I Koningen 8
1
Toen vergaderde Salomo de oudsten van Israel, en al de hoofden der stammen, de oversten der vaderen, onder de kinderen Israels, tot den koning Salomo te Jeruzalem, om de ark des verbonds des HEEREN op te brengen uit de stad Davids, dewelke is Sion.
2
En alle mannen van Israel verzamelden zich tot den koning Salomo, in de maand Ethanim op het feest; die is de zevende maand.
3
En al de oudsten van Israel kwamen; en de priesters namen de ark op.
4
En zij brachten de ark des HEEREN en de tent der samenkomst opwaarts mitsgaders al de heilige vaten, die in de tent waren; en de priesters en de Levieten brachten dezelve opwaarts.
5
De koning Salomo nu en de ganse vergadering van Israel, die bij hem vergaderd waren, waren met hem voor de ark, offerende schapen en runderen, die vanwege de menigte niet konden geteld, noch gerekend worden.
6
Alzo brachten de priesteren de ark des verbonds des HEEREN tot haar plaats, tot de aanspraakplaats van het huis, tot het heilige der heiligen, tot onder de vleugelen der cherubim.
7
Want de cherubim spreidden beide vleugelen over de plaats der ark; en de cherubim overdekten de ark en haar handbomen van boven.
8
Daarna schoven zij de handbomen verder uit, dat de hoofden der handbomen gezien werden uit het heiligdom voor aan de aanspraakplaats, maar buiten niet gezien werden; en zij zijn aldaar tot op dezen dag.
9
Er was niets in de ark, dan alleen de twee stenen tafelen, die Mozes bij Horeb daarin gelegd had, als de HEERE een verbond maakte met de kinderen Israels, toen zij uit Egypteland uitgetogen waren.
10
En het geschiedde, als de priesters uit het heilige uitgingen, dat een wolk het huis des HEEREN vervulde.
11
En de priesters konden niet staan om te dienen, vanwege de wolk; want de heerlijkheid des HEEREN had het huis des HEEREN vervuld.
12
Toen zeide Salomo: De HEERE heeft gezegd, dat Hij in donkerheid zou wonen.
13
Ik heb immers een huis gebouwd, U ter woonstede, een vaste plaats tot Uw eeuwige woning.
14
Daarna wendde de koning zijn aangezicht om, en zegende de ganse gemeente van Israel; en de ganse gemeente van Israel stond.
15
En hij zeide: Geloofd zij de HEERE, de God Israels, Die met Zijn mond tot mijn vader David gesproken heeft, en heeft het met Zijn hand vervuld, zeggende:
16
Van dien dag af, dat Ik Mijn volk Israel uit Egypteland uitgevoerd heb, heb Ik geen stad verkoren uit alle stammen van Israel, om een huis te bouwen, dat Mijn Naam daar zou wezen; maar Ik heb David verkoren, dat hij over Mijn volk Israel wezen zou.
17
Het was ook in het hart van mijn vader David, een huis den Naam van den HEERE, den God Israels, te bouwen.
18
Maar de HEERE zeide tot David, mijn vader: Dewijl dat in uw hart geweest is Mijn Naam een huis te bouwen, gij hebt welgedaan, dat het in uw hart geweest is.
19
Evenwel gij zult dat huis niet bouwen; maar uw zoon, die uit uw lendenen voortkomen zal, die zal Mijn Naam dat huis bouwen.
20
Ze heeft de HEERE bevestigd Zijn woord, dat Hij gesproken had; want ik ben opgestaan in de plaats van mijn vader David, en ik zit op den troon van Israel, gelijk als de HEERE gesproken heeft; en ik heb een huis gebouwd den Naam des HEEREN, des Gods van Israel.
21
En ik heb daar een plaats beschikt voor de ark, waarin het verbond des HEEREN is, hetwelk Hij met onze vaderen maakte, als Hij hen uit Egypteland uitvoerde.
