9824. I oplećak (efod). Da ovo označava Božansku istinu u ovome carstvu u spoljašnjoj formi u kojoj se završavaju unutrašnje stvari, vidi se iz značenja oplećka (efoda), što je Božanska istina u spoljašnjoj formi. Razlog da se ova označava efodom, je to što su Aronovim svetim haljinama bile pretstavljene Božanske istine u duhovnom carstvu u njihovom redu (vidi gore, br. 9522); a efod je bio najviše spoljašnje od tri haljine; jer su Aronove haljine za njegovu svećeničku službu bile efod, košulja, i izatkani ogrtač (tunika). Da ono što je najviše spoljašnje ne samo da sadrži unutrašnje stvari, nego unutrašnje stvari se i završavaju u tome. Ovo je slučaj u ljudskom telu, pa stoga i u nebima, kojima stvari u ljudskom telu korspondiraju. Slučaj je sličan s istinama i dobrima, jer ovi sačinjavaju neba.

[2] Pošto je efod (oplećak) pretstavljao najviše spoljašnje Gospodovog duhovnog carstva, to je bio svetiji od ostalih haljina, i na njemu je bio naprsnik, u kome su bili Urim i Tumim, preko kojih je Božasko davalo odovore. Da je ono što je najviše spoljašnje svetije od unutrašnjih stvari, je stoga što spoljašnje sadrži sve unutrašnje stvari u njihovom redu, u njihovoj formi i povezanosti, toliko da ako bi se spoljašnje uklonile, unutrašnje bi se rasule; jer unutrašnje se stvari ne samo završavaju u spoljašnjim, nego su one zajedno s njima u tome. Da je ovako, mogu znati oni koji znaju kakav je sljučaj sa stvarima koje slede jedna drugu i koje suistovremene; naime, da naporedne stvari, koje slede jedna drugu njihovim redom, dasu ipak zajedno u poslednjim stvarima. Uzmimo kao primer, cilj, uzrok, i efekat; cilj je prvo u redu, uzrok je drugo, a efekat je treće u poslednjem; tako isto, one se kreću naporedno. Pa ipak urok se pretstavlja u isto vreme u efektu, što je poslednje, a cilj je tako pretstavljen u uzroku. Sledstveno, efekat je završetak, u čemu su unutrašnje ili prethodne stvari sakupljene zajedno i tako su se čuvaju.

[3] Slučaj je sličan u čoveku, s voljom, mišlju, i delom. Hteti dolazi prvo, misliti drugo, a činiti je poslednje, a to je isto tako i efekat u kojemu je prvo (priorno) ili unutrašnje stvari istovremeno u redu. jJer koliko delo sadrži u sebi ono što čovek misli, i ono što hoće, toliko se unutrašnje stvari drže skupa u u svojoj formi i svojoj povezanosti. Zbog toga se kaže u Reči da će se čoveku suditi po njegovim delima, ili u skladu s njegovim delima, što znači da će mu se suditi u skladus njegovim mislima i volji, jer ove su u njegovim delima kao što je duša u njegovom telu. Pošto su tada unutrašnje stvari pretstavljene istovremenu u poslednjim, to sledi da, kao što je rečeno, ako je red savršen, poslednje se smatr iše svetim nego unutrašnje stvari, jer je u ovima potpuna svetost unutrašnjih stvari.

[4] Pošto su unutrašnje stvari zajedno u poslednjim (kao na primer, kao što je rečeno malopre, čovekova misao i volja su zajedno u njegovim delima ili postupcima; ili u pogledu duhovnih stvari, njegova vera i ljubav su tako), stoga je Jovan bio više voljen od Gospoda nego drugi učenici, i ležao je na njegovim grudima (Jovan 13:23, 21; 20, 22), zato što je ovaj učenik pretstavljao dela ljubavi prema bližnjem. (Vidi predovor Postanju 18, 22, a isto tako i br. 3934. Iz ovoga se isto tako vidi zašto je spoljašnje ili posledje u savršenijem redu sveto nego unutrašnje stvari viđene pojedinačno; jer kada je Gospod u poslednjem, on je u isto vreme u svim stvarima, a kada je u ovome, unutrašnje se stvari drže zajedno u svom redu, povezanosti, i formi; i tako su pod nadzorom i upravljanjem po njegovoj volji. Ovo je tajna na koju se misli u br. 9360, koji broj pogledaj.

