja.

Kod Zaharije:

39. I vidjek svijetnjak od zlata i dva maslinova stabla pored njega, jedno s desna strane čaši, a drugo s lijeve strane njoj. Ovo su dvije masline koje stoje blizu Gospoda sve zemlje (4:1-3, 11, 14).

Dva maslinova stabla i dvije masline, označavaju dobro ljubavi prema Gospodu, i dobro ljubavi prema bližnjem; ovo potonje s Njegove lijeve strane, a prethodno s Njegove desne.

Slično u Apokalipsi:

40. Daću dvojici svojih svjedoka, i proricaće hiljadu dvjesta i šezdeset dana obučeni u vreće; ovi su dvije masline i dva svijetnjaka što stoje pred Bogom (gospodarom) zemlje (11:3, 4).

Dva maslinova stabla i dva svijetnjaka označavaju ista dobra, koja se, zato što su od Gospoda, nazivaju dva svjedoka; ali više će o ovima biti rečeno kad budu objašnjeni.

41. Zato što se uljem označava dobro ljubavi prema Gospodu, i dobro ljubavi prema bližnjem, stoga je Gospod uporedio carstvo nebesko sa deset djevojaka, od kojih su pet imale ulja u svjetiljkama, a pet nisu: stoga su potonje nazvane ludima, a prvašnje mudrima (Mateja 25:1-11).

Sa deset djevojaka označavaju se oni koi pripadaju crkvi; a sa pet se označavaju neki, ili njihiov dio, jer su ovi u Riječi označeni brojevima deset i pet. A djevojkom, ili kćerkom, označava se crkva; uljem se označava dobro ljubavi ka Gospodu, i dobro ljubavi prema bližnjem; a žišcima se označavaju istine, koje se nazivaju istinama vjere; otuda je očito šta se označava ovim riječima u duhovnom smislu, naime, oni koji znaju istine iz Riječi, ili iz doktrine crkve, a koji nisu u dobru ljubavi i u ljubavi prema bližnjem, to jest, koji ne žive u skladu s njima. To su djevojke koje nemaju ulja u svojim svjetiljkama, i koje se, stoga, ne primaju u nebo; ali oni koji su u dobru ljubavi i u ljubavi prema bližnjem, a otuda i u istinama iz Riječi, ili iz doktrine crkve, to su djevojke koje imaju ulja u svojim svijetiljkama, i koji se primaju u nebo. Otuda je jasno zašto se potonje nazivaju mudrima a prve ludima.

42. Zato što ulje označava dobro ljubavi i ljubav prema bližnjem, a vino označava istinu, stoga je Gospod rekao Samarjaninu, koji jedok je putovao, ugledao čovjeka ranjenog od razbojnika, kojega je polio uljem, pa ga stavio na svoga konja i odnio u gostionu, i tamo rekao da se pobrinu za njega /za ranjenog/ (Luka 10:30-37).

Ove stvari, u duhvnom smislu, opažaju se ovako: Samaritancem se označavaju Neznabošci koji su u dobru ljubavi prema bližnjem; čovjekom koga su ranili razbojnici, označavaju se oni koje napadaju pakleni /duhovi/, jer ovi su razbojnici, jer štete i razaraju čovjekov duhovni život; uljem i vinom, kojima je prelio njegove rane, označavaju se duhovne stvari, koje liječe čovjeka; uljem dobro, a vinom istina; posađivanje (ranjenoga/ na svoga konja, označava se da je to činio u skladu sa svojom vlastitom inteligencijom, koliko je god mogao, jer konj označava Intelektalno, isto kao i tegleće životinje; to što ga je donio u gostionu, i rekao da se tamo pobrinu za njega, označava, da se /obratio/ onima koji su poučeni u u doktrini crkve iz Riječi, a koji su više u stanju da ga izliječe nego oni koji su još uvijek u neznanju; tako se ove riječi razumiju u nebu, iz čega se vidi i to, da je Gospod, dok je bio u svijetu, govorio čistim korespondencijama, a to znači /govorio je / za svijet i za nebo u isto vrijeme.

43. Zato što ulje označava dobro ljubavi i ljubav prema bližnjem, i da se pomoću ovih liječe oni koji su duhovno bolesni, stoga se kaže o Gospodovim učenicima, Da su ih pomazivali uljem, i liječili (Marko 6:13).

