Bible

 

Γένεση 24

Studie

   

1 Ητο δε ο Αβρααμ γερων προβεβηκως την ηλικιαν· και ο Κυριος ευλογησε τον Αβρααμ κατα παντα.

2 Και ειπεν ο Αβρααμ προς τον δουλον αυτου τον πρεσβυτερον της οικιας αυτου, τον επιστατην παντων των υπαρχοντων αυτου, Βαλε, παρακαλω, την χειρα σου υπο τον μηρον μου·

3 και θελω σε ορκισει εις Κυριον τον Θεον του ουρανου και τον Θεον της γης, οτι δεν θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου εκ των θυγατερων των Χαναναιων, μεταξυ των οποιων εγω κατοικω·

4 αλλ' εις τον τοπον μου, και εις την συγγενειαν μου θελεις υπαγει, και θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου τον Ισαακ.

5 Ειπε δε προς αυτον ο δουλος, Ισως δεν θεληση η γυνη να μοι ακολουθηση εις την γην ταυτην· πρεπει να φερω τον υιον σου εις την γην εκ της οποιας εξηλθες;

6 Και ειπε προς αυτον ο Αβρααμ, Προσεχε, μη φερης τον υιον μου εκει·

7 Κυριος ο Θεος του ουρανου, οστις με ελαβεν εκ του οικου του πατρος μου και εκ της γης της γεννησεως μου, και οστις ελαλησε προς εμε και οστις ωμοσεν εις εμε λεγων, εις το σπερμα σου θελω δωσει την γην ταυτην, αυτος θελει αποστειλει τον αγγελον αυτου εμπροσθεν σου· και θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου εκειθεν·

8 εαν δε η γυνη δεν θελη να σε ακολουθηση, τοτε θελεις εισθαι ελευθερος απο του ορκου μου τουτου· μονον τον υιον μου να μη φερης εκει.

9 Και εβαλεν ο δουλος την χειρα αυτου υπο τον μηρον του Αβρααμ του κυριου αυτου, και ωρκισθη εις αυτον περι του πραγματος τουτου.

10 Και ελαβεν ο δουλος δεκα καμηλους εκ των καμηλων του κυριου αυτου και ανεχωρησε, φερων μεθ' εαυτου απο παντων των αγαθων του κυριου αυτου· και σηκωθεις, υπηγεν εις την Μεσοποταμιαν, εις την πολιν του Ναχωρ.

11 Και εγονατισε τας καμηλους εξω της πολεως παρα το φρεαρ του υδατος, προς το εσπερας, οτε εξερχονται αι γυναικες δια να αντλησωσιν υδωρ.

12 Και ειπε, Κυριε Θεε του κυριου μου Αβρααμ, δος μοι, δεομαι, καλον συναντημα σημερον, και καμε ελεος εις τον κυριον μου Αβρααμ·

13 ιδου, εγω ισταμαι πλησιον της πηγης του υδατος· αι δε θυγατερες των κατοικων της πολεως εξερχονται δια να αντλησωσιν υδωρ·

14 και η κορη προς την οποιαν ειπω, Επικλινον, παρακαλω, την υδριαν σου δια να πιω, και αυτη ειπη, Πιε και θελω ποτισει και τας καμηλους σου, αυτη ας ηναι εκεινη, την οποιαν ητοιμασας εις τον δουλον σου τον Ισαακ· και εκ τουτου θελω γνωρισει οτι εκαμες ελεος εις τον κυριον μου.

15 Και πριν αυτος παυση λαλων, ιδου, εξηρχετο η Ρεβεκκα, ητις εγεννηθη εις τον Βαθουηλ, υιον της Μελχας, γυναικος του Ναχωρ, αδελφου του Αβρααμ, εχουσα την υδριαν αυτης επι του ωμου αυτης.

16 Η δε κορη ητο ωραια την οψιν σφοδρα, παρθενος, και ανηρ δεν ειχε γνωρισει αυτην· αφου λοιπον κατεβη εις την πηγην, εγεμισε την υδριαν αυτης και ανεβαινε.

17 Δραμων δε ο δουλος εις συναντησιν αυτης ειπε, Ποτισον με, παρακαλω, ολιγον υδωρ εκ της υδριας σου.

18 Η δε ειπε, Πιε, κυριε μου· και εσπευσε και κατεβιβασε την υδριαν αυτης επι τον βραχιονα αυτης, και εποτισεν αυτον.

19 και αφου επαυσε ποτιζουσα αυτον ειπε, Και δια τας καμηλους σου θελω αντλησει, εωσου πιωσι πασαι.