22
En Salomo stond voor het altaar des HEEREN, tegenover de ganse gemeente van Israel, en breidde zijn handen uit naar den hemel;
23
En hij zeide: HEERE, God van Israel, er is geen God, gelijk Gij, boven in den hemel, noch beneden op de aarde, houdende het verbond en de weldadigheid aan Uw knechten, die voor Uw aangezicht met hun ganse hart wandelen;
24
Die Uw knecht, mijn vader David, gehouden hebt, wat Gij tot hem gesproken hadt; want met Uw mond hebt Gij gesproken, en met Uw hand vervuld, gelijk het te dezen dage is.
25
En nu HEERE, God van Israel, houd Uw knecht, mijn vader David, wat Gij tot hem gesproken hebt, zeggende: Geen man zal u van voor Mijn aangezicht afgesneden worden, die op den troon van Israel zitte; alleenlijk zo uw zonen hun weg bewaren, om te wandelen voor Mijn aangezicht, gelijk als gij gewandeld hebt voor Mijn aangezicht.
26
Nu dan, o God van Israel, laat toch Uw woord waar worden, hetwelk Gij gesproken hebt tot Uw knecht, mijn vader David.
27
Maar waarlijk, zou God op de aarde wonen? Zie, de hemelen, ja, de hemel der hemelen zouden U niet begrijpen, hoeveel te min dit huis, dat ik gebouwd heb!
28
Wend U dan nog tot het gebed van Uw knecht, en tot zijn smeking, o HEERE, mijn God, om te horen naar het geroep en naar het gebed, dat Uw knecht heden voor Uw aangezicht bidt.
29
Dat Uw ogen open zijn, nacht en dag, over dit huis, over deze plaats, van dewelke Gij gezegd hebt: Mijn Naam zal daar zijn; om te horen naar het gebed, hetwelk Uw knecht bidden zal in deze plaats.
30
Hoor dan naar de smeking van Uw knecht, en van Uw volk Israel, die in deze plaats zullen bidden; en Gij, hoor in de plaats Uwer woning, in den hemel, ja, hoor, en vergeef.
31
Wanneer iemand tegen zijn naaste zal gezondigd hebben, en hij hem een eed des vloeks opgelegd zal hebben, om zichzelven te vervloeken; en de eed des vloeks voor Uw altaar in dit huis komen zal;
32
Hoor Gij dan in den hemel, en doe, en richt Uw knechten, veroordelende den ongerechtige, gevende zijn weg op zijn hoofd, en rechtvaardigende den gerechtige, gevende hem naar zijn gerechtigheid.
33
Wanneer Uw volk Israel zal geslagen worden voor het aangezicht des vijands, omdat zij tegen U gezondigd zullen hebben, en zich tot U bekeren, en Uw Naam belijden, en tot U in dit huis bidden en smeken zullen;
34
Hoor Gij dan in den hemel, en vergeef de zonde van Uw volk Israel, en breng hen weder in het land, dat Gij hun vaderen gegeven hebt.
35
Als de hemel zal gesloten zijn, dat er geen regen is, omdat zij tegen U gezondigd zullen hebben; en zij in deze plaats bidden, en Uw Naam belijden, en van hun zonden zich bekeren zullen, als Gij hen geplaagd zult hebben;
36
Hoor Gij dan in den hemel, en vergeef de zonde van Uw knechten en van Uw volk Israel, als Gij hun zult geleerd hebben den goeden weg in denwelken zij wandelen zullen; en geef regen op Uw land, dat Gij Uw volk tot een erfenis gegeven hebt.
37
Als er honger in het land wezen zal, als er pest wezen zal, als er brandkoren, honigdauw, sprinkhanen, kevers wezen zullen, als zijn vijand in het land zijner poorten hem belegeren zal, of enige plage, of enige krankheid wezen zal;
38
Alle gebed, alle smeking, die van enig mens, van al Uw volk Israel, geschieden zal; als zij erkennen, een ieder de plage zijns harten, en een ieder zijn handen in dit huis uitbreiden zal;
39
Hoor Gij dan in den hemel, de vaste plaats Uwer woning, en vergeef, en doe, en geef een iegelijk naar al zijn wegen, gelijk Gij zijn hart kent; want Gij alleen kent het hart van alle kinderen der mensen;
40
Opdat zij U vrezen al de dagen, die zij leven zullen in het land, dat Gij onzen vaderen gegeven hebt.
