2986. (Potvrđeno) od sinova Hetovijeh, označava daje to bilo od Neznabožaca. Ovo može da bude jasno iz značenja sinova Hetovijeh. Sinovi Hetovi nisu bili oni među kojima je bila ustanovljena Crkva, nego su oni bili ti koji su predstavljali tu Crkvu; jer su sve stvari u Reči reprezentativi (predstave); one ne označavaju osobe koje se imenuju, nego se njima označavaju stvari koje pripadaju Gospodovom carstvu i Crkvi. Da se sinovima Hetovijem označava jedna nova cCkva ili, što je isto, oni koji su pripadali novoj Crkvi, bilo je obilno polazano gore; ali da je to bila jedna nova Crkva Neznabožaca, ili Crkva koja je osnovana među Neznabošcima, jasno je iz onoga što je Avram kazao sinovima Hetovijem, Ja sam stranac i došljak među vama (stih 4), čime je označeno da je njima Gospod bio nepoznat, ali da bi On mogao biti kod njih (br. 2915). Otuda je jasno da je sinovima Hetovijem označena jedna nova Crkva od Neznabožaca; za druge se ne može kazati da im je Gospod nepoznat. Osim toga, treba znati da kad jedna Crkva prestane da bude Crkva, to jest, kad u njoj nestane ljubavi ka bližnjemu, Gospod ustanovljava jednu novu Crkvu, ali retko je to među onima kod kojih je postojala stara Crkva, nego kod onih među kojima do tada nije bilo Crkve, to jest, među Neznabošcima. To je bio slučaj kada je nestala Pradrevna Crkva, jedna nova je ustanovljena međuNeznabošcima, to jest, među onima kod kojih prethodno nije bilo Crkve; isto tako, kada je ova poslednja Crkva nestala, tada je nešto što sliči Crkvi bilo ustanovljeno među potomcima Avramovim, i Jakovljevim, tako opet među Neznabošcima; jer Avram, kada je bio pozvan (da napusi Ur) bio je Neznabožac (vidi br. 1356, 1992, 2559). Potomstvo Jakovljevo u Egiptu postalo je još više neznabožačko, tako da su bili savim zaboravili Jehovu, stoga i svo Božansko bogoštovanje. Kada je ova slika (sličnost) od Crkve došla do kraja, tada je prvobitna Crkva među Neznabošcima bila ustanovljena, pa su Jevreji bili odbačeni. Isto će biti sluaj i sa Hrišćanskom Crkvom (prim. prev. autor misli na Hrišćansku

Crkvu njegovog vremena, koja je završena, po njemu, 1752, kada je izvršen poslednji sud , posle čega je ustanovljena Nova Crkva ili Novi Jerusalim, a koja je prvo ustavovljena u nebu). Razlog da se nova crkva podiže među Nezbabošcima je to, što kod njih nema načela zasnovanih na obmanama, načela koja su suprotna istinama vere, jer oni ne znaju istine vere. Lažna načela upijana od detinjstva a onda potvrđena, moraju se prvo raspršiti pre nego li se čovek može roditi nanovo i postati čovek Crkve. Neznabošci ne mogu da oskrvne (profanišu) svete stvari zlim životomm jer su im te svete stvari nepoznate(vidi br. 593, 1008, 1010, 1059); na taj način Neznabošci, pošto su u neznanju, oni su u boljem stanju za primanje istina nego oni koji pripadaju Crkvi, i svi oni među njim koji su u dobru života, lako primaju istine (vidi br. 932, 1032, 1059, 1327, 1328, 1366, 2049, 2051, 2589-2604).

O REPREZENTACIJAMA (PREDSTAVAMA) I KORESPONDENCIJAMA (SAOBRAZNOSTIMA).

1010. Jer ko prolije krv čovjekovu. Da se to odnosi na gašenje ljubavi k bližnjemu i da je čovječju u čoveku, jasno je iz značenja krvi (o tome videti prethodno) da je to svetost ljubavi prema bližnjemu, kao i iz toga što se kaže krv čovječja. To znači njegov unutrašnji život, koji nije u njemu, nego kod njega; jer Gospodov život je ljubav k bližnjemu, koja nije u čoveku jer je on prljav i profan, nego je samo kod njega. Da proljevanje krvi znači nasilje nad ljubavlju prema bližnjem, jasno je iz odlomaka u Reči, kao i iz onih koji su pre navedeni (stav 374, 376), gde je pokazano kako se nasilje nad ljubavlju prema bližnjemu naziva krv. Prolivanje krvi u doslovnom smislu je ubijanje, ali u unutrašnjem smislu to je mržnja prema bližnjemu, kao što Gospod uči kod Mateje:

Čuli ste kako je kazano starima: Ne ubij, jer ko ubije, biće kriv sudu. A ja vam kažem da će svaki koji se gnjevi na brata svojega ni za što, biti kriv sudu; a ako li ko reče bratu svojemu: raka! Biće kriv skupštini; a ko reče: budalo! Biće kriv paklu ognjenom. (Mateju 5:21, 22)

Ovde gnjeviti se znači odstupiti od ljubavi prema bližnjemu (o tome u stavu 357), pa prema tome i mržnju. Onaj ko mrzi, taj ne samo što nema ljubavi za bližnjega, nego još i vrši nasilje nad tom ljubavlju, to jest proliva krv. U mržnji leži pravo ubistvo, što se pokazuje po tome što onaj ko mrzi, želi da bude ubijen onaj kojega mrzi; i da ga ne sprečavaju spoljne stege, on bi ga ubio. Iz tog razloga ubiti brata i proliti njegovu krv, znači mržnju; i pošto je to mržnja, to je ona u svakoj ideji njegovoj koja se odnosi na onoga. Tako je sa svetogrđem. Onaj ko profaniše Reč, kao što je rečeno, ne samo što mrzi istinu, nego je i guši ili ubija. To se pokazuje na onima u drugom životu koji su vršili svetogrđe; bez obzira na to koliko su pravedni, mudri i pobožni izgledali spolja za vreme života u telu, u drugom životu oni mrze Gospoda smrtnom mržnjom, a isto tako i dobra ljubavi i istine vere, stoga što su ovi suprotni njihovoj unutrašnjoj mržnji, otimačini i preljubi, koje su oni prekrili velom svetosti, a istovremeno izokretali dobro ljubavi i istine vere u svoju korist. Da krv označava svetogrđe, jasno je ne samo iz odlomaka koji su već navedeni nego i iz sledećeg kod Mojsija:

Ko god iz doma Izrailjeva zakolje vola ili jagnje ili kozu u okolu, ili ko god zakolje u okolu izvan okola, a ne dovede do šatora od sastanka, da prinese prinos Gospodu pred šatorom Gospodnjim, kriv je za krv, prolio je krv; za to da se istrijebi onaj čovjek iz naroda svojega. (Levitska 17:3, 4)

Prinošenje žrtve na bilo kom drugom mestu osim pred šatorom, predstavljalo je svetogrđe; jer je prinošenje žrtve bilo sveto, a profano ako se to radilo izvan okola.