20 Και παρευθυς εξεκενωσε την υδριαν αυτης εις την ποτιστραν, και εδραμεν ετι εις το φρεαρ δια να αντληση, και ηντλησε δια πασας τας καμηλους αυτου.

21 Ο δε ανθρωπος, θαυμαζων δι' αυτην, εσιωπα, δια να γνωριση αν κατευωδωσεν ο Κυριος την οδον αυτου η ουχι.

22 Και αφου επαυσαν αι καμηλοι πινουσαι, ελαβεν ο ανθρωπος ενωτια χρυσα βαρους ημισεος σικλου, και δυο βραχιολια δια τας χειρας αυτης, βαρους δεκα σικλων χρυσιου·

23 και ειπε, Τινος θυγατηρ εισαι συ; ειπε μοι, παρακαλω· ειναι εν τη οικια του πατρος σου τοπος δι' ημας προς καταλυμα;

24 Η δε ειπε προς αυτον· ειμαι θυγατηρ Βαθουηλ του υιου της Μελχας, τον οποιον εγεννησεν εις τον Ναχωρ.

25 ειπεν ετι προς αυτον, Ειναι εις ημας και αχυρα και τροφη πολλη και τοπος προς καταλυμα.

26 Τοτε εκλινεν ο ανθρωπος και προσεκυνησε τον Κυριον·

27 και ειπεν, Ευλογητος Κυριος ο Θεος του κυριου μου Αβρααμ, οστις δεν εγκατελιπε το ελεος αυτου και την αληθειαν αυτου απο του κυριου μου· ο Κυριος με κατευωδωσεν εις τον οικον των αδελφων του κυριου μου.

28 Δραμουσα δε η κορη ανηγγειλεν εις τον οικον της μητρος αυτης τα πραγματα ταυτα.

29 Ειχε δε η Ρεβεκκα αδελφον ονομαζομενον Λαβαν· και εδραμεν ο Λαβαν προς τον ανθρωπον εξω εις την πηγην.

30 Και ως ειδε τα ενωτια και τα βραχιολια εις τας χειρας της αδελφης αυτου, και ως ηκουσε τους λογους Ρεβεκκας της αδελφης αυτου, λεγουσης, Ουτως ελαλησε προς εμε ο ανθρωπος, ηλθε προς τον ανθρωπον· και ιδου, ιστατο πλησιον των καμηλων επι της πηγης.

31 Και ειπεν, Εισελθε, ευλογημενε του Κυριου· δια τι ιστασαι εξω; επειδη εγω ητοιμασα την οικιαν και τοπον δια τας καμηλους.

32 Και εισηλθεν ο ανθρωπος εις την οικιαν, και εκεινος εξεφορτωσε τας καμηλους και εδωκεν αχυρα και τροφην εις τας καμηλους και υδωρ δια νιψιμον των ποδων αυτου και των ποδων των ανθρωπων των μετ' αυτου.

33 Και παρετεθη εμπροσθεν αυτου φαγητον· αυτος ομως ειπε, Δεν θελω φαγει, εωσου λαλησω τον λογον μου. Ο δε ειπε, Λαλησον.

34 Και ειπεν, Εγω ειμαι δουλος του Αβρααμ.

35 Και ο Κυριος ευλογησε τον κυριον μου σφοδρα, και εγεινε μεγας· και εδωκεν εις αυτον προβατα και βοας και αργυριον και χρυσιον και δουλους και δουλας και καμηλους και ονους.

36 Και εγεννησε Σαρρα, η γυνη του κυριου μου, υιον εις τον κυριον μου, αφου εγηρασε· και εδωκεν εις αυτον παντα οσα εχει.

37 Και με ωρκισεν ο κυριος μου, λεγων, Δεν θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου εκ των θυγατερων των Χαναναιων, εις την γην των οποιων εγω κατοικω·

38 αλλ' εις τον οικον του πατρος μου θελεις υπαγει και εις την συγγενειαν μου, και θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου.

39 Και ειπον προς τον κυριον μου, Ισως δεν θεληση η γυνη να με ακολουθηση.

40 Ο δε ειπε προς εμε, Ο Κυριος, εμπροσθεν του οποιου περιεπατησα, θελει αποστειλει τον αγγελον αυτου μετα σου και θελει κατευοδωσει την οδον σου· και θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου εκ της συγγενειας μου και εκ του οικου του πατρος μου·

41 τοτε θελεις εισθαι ελευθερος απο του ορκισμου μου· οταν υπαγης προς την συγγενειαν μου και δεν δωσωσιν εις σε, τοτε θελεις εισθαι ελευθερος απο του ορκισμου μου.