41
Zelfs ook aangaande den vreemde, die van Uw volk Israel niet zal zijn, maar uit verren lande om Uws Naams wil komen zal;
42
(Want zij zullen horen van Uw groten Naam, en van Uw sterke hand, en van Uw uitgestrekten arm) als hij komen en bidden zal in dit huis;
43
Hoor Gij in den hemel, de vaste plaats Uwer woning, en doe naar alles, waarom die vreemde tot U roepen zal; opdat alle volken der aarde Uw Naam kennen, om U te vrezen, gelijk Uw volk Israel, en om te weten, dat Uw Naam genoemd wordt over dit huis, hetwelk ik gebouwd heb.
44
Wanneer Uw volk in den krijg tegen zijn vijand uittrekken zal door den weg, dien Gij hen henen zenden zult, en zullen tot den HEERE bidden naar den weg dezer stad, die Gij verkoren hebt, en naar dit huis, hetwelk ik Uw Naam gebouwd heb;
45
Hoor dan in den hemel hun gebed en hun smeking, en voer hun recht uit.
46
Wanneer zij gezondigd zullen hebben tegen U (want geen mens is er, die niet zondigt), en Gij tegen hen vertoornd zult zijn, en hen leveren zult voor het aangezicht des vijands, dat degenen, die hen gevangen hebben, hen gevankelijk wegvoeren in des vijands land, dat verre of nabij is.
47
En zij in het land, waar zij gevankelijk weggevoerd zijn, weder aan hun hart brengen zullen, dat zij zich bekeren, en tot U smeken in het land dergenen, die ze gevankelijk weggevoerd hebben, zeggende: Wij hebben gezondigd, en verkeerdelijk gedaan, wij hebben goddelooslijk gehandeld;
48
En zij zich tot U bekeren, met hun ganse hart, en met hun ganse ziel, in het land hunner vijanden, die hen gevankelijk weggevoerd zullen hebben; en tot U bidden zullen naar den weg van hun land (hetwelk Gij hun vaderen gegeven hebt), naar deze stad, die Gij verkoren hebt, en naar dit huis, dat ik Uw Naam gebouwd heb;
49
Hoor dan in den hemel, de vaste plaats Uwer woning, hun gebed en hun smeking en voer hun recht uit;
50
En vergeef aan Uw volk, dat zij tegen U gezondigd zullen hebben, en al hun overtredingen, waarmede zij tegen U zullen overtreden hebben; en geef hun barmhartigheid voor het aangezicht dergenen, die ze gevangen houden, opdat zij zich hunner ontfermen;
51
Want zij zijn Uw volk en Uw erfdeel, die Gij uitgevoerd hebt uit Egypteland, uit het midden des ijzeren ovens;
52
Opdat Uw ogen open zijn tot de smeking van Uw knecht en tot de smeking van Uw volk Israel, om naar hen te horen, in al hun roepen tot U.
53
Want Gij hebt hen U tot een erfdeel afgezonderd, uit alle volken der aarde; gelijk als Gij gesproken hebt door den dienst van Mozes, Uw knecht, als Gij onze vaderen uit Egypte uitvoerdet, Heere Heere!
54
Het geschiedde nu, als Salomo voleind had dit ganse gebed, en deze smeking tot den HEERE te bidden, dat hij van voor het altaar des HEEREN opstond, van het knielen op zijn knieen, met zijn handen uitgebreid naar den hemel;
55
Zo stond hij, en zegende de ganse gemeente van Israel, zeggende met luider stem:
56
Geloofd zij de HEERE, Die aan Zijn volk Israel rust gegeven heeft, naar alles, wat Hij gesproken heeft! Niet een enig woord is er gevallen van al Zijn goede woorden, die Hij gesproken heeft door den dienst van Mozes, Zijn knecht.