[5] Ovo je stoga razlog što se efod (naprsnik), pošto je bio reprezentativ poslednjeg u Gospodovom duhovnom carstvu, smatrao svetijim od ostalih haljina svećeničkih. Stoga je efod bio glavna svećenčka odeća, i bio je načinjen od zlatnih konacaposred plavog, skrleta, i tankog platna izvezenog (Izlazak 39:3); dok su ostali svećenici imali efod samo od lananenog platna (2:18; 22:18). Zboga ovoga je efod pretstavljao odeću svećenika, i za njega se govorilo da nosi (da se oblači) u efod, čime je bilo označeno da je svećenik (2:18; 14:3). Iz istoga razloga oplećak je bio pričvršćen za efod, a odgovori su davani preko Urima i Tumima, iz razloga što je ova odeća bila pretstava poslednjeg u Gospodovom duhovnom carstvu; a Božanski odgovori su se pokazivali u poslednjem, jer su prolazili preko svih unutrašnjih stvari uzastopno, ili bili su diktirani, jer su se tu završevali. Da su se odgovori davali onda kad je svećenik bio odeven, vidi iz 1 Samuilova 23:6-13; 30:7-8; a tako isto i kod Osije (Ozeja): jer će dugo sinovi Izrailjevi sjedjeti bez cara i bez kneza i bez žrtve i bez stupa i bez oplećka i bez likova (terafima) (Osija 3:4); gde terafimi (likovi) označava Božanske odgovore, jer su se nekad odgovori davali preko ovih (Zah. 10:2). (prim. prev. vidi terafimi u nekoj Enciklopediji). Osim toga, u izvornom jeziku efod reč dolazi od zatvoriti sve unutrašnje stvari, što se vidi z značenja reči u Izlasku 29:5; i Levitikusu 8:7).

3934. Stih 11. A Lija reče: dođe četa. Da ovo označava, u najvišm smislu, svemoć i sveznanje; u unutrašnjem smislu, dobro vere; a u spoljašnjem smislu, dela, vidi se iz značenja koje ovde ima četa. Da četa u najvišem smislu označava svemoć i sveznanje, je stoga što je četa ovde mnoštvo, a kada se mnoštvo odnosi na Gospodovo Božansko, ono označava beskrajno mnoštvo, a to je ništa drugo nego svemoć i sveznanje. A svemoć se odnosi na količinu kojom se određuje mnoštvo. Sveznanje se odnosi i na beskrajno dobro, ili što je isto, na Božansku ljubav, a stoga i na Božansku volju; dok se sveznanje odnosi na beskonačnu istinu, ili što je isto, na Božansku inteligenciju. Da je, u unutrašnjem smislu, četa dobro vere, to je po korespondenciji; jer Gospodovoj Božanskoj svemoći korespondira dobro ljubavi ka bližnjem: a Njegovom SEKCIJA 2 sveznanju korespondira istina vere. Da četa, u spoljašnjem smislu, označava dela, to je stoga što što ova (dela orespondiraju dobru vere; to jest, dobro vere stvara dela, jer dobro vere nije moguće bez dela, kao što ni misliti dobro i hteti dobro nije moguće bez činjenja dobra. Prvo je unutrašnje, a drugo je korespondirajuće spoljašnje. Šta više, u pogledu dela, ako ona nisu u skladu s dobrom vere, ona nisu ni dela ljbavi ka bližnjem ni dela vere; jer ona ne dolaze od njihovog unutrašnjeg, nego su mrtva dela, u kojma nema ni dobra ni vere; ali kada su u skladu (kada korespondiraju), ona su tada dela bilo ljubavi ka bližnjemu bilo vere. Dela ljubavi ka bližnjemu su ona koja proizilaze iz ljubavi ka bližnjemu kao iz njihove duše, dok su dela vere ona koja proističu iz vere. Dela ljubavi ka bližnjemu postoje kod preporođenoga čoveka; a dela vere kod onoga koji još nije preporođen, ali se preporađa; to je isti slučaj kao i s osećanjima dobra i istine; jer preporođeni čovek čini dobro iz osećanja za dobro, znači iz htenja dobra; dok čovek koji se preporađa čini dobro iz osećanja istine, stoga iz poznavanja dobra. Priroda razlike je više puta bila pokazana. Iz ovoga se SEKCIJA 3 jasno vidi šta su dela. Pored toga, u pogledu dela, dobro vere može se uporediti sa čovekovom voljom i mišlju koja se pokazuje na licu, za šta se dobro zna da je slika njegovog uma, to jeste, slika njegove volje i misli koja potiče od volje. Ako se volja i misao ne pokazuju na licu kao u svojoj slici, ono što se tamo vidi nije volja i misao, nego licemerje ili prevara; jer tada čovek pokazuje lice koje se razlikuje od onoga što on hoće i misli. Slučaj je isti sa svakim pokretom tela u odnosu na ono što je unutrašnje a koje pripada misli i volji. Čovekovo unutrašnje živi u njegovom spoljašnjem kroz delo ili delovanje. Ako se delo ili delovanje ne slaže s njegovim unutrašnjim (čovekom), to dokazuje da njegovo unutrašnje ne stvara to delo, nego nešto pretvorno, kao kod licemerstva i obmane. I iz ovoga se vidi šta su dela; iz ovoga sledi da onaj ko ispoveda veru, a još više onaj ko ispoveda dobro vere, a odriče dela, a još više onaj koji ih odbacuje, taj je lišen vere, a još više je SEKCIJA 4 lišen i ljubavi ka bližnjemu. Pošto je takva priroda dela ljubavi ka bližnjemu, i pošto čovek nije nikad u ljubavi ka bližnjemu i u veri ako nije u delima, stoga se dela tako često pominju u Reči; što se vidi iz ovih odlomaka: Oči su tvoje otvorene na sve putove ljudske da daš svakome prema putovima njegovijem i prema plodu djela njegovijeh (Jer. 32:19).

