Novokřesťanské studium Bible

Bible

 

Ιεζεκιήλ 36

Studie

   

1 Και συ, υιε ανθρωπου, προφητευσον επι τα ορη Ισραηλ και ειπε, Ορη του Ισραηλ, ακουσατε τον λογον του Κυριου·

2 Ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Επειδη ο εχθρος ειπεν εναντιον σας, Ευγε, οι αιωνιοι υψηλοι τοποι εγειναν κληρονομια ημων,

3 δια τουτο προφητευσον και ειπε, Ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Επειδη ηρημωσαν και κατεπιον εσας κυκλοθεν, δια να γεινητε κληρονομια εις το υπολοιπον των εθνων, και κατεσταθητε λαλημα της γλωσσης και ονειδος των λαων·

4 δια τουτο, ορη του Ισραηλ, ακουσατε τον λογον Κυριου του Θεου· Ουτω λεγει Κυριος ο Θεος προς τα ορη και προς τα βουνα, προς τους χειμαρρους και προς τας φαραγγας και προς τους ηρημωμενους και ηφανισμενους τοπους και προς τας εγκαταλελειμμενας πολεις, αιτινες εγειναν λαφυρον και εμπαιγμος εις το υπολοιπον των περιξ εθνων·

5 δια τουτο ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Εξαπαντος εν τω πυρι του ζηλου μου ελαλησα κατα του υπολοιπου των εθνων και κατα παντος του Εδωμ, οιτινες εκαμον την γην μου κληρονομιαν εαυτων εν χαρα ολης της καρδιας αυτων και εν περιφρονησει ψυχης, δια να εκθεσωσιν αυτην εις λαφυρον.

6 Δια τουτο προφητευσον επι την γην Ισραηλ, και ειπε προς τα ορη και προς τα βουνα, προς τους χειμαρρους και προς τας φαραγγας, Ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Ιδου, εγω ελαλησα εν τω ζηλω μου και εν τω θυμω μου, διοτι εβαστασατε την υβριν των εθνων·

7 δια τουτο ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Εγω υψωσα την χειρα μου· εξαπαντος τα εθνη τα περιξ υμων, αυτα θελουσι βαστασει την αισχυνην αυτων.

8 Σεις δε, ορη του Ισραηλ, θελετε εκβλαστησει τους κλαδους σας και θελετε δωσει τον καρπον σας εις τον λαον μου Ισραηλ, διοτι πλησιαζουσι να ελθωσι.

9 Διοτι ιδου, εγω επιβλεπω εφ' υμας και θελω στραφη προς υμας, και θελετε αροτριασθη και σπαρθη.

10 Και θελω πληθυνει εφ' υμων ανθρωπους, απαντα τον οικον Ισραηλ, απαντα αυτον· και αι πολεις θελουσι κατοικηθη και αι ερημωσεις θελουσιν οικοδομηθη.

11 Και θελω πληθυνει εφ' υμων ανθρωπους και κτηνη και θελουσιν αυξηθη και καρποφορησει· και θελω σας κατοικισει ως ησθε προτερον και αγαθοποιησει μαλλον παρα τας αρχας σας· και θελετε γνωρισει οτι εγω ειμαι ο Κυριος.

12 Και θελω καμει να περιπατωσιν εφ' υμων ανθρωποι, ο λαος μου Ισραηλ· και θελουσι σας κληρονομησει, και θελετε εισθαι κληρονομια αυτων, και του λοιπου δεν θελετε πλεον ατεκνωσει αυτους.

13 Ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Επειδη ειπον προς εσας, Συ εισαι γη κατατρωγουσα ανθρωπους και ατεκνονουσα τους λαους σου,

14 δια τουτο δεν θελεις πλεον κατατρωγει ανθρωπους ουδε ατεκνωσει πλεον τους λαους σου, λεγει Κυριος ο Θεος.

15 Και δεν θελω πλεον καμει να ακουσθη εν σοι η υβρις των εθνων, και δεν θελεις φερει πλεον τον ονειδισμον των λαων, και δεν θελεις καμει πλεον τους λαους σου να ατεκνωθωσι, λεγει Κυριος ο Θεος.

16 Και εγεινε λογος Κυριου προς εμε, λεγων,

17 Υιε ανθρωπου, οτε ο οικος Ισραηλ κατωκησαν εν τη γη αυτων, εμιαναν αυτην δια της οδου αυτων και δια των πραξεων αυτων· η οδος αυτων ητο εμπροσθεν μου ως ακαθαρσια αποκεχωρισμενης.

18 Δια τουτο εξεχεα τον θυμον μου επ' αυτους, δια το αιμα, το οποιον εχυσαν επι την γην, και δια τα ειδωλα αυτων, με τα οποια εμολυναν αυτην·

19 και διεσπειρα αυτους μεταξυ των εθνων και ησαν διεσκορπισμενοι εν τοις τοποις· κατα την οδον αυτων και κατα τα εργα αυτων εκρινα αυτους.

