7844. Tussen de avonden; dat dit de laatste staat en de eerste betekent, staat vast uit de betekenis van de avond, namelijk de staat van het valse en eveneens de staat van de onwetendheid omtrent het ware, want de schaduw van de avond is het valse en eveneens is zij de onwetendheid omtrent het ware; alle tijden immers van de dag, zoals alle tijden van het jaar, betekenen in de geestelijke zin de wisselingen van staten ten aanzien van het ware en het goede, nrs. 5672, 5962, 6110; het einde ervan en de aanvang ervan is de avond; en wanneer er daarom wordt gezegd tussen de avonden liggen daarin ook alle staten opgesloten; hier wordt dus met tussen de avonden, de staat van de bevrijding aangeduid van hen die in het ware uit het goede zijn en de staat van de verdoemenis van hen die in het valse uit het boze zijn; deze staten worden aangeduid met de uittocht van de zonen Israëls uit Egypte, toen de eerstgeborenen daar aan de dood werden overgeleverd.

Dat dit de avond wordt genoemd, staat vast uit de teksten bij Mozes: ‘Gij zult de Pesach slachtofferen aan de avond, wanneer de zon zal zijn ondergegaan, ter gezetter tijd van uw uittocht uit Egypte’, (Deuteronomium 16:4,6).

Hieruit blijkt dat het einde van de staat van de bestokingen en de aanvang van de staat van de bevrijding van hen die door de zonen Israëls worden uitgebeeld, onder tussen de avonden wordt verstaan; voor hen neigt vanaf die aanvang de staat naar de morgen, die de verheffing tot de hemel is; en eveneens wordt het einde van de staat van het belagen en de aanvang van de staat van de verdoemenis van hen die door de Egyptenaren worden uitgebeeld, verstaan onder tussen de avonden, maar de staat van dezen neigt naar de nacht, die het neerwerpen is in de hel; het neerwerpen van dezen in de hel wordt uitgebeeld door de onderdompeling in de zee Suph; de verheffing echter van eerdergenoemden tot de hemel wordt uitgebeeld door het binnenleiden in het land Kanaän.

In het Woord wordt hier en daar de avond genoemd en daarmee wordt de laatste tijd van de Kerk aangeduid en eveneens de eerste ervan; de laatste bij hen bij wie de Kerk ophoudt en de eerste bij hen bij wie zij inzet; vandaar wordt voornamelijk met de avond de Komst van de Heer aangeduid, want toen was er het einde van de vorige Kerk en de aanvang van de nieuwe; en de eerste staat van deze wordt ook avond genoemd, omdat de mens van de Kerk aanvangt vanuit een donker licht en voortgaat naar een helder licht, dat voor hem de morgen is.

Dat de Komst van de Heer in de wereld met de avond en de morgen wordt aangeduid, staat vast bij Daniël: ‘Ik hoorde een heilige spreken: Tot hoelang is dit gezicht, het gedurig offer en de overtreding, de vertreding van het heilige en van het heir. En hij zei tot mij: Tot aan de avond, de morgen, tweeduizenddriehonderd; dan immers zal het heilige gerechtvaardigd worden’, (Daniël 8:13,14); het is duidelijk, dat daar onder de avond de laatste tijd wordt verstaan, toen de Kerk geheel en al verwoest was en de Heer in de wereld kwam en onder de morgen het licht en het opkomen van de nieuwe Kerk uit Hem.

Eender bij Zacharia: ‘Het zal een enige dag zijn, die Jehovah bekend zal zijn, niet dag, noch nacht, omdat omstreeks de tijd van de avond het licht zal zijn’, (Zacharia 14:7).

Bij Zefanja: ‘Laat er tenslotte een landstreek over zijn voor het huis van Juda, zij zullen op die weiden; in de huizen van Askelon zullen zij in de avond rust hebben, wanneer hen zal bezoeken Jehovah, hun God en hun gevangenschap zal terugvoeren’, (Zefanja 2:7); de avond voor de eerste staat van de opkomende Kerk.

Omdat de avond de laatste tijd van de Oude Kerk betekende en de eerste van de nieuwe, werd daarom bevolen, dat Aharon en zijn zonen ‘de lamp zouden doen opkomen van de avond tot de morgen voor Jehovah’, (Exodus 27:20,21).

Dat de avond de laatste staat van de Kerk is, wanneer er het dichte valse is, omdat er geen geloof is en het dichte boze, omdat er geen naastenliefde is, blijkt bij Jeremia: ‘Wee ulieden, omdat de dag heengaat, omdat de schaduwen van de avond zich hebben geneigd’, (Jeremia 6:4).

Bij Ezechiël: ‘Ik sprak tot het volk in de morgen en mijn echtgenote stierf in de avond’, (Ezechiël 24:8); de echtgenote staat voor de Kerk.

Bij David: ‘Onder de morgenstond zal het bloeien en het zal voorbijgaan; onder de avond zal hij het afsnijden, het zal verdorren’, (Psalm 90:6).