9229. En mannen der heiligheid zult gij Mij zijn; dat dit de staat van het leven dan vanuit het goede betekent, staat vast uit de betekenis van de mannen der heiligheid, namelijk zij die door de Heer worden geleid, want het Goddelijke uit de Heer dat voortgaat is het Heilige Zelf, nrs, 6788, 7499, 8127, 8302, 8806; vandaar worden degenen die dat opnemen met het geloof en eveneens met de liefde, heilig genoemd.

Wie gelooft, dat de mens ergens anders vandaan heilig is, dan dat wat uit de Heer is en wordt opgenomen, bedriegt zich ten zeerste; want wat van de mens is en zijn eigene wordt genoemd, dat is boos; dat het eigene van de mens niets anders dan het boze is, zie de nrs. 210, 215, 694, 874-876, 987, 1047, 4328, 5660, 5786, 8480, 8944.

En dat voor zoveel als de mens van zijn eigene kan worden afgehouden, de Heer aanwezig kan zijn en dus dat de mens voor zoveel het heilige heeft, nrs. 1023, 1044, 1581, 2256, 2388, 2406, 2411, 8206, 8393, 8988, 9014.

Dat alleen de Heer heilig is en dat datgene alleen heilig is wat voortgaat uit Hem, dus dat wat de mens opneemt uit de Heer, blijkt overal uit het Woord, zoals bij Johannes: ‘Ik heilig Mijzelf, opdat ook zij mogen zijn geheiligd in de waarheid’, (Johannes 17:19); Zichzelf heiligen is Zich Goddelijk maken uit eigen macht; vandaar worden degenen in de waarheid geheiligd genoemd, die het Goddelijk Ware voortgaande uit Hem opnemen met het geloof en het leven.

Daarom sprak de Heer ook na de wederopstanding met de discipelen deze woorden en ‘in hen blies’, ‘ontvangt de Heilige Geest’; het inblazen was het uitbeeldende van de levendmaking door het geloof en de liefde, zoals ook in Genesis: ‘Jehovah blies in zijn neusgaten de adem der levens en de mens werd tot een levende ziel’, (Genesis 2:7) eender elders, zoals in (Psalm 33:6; 104:29,30; Job 32:8; 33:4; Johannes 3:8); daarom wordt het Woord ook geïnspireerd genoemd, omdat het uit de Heer is en werden degenen geïnspireerd genoemd die het Woord hebben geschreven; dat de adem, dus de inspiratie, overeenstemt met het leven van het geloof, zie de nrs. 97, 1119, 1120, 3883-3896; vandaar is het dat geest in het Woord genoemd is naar wind en dat het heilige uit de Heer de Wind van Jehovah wordt genoemd, nr. 8286 en dat de Heilige Geest het Heilig Voortgaande is uit de Heer, nrs. 3704, 4673, 5307, 6788, 6982, 6993, 8127, 8302, 9199; zoals ook bij Johannes, dat de Heer ‘doopt met de Heilige Geest’, (Johannes 1:33); en bij Lukas: ‘dat Hij doopt met de Heilige Geest en met vuur’, (Lukas 3:16); dopen in de innerlijke zin betekent wederverwekken, nrs. 4255, 5120, 9088; dopen met de Heilige Geest en met vuur, is wederverwekken door het goede van de liefde; dat het vuur het goede van de liefde is, zie de nrs. 934, 4906, 5215, 6314, 6832, 6834, 6849, 7324.

Bij Johannes: ‘Wie zal U niet vrezen, Heer en niet Uw Naam verheerlijken, omdat Gij alleen heilig zijt’, (Openbaring 15:4).

Door de engel wordt over de Heer bij Lukas gezegd: ‘Geboren zal worden uit u het Heilige’, (Lukas 1:35); en bij Daniël: ‘Ik was ziende in de gezichten van mijn hoofd op mijn legerstede, en zie, de Wakende en Heilige van de hemel daalde neer’, (Daniël 4:10,13); het Heilige en de Heilige daar voor de Heer.

