10625.

8. A Mojsije brže savi glavu do zemlje, i pokloni se. Da ovo označava primanje u to vreme od influksa u spoljašnje, i bogoštovanje od poniznosti, vidi se iz značenja brže , što označava osećanje, a tako isto i primanje od strane čoveka ; i iz reprezentacije Mojsija, koji označava spoljašnje u Crkvi, u bogoštovanju, i u Reči, koje prima unutrašnje, vidi br. 10607, 10614; i iz značenja sagnuti glavu, što označava spoljašnju poniznost, vidi br. 5682, 7068; i iz značenja pokloniti se , što je bogoštovanje.

10614.

5. . A Jehova siđe u oblaku, i stade onde s njim. Da ovo označava spoljašnje u Reči, gde je Božansko, vidi se iz značenja oblaka, što označava smisao slova Reči, stoga njeno spoljašnje; vidi predgovor Postanju XVIII, i br. 4060, 4391, 5922, 6343, 8430, 10574; iz značenja stajati tamo s Mojsijem, kad se kaže o Jehovi, što označava Božansko u tome. Jehova se pojavio Mojsiju u oblaku, jer Mojsije, u ovome poglavlju, predstavlja spoljašnje u Reči, koje prima unutrašnje, vidi gore, br. 10607; jer se Gospod pojavljuje svakome u skladu s njegovim kvalitetom, br. 6832, 8814, 8819, 9434, 10551. Ovde će se ukratko reći šta je priroda spoljašnje oje prima unutrašnje, a šta je priroda spoljašnjeg koje ne prima unutrašnje. U Reči postoje tri smisla, spoljašnji, unutrašnji, i najdublji. Reč u spoljašnjem smislu je onakva kakva izgleda u slovu. Ovaj je smisao prirodan, jer je prilagođen razumevanje ljudi; jer ljudi misle prirodno. Ali, Reč u unutrašnjem smislu je duhovna; i ovaj je smisao prilagođen razumevanju anđela u Gospodovom duhovnom carstvu; jer ovi anđeli misle duhovno; ali Reč u najdubljem smislu je nebeska, pošto je ovaj smisao prilagođen opažanju anđela u Gospodovom nebeskm carstvu; jer je misao anđela u tome carstvu nad-duhovna. Zato što je Reč takve prirode, sledi da je jedan smisao u drugome sličnim redom; najdublji u unutrašnjem, a unutrašnji u spoljašnjem; stoga postoji povezanost svih stvari, i influks u skladu s povezanošću, i postojanje jedne stvari iz druge. Iz ovoga se vidi da su unutrašnje stvari u svom redu u onome što je spoljašnje, kao što je ono što je priorno u onome što je posteriorno, kao što je cilj u uzroku i uzrok u ishodu ; ili kao što je kod čoveka volja u misli, i misao u govoru. Stoga kada je čovek takvoga karaktera da u spoljašnjem u Reči, u Crkvi, i u bogoštovanju opaža nešto sveto unutar sebe, tada postoji u njemu jedno spoljašnje koje je u unutrašnjem; jer to što je sveto, to je iz unutrašnjeg, jer je iz neba. To je spoljašnje koje je predstavljeno Mojsijem. Ali, kada je čovek takvoga karaktera da u spoljašnjem u Reči, u Crkvi, i u bogoštovanju ne opaža sveto unutrašnje, tada je u spoljašnjem odvojeno od unutrašnjeg. U ovome spoljašnjem bila je Izrailjska nacija; vidi br. 10306).