57
De HEERE, onze God, zij met ons, gelijk als Hij geweest is met onze vaderen; Hij verlate ons niet, en begeve ons niet;
58
Neigende tot Zich ons hart, om in al Zijn wegen te wandelen, en om te houden Zijn geboden, en Zijn inzettingen, en Zijn rechten, dewelke Hij onzen vaderen geboden heeft.
59
En dat deze mijn woorden, waarmede ik voor den HEERE gesmeekt heb, mogen nabij zijn voor den HEERE, onzen God, dag en nacht; opdat Hij het recht van Zijn knecht uitvoere, en het recht van Zijn volk Israel, elkeen dagelijks op zijn dag.
60
Opdat alle volken der aarde weten, dat de HEERE die God is, niemand meer;
61
En ulieder hart volkomen zij met den HEERE, onzen God, om te wandelen in Zijn inzettingen, en Zijn geboden te houden, gelijk te dezen dage.
62
En de koning, en gans Israel met hem, offerden slachtofferen voor het aangezicht des HEEREN.
63
En Salomo offerde ten dankoffer, dat hij den HEERE offerde, twee en twintig duizend runderen, en honderd en twintig duizend schapen. Alzo hebben zij het huis des HEEREN ingewijd, de koning en al de kinderen Israels.
64
Ten zelfden dage heiligde de koning het middelste des voorhofs, dat voor het huis des HEEREN was, omdat hij aldaar het brandoffer en het spijsoffer bereid had, mitsgaders het vet der dankofferen; want het koperen altaar, dat voor het aangezicht des HEEREN was, was te klein, om de brandofferen, en de spijsofferen, en het vet der dankofferen te vatten.
65
Terzelfder tijd ook hield Salomo het feest, en gans Israel met hem, een grote gemeente, van den ingang af van Hamath tot de rivier van Egypte, voor het aangezicht des HEEREN, onzes Gods, zeven dagen en zeven dagen, zijnde veertien dagen.
66
Op den achtsten dag liet hij het volk gaan, en zij zegenden den koning; daarna gingen zij naar hun tenten, blijde en goedsmoeds over al het goede, dat de HEERE aan David, Zijn knecht, en aan Israel, Zijn volk, gedaan had.
Apocalypse Explained # 637
637. Clothed in sackcloth, signifies in mourning because of the non-reception of Divine good and Divine truth. This is evident from the signification of "clothed in sackcloth," as being mourning because of the vastation and desolation of Divine good and Divine truth, here because of their non-reception; for the witnesses were seen clothed in sackcloth, and they signify the Divine good, from which is every good of love and charity, and the Divine truth, from which is every truth of doctrine and faith; these appear to be in mourning when they are not received, but in joy when they are received.
[2] Likewise it is said of the sun and moon, which also signify the good of love and the truth of faith, that:
The sun became black as sackcloth of hair, and the moon became as blood (Revelation 6:12),
which signifies that every good of love was separated, and every truth of faith falsified (See above, n. 401); not that the sun in the angelic heaven, which is the Lord, ever becomes black, but that it so appears to those who receive no light from it.
[3] In ancient times, when the externals of the church consisted of mere correspondences and thence of representatives of things spiritual, mourning was represented by many things that are significative; as by sitting and lying on the ground, rolling themselves in the dust, by putting ashes on the head, rending the garments, and putting on sackcloth. "Rending the garments and putting on sackcloth" signified mourning because of the desolation of truth and good in the church, and because of the nonreception of them; for "garments" in general signified the truths of the church (See above, n. 64, 65, 195, 271, 395, 475, 476); therefore "rending the garments" signified grief because the truths of the church are hurt and as it were rent asunder by falsities; and "to be clothed in sackcloth" signifies mourning because of the deprivation of good and truth, and the consequent vastation of the church.
