4727. En nu, gaat, en laat ons hem doden; dat dit de uitblussing betekent van het wezenlijke van de leer ten aanzien van het Goddelijk Menselijke van de Heer, staat vast uit de betekenis van doden, namelijk uitblussen; en uit de uitbeelding van Jozef, die zij wilden doden, namelijk het Goddelijk Ware van de Heer en in het bijzonder het leerstellige ten aanzien van Zijn Goddelijk Menselijke, nr. 4723;

dat dit het wezenlijke van de leer is, zie ook daar. Dat de Kerk die het geloof-alleen erkent, dit wezenlijk ware heeft uitgeblust, is bekend; wie immers van hen gelooft dat het Menselijke van de Heer Goddelijk is; koesteren zij niet alleen al voor de stelling afkeer; terwijl men toch in de Oude Kerken heeft geloofd dat de Heer, Die in de wereld zou komen, de Goddelijke Mens was; en eveneens werd Hij, wanneer Hij door hen werd gezien, Jehovah genoemd, zoals uit verscheidene plaatsen in het Woord blijkt; maar laat voor dit moment alleen dit bij Jesaja worden aangevoerd:

‘Een stem des roependen in de woestijn: Bereidt de weg voor Jehovah en effent in de eenzaamheid een pad voor onze God’, (Jesaja 40:3);

dat deze dingen werden gezegd over de Heer en dat Hem door Johannes de Doper de weg bereid en het pad geëffend werd, staat klaarblijkend vast bij de evangelisten, (Mattheüs 3:3; Markus 1:3; Lukas 3:4; Johannes 1:23) en bovendien uit de woorden van de Heer zelf, dat ‘Hij één was met de Vader en de Vader in Hem en Hij in de Vader’; en verder, ‘dat Hem alle macht is gegeven in de hemelen en op aarde’; en eveneens, ‘dat Hem het gericht is gegeven’. Wie slechts een weinig weet over de macht in de hemel en op aarde en over het gericht, kan weten dat zij niets zijn, tenzij Hij ook ten aanzien van het Menselijke Goddelijk was. Degenen die in het geloof-alleen zijn, kunnen ook niet weten wat de mens nieuw maakt of hem heiligt, te minder wat het Menselijke van de Heer Goddelijke maakte; zij weten immers niets over de liefde en de naastenliefde; de liefde immers tot de Heer en de naastenliefde jegens de naaste maken de mens nieuw en heiligen hem; maar de Goddelijke Liefde zelf heeft de Heer Goddelijk gemaakt; de liefde immers is het ‘zijn’ zelf van de mens en vandaar is de liefde zijn leven; zij vormt de mens volgens het beeld van haar; het is daarmee eveneens zo gesteld als met de ziel van de mens, die zijn innerlijk wezen is; deze schept of beeldt het lichaam als het ware tot het beeld van haar en wel zo dat zij door dat lichaam kan handelen en voelen geheel zoals zij wil en denkt, en zo, dat het lichaam zoals de uitwerking is en de ziel zoals de oorzaak waarin het einddoel is, dus, dat de ziel het al van het lichaam is, zoals de oorzaak van het einddoel het al is in de uitwerking. Voor Wie de ziel Jehovah Zelf was, zoals zij het voor de Heer was, Hij was immers uit Jehovah ontvangen, voor Die kon het Menselijke, toen het verheerlijkt was, niet iets anders zijn. Uit deze dingen blijkt hoezeer diegenen afdwalen die het Menselijke van de Heer, nadat het verheerlijkt was, eender maken aan het menselijke van de mens, terwijl het toch Goddelijk is en vanuit Zijn Goddelijk Menselijke alle wijsheid, alle inzicht en eveneens alle licht in de hemel voortgaat; al wat uit Hem voortgaat is heilig; het ‘heilige’ dat niet uit het Goddelijke is, is niet heilig.