¹ Loquente Ephraim, horror invasit Israël ; et deliquit in Baal, et mortuus est.

² Et nunc addiderunt ad peccandum ; feceruntque sibi conflatile de argento suo quasi similitudinem idolorum : factura artificum totum est : his ipsi dicunt : Immolate homines, vitulos adorantes.

³ Idcirco erunt quasi nubes matutina, et sicut ros matutinus præteriens ; sicut pulvis turbine raptus ex area, et sicut fumus de fumario.

⁴ Ego autem Dominus Deus tuus, ex terra Ægypti ; et Deum absque me nescies, et salvator non est præter me.

⁵ Ego cognovi te in deserto, in terra solitudinis.

⁶ Juxta pascua sua adimpleti sunt et saturati sunt ; et levaverunt cor suum, et obliti sunt mei.

⁷ Et ego ero eis quasi leæna, sicut pardus in via Assyriorum.

⁸ Occurram eis quasi ursa raptis catulis, et dirumpam interiora jecoris eorum, et consumam eos ibi quasi leo : bestia agri scindet eos.

⁹ Perditio tua, Israël : tantummodo in me auxilium tuum.

¹⁰ Ubi est rex tuus ? maxime nunc salvet te in omnibus urbibus tuis ; et judices tui, de quibus dixisti : Da mihi regem et principes.

¹¹ Dabo tibi regem in furore meo, et auferam in indignatione mea.

¹² Colligata est iniquitas Ephraim ; absconditum peccatum ejus.

¹³ Dolores parturientis venient ei : ipse filius non sapiens : nunc enim non stabit in contritione filiorum.

¹⁴ De manu mortis liberabo eos ; de morte redimam eos. Ero mors tua, o mors ! morsus tuus ero, inferne ! consolatio abscondita est ab oculis meis.

¹⁵ Quia ipse inter fratres dividet : adducet urentem ventum Dominus de deserto ascendentem, et siccabit venas ejus, et desolabit fontem ejus : et ipse diripiet thesaurum omnis vasis desiderabilis.

¹ Audite, cæli, quæ loquor : audiat terra verba oris mei.

² Concrescat ut pluvia doctrina mea, fluat ut ros eloquium meum, quasi imber super herbam, et quasi stillæ super gramina.

³ Quia nomen Domini invocabo : date magnificentiam Deo nostro.

⁴ Dei perfecta sunt opera, et omnes viæ ejus judicia : Deus fidelis, et absque ulla iniquitate, justus et rectus.

⁵ Peccaverunt ei, et non filii ejus in sordibus : generatio prava atque perversa.

⁶ Hæccine reddis Domino, popule stulte et insipiens ? numquid non ipse est pater tuus, qui possedit te, et fecit, et creavit te ?

⁷ Memento dierum antiquorum, cogita generationes singulas : interroga patrem tuum, et annuntiabit tibi : majores tuos, et dicent tibi.

⁸ Quando dividebat Altissimus gentes, quando separabat filios Adam, constituit terminos populorum juxta numerum filiorum Israël.

⁹ Pars autem Domini, populus ejus : Jacob funiculus hæreditatis ejus.

¹⁰ Invenit eum in terra deserta, in loco horroris, et vastæ solitudinis : circumduxit eum, et docuit : et custodivit quasi pupillam oculi sui.

¹¹ Sicut aquila provocans ad volandum pullos suos, et super eos volitans, expandit alas suas, et assumpsit eum, atque portavit in humeris suis.

¹² Dominus solus dux ejus fuit, et non erat cum eo deus alienus :

¹³ constituit eum super excelsam terram, ut comederet fructus agrorum : ut sugeret mel de petra, oleumque de saxo durissimo ;

¹⁴ butyrum de armento, et lac de ovibus cum adipe agnorum, et arietum filiorum Basan : et hircos cum medulla tritici, et sanguinem uvæ biberet meracissimum.

¹⁵ Incrassatus est dilectus, et recalcitravit : incrassatus, impinguatus, dilatatus, dereliquit Deum factorem suum, et recessit a Deo salutari suo.

¹⁶ Provocaverunt eum in diis alienis, et in abominationibus ad iracundiam concitaverunt.

¹⁷ Immolaverunt dæmoniis et non Deo, diis quos ignorabant : novi recentesque venerunt, quos non coluerunt patres eorum :

¹⁸ Deum qui te genuit dereliquisti, et oblitus es Domini creatoris tui.

¹⁹ Vidit Dominus, et ad iracundiam concitatus est : quia provocaverunt eum filii sui et filiæ.