20 Και οτε εισηλθον εις τα εθνη, οπου ηλθον, εβεβηλωσαν το ονομα μου το αγιον, ενω ελεγετο περι αυτων, Ουτοι ειναι ο λαος του Κυριου και εκ της γης αυτου εξηλθον.

21 Εσπλαγχνισθην ομως ενεκεν του αγιου ονοματος μου, το οποιον ο οικος Ισραηλ εβεβηλωσε μεταξυ των εθνων εις τα οποια ηλθον.

22 Δια τουτο ειπε προς τον οικον Ισραηλ, Ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Εγω δεν καμνω τουτο ενεκεν υμων, οικος Ισραηλ, αλλ' ενεκεν του αγιου ονοματος μου, το οποιον εβεβηλωσατε μεταξυ των εθνων, εις τα οποια ηλθετε.

23 Και θελω αγιασει το ονομα μου το μεγα, το βεβηλωθεν μεταξυ των εθνων, το οποιον εβεβηλωσατε εν μεσω αυτων· και θελουσι γνωρισει τα εθνη οτι εγω ειμαι ο Κυριος, λεγει Κυριος ο Θεος, οταν αγιασθω εν υμιν εμπροσθεν των οφθαλμων αυτων.

24 Διοτι θελω σας λαβει εκ μεσου των εθνων και θελω σας συναξει εκ παντων των τοπων και σας φερει εις την γην υμων.

25 Και θελω ρανει εφ' υμων καθαρον υδωρ και θελετε καθαρισθη· απο πασων των ακαθαρσιων σας και απο παντων των ειδωλων σας θελω σας καθαρισει.

26 Και θελω δωσει εις εσας καρδιαν νεαν, και πνευμα νεον θελω εμβαλει εν υμιν, και αποσπασας την λιθινην καρδιαν απο της σαρκος σας θελω δωσει εις εσας καρδιαν σαρκινην.

27 Και θελω εμβαλει εν υμιν το Πνευμα μου και σας καμει να περιπατητε εν τοις διαταγμασι μου και να φυλαττητε τας κρισεις μου και να εκτελητε αυτας.

28 Και θελετε κατοικησει εν τη γη, την οποιαν εδωκα εις τους πατερας σας· και θελετε εισθαι λαος μου και εγω θελω εισθαι Θεος σας.

29 Και θελω σας σωσει απο πασων των ακαθαρσιων σας· και θελω ανακαλεσει τον σιτον και πληθυνει αυτον, και δεν θελω πλεον επιφερει εις εσας πειναν.

30 Και θελω πληθυνει τον καρπον των δενδρων και τα γεννηματα του αγρου, δια να μη λαβητε πλεον ονειδισμον πεινης μεταξυ των εθνων.

31 Και θελετε ενθυμηθη τας οδους υμων τας πονηρας και τα εργα υμων τα μη αγαθα, και θελετε αποστραφη αυτοι εαυτους εμπροσθεν των οφθαλμων σας δια τας ανομιας σας και δια τα βδελυγματα σας.

32 Εγω δεν καμνω ταυτα ενεκεν υμων, λεγει Κυριος ο Θεος, ας ηναι γνωστον εις εσας· αισχυνθητε και εντραπητε δια τας οδους σας, οικος Ισραηλ.

33 Ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Καθ' ην ημεραν σας καθαρισω απο πασων των ανομιων σας, θελω καμει ετι να κατοικηθωσιν αι πολεις, και θελουσιν οικοδομηθη αι ερημωσεις.

34 Και η γη η ηφανισμενη θελει γεωργηθη, αντι να κηται ηφανισμενη ενωπιον παντος διαβαινοντος.

35 Και θελουσι λεγει, Η γη αυτη, ητις ητο ηφανισμενη, κατεσταθη ως ο παραδεισος της Εδεμ, και αι πολεις αι ηρημωμεναι και ηφανισμεναι και κατηδαφισμεναι ωχυρωθησαν, κατωκισθησαν.

36 Και τα εθνη τα εναπολειφθεντα κυκλω υμων θελουσι γνωρισει οτι εγω ο Κυριος ωκοδομησα τα κατηδαφισμενα και εφυτευσα τα ηφανισμενα· εγω ο Κυριος ελαλησα, και θελω εκτελεσει.

37 Ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Και τουτο θελει ζητηθη παρ' εμου εκ του οικου Ισραηλ να καμω εις αυτους, να πληθυνω αυτους με ανθρωπους ως ποιμνιον προβατων.

