1702. Dat Abram de Hebreeër de innerlijke mens is, aan wie de binnenste of Goddelijke mens is toegevoegd, kan uit de betekenis van Abram de Hebreeër blijken, of uit de bijnaam van Abram, namelijk dat hij hier de Hebreeër wordt genoemd. Waar in hetgeen voorafgaat en volgt van Abram sprake is, wordt hij niet de Hebreeër genoemd, maar alleen hier. Daarom wordt iets zeer bepaalds bij de Heer door Abram de Hebreeër uitgebeeld en aangeduid. Uit de innerlijke zin kan blijken, wat wordt uitgebeeld en aangeduid, namelijk dat het de aan de binnenste of Goddelijke toegevoegde innerlijke mens is, zoals ook uit het verband in de innerlijke zin kan blijken. De Hebreeërs worden in het Woord genoemd, wanneer iets van dienstbaarheid, van welke aard het ook mag zijn, wordt aangeduid, zoals uit hetgeen volgt kan blijken. De innerlijke mens is van dien aard dat hij de binnenste of Goddelijke mens dienen moet, waarom hier de innerlijke mens Abram de Hebreeër wordt genoemd. Wat de innerlijke mens is, weet nauwelijks iemand, zodat het in het kort gezegd zal worden. De innerlijke mens houdt het midden tussen de binnenste en de uiterlijke mens; door de innerlijke mens heeft de binnenste mens gemeenschap met de uiterlijke; zonder deze bemiddeling kan er nooit enige gemeenschap bestaan. Het hemelse is van het natuurlijke onderscheiden en nog meer van het lichamelijke; wanneer er geen tussenmiddel is, waardoor verbinding plaatsvindt, kan het hemelse nooit in het natuurlijke doorwerken en nog minder in het lichamelijke. De innerlijke mens is het die de redelijke mens wordt genoemd, en deze mens heeft, daar hij het midden houdt, verbinding met de innerlijke, waar het goede en het ware zelf is, en ook verbinding met de uiterlijke, waar het boze en het valse is. Door de gemeenschap met de innerlijke mens kan de mens over hemelse en geestelijke dingen denken of naar boven zien, iets wat de beesten niet kunnen; door de gemeenschap met de uiterlijke mens kan de mens over wereldse en lichamelijke dingen denken of naar omlaag zien, nauwelijks anders dan de beesten, die eveneens een voorstelling van aardse dingen hebben. Kortom de innerlijke of bemiddelende mens is de redelijke mens zelf, die hemels of geestelijk is, wanneer hij omhoog ziet, daarentegen dierlijk, wanneer hij omlaag ziet. Het is bekend dat de mens kan weten, dat hij anders spreekt dan hij denkt, en anders doet dan hij wil, en dat er veinzerij en sluwheid bestaat, en dat er ook de rede of het redelijke is, en dat dit redelijke innerlijk is, daar het in tegenspraak kan zijn; en ook dat er bij de mens die wedergeboren moet worden, iets innerlijks is dat met het uiterlijke in strijd is. Dit innerlijke dat anders denkt en wil en dat worstelt, is de innerlijke mens. In deze innerlijke mens zetelt het geweten bij de geestelijke mens en de innerlijke gewaarwording bij de hemelse mens. Deze innerlijke mens die bij de Heer aan de binnenste Goddelijke mens was toegevoegd is die hier Abram de Hebreeër wordt genoemd.