²⁰ Et ait : Abscondam faciem meam ab eis, et considerabo novissima eorum : generatio enim perversa est, et infideles filii.

²¹ Ipsi me provocaverunt in eo qui non erat Deus, et irritaverunt in vanitatibus suis : et ego provocabo eos in eo qui non est populus, et in gente stulta irritabo illos.

²² Ignis succensus est in furore meo, et ardebit usque ad inferni novissima : devorabitque terram cum germine suo, et montium fundamenta comburet.

²³ Congregabo super eos mala, et sagittas meas complebo in eis.

²⁴ Consumentur fame, et devorabunt eos aves morsu amarissimo : dentes bestiarum immittam in eos, cum furore trahentium super terram, atque serpentium.

²⁵ Foris vastabit eos gladius, et intus pavor, juvenem simul ac virginem, lactentem cum homine sene.

²⁶ Dixi : Ubinam sunt ? cessare faciam ex hominibus memoriam eorum.

²⁷ Sed propter iram inimicorum distuli : ne forte superbirent hostes eorum, et dicerent : Manus nostra excelsa, et non Dominus, fecit hæc omnia.

²⁸ Gens absque consilio est, et sine prudentia.

²⁹ Utinam saperent, et intelligerent, ac novissima providerent.

³⁰ Quomodo persequatur unus mille, et duo fugent decem millia ? nonne ideo, quia Deus suus vendidit eos, et Dominus conclusit illos ?

³¹ Non enim est Deus noster ut dii eorum : et inimici nostri sunt judices.

³² De vinea Sodomorum, vinea eorum, et de suburbanis Gomorrhæ : uva eorum, uva fellis, et botri amarissimi.

³³ Fel draconum vinum eorum, et venenum aspidum insanabile.

³⁴ Nonne hæc condita sunt apud me, et signata in thesauris meis ?

³⁵ Mea est ultio, et ego retribuam in tempore, ut labatur pes eorum : juxta est dies perditionis, et adesse festinant tempora.

³⁶ Judicabit Dominus populum suum, et in servis suis miserebitur : videbit quod infirmata sit manus, et clausi quoque defecerunt, residuique consumpti sunt.

³⁷ Et dicet : Ubi sunt dii eorum, in quibus habebant fiduciam ?

³⁸ de quorum victimis comedebant adipes, et bibebant vinum libaminum : surgant, et opitulentur vobis, et in necessitate vos protegant.

³⁹ Videte quod ego sim solus, et non sit alius Deus præter me : ego occidam, et ego vivere faciam : percutiam, et ego sanabo, et non est qui de manu mea possit eruere.

⁴⁰ Levabo ad cælum manum meam, et dicam : Vivo ego in æternum.

⁴¹ Si acuero ut fulgur gladium meum, et arripuerit judicium manus mea : reddam ultionem hostibus meis, et his qui oderunt me retribuam.

⁴² Inebriabo sagittas meas sanguine, et gladius meus devorabit carnes ; de cruore occisorum, de captivitate, nudati inimicorum capitis.

⁴³ Laudate, gentes, populum ejus, quia sanguinem servorum suorum ulciscetur : et vindictam retribuet in hostes eorum, et propitius erit terræ populi sui.

⁴⁴ Venit ergo Moyses, et locutus est omnia verba cantici hujus in auribus populi, ipse et Josue filius Nun.

⁴⁵ Complevitque omnes sermones istos, loquens ad universum Israël,

⁴⁶ et dixit ad eos : Ponite corda vestra in omnia verba, quæ ego testificor vobis hodie : ut mandetis ea filiis vestris custodire et facere, et implere universa quæ scripta sunt legis hujus :

⁴⁷ quia non incassum præcepta sunt vobis, sed ut singuli in eis viverent : quæ facientes longo perseveretis tempore in terra, ad quam, Jordane transmisso, ingredimini possidendam.

⁴⁸ Locutusque est Dominus ad Moysen in eadem die, dicens :

⁴⁹ Ascende in montem istum Abarim, id est, transitum, in montem Nebo, qui est in terra Moab contra Jericho : et vide terram Chanaan, quam ego tradam filiis Israël obtinendam, et morere in monte.

⁵⁰ Quem conscendens jungeris populis tuis, sicut mortuus est Aaron frater tuus in monte Hor, et appositus populis suis :

⁵¹ quia prævaricati estis contra me in medio filiorum Israël ad aquas contradictionis in Cades deserti Sin : et non sanctificastis me inter filios Israël.

⁵² E contra videbis terram, et non ingredieris in eam, quam ego dabo filiis Israël.