9995. I od brašna pšeničnoga umesi ih. Da ovo označava istinu koja je od Božanskog Dobra, od kojega su ove stvari, vidi se iz značenja beloga brašna, koje označava istinu, o kojoj ćemo uskoro govoriti; i iz značenja pšenice, koja označava dobro ljubavi, vidi br. 3941, tako označava u najvišem smislu Božansko Dobro; i iz značenja umesiti, što znači da su ta nebeska dobra, označena presnim hlebom, kolačima i pogačama, od te istine. Slučaj u pogledu ovoga je kao što sledi: - sve istine i sva dobra u nebesima, su od Božanske Istine koja proizilazi od Božanskog Dobra Gospodovog; ova se Božanska Istina, koju primaju anđeli nebeskoga carstva, naziva nebeskim dobrom, ali je primaju u duhovnom carstvu anđeli koji su tamo, pa se naziva duhovno dobro; jer iako se Božanska Istina koja proizilazi od Božanskog Dobra naziva istinom, ona je ipak dobro. Naziva se istinom jer je u nebesima, i anđeli je vide kao svetlost; jer tamo je svetlost Božanska istina; ali toplina u toj svetlosti, koja je dobro ljubavi, daje joj karakter dobra. Slično je i sa čovekom; istina vere, kada proizlazi od dobra ljubavi prema bližnjem, a što se dešava kada se čovek nanovo rađa, tada se pokazuje kao dobro, i naziva se duhovnim dobrom, jer je biće (esse) istine dobro, i istina je forma dobra. Stoga je jasno zašto čovek ne može da jasno razlikuje mišljenje od htenja; jer kad god on nešto hoće, on kaže da to misli, iako je to različito kao istina i dobro, jer je biće istine dobro, i forma dobra je istina, kao što je pre rečeno.

Pošto je čoveku tako teško da razlikuje između tih dveju stvari, on ne zna da je biće njegovog života dobro, a ne istina, osim onoliko kojiko postoji od dobra. Dobro pripada volji, a volja je ono što čovek voli, stoga istina ne postaje biće čovekovog života sve dok je on ne voli, a kada je voli, on je izvršava; dok istina pripada razumu, čija je funkcija da misli o tome, i kada čovek misli o istini, on tada o njoj razgovara. Osim toga, može se razumeti istina i o njoj misliti iako se ona neće i ne izvršava, ali ako se neće, ona se ne usvaja u čovekov život, jer nema u sebi biće njegovog života; zato što čovek ovo ne zna, on pripisuje veri sposobnost da se sam spase, a skoro ništa ljubavi prema bližnjem, iako vera ima svoje biće od života ljubavi prema bližnjem, kao što istina ima od dobra.

Osm toga, svo dobro kod čoveka oblikovano je pomoću istine; jer dobro se uliva od Gospoda unutrašnjim putem, dok istina ulazi spoljašnjim putem. Oni se sjedinjavaju kao brak u unutrašnjem čoveku, ali na jedan način kod duhovnoga čoveka ili anđela, a na drugi način kod nebeskoga čoveka ili anđela.

Kod duhovnog čoveka ili anđela do braka dolazi u intelektualnom delu, dok kod nebeskog čovek li anđela u voljnm delu. Istina ulazi spolja preko slušanja i vida u razum; dok se dobro uliva od Gospoda iznutra preko najdubljeg u volju. Vidi što je pokazano o ovome predmetu u odlomcima navedenim u br. 9596. Iz svega ovoga se vidi da nebeska dobra, označena presnim hlebom, kolačima i pogačama postoje uz pomoć Božanske Istine koja proizlazi od Gospodovog Božanskog Dobra, i to je označeno sa, od brašna pšeničnoga umesi ih.

Pošto je takav slučaj, svi darovi u hrani, koji su pripremljeni na razne načine, bili su od beloga brašna izmešanog s uljem (vidi Levitska 2:1 do kraja; 6:13-16. (Brojevi 7:13 i sledeći stihovi; 15:2-15; 28:11-15).