42 Και ελθων σημερον εις την πηγην, ειπον, Κυριε ο Θεος του κυριου μου Αβρααμ, κατευοδωσον, δεομαι, την οδον μου, εις την οποιαν εγω υπαγω·

43 ιδου, εγω ισταμαι πλησιον της πηγης του υδατος· και η κορη ητις εξερχεται δια να αντληση και προς την οποιαν ειπω, Ποτισον με, παρακαλω, ολιγον υδωρ εκ της υδριας σου,

44 και αυτη με ειπη, Και συ πιε, και δια τας καμηλους σου ακομη θελω αντλησει, αυτη ας ηναι η γυνη, την οποιαν ητοιμασεν ο Κυριος δια τον υιον του κυριου μου.

45 Και πριν παυσω λαλων εν τη καρδια μου, ιδου, η Ρεβεκκα εξηρχετο εχουσα την υδριαν αυτης επι του ωμου αυτης· και κατεβη εις την πηγην και ηντλησεν· ειπον δε προς αυτην, Ποτισον με, παρακαλω.

46 Η δε εσπευσε και κατεβιβασε την υδριαν αυτης επανωθεν αυτης και ειπε, Πιε, και θελω ποτισει και τας καμηλους σου· επιον λοιπον και εποτισε και τας καμηλους.

47 Και ηρωτησα αυτην και ειπον, Τινος θυγατηρ εισαι; η δε ειπε, Θυγατηρ του Βαθουηλ, υιου του Ναχωρ, τον οποιον εγεννησεν εις αυτον η Μελχα· και περιεθεσα τα ενωτια εις το προσωπον αυτης και τα βραχιολια επι τας χειρας αυτης.

48 Και κλινας προσεκυνησα τον Κυριον· και ευλογησα Κυριον τον Θεον του κυριον μου Αβρααμ, οστις με κατευωδωσεν εις την αληθινην οδον, δια να λαβω την θυγατερα του αδελφου του κυριου μου εις τον υιον αυτου.

49 Τωρα λοιπον, εαν θελητε να καμητε ελεος και αληθειαν προς τον κυριον μου, ειπατε μοι, ει δε μη, ειπατε μοι, δια να στραφω δεξια η αριστερα.

50 Και αποκριθεντες ο Λαβαν και ο Βαθουηλ, ειπον, Παρα Κυριου εξηλθε το πραγμα· ημεις δεν δυναμεθα να σοι ειπωμεν κακον η καλον·

51 ιδου, η Ρεβεκκα εμπροσθεν σου· λαβε αυτην και υπαγε· και ας ηναι γυνη του υιου του κυριου σου, καθως ελαλησεν ο Κυριος.

52 Και οτε ηκουσεν ο δουλος του Αβρααμ τους λογους αυτων, προσεκυνησεν εως εδαφους τον Κυριον.

53 Και εκβαλων ο δουλος σκευη αργυρα και σκευη χρυσα και ενδυματα, εδωκεν εις την Ρεβεκκαν· εδωκεν ετι δωρα εις τον αδελφον αυτης και εις την μητερα αυτης.

54 Και εφαγον και επιον, αυτος και οι ανθρωποι οι μετ' αυτου, και διενυκτερευσαν· και αφου εσηκωθησαν το πρωι, ειπεν, Εξαποστειλατε με προς τον κυριον μου.

55 Ειπον δε ο αδελφος αυτης και η μητηρ αυτης, Ας μεινη η κορη μεθ' ημων ημερας τινας, τουλαχιστον δεκα· μετα ταυτα θελει απελθει.

56 Και ειπε προς αυτους, Μη με κρατειτε, διοτι ο Κυριος κατευωδωσε την οδον μου· εξαποστειλατε με να υπαγω προς τον κυριον μου.

57 Οι δε ειπον, Ας καλεσωμεν την κορην και ας ερωτησωμεν την γνωμην αυτης.

58 Και εκαλεσαν την Ρεβεκκαν και ειπον προς αυτην, Υπαγεις μετα του ανθρωπου τουτου; Η δε ειπεν, Υπαγω.