Šta je pored toga ozna eno uljem iz svjetiljke, a šta uljem za pomazivanje, može se vidjeti u Nebeskim Tajnama (br. 9778-9789); i br. 10250, 10288) gdje se to objašnjava. Iz ovih se razmatranja može vidjeti, da se uljem označava nebesko i duhovno dobro, ili dobro ljubavi ka Gospodu, i dobro ljubavi prema bližnjem; a uljem za pomazivanje, dobro ljubavi ka Gospodu od Gospoda, a uljem za svjetiljke, dobro ljubavi prema bližnjem od Gospoda prema bližnjem.

195. (Stih 4) Ali imaš malo imena i u Sardisu, koji ne opoganiše svojijeh haljina. Da ovo označava one čiji je život moralan a duhovan po poreklu, zato što su primenjivali poznavanja istine i dobra iz Reči u svrhe života, vidi se iz značenja imena, što označava kvalitet stanja čovekovog života (o čemu vidi gore, br. 148) – ovde, stoga, imena označavalju ljude koji su takvi – i iz značenja crkve u Sardisu, a to su oni čiji je život moralan, ali nije duhovnog porekla, jer su malo cenili poznavanja istine i dobra iz Reči (o čemu vidi gore, br. 148) –ovde, međutim, označavaju se oni koji žive moralno iz duhovnog porekla, jer se kaže, Koji nisu opoganili haljina svojih, - I iz značenja haljina, što su znanja-sećanja istina i poznavanja u prirodnom čoveku, o čemu ćemo uskoro govoriti. Otuda to što nisu opoganili svoje haljine označava da žive moralno, ne sebe i svijeta radi, nego Gospoda i neba radi, to jest, zbog duše i njenog života. Stoga je jasno da se rečima, Ali imaš malo imena u Sardisu koji nisu opoganili haljina svojih, označavaju oni čiji je život moralan iz duhovnog porekla, jer su primenjivali poznavanja istine i dobra iz Reči na svoj život.

Ali pošto malo ko zna šta je to živeti, i šta je to primenjivati poznavanja istine i dobra iz Reči u svrhe života, taj ćemo sada predmet da objasnimo. Čovek živi moralno iz duhovnog porekla onda kada živi po religiji, stoga kada misli da kada se sretne s onim što je zlo, neiskreno, i nepravedno, da to ne treba da se čini, jer je to protivno Božanskim zakonima. Onaj ko ovako postupa, jer se uzdržava od onoga što je nepravedno zbog Božanskih zakona, on sebi stiče duhovni život, i tada je njegov moralni život duhovnog porekla. Jer on preko ovakve misli i vere komunicira s anđelima neba, a njegov se unutrašnji duhovni čovek otvara preko ove komunikacije s anđelima neba; a um unutrašnjeg duhovnog čoveka je viši um, koji je onakav kakav imaju anđeli neba; i on se tada ispunjava nebeskom inteligencijom i mudrošću.

Stoga je jasno da je moralni život duhovnog porekla, da je to postupati iz religije, I – unutar crkve – iz Reči. Jer oni koji tako žive iz religije i iz Reči, izdižu se iznad svog prirodnog čoveka, a tako i iznad svog propriuma, i njih Gospod vodi pomoću neba. To je razlog da oni imaju veru, strah od Boga, i savest, kao i duhovno osjećanje istine, koje je osećanja poznavanja istine i dobra izvedeno iz Reči; jer njima su ovo Božanski zakoni, u skladu s kojima oni žive. Mnogi Narodi (Neznabošci) žive takvim životom; jer misle da se zlo ne sme činiti, jer je suprotno njihovoj religiji. To je razlog da se mnogi među njima spasavaju. Ali, s druge strane, živeti moralnim životom koji nije iz religije, nego samo iz straha od zakona u svetu, iz straha od gubljenja ugleda, časti, i dobitka, nije iz duhovnog porekla nego iz prirodnog porekla, pa stoga oni koji tako žive, nemaju komunikaciju s nebom. Pa, stoga što ne misle iskreno i pošteno, unutrašnje njihovog duhovnog čoveka je zatvoreno, i samo im je otvoreno unutrašnje prirodnog čoveka; pošto je ovo otvoreno, oni su u svetlosti sveta, ali ne u svetlosti neba; stoga oni malo cene Božanske i nebeske stvari, a neki ih i osporavaju, verujući da je priroda i svet sve.