Da belo brašno, kao i brašno, označavaju istinu od dobra, jasno je iz sledećih odlomaka, Jeđaše belo brašno i med i ulje, i bijaše vrlo lepa (Jezikilj ?). Ovo se kaže za Jerusalim, koji ovde označava Drevnu Crkvu. Belo brašno označava istinu od dobra one crkve, med njeno uživanje, ulje dobro ljubavi, a jedenje označava usvajanja; stoga se i kaže, bejaše vrlo lepa, jer duhovna lepota potiče od istina i dobara, A kod Osije,

Stabljike neće imati, klica neće dati brašna, a da bi i dala, proždreće ga tuđinci Osija 8:7. Ovde stabljika žita označava istinu vere koja potiče od dobra kada se ono prima, 9164; klica još nije hrana , označava jalovost jer nema ploda od dobra; tuđinci koji proždiru označavaju obmane od zla koje će uništiti. A u prvoj Knjizi o carevima, jedna žena iz Sidona u Sarepti reče Jelisiju, da nema ništa drugo čime bi umesila pogaču osim pregršt brašna i malo ulja u krčagu, a Jelisije joj reče da mu umesi pogaču, i reče još da dok njemu pravi pogaču, neće joj nestati ni brašna ni ulja; i tako se i dogodilo 1. Kraljevima 17:12-15. Ovde se brašnom označava istina Crkve, a uljem njeno dobro; jer žena u Sarepti predstavlja Crkvu koja poseduje znanje istine i dobra, a Jelisije predstavlja Gospoda kao Reč. Stoga je jasno na šta se odnosi ovo čudo, jer sva čuda zabeležena u Reči govore o stvarima koje se odnose na Crkvu, br. 7337, 8364, 9086. Stoga je jasno šta je označeno sa pregršt brašna koje se ne će potrošiti, i krčagom ulja koje neće nedostajati, pod uslovom da žena prvo napravi malu pogaču za Jelisija, a posle za svoga sina. Ova žena označava Crkvu, vidi br. 252, 253. Da Sidon označava poznavanja istine i dobra, vidi br. 1201; da Jelisije označava Gospoda kao Reč, br. 2762, 5247.

A kod Isaije,

Kćeri Vavilonska, uzmi žrvnje, i melji brašno (Isaija 47:2. ; gde kći Vavilonska označava one u Crkvi koji su izvana sveti, ali iznutra profani . Mleti brašno označava odabirati one stvari iz doslovnog smisla Reči, koje potvrđuju zla ljubavi prema sebi, i ljubavi prema svetu; ova su zla profana; mleti označava odabirati, kao što je gore rečeno; a isto tako i objašnjavati takve stvari koje su u skladu s tim ljubavima; a brašno označava istinu koja služi, vidi br. 4335. Šta je označeno mlevenjem i onim što je samleveno, vidi se kod Jeremije,

Knezove vješaju svojim rukama, ne poštuju lica staračkoga.

Mladiće uzimaju pod žrvnje [da melju] (Plač 5:12, 13). I kod Mojsija,

Mojsije uze tele koje bijahu načinili, i spali ga ognjem, i zdrobi ga u prah, i prosu ga po vodi, i zapoji sinove Izrailjeve (Izlazak 32:20; Zak. Ponovljeni 9:21). I kod Mateja, tada će biti dva na njivi; jedan će se uzeti, a drugi će se ostaviti. Dvije će mleti na žrvnjevima; jedna će se uzeti a druga ostaviti Mateju 24:40, 41). Stoga se vidi šta je u dobrom smislu označeno mlevenjem istine iz Reči, to jest, tako ih objašnjavati da služe dobru, a u lošem smislu da služe zlu, vidi br. 7780; iz toga se vidi i značenje onoga što je samleveno, pa stoga i značenje pogače i beloga brašna.

