301. De tweede verborgenheid is deze, dat zij, wanneer zij onderricht waren in de mysteriën van het geloof, voor eeuwig verloren zouden zijn gegaan, wat wordt aangeduid door deze woorden:

‘Nu zal hij wellicht zijn hand uitsteken, en nemen van de boom der levens en eten, en leven in eeuwigheid. Hiermee is het zo gesteld; wanneer de mensen de levensorde in zich hebben omgekeerd en alleen vanuit zichzelf en het eigene willen leven en wijs zijn, dan beredeneren ze alles wat ze over het geloof horen, of het al dan niet zo is; en omdat ze het uit zichzelf doen, uit het zinnelijke en wetenschappelijke van hen, kunnen zij niet anders dan loochenen. En wanneer zij loochenen, lasteren en ontwijden zij ook, en tenslotte bekommeren zij er zich zelfs niet meer om, of zij het profane met het heilige vermengen. Wanneer de mens van dien aard wordt, dan is hij in het andere leven dermate verdoemd, dat er niet enige hoop op verlossing meer rest. Want wat door ontwijdingen vermengd is, hangt vermengd aan elkaar; niet zo gauw doet zich een voorstelling van het heilige voor, of de daaraan verbonden voorstelling van het profane treedt ook tevoorschijn, en dit maakt, dat hij in geen ander gezelschap dan in dat van de verdoemden kan zijn. In het andere leven wordt, ook door de geesten in de geestenwereld, nog meer door de engelgeesten, alles wat met elke denkvoorstelling verbonden aan de dag treedt, tot in de fijnste bijzonderheden waargenomen, en wel zo scherp, dat zij uit een enkele voorstelling alleen al weten, van welke aard iemand is. Dergelijk met het heilig verbonden profane kan niet verdreven worden, dan onder helse folteringen, die zo groot zijn, dat als de mens het wist, hij zich voor ontwijding zou wachten als voor de hel zelf.