Iz ovih se razmatranja vidi šta je to voditi moralan život koji je duhovnog porekla, a šta je voditi život koji je prirodnog porekla. (Ali ove se stvari mogu sagledati jasnije u delu, Nebo i Pakao 528-535.) O onima čiji je život moralan a prirodnog je porekla, kaže se da su opoganili svoje haljine, jer se haljinama označava ono što je izvan čoveka samog i što ga oblači, stoga njegov prirodni čovek s onim što on sadrži, što su znanja-sećanja i poznavanja: ovi, kada su iz Reči, opoganjuju se kada ih čovek se uči i čuva samo da bi služili ugledu i kako bi se mislilo da je učen i dobro obavešten, i da bi postigao počasti i bogatstvo; da nije radi ovih ciljeva, on ne bi se obraćao na njih nikakvu pažnju. Tako se poznavanja iz Reči ukaljaju i opoganju ljubavima prema sebi i svetu, jer ovi obitavaju zajedno sa zlima i obmanama koje ističu iz tih ljubavi kao iz svojih izvora.

Iz onoga što je gore rečeno, da čovek postaje duhovan pomoću poznavanja dobra i istine iz Reči koje se primenjuju na svrhe u životu; ali zašto čovek postaje duhovan uz pomoć ovih poznavanja koja su iz Reči, a ne iz nekog drugog izvora, to će se sada objasniti. Sve su stvari u Reči Božanske, i pošto sadrže u sebi duhovni smisao, i pošto preko toga smisla komuniciraju s nebom, i s anđelima tamo; stoga, kada je čovek u posedu poznavanja iz Reči, i kada ih primjenjuje na svoj život, on ima komunikaciju preko njih s nebom, a preko te komunikacije postaje duhovan; jer čovek postaje duhovan tako što je u sličnim ili korespondirajućim istinama, jer sve stvari u smislu slova u Reči su korespondencije, jer korespondiraju (odgovaraju) istinama koje anđeli imaju. Dok poznavanja iz drugih knjiga koje uče i na razne načine potvrđuju doktinarne stvari crkve, ne vode komunikaciji s nebom, osim onda kada su ta poznavnja iz Reči. Ova poznavanja otvaraju komunikaciju ako se pravo razumeju, i ako se ne primenjuju da samu veru, nego na život. Da je ovo slučaj, svako može da zna ako pomisli da je Reč u sebi Božanska, i da ono što je Božansko može da postane Božansko u čoveku ako on to primenjuje u život. Da to postaje Božansko u čoveku, to treba da se razume tako da Gospod može u tome da se nastani kod čoveka (Jovan 14:23), na taj način da se nastani u onome što je Njegovo vlastito. (Da Gospod nastava u Njegovom vlastitom kod ljudi i anđela, a ne u njihovom propriumu, može se vidjeti u delu, Nebo i Pakao 12). A Gospod nastava u Svom vlastitom onda kada u onim stvarima kod čoveka ima stvari iz Reči; jer Gospod je Reč (Jovan 1:1, 2, 14); a reči koje je On sam govorio, a koje su u Reči, duh su i život (Jovan 6:63, 68; 12:50).

Značenje haljina, koje označava one stvari koje su u prirodnom čoveku, koje su znanja-sećanja istina, ili obmana, ili znanja, poreklom je iz duhovnog sveta. Jer tamo svi izgledaju obučeni, ma koliko da ih je, u skladu sa svojim moralnim životom. Oni, stoga, čiji je život bio moralan a duhovnog porekla, izledaju obučeni u svetle bele haljine, kao da su od tankoga lana; dok oni čiji je moralni život bio samo prirodnog porekla, izgledaju obučeni prema tome kakvi su; oni koji su ukaljali svoj život zlima i obmanama, pokazuju se pogledu u haljinama tamne boje, ružnim, poderanim i prljavim (o čemu vidi delo, Nebo i Pakao, 177, 182). Otuda haljine u Reči označavaju istine od dobra, a u obrnutom smislu, obmane od zla, jedne i druge u prirodnom čoveku, u kojemu se istine i obmane nazivaju znanja-sećanja i poznavanja.

