圣经文本

 

Genesis第19章

学习

   

1 ηλθον δε οι δυο αγγελοι εις σοδομα εσπερας λωτ δε εκαθητο παρα την πυλην σοδομων ιδων δε λωτ εξανεστη εις συναντησιν αυτοις και προσεκυνησεν τω προσωπω επι την γην

2 και ειπεν ιδου κυριοι εκκλινατε εις τον οικον του παιδος υμων και καταλυσατε και νιψασθε τους ποδας υμων και ορθρισαντες απελευσεσθε εις την οδον υμων ειπαν δε ουχι αλλ' εν τη πλατεια καταλυσομεν

3 και κατεβιαζετο αυτους και εξεκλιναν προς αυτον και εισηλθον εις την οικιαν αυτου και εποιησεν αυτοις ποτον και αζυμους επεψεν αυτοις και εφαγον

4 προ του κοιμηθηναι και οι ανδρες της πολεως οι σοδομιται περιεκυκλωσαν την οικιαν απο νεανισκου εως πρεσβυτερου απας ο λαος αμα

5 και εξεκαλουντο τον λωτ και ελεγον προς αυτον που εισιν οι ανδρες οι εισελθοντες προς σε την νυκτα εξαγαγε αυτους προς ημας ινα συγγενωμεθα αυτοις

6 εξηλθεν δε λωτ προς αυτους προς το προθυρον την δε θυραν προσεωξεν οπισω αυτου

7 ειπεν δε προς αυτους μηδαμως αδελφοι μη πονηρευσησθε

8 εισιν δε μοι δυο θυγατερες αι ουκ εγνωσαν ανδρα εξαξω αυτας προς υμας και χρησασθε αυταις καθα αν αρεσκη υμιν μονον εις τους ανδρας τουτους μη ποιησητε μηδεν αδικον ου εινεκεν εισηλθον υπο την σκεπην των δοκων μου

9 ειπαν δε αποστα εκει εις ηλθες παροικειν μη και κρισιν κρινειν νυν ουν σε κακωσομεν μαλλον η εκεινους και παρεβιαζοντο τον ανδρα τον λωτ σφοδρα και ηγγισαν συντριψαι την θυραν

10 εκτειναντες δε οι ανδρες τας χειρας εισεσπασαντο τον λωτ προς εαυτους εις τον οικον και την θυραν του οικου απεκλεισαν

11 τους δε ανδρας τους οντας επι της θυρας του οικου επαταξαν αορασια απο μικρου εως μεγαλου και παρελυθησαν ζητουντες την θυραν

12 ειπαν δε οι ανδρες προς λωτ εστιν τις σοι ωδε γαμβροι η υιοι η θυγατερες η ει τις σοι αλλος εστιν εν τη πολει εξαγαγε εκ του τοπου τουτου

13 οτι απολλυμεν ημεις τον τοπον τουτον οτι υψωθη η κραυγη αυτων εναντιον κυριου και απεστειλεν ημας κυριος εκτριψαι αυτην

14 εξηλθεν δε λωτ και ελαλησεν προς τους γαμβρους αυτου τους ειληφοτας τας θυγατερας αυτου και ειπεν αναστητε και εξελθατε εκ του τοπου τουτου οτι εκτριβει κυριος την πολιν εδοξεν δε γελοιαζειν εναντιον των γαμβρων αυτου

15 ηνικα δε ορθρος εγινετο επεσπουδαζον οι αγγελοι τον λωτ λεγοντες αναστας λαβε την γυναικα σου και τας δυο θυγατερας σου ας εχεις και εξελθε ινα μη συναπολη ταις ανομιαις της πολεως

16 και εταραχθησαν και εκρατησαν οι αγγελοι της χειρος αυτου και της χειρος της γυναικος αυτου και των χειρων των δυο θυγατερων αυτου εν τω φεισασθαι κυριον αυτου

17 και εγενετο ηνικα εξηγαγον αυτους εξω και ειπαν σωζων σωζε την σεαυτου ψυχην μη περιβλεψης εις τα οπισω μηδε στης εν παση τη περιχωρω εις το ορος σωζου μηποτε συμπαραλημφθης

18 ειπεν δε λωτ προς αυτους δεομαι κυριε

19 επειδη ευρεν ο παις σου ελεος εναντιον σου και εμεγαλυνας την δικαιοσυνην σου ο ποιεις επ' εμε του ζην την ψυχην μου εγω δε ου δυνησομαι διασωθηναι εις το ορος μη καταλαβη με τα κακα και αποθανω