59 Και εξαπεστειλαν την Ρεβεκκαν την αδελφην αυτων και την τροφον αυτης, και τον δουλον του Αβρααμ και τους ανθρωπους αυτου

60 Και ευλογησαν την Ρεβεκκαν και ειπον προς αυτην, Αδελφη ημων εισαι, ειθε να γεινης εις χιλιαδας μυριαδων, και το σπερμα σου να εξουσιαση τας πυλας των εχθρων αυτου

61 Και εσηκωθη η Ρεβεκκα και αι θεραπαιναι αυτης, και εκαθισαν επι τας καμηλους, και υπηγον κατοπιν του ανθρωπου· και ελαβεν ο δουλος την Ρεβεκκαν και ανεχωρησεν.

62 Ο δε Ισαακ επεστρεφεν απο του φρεατος Λαχαι-ροι· διοτι κατωκει εν τη γη της μεσημβριας.

63 Και εξηλθεν ο Ισαακ να προσευχηθη εν τη πεδιαδι περι το εσπερας· και υψωσας τους οφθαλμους αυτου, ειδε, και ιδου, ηρχοντο καμηλοι.

64 και υψωσασα η Ρεβεκκα τους οφθαλμους αυτης ειδε τον Ισαακ και κατεπηδησεν απο της καμηλου.

65 Διοτι ειχεν ειπει προς τον δουλον, Τις ειναι ο ανθρωπος εκεινος, ο ερχομενος δια της πεδιαδος εις συναντησιν ημων; Ο δε δουλος ειχεν ειπει, Ειναι ο κυριος μου. Και αυτη λαβουσα την καλυπτραν, εσκεπασθη.

66 Και διηγηθη ο δουλος προς τον Ισαακ παντα οσα ειχε πραξει.

67 Ο δε Ισαακ εφερεν αυτην εις την σκηνην της μητρος αυτου Σαρρας· και ελαβε την Ρεβεκκαν, και εγεινεν αυτου γυνη, και ηγαπησεν αυτην· και παρηγορηθη ο Ισαακ περι της μητρος αυτου.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 3207

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

3207. 'And she took a veil and covered herself means appearances of truth. This is clear from the meaning of 'a veil', with which brides used to cover their faces when they first saw their bridegroom, as appearances of truth. For among the ancients brides represented affections for truth and bridegrooms affections for good. Or what amounted to the same, they represented the Church which was called 'the bride' by virtue of the affection for truth, while the affection for good received from the Lord was 'the bridegroom', on which account the Lord Himself is called the bridegroom in various places in the Word. Brides veiled their faces when first approaching their bridegroom to represent appearances of truth. Appearances of truth are not truths in themselves but are such as have the appearance of being truths, regarding which something is said below. The affection for truth cannot approach the affection for good except by means of appearances of truth, and these it does not discard until it is joined to it. Once joined it becomes truth wedded to good and becomes genuine truth to the extent the good is genuine.

[2] Good itself is holy because it is the Divine proceeding from the Lord, and flows in by a higher path or entrance within man. But truth, so far as its origin is concerned, is not holy because it flows in by a lower path or entrance, and at first belongs to the natural man. But when it is raised up from the natural man towards the rational man it is gradually purified, and at first sight of the affection for good is separated from facts, takes to itself the appearances of truth, and in this guise approaches good. This is a sign of the nature of its origins and that it could not endure the first sight of Divine good until it had entered the bridegroom's chamber, which was the sanctuary of good, and the two had become joined together. At that point truth no longer beholds good from or through appearances, but is beheld by good without any appearances.

[3] But it should be recognized that no truths with man, nor even with an angel, are ever pure, that is, free of appearances. Every single one is an appearance of the truth, but appearances are nevertheless accepted by the Lord as truths if they hold good within them. To the Lord alone do pure truths, being Divine truths, belong - for as the Lord is Good itself, so is He Truth itself. See however what has been stated already about truths and appearances of truth:

The coverings and the veils of the Tent of Meeting meant appearances of truth, 2576.

Truths with man are appearances steeped in illusions, 2053.

Rational concepts are appearances of truth, 2516.

Truths exist within appearances, 2196, 2203, 2209, 2242.

Divine good flows into appearances, and even into illusions, 2554.

Appearances of truth are adapted by the Lord as though they were truths, 1832.

In the Word things are expressed in accord with appearances, 1838.

What appearances are however becomes quite clear from those places in the Word where things are expressed according to appearances. But there are different degrees of appearances of truth. Natural appearances of truth are for the most part illusions, but when they reside with people who are governed by good they ought not in their case to be called illusions but appearances, and even in some respects truths, for good is held within them which holds the Divine within itself and causes them to be different in essence. Rational appearances of truth however are more and more interior. These occur in heaven, that is to say, they exist with angels who are in heaven; see 2576.