Kod istoga: Popravite djela vaša i ne idite za drugim bogovima Jeremija 35:15).

Kod istoga: Tada ću im platiti po djelima njihovijem i po onome što u činile ruke njihove Jeremija 25:14).

Kod Osije: Pohodiću ga po putovim jegovijem, i dati mu po djelma njegovijem Osija 4:9).

Kod Miheja: A zemlja će biti pusta sa stanovnika svojih, za plod djela njihovijeh Mihej 7:13).

Kod Zaharije: Ovako veli Jehova nad vojskama: vratite se sa zlijeh putova svojijeh i od zlijeh djela svojijeh. Ali Jehova nad vojskama bješe namislio da učiniti nama prema putovima našim i po djelima našim, tako nam učini Zaharija 1:4, 6).

Kod Jovana: Blago mrtvima koji umiru u Gospodu od sad. Da, govori Duh, da počinu od trudova svojijeh, jer djela njihova idu za njima (Otkr. 14:13). SEKCIJA 5 Kod istoga: I vidjeh mrtvace male i velike gdje stoje pred Bogom, i knjige se otvoriše; i druga se knjiga otvori, koja je knjiga života; i sud primiše mrtvaci kao što je napisano u knjigama, po djelima svojim. I more dade svoje mrtvace; i smrt i pakao dadoše svoje mrtvace; i sud primiše po djelima svojima Otkrivenju 20:12, 13).

Opet: I evo ću doći skoro, i plata moja sa mnom, da dam svakome po djelima njegovijem Otkrivenju 22:12).

Kod Jovana Jevanđeliste: A sud je ovaj što vidjelo dođe na svijet, i ljudma omilje većma tama nego li vidjelo; jer njihova djela bijahu zla. Jer svaki koji zlo čini mrzi na vidjelo i ne ide k vidjelu da ne po karaju djela njegovijeh, jer su zla. A ko istinu čini (ostvaruje) ide k vidjelu, da se vide djela njegova, jer su u Bogu učinjena Jovan 3:19-21).

Kod istoga: Ne može svijet mrzeti na vas; a na mene mrzi, jer ja svjedočim za nj da su djela njegova zla Jovan 7:7).