Omdat de Heer alleen heilig is, wordt Hij daarom genoemd de Heilige Israëls, de verlosser, de Redder, de Wederverwekker, in het Oude Testament, zoals in, (Jesaja 1:4; 5:19,24; 10:20; 17:7; 22:6; 29:19; 30:11,12,15; 31:1; 37:23; 41:14,16,20; 43:3,14; 45:11; 47:4; 48:17; 49:7; 54:5; 55:5; 60:9,14; Jeremia 50:29; 51:5; Ezechiël 39:7; Psalm 71:22; 78:41; 89:19).

Daarom wordt de Heer in de hemel en vandaar de hemel zelf, genoemd: ‘Habitakel der Heiligheid’, (Jeremia 31:23; Jesaja 63:15; Jeremia 25:30; verder ‘Heiligdom’, (Ezechiël 11:16; 24:21; en eveneens ‘Berg der Heiligheid’, (Psalm 3:5).

En daarom werd het midden van de tent, waar ook de ark was waarin de Wet lag, ‘het Heilige der Heiligen’ genoemd, (Exodus 26:33,34); want door de Wet in de ark in het midden van de tent werd de Heer ten aanzien van het Woord uitgebeeld, want de Wet is het Woord, nrs. 6752, 7463.

Hieruit kan vaststaan, vanwaar het is dat de engelen heilig worden genoemd, (Mattheüs 25:31; Markus 8:38; Lukas 9:26; Psalm 149:1; Daniël 8:13; en ook de profeten, (Lukas 1:70) en ook de apostelen, (Openbaring 18:20); niet dat zij heilig zijn uit zich, maar uit de Heer, Die alleen Heilig is en uit Wie alleen het Heilige is; met de engelen immers worden de waarheden aangeduid, omdat zij de opnemingen van het Ware uit de Heer zijn, nrs. 1925, 4085, 4295, 4402, 7268, 7873, 8192, 8301; met de profeten de leer van het Ware dat door de Heer uit het Woord is, nrs. 2534, 7269; en met de apostelen alle waarheden en goedheden van het geloof die uit de Heer zijn, in een samenvatting, nrs. 3488, 3858, 6397.

De heiligingen bij het Israëlitische en het Joodse volk waren er, opdat de Heer Die alleen Heilig is, werd uitgebeeld en opdat werd uitgebeeld het Heilige dat uit Hem alleen is; vandaar de heiliging van Aharon en zijn zonen, (Exodus 29:1) e.v.; (Leviticus 8:10,11,13,30); de heiliging van hun klederen, zie vers 21 daar e.v.; de heiliging van het altaar, opdat het de heiligheid van de heiligheden zou zijn, zie vers 37 daar e.v.; de heiliging van de tent der samenkomst, van de ark der getuigenis, van de tafel, van alle vaten, van het reukaltaar, van het brandofferaltaar en van de vaten ervan en van het wasvat en van het voetstuk ervan’, (Exodus 30:26) e.v.

Dat de Heer het Heilige Zelf is dat werd uitgebeeld, blijkt ook uit de woorden van de Heer bij Mattheüs, in de innerlijke zin beschouwd: ‘Gij dwazen en blinden, wat is groter, het goud of de tempel, die het goud heiligt; en wat is groter, de gave of het altaar dat de gave heiligt’, (Mattheüs 23:17,19); door de Tempel werd de Heer Zelf uitgebeeld en eveneens door het Altaar; en met het goud werd het goede aangeduid dat uit de Heer is en met de gave of het slachtoffer werden de dingen aangeduid die van het geloof en van de naastenliefde zijn uit de Heer; dat de Heer door de Tempel werd uitgebeeld, zie de nrs. 2777, 3720; en door het Altaar, nrs. 2777, 2811, 4489, 8935, 8940; dat met het goud het goede uit de Heer werd aangeduid, nrs. 1551, 1552, 5658; en met het slachtoffer de eredienst uit het geloof en de naastenliefde die uit de Heer zijn, nrs. 922, 923, 2805, 2807, 2830, 6905, 8680, 8682, 8935.

