¹ Loquente Ephraim, horror invasit Israël ; et deliquit in Baal, et mortuus est.

² Et nunc addiderunt ad peccandum ; feceruntque sibi conflatile de argento suo quasi similitudinem idolorum : factura artificum totum est : his ipsi dicunt : Immolate homines, vitulos adorantes.

³ Idcirco erunt quasi nubes matutina, et sicut ros matutinus præteriens ; sicut pulvis turbine raptus ex area, et sicut fumus de fumario.

⁴ Ego autem Dominus Deus tuus, ex terra Ægypti ; et Deum absque me nescies, et salvator non est præter me.

⁵ Ego cognovi te in deserto, in terra solitudinis.

⁶ Juxta pascua sua adimpleti sunt et saturati sunt ; et levaverunt cor suum, et obliti sunt mei.

⁷ Et ego ero eis quasi leæna, sicut pardus in via Assyriorum.

⁸ Occurram eis quasi ursa raptis catulis, et dirumpam interiora jecoris eorum, et consumam eos ibi quasi leo : bestia agri scindet eos.

⁹ Perditio tua, Israël : tantummodo in me auxilium tuum.

¹⁰ Ubi est rex tuus ? maxime nunc salvet te in omnibus urbibus tuis ; et judices tui, de quibus dixisti : Da mihi regem et principes.

¹¹ Dabo tibi regem in furore meo, et auferam in indignatione mea.

¹² Colligata est iniquitas Ephraim ; absconditum peccatum ejus.

¹³ Dolores parturientis venient ei : ipse filius non sapiens : nunc enim non stabit in contritione filiorum.

¹⁴ De manu mortis liberabo eos ; de morte redimam eos. Ero mors tua, o mors ! morsus tuus ero, inferne ! consolatio abscondita est ab oculis meis.

¹⁵ Quia ipse inter fratres dividet : adducet urentem ventum Dominus de deserto ascendentem, et siccabit venas ejus, et desolabit fontem ejus : et ipse diripiet thesaurum omnis vasis desiderabilis.

¹⁰ Et locutus sum super prophetas, et ego visionem multiplicavi, et in manu prophetarum assimilatus sum.

¹ Tædet animam meam vitæ meæ ; dimittam adversum me eloquium meum, loquar in amaritudine animæ meæ.

² Dicam Deo : Noli me condemnare ; indica mihi cur me ita judices.

³ Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adjuves ?

⁴ Numquid oculi carnei tibi sunt ? aut sicut videt homo, et tu videbis ?

⁵ Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora,

⁶ ut quæras iniquitatem meam, et peccatum meum scruteris,

⁷ et scias quia nihil impium fecerim, cum sit nemo qui de manu tua possit eruere ?

⁸ Manus tuæ fecerunt me, et plasmaverunt me totum in circuitu ; et sic repente præcipitas me ?

⁹ Memento, quæso, quod sicut lutum feceris me, et in pulverem reduces me.

¹⁰ Nonne sicut lac mulsisti me, et sicut caseum me coagulasti ?

¹¹ Pelle et carnibus vestisti me ; ossibus et nervis compegisti me.

¹² Vitam et misericordiam tribuisti mihi, et visitatio tua custodivit spiritum meum.

¹³ Licet hæc celes in corde tuo, tamen scio quia universorum memineris.

¹⁴ Si peccavi, et ad horam pepercisti mihi, cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris ?

¹⁵ Et si impius fuero, væ mihi est ; et si justus, non levabo caput, saturatus afflictione et miseria.

¹⁶ Et propter superbiam quasi leænam capies me, reversusque mirabiliter me crucias.

¹⁷ Instauras testes tuos contra me, et multiplicas iram tuam adversum me, et pœnæ militant in me.

¹⁸ Quare de vulva eduxisti me ? qui utinam consumptus essem, ne oculus me videret !

¹⁹ Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum.

²⁰ Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi ? Dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum ;

²¹ antequam vadam, et non revertar, ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine :

²² terram miseriæ et tenebrarum, ubi umbra mortis et nullus ordo : sed sempiternus horror inhabitat.