2275. Dat de woorden ‘En hij zei: Dat, ik bid U, mijn Heer niet toornig worde, en ik spreke’ de angst over de staat van het menselijk geslacht betekenen, kan niet zozeer blijken uit de woorden, maar uit de daarin gelegen aandoening. Er zijn twee dingen in de innerlijke zin van het Woord, namelijk het geestelijke en het hemelse. Het geestelijke bestaat hierin dat de dingen los van de letter worden opgevat, waartoe de letterlijke zin als voorwerp dient, zoals die dingen doen welke het oog ziet, wanneer zij tot voorwerpen dienen om te denken over meer verheven dingen. Het hemelse bestaat hierin, dat alleen de aandoening van de dingen wordt waargenomen welke in de innerlijke zin gelegen zijn; in het eerstgenoemde zijn de geestelijke engelen, in het laatstgenoemde echter de hemelse engelen; zij die in het laatstgenoemde of in de aandoening zijn, worden terstond gewaar wat de letter insluit, wanneer zij door de mens gelezen wordt, uit de aandoening alleen en daaruit vormen zij voor zichzelf hemelse voorstellingen en dit met ontelbare verscheidenheid en op onbeschrijflijke wijze overeenkomstig de zich ontvouwende harmonie van de hemelse dingen van de liefde, welke in de aandoening zijn. Hieruit kan blijken wat het Woord van de Heer in zijn schoot bevat; wanneer dus deze woorden gelezen worden ‘Dat, ik bid U, mijn Heer niet toornig worde, en ik spreke’, worden de hemelse engelen terstond een zekere angst gewaar en wel de angst van de liefde jegens het menselijk geslacht, en dan worden hun tevens ontelbare en onuitsprekelijke dingen ingegeven ten aanzien van de angst van de liefde, welke de Heer voelde, toen Hij dacht over de staat van het menselijk geslacht.