Hieruit blijkt nu, vanwaar het is dat de zonen Israëls een heilig volk werden genoemd, (Deuteronomium 26:16,19) en elders; en hier mannen der heiligheid, namelijk vanwege, dat in de afzonderlijk dingen van hun eredienst werden uitgebeeld de Goddelijke dingen van de Heer en de hemelse en de geestelijke dingen van Zijn rijk en Zijn Kerk; daarom werden zij in de uitbeeldende zin heilig genoemd; zij zelf waren dus niet heilig, omdat de uitbeeldingen de heilige dingen beschouwden die werden uitgebeeld en niet de persoon die uitbeeldde, nrs. 665, 1097, 1361, 3147, 3881, 4208, 4281, 4288, 4292, 4307,4444, 4500, 6304, 7048, 7439, 8588, 8788, 8806.

Vandaar eveneens werd Jeruzalem heilig genoemd en Zion de berg der heiligheid, (Zacharias :3) en elders; en verder bij Mattheüs: ‘En de graven werden geopend en vele lichamen van de gestorven heiligen werden opgewekt en uitgegaan zijnde uit hun graven na de wederopstanding van de Heer, schreden zij binnen in de Heilige Stad en verschenen aan velen’, (Mattheüs 27:52,53).

Jeruzalem wordt daar de heilige stad genoemd, terwijl zij toch veeleer profaan is geweest, omdat de Heer daar toen gekruisigd is en vandaar wordt zij Sodom en Egypte genoemd bij Johannes: ‘Hun lichamen op de straat van de grote stad, die geestelijk genoemd wordt Sodom en Egypte, waar ook onze Heer gekruisigd is’, (Johannes 11:8), maar zij werd heilig genoemd omdat zij het rijk van de Heer en de Kerk betekent, nrs. 402, 2117, 3654; dat gestorven heiligen daar zijn verschenen, wat voor sommigen in een gezicht heeft plaatsgevonden, betekende de zaliging van hen die van de geestelijke Kerk waren geweest en de verheffing in het heilige Jeruzalem, dus de hemel, van hen die tot aan die tijd toe waren vastgehouden in de lagere aarde, nrs. 6854, 6914, 7091, 7828, 3932a, 8049, 8054, 8159, 8321.

4255. Omdat ik met mijn stok over deze Jordaan gegaan ben en nu ben ik tot twee kampen; dat dit betekent van heel weinig veel geworden, staat vast uit de betekenis van de stok, namelijk de macht en dat daarvan wordt gesproken met betrekking tot het ware, nrs. 4013, 4015;

en uit de betekenis van de Jordaan, namelijk de inwijding in de erkentenissen van het goede en ware, waarover hierna; en uit de betekenis van de twee kampen, namelijk de goede en de ware dingen, zoals eerder in nr. 4250; want de twee kampen zijn hier het volk, de kudde van kleinvee, de kudde van grootvee en de kamelen, die hij halveerde; daaruit blijkt wat door die woorden in de naaste zin wordt aangeduid, namelijk dat hijzelf weinig van het ware had toen hij in de erkentenissen werd ingewijd en dat hij daarna veel goede en ware dingen had, of wat hetzelfde is, dat van heel weinig veel geworden is. Uit wat tot nu toe is verklaard, blijkt dat er in de innerlijke zin is gehandeld over de Heer, hoe Hij het Menselijke in Zich Goddelijk maakte en wel geleidelijk, overeenkomstig de orde; dus over de voortgang tot het inzicht en de wijsheid, tenslotte in het Goddelijk Inzicht en de Goddelijke Wijsheid; daaruit blijkt wat onder ‘van heel weinig tot veel’ wordt verstaan. Dat de Jordaan de inwijding in de erkentenissen van het goede en ware is, komt omdat zij de grens was van het land Kanaän; dat alle grenzen van dat land die dingen betekenden die de eerste en de laatste zijn van de Kerk van de Heer, dus die welke de eerste en de laatste zijn van de hemelse en geestelijke dingen die van het rijk van de Heer zijn en tevens de eerste en de laatste dingen van de Kerk zijn, dus die welke de eerste en de laatste zijn van de hemelse en de geestelijke dingen die het rijk van de Heer en Zijn Kerk uitmaken, zie de nrs. 1585, 1866, 4116, 4240;

vandaar betekende de Jordaan, omdat die de grens was, de inwijding in de erkentenissen van het goede en ware, want deze zijn de eerste dingen; en tenslotte, wanneer de mens een Kerk of een rijk van de Heer wordt, worden zij de laatste dingen. Dat de Jordaan die dingen betekent, kan ook uit andere plaatsen in het Woord vaststaan, als bij David:

