2203. Dat de woorden ‘zeggende: Zal ik, nadat ik oud geworden ben, wellust hebben’ betekenen, dat het niet de aandoening van dit ware was om van staat te veranderen, blijkt uit de betekenis van oud worden, namelijk het menselijke afleggen, dus van staat veranderen, waarover in nr. 2198;

en uit de betekenis van ‘zal ik wellust hebben’ namelijk niet verlangen, dus dat dit niet zijn aandoening was. Hoe het hiermee gesteld is, kan blijken uit hetgeen eerder in nr. 2196 gezegd is over Sarah, dat zij stond aan de deur van de tent, en deze achter hem was, namelijk dat het menselijk redelijke ten aanzien van het ware van dien aard is, dat het niet verstaan kan wat het Goddelijke is, en wel daarom, omdat dit ware in schijnbaarheden gevangen is, en vandaar datgene wat het niet kan verstaan, ook niet gelooft en door datgene wat het niet gelooft, ook niet wordt aangedaan. De schijnbaarheden, waarin het redelijke is, zijn van dien aard, dat zij het gemoed aandoen, want in de schijnbaarheden zelf ligt een bekoring; daarom meent het, dat wanneer het van de schijnbaarheden werd beroofd, er geen bekoring meer zou zijn, terwijl toch de hemelse aandoening niet in schijnbaarheden is, maar in het goede en ware zelf; daar het redelijk ware van dien aard is, wordt het hem ook vergeven en toegestaan in schijnbaarheden te zijn en daarin behagen te scheppen. Een dergelijk ware, dat in schijnbaarheden was, wordt door Sarah uitgebeeld, toen de Heer zich met het Goddelijke verbond; daarom wordt gezegd, dat zij aan de deur stond en dat zij lachte en zei: Zal ik, nadat ik oud geworden ben, wellust hebben, waardoor wordt aangeduid dat het niet zijn aandoening was om van staat te veranderen.