[4] For this reason:
When Hezekiah the king heard the words of Tartan the captain of the king of Assyria, he rent his clothes and covered himself with sackcloth, and came to the house of Jehovah; and he sent Eliakim who was over the house, and Shebna the scribe, and the elders of the priests, covered with sackcloth, to Isaiah (2 Kings 19:1, 2; Isaiah 37:1, 2).
This was done because the "king of Assyria" here signifies the perverted rational, or the rational that perverts the truths and goods of the church and destroys them by falsities; all the words of Tartan the captain of the king of Assyria, involve such things; and because the desolation and vastation of the church was seen to be imminent, to exhibit mourning and grief on this account they rent their garments and covered themselves with sackcloth.
[5] Likewise:
When Benhadad the king of Syria besieged Samaria, and there came a great famine, the king rent his clothes, and as he passed by upon the wall the people saw that, behold, sackcloth was upon his flesh within (2 Kings 6:30).
This has a similar signification as above, namely, the imminent desolation and devastation of the church; for this reason the king rent his garments and had sackcloth upon his flesh, which was a representative sign of mourning and grief.
[6] Mourning for like reasons is signified also by the following:
Jacob, when he believed that Joseph was torn to pieces, rent his clothes, and put sackcloth upon his loins, and mourned for his son many days (Genesis 37:34).
So when Ahab, by the advice of Jezebel his wife, had taken away the vineyard of Naboth, and had heard the hard words of the prophet respecting that matter, he rent his clothes and put sackcloth upon his flesh, and fasted, yea, he lay in sackcloth, and went softly (1 Kings 21:27).
The king of Nineveh also, when he heard the words of Jonah, arose up from his throne, and laid his robe from him and covered him with sackcloth, and sat upon ashes, and proclaimed a fast, and that man and beast should be covered with sackcloth (Jonah 3:5, 6, 8).
So also Daniel set his face to the Lord God, to seek by supplication and prayer in fasting, sackcloth, and ashes (Daniel 9:3).
When Abner was slain, David said to Joab and to all the people that were with him, that they should rend their clothes and gird them with sackcloth, and mourn before Abner; and David himself walked behind the bier (2 Samuel 3:31).
This makes clear that in the Jewish and Israelitish church mourning was represented by "rending the clothes and being clothed in sackcloth;" and this because grief of mind and mourning of heart, which were interior things, were represented at that time by external things, which because of their correspondences with spiritual things were significative.
[7] That the representation of mourning by sackcloth signified especially mourning because of the desolation of truth and vastation of good in the church, and also, in particular, repentance, with mourning of heart on account of evils, can be seen further from the following passages. In Isaiah:
In that day will the Lord Jehovih of hosts call to weeping and to lamenting, and to baldness, and to girding on sackcloth (Isaiah 22:12).
This chapter treats of the vastation of the church in respect to Divine truth; its mourning is described by "baldness" and by "putting on sackcloth."
[8] In Jeremiah:
The lion is gone up from the thicket, and the destroyer of nations journeyeth; he hath gone forth out of his place to make the land a waste; thy cities shall be destroyed, that there shall be no inhabitant; for this gird ye with sackcloth, lament, howl (Jeremiah 4:7, 8).
"The lion from the thicket" signifies the falsity of evil destroying the truths of the church; and "the destroyer of nations" signifies the evil of falsity destroying the good of the church; the "land that they will make a waste" signifies the church, and the "cities that shall be destroyed" signify the truths of doctrine; "to gird with sackcloth" signifies mourning on this account, therefore it is added "lament and howl."
[9] In the same:
O daughter of My people, gird thee with sackcloth and roll thee in ashes; make thee mourning for an only one, a lamentation of bitterness, for the waster shall suddenly come upon us (Jeremiah 6:26).