‘Mijn God, over mij buigt zich mijn ziel, daarom zal ik Uwer gedenken vanuit het land der Jordaan en de Hermonsbergen vanuit de berg der geringheid’, (Psalm 42:7);

gedenken vanuit het land der Jordaan staat voor ‘vanuit het laatste’, dus vanuit het nederige.

Bij dezelfde:

‘Jehudah is tot Zijn heiligdom geworden, Israël Zijn heerschappijen; de zee zag en vlood, de Jordaan keerde zich achterwaarts’, (Psalm 114:2, 3, 5);

Jehudah voor het goede van de hemelse liefde en Israël voor het goede van de geestelijke liefde, nr. 3654;

de zee voor de erkentenissen van het ware, nr. 28;

de Jordaan voor de erkentenissen van het goede en van deze wordt gezegd dat zij zich achterwaarts keren, wanneer het goede van de liefde de heerschappij verkrijgt, want dan worden de erkentenissen gezien vanuit het goede, maar niet het goede vanuit de erkentenissen, overeenkomstig wat eerder meermalen is getoond. In het Boek Richteren:

‘Gilead die woont aan de overgang van de Jordaan en Dan, waarom zal hij de schepen vrezen’, (Richteren 5:17);

Gilead voor het zinlijk goede of het genoegen waardoor de mens eerst wordt ingewijd wanneer hij wordt wederverwekt, nrs. 4117, 4124; ‘aan de overgang van de Jordaan wonen’, voor in die dingen zijn die de aanvangsdingen zijn, dus die de eerste en de laatste dingen zijn van de Kerk en van het rijk van de Heer. Deze dingen werden ook uitgebeeld door de Jordaan, toen de zonen Israëls het land Kanaän binnengingen, (Jozua 3:14; 4:1);

want door het land Kanaän werd het rijk van de Heer uitgebeeld, nrs. 1413, 1437, 1607, 3038, 3481, 3705, 3686;

en daarmee dat de Jordaan werd gedeeld en dat zij in het droge overstaken, werd de verwijdering van de boze en valse dingen aangeduid en de toelating van hen die in de goede en ware dingen waren; evenzo daarmee dat de wateren van de Jordaan gedeeld werden door Elia, toen hij tot de hemel werd opgeheven, (2 Koningen 2:8);

en door Elisa, toen hij in de plaats van Elia het profetenambt intrad, zie vers 14 daar. Dat Naäman van zijn melaatsheid werd genezen doordat hij zich zevenmaal in de Jordaan waste, naar het bevel van Elisa, (2 Koningen 5:1-14), beeldde de doop uit, want de doop betekent de inwijding in de Kerk en in die dingen die van de Kerk zijn, dus de wederverwekking en de dingen die van de wederverwekking zijn; niet dat iemand door de doop wordt wederverwekt, maar het is een teken daarvan, dat men indachtig moet zijn. En omdat die dingen die van de Kerk zijn door de doop en eveneens door de Jordaan worden aangeduid, zoals eerder werd gezegd, werden zij daarom door Johannes in de Jordaan gedoopt, (Mattheüs 3:6; Markus 1:5);

en eveneens wilde de Heer daar door Johannes gedoopt worden, (Mattheüs 3:13-17; Markus 1:9). Omdat de Jordaan die dingen betekent die de eerste en de laatste van het rijk van de Heer en van de Kerk zijn, zodanig als de erkentenissen van het goede en ware zijn, want door deze wordt de mens binnengeleid, wordt daarom de Jordaan ook vermeld als de grens van de nieuwe aarde of het heilige land, bij, (Ezechiël 47:18);

dat de nieuwe aarde of het heilige land het rijk van de Heer is en tevens de Nieuwe Kerk, die het rijk van de Heer op aarde is, zie de nrs. 1733, 1850, 2117, 2118, 3355.