Da haljine u Reči oznčavaju istine ili obmane, sasvim je jasno u sledećim odlomcma.

Kod Isaije:

Probudi se, probudi s, obuci se u silu svoju, Sione; obuci krasne haljine svoje, Jerusalime grade sveti; jer neće više ući u tebe neobrezani i nečisti (52:1).

Sion u Reči označava Gospodovo nebesko carstvo, a isto tako i nebesku crkvu, dok Jerusalim označava duhovno carstvo i duhovnu crkvu. (Šta je nebesko carstvo, a šta duhovno carstvo, može se videti u delu, Nebo i Pakao 20-28). Krasne haljine u koje Jerusalim treba da se obuče, to su Božanske istine; a neobrezani i nečisti, koji više neće u njega ulaziti, to su oni koji su u zlima obmanama.

Kod Jezekilja:

Jerusalime, obukoh te u vezenu haljinu, i oboh ti crevlje od jazavca, i opasah te tankim platnom, i nakitih te nakitom, i metnuh ti narukvice na ruke, i grivnu oko vrata, i oboce u uši, slavni vijenac na glavu. I bijaše okićena zlatom i srebrom, jeđaše bijelo brašno i med i ulje, i bijaše vrlo lijepa i prispje do carstva. Ali si uzela od haljina svojih i načinila šarene visine, i kurvala si se na njima; a od srebra i zlata načinila si sebi muške likove, da bi se kurvala sa sinovima Misirskim (16:10-14, 16-18).

Ovde se opisuje crkva kakva je bila kad je tek bila ustanovljena od Gospoda; haljine koje se pominju, označavaju istine od dobra; vezena haljina je znanje- sećanje istine, tanko platno i svila označavaju istine nebeskog porekla. Narukvice, lanac, drago kamenje, oboci, i kruna, ukrasi su koji označavaju stvari duhovne raznih vrsta; zlato i srebro, kojim je okićena, označavaju dobro ljubavi i njegovu istinu. U onome što sledi, opisuje se ista crkva izopačena, što je označeno uzimanjem haljina i pravljenjem šarenih visina, što označava falsifikovane istine; a pravljenjem muških likova označava se primenjivanje istina doslovnog smisla Reči da se potvrde obmane, kako bi im se dao izgled istina. Kurvati se s njima, i pod njima, označava praviti doktrinu i bogoštovanje od obmana. (Da je ovo kurvanje, može se videti gore, br. 141, 161. Da je Jerusalim crkva gde je istinska doktrina, može se videti, Nebeske Tajne, br, 402, 3654, 9166. Da su vezene haljine znanja- sećanja istine, br. 9688. Da je tanko platno istina nebeskog porekla, br. 5319, 9469. Da su narukvice istine i dobra crkve, br. 5319, 9469. Da ogrlica predstavlja povezivanje unutrašnjih sa spoljašnjim stvarima, br. 5320; da oboci za nos, i naušnice predstavljaju opažanje i poslušnost, br. 4551. Da kruna označava mudrost, vidi gore, br. 126. Da je zlato dobro ljjubavi, vidi Nebeske Tajne 1551, 1552, 5658, 6914, 6917, 9510, 9881; da su šarene visine istine falsifikovane, br. 796, 4005; da je muškarac istina, br. 749, 2046, 4005, 7838; otuda su muški likovi izgledi istine).

Kod istoga:

Tanko platno Misirsko razapinjao si da su ti jedra, skrletom i svilom s ostrva Elijskih pokrivao si se; Sirija trgovaše s tobom mnoštvom djela tvojih, tankim platnom, i hrizoprasom; Dedan trgovaše s tobom skupocjenim prostirkama svojim. Arapi i svi knezovi Tarsiski trgovahu s tobom svakojakim stvarima, porfirom i uzvodom i kovčezima bogatijeh nakita (27:7, 16, 20, 23, 24).