20 ιδου η πολις αυτη εγγυς του καταφυγειν με εκει η εστιν μικρα εκει σωθησομαι ου μικρα εστιν και ζησεται η ψυχη μου

21 και ειπεν αυτω ιδου εθαυμασα σου το προσωπον και επι τω ρηματι τουτω του μη καταστρεψαι την πολιν περι ης ελαλησας

22 σπευσον ουν του σωθηναι εκει ου γαρ δυνησομαι ποιησαι πραγμα εως του σε εισελθειν εκει δια τουτο εκαλεσεν το ονομα της πολεως εκεινης σηγωρ

23 ο ηλιος εξηλθεν επι την γην και λωτ εισηλθεν εις σηγωρ

24 και κυριος εβρεξεν επι σοδομα και γομορρα θειον και πυρ παρα κυριου εκ του ουρανου

25 και κατεστρεψεν τας πολεις ταυτας και πασαν την περιοικον και παντας τους κατοικουντας εν ταις πολεσιν και παντα τα ανατελλοντα εκ της γης

26 και επεβλεψεν η γυνη αυτου εις τα οπισω και εγενετο στηλη αλος

27 ωρθρισεν δε αβρααμ το πρωι εις τον τοπον ου ειστηκει εναντιον κυριου

28 και επεβλεψεν επι προσωπον σοδομων και γομορρας και επι προσωπον της γης της περιχωρου και ειδεν και ιδου ανεβαινεν φλοξ της γης ωσει ατμις καμινου

29 και εγενετο εν τω εκτριψαι κυριον πασας τας πολεις της περιοικου εμνησθη ο θεος του αβρααμ και εξαπεστειλεν τον λωτ εκ μεσου της καταστροφης εν τω καταστρεψαι κυριον τας πολεις εν αις κατωκει εν αυταις λωτ

30 ανεβη δε λωτ εκ σηγωρ και εκαθητο εν τω ορει και αι δυο θυγατερες αυτου μετ' αυτου εφοβηθη γαρ κατοικησαι εν σηγωρ και ωκησεν εν τω σπηλαιω αυτος και αι δυο θυγατερες αυτου μετ' αυτου

31 ειπεν δε η πρεσβυτερα προς την νεωτεραν ο πατηρ ημων πρεσβυτερος και ουδεις εστιν επι της γης ος εισελευσεται προς ημας ως καθηκει παση τη γη

32 δευρο και ποτισωμεν τον πατερα ημων οινον και κοιμηθωμεν μετ' αυτου και εξαναστησωμεν εκ του πατρος ημων σπερμα

33 εποτισαν δε τον πατερα αυτων οινον εν τη νυκτι ταυτη και εισελθουσα η πρεσβυτερα εκοιμηθη μετα του πατρος αυτης την νυκτα εκεινην και ουκ ηδει εν τω κοιμηθηναι αυτην και αναστηναι

34 εγενετο δε τη επαυριον και ειπεν η πρεσβυτερα προς την νεωτεραν ιδου εκοιμηθην εχθες μετα του πατρος ημων ποτισωμεν αυτον οινον και την νυκτα ταυτην και εισελθουσα κοιμηθητι μετ' αυτου και εξαναστησωμεν εκ του πατρος ημων σπερμα

35 εποτισαν δε και εν τη νυκτι εκεινη τον πατερα αυτων οινον και εισελθουσα η νεωτερα εκοιμηθη μετα του πατρος αυτης και ουκ ηδει εν τω κοιμηθηναι αυτην και αναστηναι

36 και συνελαβον αι δυο θυγατερες λωτ εκ του πατρος αυτων

37 και ετεκεν η πρεσβυτερα υιον και εκαλεσεν το ονομα αυτου μωαβ λεγουσα εκ του πατρος μου ουτος πατηρ μωαβιτων εως της σημερον ημερας

38 ετεκεν δε και η νεωτερα υιον και εκαλεσεν το ονομα αυτου αμμαν υιος του γενους μου ουτος πατηρ αμμανιτων εως της σημερον ημερας

   

来自斯威登堡的著作

 

Arcana Coelestia#2159

学习本章节

  
/10837  
  

2159. That the “servant” denotes the human that appertained to the Lord, before it was made Divine, may be seen from many passages in the Prophets. The reason is-as already shown several times-that until He had put it off and made it Divine the human that appertained to the Lord was merely a servant. The human that appertained to Him was from the mother, thus was infirm, having with it from the mother an hereditary which by means of the combats of temptations He overcame and utterly expelled, insomuch that nothing was left of that which was infirm and hereditary from the mother, nay, at last there remained not anything whatever from the mother. Thus He entirely put off all that was from the mother, and therefore was no longer her son, as also He himself says in Mark:

They said unto Him, Behold Thy mother and Thy brethren without seek for Thee: and He answered them, saying, Who is My mother, or My brethren? And looking round on them that sat about Him, He said, Behold My mother and My brethren; for whosoever shall do the will of God, the same is My brother, and My sister, and My mother (Mark 3:32-35; Matthew 12:46-49; Luke 8:20-21).