[4] To have some idea of what the appearances of truth are let the following serve by way of illustration:

i. Man supposes that he is reformed and regenerated by means of the truth of faith, but this is an appearance. He is reformed and regenerated by means of the good of faith, that is, by means of charity towards the neighbour and love to the Lord.

ii. Man supposes that because truth teaches, truth enables him to perceive what is good; but this is an appearance. It is good that enables truth to perceive, for good is the soul or life of truth.

iii. Man supposes that truth leads to good when he lives according to the truth he has learned; but it is good which flows into truth and leads truth towards itself.

iv. To man it seems as though truth perfects good, when in fact good perfects truth.

v. To man it seems as though the good actions of life are the fruits of faith, but they are the fruits of charity.

From these few illustrations one can know in some measure what appearances of truth are. Such appearances are countless.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 2196

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

2196. 'And this was behind him' means close to the good which existed with the rational at that time, and separated from it insofar as anything of the human was in it. This is clear from what is said regarding the door where Sarah stood - that it was 'behind him'. 'Being behind him' means not joined together but behind his back. That which is separated from someone is represented by that which has been cast so to speak behind the back, as may become clear from the representatives in the next life described from experience in 1393, 1875. This separation is expressed here by its being said that the door where Sarah stood was behind him.

[2] The situation so far as merely human rational truth - which resided with the Lord at that time and was separated from Him when He joined Himself to the Divine - is that human rational truth has no grasp of Divine things because these are above its range of understanding. Such truth does indeed communicate with the facts which are present in the natural man; but insofar as it looks from those facts at the things that exist above itself it does not acknowledge these things. For such truth is immersed in appearances of which it cannot rid itself; and appearances are born from the evidence of the senses - which leads one to believe as though Divine things themselves are also of a similar nature, when in fact they are free of all appearances. When such Divine things are stated this rational truth cannot possibly believe them because it cannot have any grasp of them. Let some examples be given.

[3] If it is stated that a person has no life except that which he receives from the Lord, the rational, seeing from appearances, imagines in that case that he is not able to live as if from himself, when in fact he is for the first time truly living when he perceives that he does so from the Lord.

[4] Seeing from appearances the rational imagines that the good which a person does springs from himself, when in fact nothing good at all springs from self, but from the Lord.

[5] Seeing from appearances the rational imagines that a person merits salvation when he does what is good, when in fact of himself a person can merit nothing - all merit being the Lord's.

[6] Seeing from appearances a person imagines that when he is being withheld from evil and maintained in good by the Lord, nothing but good, righteousness, and indeed holiness are present with him, when in fact present in man there is nothing except evil, unrighteousness, and profanity.

[7] Seeing from appearances a person imagines that when he does what is good from charity his will is the source of his actions, when in fact it is not his will that is the source but his understanding in which charity has been implanted.

[8] Seeing from appearances a person imagines that no glory can exist without the glory of the world, when in fact the glory of heaven does not have one trace of the world's glory within it.

[9] Seeing from appearances a person imagines that nobody can love the neighbour more than he loves himself, but that all love begins from self, when in fact heavenly love has no self-love at all within it.

[10] Seeing from appearances a person imagines that no light can exist apart from that which flows from the light of this world, when in fact not a ray of the world's light shines in heaven, though the light there is a thousand times brighter than the midday light of the world.

[11] Seeing from appearances a person imagines that the Lord cannot possibly shine before the whole of heaven as a sun, when in fact the entire light of heaven comes from Him.

[12] Seeing from appearances no one can grasp the idea that developments take place in the next life, when in fact those there seem to themselves to be making developments - as anyone does on earth - in for example, their homes, courtyards, and gardens. Still less can man grasp it if he is told that these are changes of state which manifest themselves outwardly in such developments.

[13] Seeing from appearances a person cannot grasp that it is because they are not visible before his eyes that spirits and angels are not able to be seen; nor can he grasp that they are able to talk to man, when in fact they are seen more clearly before internal sight, or the sight of the spirit, than man sees man on earth. And their utterances are also in like manner clearly audible.

Besides these there are thousands upon thousands of things such as these which man's rational, seeing from its own light, which is born from the evidence of the senses and consequently is darkened, cannot possibly believe. Indeed even in natural things the rational is blinded. It is unable to grasp, for example, how those living on the opposite side of the world can stand erect and walk, or to grasp very many other natural phenomena. How blind must the rational be then in spiritual and celestial things which are far above those that are natural.

[14] Such being the nature of the human rational, it is here spoken of as being separated when the Lord, while possessing Divine Perception, was united to the Divine. This is meant by the statement that Sarah, who here is such rational truth, 'stood at the tent door, and this was behind him'.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.