Ovde se govori i Tiru i njegovoj trgovini, gde se Tirom označavaju poznavanja istine i dobra, a trgovinom komunikacija tih poznavanja; skrletom i plavcem se ozačava nebeska ljubav i istina; Egiptom (Misirom) Znanje sećanje prirodnog čoveka, a isto i vezivom; Sirijom se označava crkva u pogledu poznavanja dobra i istine, a Asirom Racionalno te crkve. Dedanom su označeni oni koji su u poznavanjima nebeskih stvari. Stoga se vidi da se trgovinom Tirskom, o kojoj se govori u ovom poglavlju, ne označava prirodna trgovina, nego da sve stavri tamo pomenute označavaju duhovne stvari, koje treba steći, sačuvati u umu, i komunicirati. (Da Tir označava poznavanja dobra i istine, može se videti, Nebeske Tajne 1201. Da Egipat označava Znanja-sećanja prirodnog čoveka, br. 1164, 1165, 1186, 1462, 5700. 6015, 9340, 9341. Da Sirija označava crkvu u pogledu poznavanje dobra i istine, br. 1232, 1234, 3664, 4112. Da Dedan označava one koji su u poznavanjima nebeskih stvari, br. 3440, 3241. Da Asir označava Racionalno otuda izvedeneo, br, 119, 1186. Da crvac označava nebesku ljubav dobra, br. 9467. Da plavac označava nebesku ljubav istine, br. 9466, 9687, 9833; tako isto i hrizopras, br. 9898. Značenje tankog platna i veziva, može se videti upravo gore).

Opet kod Davida:

Sva je ukrašena kći careva. U vezenoj haljini vode je k caru (Psalam 45:13, 14).

Carevom kćerkom označava se duhovno osećanje istine, a otuda crkva onih koji su u tome osećanju; isto tako, careva kći, Gospoda kao Božansku istinu; vezena haljina zlatom, označava intelignciju i mudrost iz te istine; vezena haljina u kojoj će je dovesti caru, označava poznavanja istine. (Da kći označava osećanje istine, i crkve iz te istine, može se videti, Nebeske Tajne 2362, 2623, 3373, 4257, 6729, 9807. Da car označava Gospoda kao Božansku istinu, može se videti gore, br. 31; ) U drugoj knjizi Samuilovoj:

Kćeri Izrailjeve, plačite za Saulom, koji vas je oblačio u skrlet lijepo, i kitio vas zlatnijem zakladama po haljinama vašijem (1:24).

Ovo je plač Davidov nad Saulom, koje je napisao da bi naučio sinove Judine luku (stih 18); lukom se označava istina koja se bori protivu obmana (vidi Nebeske Tajne 2686, 2709). Saulom kao carem označava se ta istina; sinovima Judinim označavaju se oni koji su u istinama od dobra; haljinom kćeri Izrailjevih u crvcu, i stavljanjem ukrasa zlatnijeh na njihovu haljinu, označava se davati inteligenciju i mudrost onima koji su u duhovnom osećanju istine.

Kod Mateje:

Iizišavši car da vidi goste, ugleda ondje čovjeka neobučena u svadbeno ruho, i reče mu: prijatelju, kako si došao amo bez svadbenog ruha, a on oćutje. Tada reče car slugama: svežite mu ruke i noge, pa ga uzmite te bacite u tamu najcrnju (22:11-13).

Svadbenim ruhom označava se inteligencija duhovnog čoveka, koja dolazi od poznavanja istine i dobra; a onim koji nije imao svadbeno ruho, označava se licemer, koji moralnim životom izigrava duhovnog čoveka, dok je u stvari samo prirodan. Vezati ruke i noge, označava lišavanje poznavanja iz Reči, pomoću kojih se čovek pretvara da je duhovan; biti bačen u najcrnju tamu, znači biti bačen među one koji su u obmanama od zla; jer najcrnja tama označava obmane od zala.

Kod Sofonije:

I u dan žrtve Jehovine, pohodiću knezove i carske sinove i sve koji nose tuđinsko odijelo (1:8).

Knezovi i carski sinovi označavaju one koji su u istinama, i, u obrnutom smislu, kao ovde, one koji su u obmanama; za ove se kaže da su obučeni u tuđinsko odelo, jer odelo označava obmanu, a tuđinac onoga koji je van crkve, i koji ne priznaje istinu.

Kod Mateja:

Čuvaj se od lažnijeh proroka, koji dolaze k vama u odijelu ovčijem, a unutra su vuci grabljivi (7:15).