[2] And when He had put off this human, He put on the Divine Human, from which He called Himself the “Son of man,” as we find many times in the Word of the New Testament; and also the “Son of God;” and by the “Son of man” He meant the truth itself, and by the “Son of God” the good itself, which belonged to His Human Essence when this was made Divine. The former state was that of the Lord’s humiliation, but the latter that of His glorification (treated of before, n. 1999).

[3] In the former state, namely, that of humiliation, when as yet He had appertaining to Him an infirm human, He adored Jehovah as one other than Himself, and indeed like a servant; for relatively to the Divine the human is nothing else, on which account in the Word the term “servant” is predicated of that human, as in Isaiah:

I will defend this city to save it, for Mine own sake, and for My servant David’s sake (Isaiah 37:35),

where the Assyrians are treated of, in whose camp a hundred and eighty-five thousand were smitten by an angel. “David” denotes the Lord, who, as He was to come, in respect to the human is called a “servant.” (That in the Word “David” denotes the Lord, may be seen above, n. 1888.)

[4] In the same Prophet:

Behold My servant upon whom I will lean; My chosen, My soul is well pleased. I have put My spirit upon him; he shall bring forth judgment unto the nations (Isaiah 42:1),

manifestly concerning the Lord, of whom, when He was in the human, the terms “servant” and “chosen” are predicated.

Again:

Who is blind but My servant? and deaf, as the angel I will send? who is blind as the perfect one, and blind as the servant of Jehovah? (Isaiah 42:19),

where also the Lord is spoken of; and of whom in like manner the terms “servant” and “angel” are predicated when He was in the human.

[5] Again:

Ye are My witnesses, saith Jehovah, and My servant whom I have chosen; that ye may know and believe Me, and understand that I am He (Isaiah 43:10).

Again:

Said Jehovah, My Former from the womb to be His servant; to bring Jacob again unto Him, and that Israel be gathered unto Him; and He said, Thou art a slight thing that thou shouldest be My servant, to set up the tribes of Jacob; I have given thee for a light of the nations to be My salvation unto the extremity of the earth (Isaiah 49:5-6),

where also the Lord and His human are manifestly treated of before He was made the “light of the nations,” and “salvation unto the extremity of the earth.” Again:

Who is among you that feareth Jehovah, that heareth the voice of His servant, who walketh in darkness, and hath no brightness? let him trust in the name of Jehovah, and lean upon His God (Isaiah 50:10).

“Servant” here also denotes the human that appertained to the Lord; and that He was in this human and taught the way of truth, is the “voice of the servant of Jehovah.”

[6] Again:

Jehovah goeth before you, and the God of Israel gathereth you. Behold, My servant shall act prudently, he shall be lifted up, and shall be exalted, and shall be raised up exceedingly (Isaiah 52:12-13).

It is evident that “servant” is here predicated of the Lord when He was in the human; for it is said of Him that He “shall be lifted up, exalted, and raised up.” Again:

He hath no form and no honor; we saw him, but there was no appearance; He was despised, a man of sorrows, acquainted with disease. Jehovah willed to bruise him; He made him infirm; if he shall make his soul guilt, he shall see seed, he shall prolong days, and the will of Jehovah shall prosper by his hand; he shall see of the labor of his soul, he shall be satisfied; by his knowledge shall My righteous servant justify many; and he himself hath carried their iniquities (Isa;. 53:2-3, 10-11).

Here, as in the whole of this chapter, the Lord’s state of humiliation is openly treated of; and it is also said that He was then in an infirm human, namely, that He was a “man of sorrows, acquainted with disease, infirm, was in the labor of His soul,” besides a number of other statements, in which state He is called “servant.”

  
/10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.

圣经文本

 

Isaiah第37章:35

学习

       

35 'For I will defend this city to save it, for my own sake, and for my servant David's sake.'"