¹ Et dixit Dominus ad Moysen : Egredere ad Pharaonem : ego enim induravi cor ejus, et servorum illius, ut faciam signa mea hæc in eo :

² et narres in auribus filii tui, et nepotum tuorum, quoties contriverim Ægyptios, et signa mea fecerim in eis : et sciatis quia ego Dominus.

³ Introierunt ergo Moyses et Aaron ad Pharaonem, et dixerunt ei : Hæc dicit Dominus Deus Hebræorum : Usquequo non vis subjici mihi ? dimitte populum meum, ut sacrificet mihi.

⁴ Sin autem resistis, et non vis dimittere eum : ecce ego inducam cras locustam in fines tuos :

⁵ quæ operiat superficiem terræ, ne quidquam ejus appareat, sed comedatur quod residuum fuerit grandini : corrodet enim omnia ligna quæ germinant in agris.

⁶ Et implebunt domos tuas, et servorum tuorum, et omnium Ægyptiorum, quantam non viderunt patres tui, et avi, ex quo orti sunt super terram, usque in præsentem diem. Avertitque se, et egressus est a Pharaone.

⁷ Dixerunt autem servi Pharaonis ad eum : Usquequo patiemur hoc scandalum ? dimitte homines, ut sacrificent Domino Deo suo ; nonne vides quod perierit Ægyptus ?

⁸ Revocaveruntque Moysen et Aaron ad Pharaonem : qui dixit eis : Ite, sacrificate Domino Deo vestro : quinam sunt qui ituri sunt ?

⁹ Ait Moyses : Cum parvulis nostris, et senioribus pergemus, cum filiis et filiabus, cum ovibus et armentis : est enim solemnitas Domini Dei nostri.

¹⁰ Et respondit Pharao : Sic Dominus sit vobiscum, quomodo ego dimittam vos, et parvulos vestros, cui dubium est quod pessime cogitetis ?

¹¹ non fiet ita, sed ite tantum viri, et sacrificate Domino : hoc enim et ipsi petistis. Statimque ejecti sunt de conspectu Pharaonis.

¹² Dixit autem Dominus ad Moysen : Extende manum tuam super terram Ægypti ad locustam, ut ascendat super eam, et devoret omnem herbam quæ residua fuerit grandini.

¹³ Et extendit Moyses virgam super terram Ægypti : et Dominus induxit ventum urentem tota die illa et nocte : et mane facto, ventus urens levavit locustas.

¹⁴ Quæ ascenderunt super universam terram Ægypti : et sederunt in cunctis finibus Ægyptiorum innumerabiles, quales ante illud tempus non fuerant, nec postea futuræ sunt.

¹⁵ Operueruntque universam superficiem terræ, vastantes omnia. Devorata est igitur herba terræ, et quidquid pomorum in arboribus fuit, quæ grando dimiserat : nihilque omnino virens relictum est in lignis et in herbis terræ, in cuncta Ægypto.

¹⁶ Quam ob rem festinus Pharao vocavit Moysen et Aaron, et dixit eis : Peccavi in Dominum Deum vestrum, et in vos.

¹⁷ Sed nunc dimittite peccatum mihi etiam hac vice, et rogate Dominum Deum vestrum, ut auferat a me mortem istam.

¹⁸ Egressusque Moyses de conspectu Pharaonis, oravit Dominum.

¹⁹ Qui flare fecit ventum ab occidente vehementissimum, et arreptam locustam projecit in mare Rubrum : non remansit ne una quidem in cunctis finibus Ægypti.

²⁰ Et induravit Dominus cor Pharaonis, nec dimisit filios Israël.

²¹ Dixit autem Dominus ad Moysen : Extende manum tuam in cælum : et sint tenebræ super terram Ægypti tam densæ, ut palpari queant.

²² Extenditque Moyses manum in cælum : et factæ sunt tenebræ horribiles in universa terra Ægypti tribus diebus.

²³ Nemo vidit fratrem suum, nec movit se de loco in quo erat : ubicumque autem habitabant filii Israël, lux erat.

²⁴ Vocavitque Pharao Moysen et Aaron, et dixit eis : Ite, sacrificate Domino : oves tantum vestræ et armenta remaneant, parvuli vestri eant vobiscum.

²⁵ Ait Moyses : Hostias quoque et holocausta dabis nobis, quæ offeramus Domino Deo nostro.

²⁶ Cuncti greges pergent nobiscum ; non remanebit ex eis ungula : quæ necessaria sunt in cultum Domini Dei nostri : præsertim cum ignoremus quid debeat immolari, donec ad ipsum locum perveniamus.