Lažni proroci u ovčijem odelu, a koji su unutra grabljivi vukovi, to su oni koji uče obmane kao da su istine i po izgledu žive moralnim životom, ali koji, kada su ostavljeni sebi samima, misle samo o sebi i o svijetu, i nastoje da druge liše istina.

Kod Jovana:

Isus reče Petru; kad si bio mlad, opasivao si se sam i hodio si kud si htio; a kad ostariš, širićeš ruke svoje, i drugi će te opasivati i odvesti kuda nećeš. (21:18)

Duhovno značenje ovih reči može se videti gore (br. 8); koje je, da se Petrom označava vera crkve; kad je bio mlad i kad se sam opasivao, i hodao gde je hteo, označava se vera crkve u svom početku kada su njeni članovi bili u dobru ljubavi prema bližnjem, kada su mislili iz duhovnog čoveka o istinama crkve, to jest, iz svog vlastitog duha, stoga iz osećanja istine, a što znači iz slobode. Ali Petrom, kada ostari, i kad pruža svoje ruke, i kada ga drugi opasava, označava se vera crkve na kraju, kada je bez ljubavi prema bližnjem, i kada ne misle o istinama crkve od sebe samih, nego iz onoga što drugi misle, stoga iz doktrine samo, i ne iz Reči, a koje je stanje služenja. Jer verovati ono što drugi kaže, to je služenje (potčinjenost), dok je je verovati ono što čovek sam misli iz Reči, sloboda, u skladu sa rečima Gospodovim kod Jovana:

Ako ostanete u mojoj besjedi, zaista ćete biti učenici moji. I poznaćete istinu, i istina će vas izbaviti (učiniti slobodnim) (8:31, 3).

Kod Luke:

Niko ne meće zakrpe na nove haljine, inače će i novu razdrijeti, a storoj ne liči što je od novoga. I niko ne lijeva novoga vina u mjehove stare; inače prodre novo vino mjehove i ono se prolije, i mjehovi propadnu; nego novo vino u mjehove nove treba lijevati, i oboje će se sačuvati (5:36-38; Mat. 9:16, 17; Marko 2:21, 22).

Zato što haljine označavaju istinu, stoga je Gospod uporedio istine prethodne crkve, koja je bila crkva reprezentativ duhovnih stvari, komadu stare haljine, a istine Nove Crkve, koje su bile suštinski duhovne istine, komadu nove haljine: isto tako, uporedio ih je sa vinskom mešinom, jer se vinom označava istina, a mešinama poznavanja koja sadrže istinu. (Da vino u Reči označava istinu, može se videti, Nauk Novoga Jerusalima, br. 219.)

Iz ovih se sada razmatranja vidi šta je označeno haljinama u drugim delovima Reči, gde se često pominju, kao u sledećim odlomcima u Apokalipsi:

Na dvadeset i četiri prijestolja sjedoše starci obučeni u bijele haljine (4:4).

Ponovo:

I vojske nebeske iđahu za njim na konjma bijelijem, obučene u svilu bijelu i čistu (19:14).

Ponovo:

Oni koji stajaše pred prijestolom, i pred Jagnjetom bješe obučeni u bijele haljine (7:9).

Ponovo:

Sedam anđela izidoše iz hrama, obučeni u čisti lan blistavi (15:6).

Ponovo:

I bijele haljine date bješe svima onima koji su bili pred prijestolom (6:11).

Ponovo:

Kupi u mene zlata žeženoga u ognju, i bijele haljine (3:18).

Kod Jezikilja:

Davao bi hljeb svoj gladnome i gologa bi odijevao (18:16).

Davati hleb gladnome, u duhovnom smislu, je davati iz dobra ljubavi prema bližnjem, i poučavati one koji žele da saznaju istine; pokriti gologa haljinom, označava, postupati na isti način s onima koji nisu u istini. Kod istoga:

Neprijetelji će svući s tebe haljine, i uzeti krasni nakit tvoj (23:26).

I kod Zaharije:

I isus bješe obučen u haljine prljave, i stajaše pred anđelom, a on progovori i reče onima koji stajahu pred njim: skinite s njega te prljave haljine, i reče:vidi, uzeh s tebe bezakonje tvoje, i obukoh ti nove haljine (3:3, 4, 5).