38 Ως το αγιον ποιμνιον, ως το ποιμνιον της Ιερουσαλημ εν ταις επισημοις εορταις αυτης, ουτως αι πολεις αι ηρημωμεναι θελουσι γεινει πληρεις ποιμνιων ανθρωπων· και θελουσι γνωρισει οτι εγω ειμαι ο Κυριος.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Apocalypse Explained # 649

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 1232  
  

649. Verse 7. And when they shall have finished their testimony, signifies in the end of the church, when the Divine of the Lord is no longer acknowledged, and thence there is no longer any good of love or truth of doctrine. This is evident from the signification of "testimony," as being the acknowledgment of the Divine in the Lord, and thence of the good of love and truth of doctrine (of which presently), and from the signification of "to finish it," as being to bring to an end; and as this comes to an end at the end of the church; "to finish" here signifies the end of the church; and as there is then no longer any acknowledgment of the Divine in the Lord, there is therefore no good of love or truth of doctrine.

[2] That this is the signification of "testimony," can be seen from what has been thus far said about "the two witnesses," namely, that by them the good of love and charity and the truth of doctrine and faith are meant, because these are what especially testify concerning the Lord, for they are from the Lord, and are His with man; therefore "their testimony" signifies preaching concerning these. That "testimony" here signifies the acknowledgment of the Divine in the Lord is evident from what follows in Revelation:

That the testimony of Jesus is the spirit of prophecy (Revelation 19:10).

For unless a man acknowledges this from the heart, and believes it from spiritual faith, he can have no ability to receive the good of love or the truth of doctrine.

[3] At the end of the church indeed the Lord is preached, and from doctrine a Divine is also attributed to Him like the Divine of the Father; yet scarcely anyone thinks of His Divine, for the reason that they place it above or outside of His Human; therefore they do not look to the Lord when they look to His Divine, but to the Father as to another, and yet the Divine that is called the Father is in the Lord, as He Himself teaches in John 10:30, 38; 14:7. For this reason men think of the Lord in the same way as they think of a common man, and from that thought their faith flows, however much they may say with the lips that they believe in His Divine. Let anyone explore, if he can, the idea of his thought about the Lord, whether it be not such. But when it is such man cannot be conjoined to the Lord by faith and love, nor through conjunction receive any good of love or truth of faith. This, then, is why there is at the end of the church no acknowledgment of the Lord, that is, of the Divine in the Lord and from the Lord. It is believed that there is an acknowledgment of the Divine of the Lord, because such is the doctrine of the church; but so long as His Divine is separated from His Human, His Divine is yet not acknowledged interiorly but only exteriorly, and to acknowledge exteriorly is to acknowledge with the mouth only and not with the heart, or in speech only and not in faith.

[4] That this is so can be seen from Christians in the other life, where the thoughts of the heart are manifested. When they are permitted to speak from doctrine and from what they have heard from preaching they attribute a Divine to the Lord, and call it their belief; but when their interior thought and faith are explored they have no other idea of the Lord than as of a common man who has no Divine. It is man's interior thought that is the source of his faith; and as such is the thought and consequent faith of man's spirit, there is plainly no acknowledgment of the Divine in the Lord and from the Lord in the Christian world at the end of the church. In other words, there is an external acknowledgment of the Divine of the Lord, but no internal, and an external acknowledgment is of the natural man alone, while internal acknowledgment is of his very spirit; and after death the external acknowledgment is put to sleep, while the internal is the acknowledgment of his spirit. From this it can in some measure be seen how what follows is to be understood, namely, "the beast that cometh up out of the abyss shall overcome and kill the two witnesses," and their "bodies shall be seen upon the street of the city that is called Sodom and Egypt," and afterwards that "the spirit of life entered into them."

  
/ 1232  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for their permission to use this translation.

Komentář

 

#114 What the Road to Hell is Really Paved With (Genesis 6:5)

Napsal(a) Jonathan S. Rose

Title: What Is the Road to Hell Really Paved With?

Topic: Salvation

Summary: What's it really paved with? Is it paved at all?

Use the reference links below to follow along in the Bible as you watch.

References:
Proverbs 12:2
Genesis 6:5
2 Samuel 3:37-39
2 Kings 10:18-19
1 Chronicles 28:9; 29:17-18
Job 5:12
Psalms 21:11; 37:12-13; 38:12; 64; 140
Proverbs 16:9; 19:21
Isaiah 59:1-8
Jeremiah 4:14; 18:11-12, 18
Ezekiel 38:10
Daniel 2:30
Zechariah 7:8-10
Matthew 9:2; 15:16, 19; 26:4; 27:1
Mark 3:6
Luke 2:34-35; 5:20, 22; 6:8; 11:14
John 11:53; 12:10
Ephesians 4:14-15
Hebrews 4:12-13
James 2:1-4
Isaiah 1:16-18

Přehrát video
Spirit and Life Bible Study broadcast from 10/31/2012. The complete series is available at: www.spiritandlifebiblestudy.com

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org