"Daughter of the people" means the church; "to gird herself with sackcloth and roll herself in ashes" signifies mourning because of the destruction of the good and truth of the church; the destruction of these or the vastation of the church is meant by "the waster shall suddenly come." Evidently grievous mourning and grief because of the destruction of good and truth is signified by "gird thee with sackcloth and roll thee in ashes," for it is added "make thee mourning for an only one, a lamentation of bitterness."
[10] In the same:
Howl, O Heshbon, for Ai is devastated; cry out, ye daughters of Rabbah; gird ye with sackcloth, lament, and wander among the walls; for their king is gone into exile, his priests and princes together (Jeremiah 49:3).
This is said of the sons of Ammon, who signify such as are in natural good and falsify the truths of the church; those who are such in the church are meant by "the daughters of Rabbah;" mourning because of the destruction of truth by falsifications is signified by "Gird ye with sackcloth, lament, wander among the walls," "walls" signifying truths falsified; that the truth of the church perished in consequence is signified by "their king is gone into exile," "king" signifying the truth of the church, and "to go into exile" signifying to be destroyed. That the goods of the church and all truths therefrom likewise perished, is signified by "priests and princes together," "priests" signifying the goods of the church, and "princes" the truths therefrom.
[11] In Lamentations:
The elders of the daughter of Zion sit upon the earth, they keep silence, they have cast up dust upon their head, they have girded themselves with sackcloth; the virgins of Jerusalem bend their head down to the earth (Lamentations 2:10).
"To sit upon the earth," "to keep silence," "to cast up dust upon the head," and "to make the head to bend down to the earth," were all signs representative of mourning and grief because of the vastation of the church by evils and falsities. "The elders of the daughter of Zion" signify those that are wise and intelligent in the church, and in an abstract sense wisdom and intelligence; "daughters of Zion and the virgins of Jerusalem" signify those in the church who are in the affection of good and truth, and in an abstract sense these affections themselves.
[12] In Ezekiel:
The shipmasters shall make themselves bald for thee, and gird them with sackcloth, and they shall weep over thee in bitterness of soul, with bitter lamentation (Ezekiel 27:31).
This is said of Tyre, which signifies the church in respect to the knowledges of truth and good, and therefore also the knowledges of truth and good which belong to the church; here mourning on account of the destruction of these is described. "Shipmasters" signify all who bring and communicate these knowledges; "to make bald" signifies mourning on account of the destruction of all things of intelligence; "to gird with sackcloth" signifies mourning because the ability to know truth is also destroyed. Because mourning is what is described, it is added, "they shall weep over thee in bitterness of soul, with bitter lamentation. "
[13] In the Gospels:
Woe unto thee Chorazin, woe unto thee Bethsaida, for if the mighty works had been done in Tyre and Sidon which have been done in you, they would have repented long ago in sackcloth and ashes (Matthew 11:21; Luke 10:13).
"To repent in sackcloth and ashes" means to grieve and mourn because of the nonreception of Divine truth, and because of the falsities and evils that obstruct.
[14] In Joel:
Howl as a virgin girded with sackcloth for the bridegroom of her youth; gird ye and lament, ye priests; howl, ye ministers of the altar; come, pass the night in sackcloth, ye ministers of my God, for the meal offering and the drink offering are withholden from the house of your God (Joel 1:8, 13).
Here "to be girded with sackcloth" and "to pass the night in sackcloth" signify mourning because the good and truth of the church are destroyed, for the "meal offering" signifies the good of the church, and the "drink offering" its truth.
[15] In Amos:
I will bring up sackcloth upon all loins, and baldness upon every head, and I will make it as a mourning for an only one, and its latter end as a bitter day (Amos 8:10).
"Sackcloth upon the loins" signifies mourning because the good of love is destroyed, for this is signified by the "loins;" and "baldness upon the head" signifies mourning because the understanding of truth is destroyed.
[16] In Isaiah:
Upon all the heads of Moab is baldness, every beard shaven; in its streets they have girded themselves with sackcloth; upon its roofs and in its streets he shall howl, flowing down in weeping (Isaiah 15:2, 3).
