4431. De zoon van Hemor de Heviet; dat dit betekent uit de Ouden, staat vast uit de betekenis van de zoon , die hier Sichem is, namelijk het innerlijk ware, waarover kort hiervoor; dat de zoon het ware is, nrs. 489, 491, 533, 1147, 2623, 3373, 4257;

en uit de uitbeelding van Hemor, te weten de vader van dat ware, en dus uit de Ouden; immers het ware dat innerlijk in de rituele en uitbeeldende dingen was, vloeide uit van de Kerk die er van oudsher was; en omdat dit zo is, wordt Hemor ook de Heviet genoemd; het was immers de Hevietische natie waardoor zo’n ware bij de Ouden werd aangeduid; omdat de Hevieten van oudsher in zo’n ware waren geweest; vandaar komt het dat Hemor hier de Heviet wordt genoemd; met alle natiën immers in het land Kanaän werd in de oude tijd een of ander goede of ware van de Kerk aangeduid, want de Oudste Kerk, die hemels was, was daar geweest, nr. 4116; maar naderhand bogen die natiën, zoals de overige bij wie de Kerk was geweest, af tot afgodische dingen, daarom worden met diezelfde natiën eveneens de afgodendiensten aangeduid; maar omdat met de Hevieten van oudsher het innerlijk ware werd aangeduid en zij tot de meer rechtschapen natiën behoorden, bij wie de ongerechtigheid niet zo ten top was gevoerd, dat wil zeggen, het ware van de Kerk niet dermate was uitgeblust zoals bij de andere, werden daarom vanuit de Voorzienigheid van de Heer de Gibeonitische Hevieten bewaard door het verbond dat Jozua en de vorsten met hen sloten, (Jozua 9:15);

dat zij Hevieten waren, zie, (Jozua 9:7; 11:19). Uit deze dingen blijkt nu vanwaar het komt dat met Sichem, de zoon van Hemor de Heviet, het innerlijk ware uit de Ouden wordt aangeduid.