U Plaču:

Lutahu kao slijepci po ulicama, kaljajući se krvlju, koje ne mogahu da se ne dotiču haljinama svojim (4:14).

Iz značenja haljina može se znati šta je označeno sa nekoliko uredaba među sinovima Izrailjevim; kao da ne treba da se oblače u raznovrsne haljine (Levitska 19:19; Zak. Ponovljeni 22:11);

da žena ne uzima štit muškarca (čovjeka), niti da se muškarac oblači u ženske haljine (Zak. Ponovljeni 22:5);

Da haljine treba oprati kako bi se očistile, i tako postale svete (čiste) (Izlazak 19:14; Levitska 11:25, 28, 40; 14:8, 9; Brojevi 19:11, do kraja).

I na drugim mestima;

Da, kada žale zbog nezakonja protivu Božanskih istina, treba da skinu haljine i obuku se u kostrijet (Isa. 15:3; 22:12; 36:1, 2; Jer. 4:8; 6:26; 48:37;49:3; Plač 2:10; Jezik. 27:31; Amos 8:10; Jona 3:5, 6, 8);

I da treba da razderu haljine svoje (Isa. 37:1, i na drugim mestima).

A može se znati i šta je označeno sa,

I ljudi mnogi prostirahu haljine svoje po putu. I dovedoše magaricu i magare, i metnuše na njih haljine svoje, i posadiše ga na njih (Mat. 21:7-9; Marko 11:7, 8; 19:35, 36);

što se može objasniti gore (br. 31).

Razlog da haljine označavaju istine je to što je svetlost neba Božanska istina koja proizlazi od Gospoda kao Sunca tamo; a sve što postoji u nebesima postoji od te svetlosti, kao što je slučaj i sa haljinama u koje su obučeni anđeli. Otuda to,

i haljine anđela koji su sedjeli kod groba Gospodovog bijahu bijele kao snijeg (Mat. 28:3).

Dva čovjeka stajaše pred njima u sjajnim haljinama (Luka 24:4).

(Da haljine u kojima su anđeli, korespondiraju njihovoj inteligenciji, i da je njihova inteligencija u skladu sa primanjem Božanske istine od Gospoda, može se videti u delu, Nebo i Pakao, br, 177-182; a da je Božanska istina koja proističe od Gospoda svetlost neba, br. 126, 135.) Stoga je jasno da haljine, kad se govori o Gospodu, označavaju Božansku istinu koja proističe od Njega; i pošto je time označena Božanska istina, isto tako označena je i Reč; jer je Reč Božanska istina od Gospoda na zemlji i u nebesima. Ovo je bilo predstavljeno Gospodovim haljinama kada se preobrazio pred Petrom, Jakovom, i Jovanom o čemu je ovako napisano kod Jevanđelista:

I preobraziše se pred njima, i zasja se lice njegovo kao sunce, a haljine njegove postaše bijele kao snijeg (Mat. 17:2).

I haljine njegove bijahu bijele, blistave (Luka 9:29);

I haljine njegove postaše sjajne i bijele kao snijeg; kao što ne može bjelilja na zemlji ubijeliti (Marko 9:3).

Slično je rečeno o Starcu, kod Danila:

I Starac sjede, a njegove haljine bijahu bijele kao snijeg (7:9).

Starac je Gospod od večnosti. Zato što je svetlost Božanska istina, a ona je označena haljinama kada se govori o Gospodu, stoga se kaže kod Davida,

Jehova se pokri svjetlosšću kao haljinom (Psalam 104:2).

Iz ovih se razmatranja vidi šta je označeno Gospodovim haljinama na drugim mjestima u Reči. Kao kod Davida:

Sve haljne tvoje pomazane su mirom, alojem, i kasijom (Psalam 45:7, 8);

gde se govori o Gospodu.

Kod Mojsija:

Prao je haljine svoje u vinu ogrtač svoj u soku od grožđa (Postanje 49:11).

I ovo se kaže za Gospoda. Vino i sok od grožđa označavaju Božansku istinu. Zato što Gospodove haljine označavaju Božansku istinu, stoga isto tako

Oni koji doticahu haljinu njegovu, ozdravili bi (vidi Mat. 9:20, 21; Marko 5:27, 28, 30; 6:56; Luka 8:44).