²⁷ Induravit autem Dominus cor Pharaonis, et noluit dimittere eos.

²⁸ Dixitque Pharao ad Moysen : Recede a me, et cave ne ultra videas faciem meam : quocumque die apparueris mihi, morieris.

²⁹ Respondit Moyses : Ita fiet ut locutus es : non videbo ultra faciem tuam.

¹ Simile est regnum cælorum homini patrifamilias, qui exiit primo mane conducere operarios in vineam suam.

² Conventione autem facta cum operariis ex denario diurno, misit eos in vineam suam.

³ Et egressus circa horam tertiam, vidit alios stantes in foro otiosos,

⁴ et dixit illis : Ite et vos in vineam meam, et quod justum fuerit dabo vobis.

⁵ Illi autem abierunt. Iterum autem exiit circa sextam et nonam horam : et fecit similiter.

⁶ Circa undecimam vero exiit, et invenit alios stantes, et dicit illis : Quid hic statis tota die otiosi ?

⁷ Dicunt ei : Quia nemo nos conduxit. Dicit illis : Ite et vos in vineam meam.

⁸ Cum sero autem factum esset, dicit dominus vineæ procuratori suo : Voca operarios, et redde illis mercedem incipiens a novissimis usque ad primos.

⁹ Cum venissent ergo qui circa undecimam horam venerant, acceperunt singulos denarios.

¹⁰ Venientes autem et primi, arbitrati sunt quod plus essent accepturi : acceperunt autem et ipsi singulos denarios.

¹¹ Et accipientes murmurabant adversus patremfamilias,

¹² dicentes : Hi novissimi una hora fecerunt, et pares illos nobis fecisti, qui portavimus pondus diei, et æstus.

¹³ At ille respondens uni eorum, dixit : Amice, non facio tibi injuriam : nonne ex denario convenisti mecum ?

¹⁴ Tolle quod tuum est, et vade : volo autem et huic novissimo dare sicut et tibi.

¹⁵ Aut non licet mihi quod volo, facere ? an oculus tuus nequam est, quia ego bonus sum ?

¹⁶ Sic erunt novissimi primi, et primi novissimi. Multi enim sunt vocati, pauci vero electi.

¹⁷ Et ascendens Jesus Jerosolymam, assumpsit duodecim discipulos secreto, et ait illis :

¹⁸ Ecce ascendimus Jerosolymam, et Filius hominis tradetur principibus sacerdotum, et scribis, et condemnabunt eum morte,

¹⁹ et tradent eum gentibus ad illudendum, et flagellandum, et crucifigendum, et tertia die resurget.

²⁰ Tunc accessit ad eum mater filiorum Zebedæi cum filiis suis, adorans et petens aliquid ab eo.

²¹ Qui dixit ei : Quid vis ? Ait illi : Dic ut sedeant hi duo filii mei, unus ad dexteram tuam, et unus ad sinistram in regno tuo.

²² Respondens autem Jesus, dixit : Nescitis quid petatis. Potestis bibere calicem, quem ego bibiturus sum ? Dicunt ei : Possumus.

²³ Ait illis : Calicem quidem meum bibetis : sedere autem ad dexteram meam vel sinistram non est meum dare vobis, sed quibus paratum est a Patre meo.

²⁴ Et audientes decem, indignati sunt de duobus fratribus.

²⁵ Jesus autem vocavit eos ad se, et ait : Scitis quia principes gentium dominantur eorum : et qui majores sunt, potestatem exercent in eos.

²⁶ Non ita erit inter vos : sed quicumque voluerit inter vos major fieri, sit vester minister :

²⁷ et qui voluerit inter vos primus esse, erit vester servus.

²⁸ Sicut Filius hominis non venit ministrari, sed ministrare, et dare animam suam redemptionem pro multis.

²⁹ Et egredientibus illis ab Jericho, secuta est eum turba multa,

³⁰ et ecce duo cæci sedentes secus viam audierunt quia Jesus transiret : et clamaverunt, dicentes : Domine, miserere nostri, fili David.

³¹ Turba autem increpabat eos ut tacerent. At illi magis clamabant, dicentes : Domine, miserere nostri, fili David.

³² Et stetit Jesus, et vocavit eos, et ait : Quid vultis ut faciam vobis ?

³³ Dicunt illi : Domine, ut aperiantur oculi nostri.

³⁴ Misertus autem eorum Jesus, tetigit oculos eorum. Et confestim viderunt, et secuti sunt eum.