2762. Jedino poreklo ovoga značenja konja, da on označava Intelektualno, je od reprezentacije u drugom životu. U svetu duhova često se vide konji, raznih vrsta, i oni koji na njima jašu; i svaki put kada se pojave, oni označavaju Intelektualno. Ovakvih reprezentacija ima uvek među duhovima. Zbog ove reprezentacije konja, koji označava Intelektualno, kad god se u Reči pomenu konji, duhovi i anđeli koji su kod čoveka (koji čita Reč?), odmah znaju da se tu radi o Intelektualnom. Otuda i to, da se pokazuju konji, koji blistaju kao vatra, nekim duhovima koji dolaze odnekle drugo na zemljinoj kugli, kada se, pošto se napoje inteligencijom i mudrošću, podižu iz sveta duhova u nebo; i ja sam ih video (takve konje) kada su (ovakvi duhovi) bili podignuti. Otuda mi je bilo jasno što je označeno ognjenim kolima i ognjenim konjima koje je ugledao Elizej, onda kada je Ilija u vihoru bio podignut u nebo; isto tako šta je označeno rečima: Oče moj, oče moj, kola Izraelova i njihovi konji! (2 o Carevima 2:11, 12); da je Elizejem i Ilijom bio pretstavljen Gospod, biće, po Božanskoj milosti Gospodovoj, pokazano na drugome mestu, gde je nauk ljubavi i milosrđa iz Reči označen ognjenim kolima, a nauk vere koji sledi, ognjenim konjima; nauk vere je isto što i razumevanje Reči u njenom unutrašnjem značenju, ili unutrašnji smisao. Da se kola i konji pokazuju u nebima među duhovima i anđelima, može da dalje videti iz toga što su ih i proroci videli, kao Zaharija (1:8-10 6:1-7), i drugi; kao i Elizejev momak, o kojemu je napisano u knjizi o Carevima: I pomoli se Elizej govoreći. Gospode, otvori mu oči da vidi. I Gospod otvori oči momku, te vidje a to gora puna konja i kola ognjenijeh oko Elizeja (2 o Carevima 6:17).

Da kažemo još jednom, u svetu duhova, kola i konji se neprestano pojavljju, iz razloga što se kolima i konjima pretstavljaju one stvari koje pripadaju inteligenciji i mudrosti.

Oni koji ustanu posle smrti, kad ulaze u drugi život, vide kao reprezentaciju mladića koji jaše konja, a onda kako silazi (s konja), a time se označava da će ovi biti poučeni u znanjima o dobru i o istini, pre nego li dođu u nebo: vidi u Prvom Delu, br. 187, 188. Da kola i konji imaju ovo značenje, bilo je vrlo poznato u Drevnoj Crkvi, što se vidi iz knjige o Jobu (Jovu), koja je knjiga iz Drevne Crkve, u kojoj su ove reči: jer mu Bog nije dao mudrosti niti mu je udijelio razuma (inteligencije). Kad se podigne u vis, smije se konju i konjiku Jov 39:17-19, 20, 21). Značenje konja, da to stoji za inteligenciju (razum), Drevna Crkva je prenela mudrim (ljudima) svuda okolo, sve do Grčke. Otuda su (Grci) kada su opisivali sunce, kojim je označena ljubav (vidi br. 2441, 2495), oni su u njega ( u sunce) postavljali njihovog boga mudrosti i intelgencije, pa su mu dali kola i četiri vatrena konja; a kada su opisivali boga mora, pošto se morem označava znanje uopšte (vidi br. 28, 21, 20), i njemu su dali konje. Isto tako, kad su opisivali rođenje nauka (znanja) iz Intelektualnog, zamišljali su letećeg konja koji svojim kopitom otvara izvor, gde su bile device koje su bile znanja (nauke). A to je bilo označeno i Trojanskim konjem, koji je bio lukavo smišljen da se pomoću njega sruše zidovi. U naše dane, kada se opisuje Intelektualno, a prema običaju primljenom od Drevnih, ono (Intelektualno), opisuje se konjem koji leti ili Pagazom, a učenje izvorom; ali malo ko zna da se konjem u mističnom smislu označava razumevanje, a izvorom istina; još je manje poznato da su ova značenja preneta od Drevne crkve Neznabošcima (Narodima).