6437. I nad tjemonom odvojenoga (Nazireja) između braće svoje. Da ovo označava u pogledu spoljašnjeg, vidi se iz značenja nad tjemenom (nad glavom) Nazireja, što su spoljašnje stvari (o kojima ubrzo); i iz reprezentacije sinova Izrailjevih, koji su ovde njegove braća, što su duhovne istine u Prirodnom (vidi br. 5414, 5951), što je relativno spoljašnje. Jer je čovek duhovne crkve u dobru od istine, a ovo je dobro unutrašnje, jer je u unutrašnjem Prirodnom. Da Nazirej označava spoljašnje stvari je zato što su Nazireji pretstavljali Gospoda kao Božansko Prirodno, koje je spoljašnje Božansko Ljudsko. Da je to ono što su oni pretstavljali, jasno je iz toga što je Nazirejstvo označeno kosom i da je njihova svetost bila u kosi, a što je bilo radi reprezentacije koja je već pomenuta; jer kosa pretstavlja i označava ono što je prirodno (br. 3301, 5569-5573). To se vidi i po onima koji su davali zavet Nezirejstva, kojima je bio zabranjeno da seku kosu (Brojevi 6:5); a kad završe dane svog Nazirejstva, trebalo je da otkinu kosu sa glave na vratima svoga šatora, i da prinesu kosu kao žrtvu mirnu (Brojevi 6:13, 18). To se dalje vidi po Samsonu koji je bio Nazirej, a čija je snaga bila u kosi (Sudije 13:3, 5; vidi br. 3301). Otuda je napisano kod Jeremije: Ostrizi kosu svoju i baci je, i zaridaj iza glasa na visokome mjestu, jer odbaci Jehova rod koji ga razgnjevi Jeremija 7:29. Iz ovih se odlomaka vidi da se tjemenom glave Nazireja označavaju spoljašnje stvari, jer je Nazirejeva kosa na temenu glave. Ovo je tajna Nazirejstva u Reči.

5951. Stih 21. I sinovi Izrailjevi učiniše tako. Da ovo označava efekat od duhovnih istina u Prirodnom, vidi se iz značenja učiniše, što je efekat; i iz reprezentacije sinova Izrailjevih, što su duhovne istine u Prirodnom (vidi br. 5414, 5879). Šta su duhovne istine u Prirodnom, mora se reći. Istine vere izvan čoveka , duha, ili anđela, nisu istine vere, jer još nisu bile primenjene na nekome i tako postale to (istine vere). Ali kada se primene na čoveka, duha, ili anđela, onda postaju istine vere, ali s razlikama prema stanju života svakoga (ko ih primenjuje).

Kod onih koji se njima uče po prvi put, one su spoljašnja-znanja. Kasnije, ako ih ove osobe poštuju predano (pobožno), one napreduju, i postaju istine crkve, a kada one na njih utiču i kada žive po njima, tada postaju duhovne istine; jer ih tada dobro ljubavi i milosrđa, koje dolazi iz duhovnog sveta, ispunjava i daje život; jer osećati ih i živeti po njima, to je od ovoga dobra. Kvalitet istina, koje se nazivaju istinama vere, kod onih koji po njima žive i kod onih koji po njima ne žive, bio mi je pokazan.

Kod onih koji ne žive po njima, one izgledaju kao beli končići (vlakna); a kod onih koji imaju ove istine ali nemaju dobra, one izgledaju krhke (lomljive); dok kod onih koji žive po njima, izgledaju kao tkiva u mozgu ispunjena duhom i meka. Ove poslednje su žive, a prethodne nisu. Iz ovoga se može videti da su istine vere onakve kakvo je stanje života onih kod koji su. Istine koje su pretstavljene Jakovljevim sinovima još nisu duhovne istine, jer još nisu postale život. Dok su istine koje su pretstavljene Izrailjevim sinovima, duhovne, jer su postale deo života kada su se ispunile dobrom ljubavi i milosrđa. Ovde se misli na ove poslednje, jer je predmet o kome se govori uvođenje u povezanost istina u Prirodnom (koje su Jakovljevi sinovi) s unutrašnjim dobrom (koje je Josip), preko posrednog (koje je Benjamin), kao i preko duhovnog dobra (koje je Izrailj).