Opet: Kad biste vi bili sinovi Abrahamovi, činili biste djela Abrahamova. Vi činite djela oca svojega Jovan 8:39, 41).

Opet: Kad ovo znate, blago vama kad ga izvršujete Jovan 13:17).

Kod Mateje: SEKCIJA 6 Tako da se svijetli vidjelo vaše pred ljudima, da vide vaša dobra djela. A ko izvrši i nauči, taj će se veliki nazvati u carstvu nebeskome Mateju 5:16, 19).

Kod istoga: Neće svaki koji Mi govori, Gospode, Gospode! Ući u carstvo nebesko; no koji čini po volji oca Mojega koji je na nebesima. Mnogi će reći meni u onaj dan: Gospode! Gospode! Nijesmo li u ime Tvoje prorokovali, i Tvojijem imenom đavole izgonili, i Tvojijem imenom čudesa mnoga tvorili? Tada ću im ja reći: nikad vas nijesam znao; idite od Mene koji činite bezakonje Mateju 7:21-23).

Kod Luke: Gospodar kuće če odgovarajući reći vam: ne poznajem vas otkuda ste. Tada ćete stati govoriti: mi jedosmo pred Tobom i pismo. I po ulicama našijem učio si. A On će reći: ne poznajem vas otkuda ste; odstupite od Mene svi koji nepravdu činite Luka 13:25-27. Svaki dakle koji sluša moje riječi i izvršuje ih, kazaću da je kao mudar čovjek koji sazida kuću svoju na kamenu. A svako koji sluša riječi moje a ne izvršuje ih, on će biti kao čovjek koji sazida kuću svoju na pijesku Mateju 7:24, 26).

Kod istoga: Jer će doći Sin čovječiji u slavi oca svojega s anđelim vojim, i tada će vratiti svima po djelima njegovijem Mateju 16:27. SEKCIJA 7 Iz ovih odlomaka jasno je da su djela ta koja spasavaju čoveka, i koja ga osuđuju; a to znači da dobra dela spasavaju, a zla djela osuđuju; jer čovekova volja je u njgovim delima. Onaj koji hoće dobro, čini dobro; a onaj koji ne čini dobro, ma koliko govorio da hoće dobro, on ga ipak neće kad ga ne čini. To je kao da bi rekao, Ja to hoću, ali ja to neću. A pošto je sama volja u delima, a ljubav ka bližnjemu pripada volji, a vera ljubavi ka bližnjemu, to je jasno šta je od volje, ili od ljubavi ka bližnjem i veri, u čoveku, kada on ne čini dobra dela; a osobito kada čini SEKCIJA 8 ono što je suprotno, ili zla dela. Pored toga, neka se zna da Gospodovo carstvo počinje u čoveku od života koji je usmeren ka delima, jer je on tada u početku preporoda; ali kada je jednom Gospodovo carstvo u čoveku, ono se završava u delima, i čovek je tada preporođen. Jer tada je njegov unutrašnji čovek unutar njegovog spoljašnjeg čoveka u saobraznosti s njim, a njegova dela pripadaju njegovom spoljašnjem čoveku, dok ljubav ka bližnjemu i vera pripadaju unutrašnjem čoveku; pa su na tak način njegova dela ljubav ka bližnjemu. Pošto se život unutrašnjeg čoveka tako pokzuje u delima spoljašnjeg čoveka, stoga Gospod govoreći o Poslednjem Sudu (Mat. 25:32-46), uzima u obzir samo dela, i kaže da oni koji su činili dobra dela, ulaze u život večni, a oni koji su činili zla dela, u prokletstvo. Iz ovoga što je rečeno jasno je šta je označeno onim što smo čitamo o Jovanu – da je ležao na grudima Isusovim, i da ga je Isus voleo više od ostalih (Jovan 13:23, 25; 21:20); jer su Jovanom predstavljena dobra dela (vidi predgovor dvadeset i drugom poglavlju Postanja). Šta su dela vere, koja se zbog sličnosti mogu nazvati njegovim plodovima; i šta su dela ljubavi ka bližnjemu, biće, po Božanskoj milosti Gospodovoj, izloženo potpunije na drugome mestu.