In Jeremiah:
Every head baldness, and every beard shaven; upon all hands gashes, and upon the loins sackcloth; upon all the roofs of Moab and in its streets mourning everywhere (Jeremiah 48:37, 38).
"Moab" signifies those who are in natural good and who adulterate the goods of the church; that such have no understanding of truth or knowledge [scientia] of truth is signified by "upon all the heads of Moab baldness, and every beard shaven," also by "upon its roofs and in its streets he shall howl" and "there shall be mourning;" "upon all hands gashes" signifies things falsified; mourning because of these things is signified by "to gird with sackcloth," and "to howl," and "to flow down in weeping."
[17] In Isaiah:
It shall come to pass in place of spices there shall be rottenness, and in place of a girdle tatters, and in place of braided work baldness, and in place of a robe a girding of sackcloth, in place of beauty burning; thy men shall fall by the sword, and thy might in the war (Isaiah 3:24, 25).
This is said of "the daughters of Zion," by whom the church in respect to the affections of celestial good is signified, therefore "the daughters of Zion" signify the affections of good that belong to the celestial church. The loss and dissipation of these through the pride of self-intelligence is here described by the various things with which these daughters adorn themselves; the change of these affections into opposite and unbeautiful affections is signified by "in place of spices there shall be rottenness, in place of a girdle tatters, in place of braided work baldness, in place of a robe a girding of sackcloth, and in place of beauty burning;" "rottenness" signifies the vital perishing; "in place of a girdle tatters" signifies the dissipation of perceptions of truth instead of their union; "in place of braided work baldness" signifies imbecility instead of knowledge [scientia]; "in place of beauty burning" signifies foolishness instead of intelligence, "burning" signifying insanity from the pride of self-intelligence, which is foolishness, and "beauty" signifying intelligence. That the truths of the understanding will perish by falsities, even till there is no resistance against evils, is signified by "thy men shall fall by the sword and thy might in the war," "sword" meaning falsity destroying the truth.
[18] "Sackcloth" has a similar meaning in the following passages. In Ezekiel:
All hands are relaxed, all knees go into waters, whence they shall gird themselves with sackcloth, and terror shall cover them, and upon all faces shall be shame, and upon all heads baldness (Ezekiel 7:17, 18).
In David:
I, when they were sick, made sackcloth my vesture, I afflicted my soul with hunger (Psalms 35:13).
When I wept in the fast of my soul it became to me a reproach; when I made sackcloth my garment I became a byword to them (Psalms 69:10, 11).
In Job:
I have sewed sackcloth upon my skin, and have put my horn in the dust; my face has been soiled by weeping (Job 16:15, 16).
In Isaiah:
I clothe the heavens with blackness, and I make sackcloth their covering (Isaiah 50:3).
And in David:
Thou hast turned for me my mourning into dancing, thou hast loosed my sackcloth and hast girded me with joy (Psalms 30:11).
In these passages, too, "sackcloth" signifies mourning; and "to gird sackcloth over the body instead of the vesture" signifies mourning because of the destruction of the truth of the church; and "to gird sackcloth upon the loins and upon the flesh" signifies mourning because of the destruction of the good of the church; for "the vesture" signifies the truth of the church, and "loins and flesh" signify the good of the church.
[19] That "girding with sackcloth" was merely representative and thus significative of mourning and repentance, but was not in itself mourning and repentance, is evident in Isaiah:
Is such the fast that I shall choose, the day for a man to afflict his soul, to bow down his head as a rush, and to lie down in sackcloth and ashes; wilt thou call this a fast, and the day of Jehovah's good pleasure? Is not this the fast that I choose, to loose the bonds of wickedness, to break thy bread to the hungry, and to bring the afflicted exiles to the home, and when thou seest the naked that thou cover him? (Isaiah 58:5-7)
And in Joel:
Turn ye back unto me with your whole heart, and in fasting and in weeping and in lamentation, and rend your heart and not your garments (Joel 2:12, 13).