Kod Isaije:

Ko je ovo što ide od Edoma, od Osora, u crvenijem haljinama, krasno odjeven, koračajući u veličini slave svoje? Ja sam, koji govori pravdu. Zašto ti je crveno odijelo i haljine ti kao u onoga koji gazi u kaci? Gazih sam u kaci, i krv njihova poprska haljine i iskalja odijelo moje (63:1-3).

I ove se stvari kažu o Gospodu. Haljinama ovde označava se Reč, koja je, kao što je rečeno, Božanska istina od Gospoda na zemlji i u nebesima; nasilje koje se nanosi Božanskoj istini, ili Reči, od onih koji sačinjavaju crkvu, opisuje se Gospodovim haljinama koje su crvene kao haljine u onoga koji gazi u kaci, i pobedom kojom je proprskana Njegova haljina, i Njegovim odelom iskaljanim. Ponovo u Apokalipsi, kaže se,

Onaj koji je jahao na bijelom konju, bio je obučen u haljine umočene u krv, i njegovo je ime bilo Reč Božija (19:13).

Ovde se kaže da Onaj, koji je jahao na belom konju, da se nazivao Reč Božija; i da je ovaj isti Gospod, očito je, jer neposredno sledi, o Njemu,

I ima na haljini i na stegnu ime napisano: car nad carevima, i gospodar nad gospodarma (19:16).

Stoga je Reč u slovu označena haljinom zamočenom u krv, jer joj je učinjeno nasilje, ali ne Reči u duhvnom smislu: ovoj se ne može učiniti nasilje, jer ništa o njoj nisu znali / o Reči u duhovnm smislu/. Da je nasilje učinjeno prema Reči u doslovnom smislu a ne Reči u duhovnom smislu, označeno je i vojnicima koji su podelili Gospodove haljine, ali ne i dolamu, o čemu je napisano kod Jovana:

I vojnici uzeše njegove haljine, i učinište četiri dijela, svakome vojniku po dijel, i dolamu; a dolama ne bješe sašivena nego izatkana sva s vrha do dna. Onda rekoše među sobom: da je ne deremo, nego da bacimo kocku za nju kome će pripasti. I razdijeliše haljine moje među sobm, i za dolamu moju baciše kocku. Vojnici dakle tako učiniše (19:23, 24).

I kod Davida:

Podijeliše haljine moje, a za dolamu baciše kocku (Pslam 22:18)

Gospodovim haljinama, koje su podelili, označena je Reč u doslovnom smislu; dolamom njegovom Reč u duhovnom smislu; vojnicima se označavaju oni koji pripadaju crkvi koja se bori za Božansku istinu; a otuda se kaže, Vojnici dakle tako učiniše.

(Da dolama označava Božansku istinu, ili Reč, u duhovnom smislu, može se videti, Nebeske Tajne 9826, 9942; da vojnici označavaju one koji pripadaju crkvi, i koji idu u rat za Božansku istinu, može se videti gore, br. 64, na kraju, gde su ove stvari potpunije objašnjene.) Treba znati da pojedinosti koje iznose Jevanđelisti o Gospodovoj patnji, sadrže i označavaju kako je crkva, koja je tada bila u Jevrejima, postupala sa Božanskom istinom, stoga sa Reči, jer je ova bila Božanska istina kod njih, i Gospod je bio Reč, jer je On bio Božanska istina (vidi Jovan 1:1, 2, 14); ali šta ove pojedinosti sadrže i označavaju, može se znati samo iz unutrašnjeg smisla. Na ovome mestu objašnjava se samo ono što je označeno Gospodovim haljinama, jer se ovde govori o značenju haljina, naime, da one označavaju istine, a kada se govori o Gospodu, Božansku istinu. Slično su stvari označene Aronovim haljinama I haljinama njegovih sinova, jer su oni predstavljali Gospoda kao Božansko dobro, a njihove haljine Gospoda kao Božansku istinu. (Ali se ove stvari mogu videti objašnjene i pokazane u Nebeskim Tajnama; kao to da je Aron predstavljao Gospoda kao Božansko dobro, br. 9806, 9946, 10017; isto tako šta je svaka haljina označavala, kao oplećak, i efod, i ogrtač, i ogrtač šareni, mitra i pojas, br. 9814, 9823-9828, I slijedeći brojevi.)